Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Οι πλάνητες πλανήτες φταίνε, που δεν έχω όρεξη για δουλειά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. 

Τι λείπει 

Τούτο το μήνα ζωγράφισα έναν άγγελο. 
Ζωγράφισα τα μήκη και τα πλάτη των φτερών του
Τη μπακιρένια λάμψη που άφηνε η σκιά του στο πινέλο μου
Στα πόδια του ζωγράφισα κλαδιά και ξεραμένα χόρτα 
Πολλή γη
Αυτή νόμισα πως του έλειπε περισσότερο.
Ε. Κ. 

Τι λείπει από τούτον το Φλεβάρη



Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Υλικό 




Δεύτερο Γράμμα στη Μητέρα 
...Τους είδαν, λέει, να οδοιπορούν σαν μυρμήγκια,
σκυφτοί σα μυρμήγκια,
ο ένας πίσω από τον άλλο σα μυρμήγκια,
σαν κάτι περίεργες κάμπιες τοῦ δάσους
που ξεκίνησαν αμετάκλητα,
που κατευθύνονται αμετάκλητα
στο νερό και στο θάνατο.
Δεν είχαν λύπη, λέει,
δεν είχαν χαρά, λέει,
δεν είχαν έκφραση,
δε μιλούσαν
– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –
δεν κραύγαζαν
– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –
δεν κρατούσαν σημαίες και συνθήματα
– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –
δεν επεξηγούσαν
– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο.
Είχαν μονάχα την πορεία,
είχαν αντί συνθημάτων και κραυγών την πορεία,
είχαν αντί τῆς χαράς και τῆς λύπης την πορεία,
απλώς πορευόντουσαν.   

Κώστας Μόντης
                                                            

 




                              ΑΠΟΣΥΡΣΗ

                       Παράγγειλε στη μάνα του
                        λυτό να τον γεννήσει.

                           Να ψαλιδίσει τις φασκιές

                           και να ντυθούν τ'αδέλφια του.
                           

                           Αυτός δεν έχει ανάγκη.

                           Η θάλασσα τον ξέβρασε.

                           Ένα κωφό κοχύλι.

                          Αντώνης Μπουντούρης




 Οι Λυπημένοι

Λυπάμαι τους λυπημένους ανθρώπους
Αυτούς που ξυπνάνε το πρωί
Ξένα παιδιά σε ξένο κόσμο
Κανέναν να κουβεντιάσουν για ν' αλαφρύνουν οι καρδιές τους
Κανέναν να τραβήξει το σάβανο της προαιώνιας λύπης τους
Πίνουν νερό από φαρμακωμένα πηγάδια
Αυτοεξόριστοι από πείσμα
Αχαριστία και θλίψη. 
Λυπάμαι τους λυπημένους ανθρώπους

Με τα εντόσθια του χρόνου 
Στολίζουν τον τάφο τους.

Ε.Κ.



      








Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Μικροκείμενα & Ποιήματα
 
Τα αυγά τσιτσίριζαν στο καυτό λάδι. Η καλόγρια κάθεται στο σκαμνί, τα βλέπει κι ακουμπά τη ράχη της στο ηλεκτρικό ψυγείο. Τότε κουδουνάει το τηλέφωνο. Μια, δυο, τρεις, πολλές φορές.
- Εμπρός!
- Τι είναι εκεί παρακαλώ;
- Μοναστήρι, απαντά η αδελφή Ελένη καταπίνοντας την τελευταία της μπουκιά.
- Δε μου λέτε σας παρακαλώ, τι πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει καλόγρια;
Επακολούθησε μια μικρή σιγή. Κάτι καιγόταν στην κουζίνα και η Ελένη έτρεξε πάλι μέσα και κατέβασε τα αυγά από το μάτι. Ξαναγύρισε.
- Εμπρός. Ναι, με συγχωρείτε… Πρέπει να απαρνηθείτε τελείως τα εγκόσμια.

Κώστας Ριτσώνης

    

 
 
 
 
 
 
i
 
24 Votes

Η ευλογία της έλλειψης

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ


Τα έντερα και τα άλλα

Τα έντερα τα εσώτατα
που διοχετεύουν πάθη
και κάνουν αισθητή
την κάθοδο

της μεμψίμοιρης μέρας
το στομάχι
η σακούλα του παλιού έρωτα
η φτώχεια της πέψης
η εξωτερική αύξηση
η εσωτερική στέρηση
τα αγγεία
με τα στεκάμενα αίματα
της προσωπικής μου αποτυχίας
κι οι φλέβες
τα χοντρά σκοινιά της ύπαρξής μου
που μ’ έδεναν μαζί σου
όταν το ρολόι του σώματός σου
χτύπαγε
κι άδειαζε μέσα μου
το χρόνο
το συκώτι
το λαβωμένο σκούρο τριαντάφυλλο
οι κυκλικές σκηνές
των σπλάχνων
η υψηλή τραγωδία
του λαιμού,
το μέσα της σήψης
το έξω της επιβίωσης
η σκοτεινή συντεχνία
πώς μυστικά συνεργάζονται
τα όργανα που σε καταρρακώνουν
τα βαριά τα σιωπηλά
κλειδιά του θανάτου
κρατώ
μα δεν το ξέρω
κι ολόκλειστο κουτί
ακόμη ταξιδεύω
στη θάλασσα την κόκκινη
που θα με κουκουλώσει.

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Κατερίνα-Αγγελάκη Ρουκ


https://greekpoems.wordpress.com/2011/08/27/%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%88%ce%b7%cf%82-katerina-aggelaki-rouk/

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

 



Στο σπίτι μου, στη θάλασσα, τόλμησε να 'ρθει ένα πουλί....





Στο σπίτι μου στη θάλασσα τόλμησε να 'ρθει ένα πουλί
Κάθισε στο περβάζι και λάλησε
Η φωνή του μια τρύπα στο φως
Πούθ' έρχεσαι;
Κουρασμένο δε φαίνεσαι
Η φωνή σου δεν τρέμει
Τι θέλεις;
Έτσι του είπα
Γιατί δεν ήμουνα συνηθισμένη
Σε αξιοπρεπείς επισκέπτες
Ήρθα για ν' απαλύνω τα σημάδια στο σώμα σου είπε
Κι άρχισε να φτιάχνει τη φωλιά του κάτω απ' το δέρμα μου
Ξεφαντώνοντας
Μ' Όλη τη Δόξα μιας Λαμπρής Αθωότητας.

 Τι μπορεί να κάνει αυτός ο Κουτσοφλέβαρος...
 

 

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Καλή χρονιά;

Είναι Καλή Χρονιά το 2016

Ξεκοιλιασμένος ο κόσμος
Αφήνει να σβήσει το τραγούδι του
Πεινασμένα μωρά πεθαίνουν στις κούνιες
Ο φόβος ξεβράστηκε στον κόσμο ολόκληρο
Σφίγγουν χίλιες θηλιές
Στο κατώφλι μας φυτρώνουν ρόγχοι
Αγκάθια στα στήθη
Θανατικό
Το αιδοίο της Οικουμένης
Απολύει αίμα και σπέρμα αγονιμοποίητο
Τα μάτια του Θεού σφάλισαν από λύπη
Ό, τι έφτιαξε με ελπίδα
Τον γέμισε Απόγνωση.
Ε.Κ.



Εμπόρευμα που το πουλούν...

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

 Ποίηση Τζέφερς
 Ο Αμερικανός ποιητής Ρόμπινσον Τζέφερς (Robinson Jeffers, 1887-1962) έζησε όλη του τη ζωή στο Καρμέλ της Καλιφόρνιας, μαζί με τη γυναίκα και τους δίδυμους γιους τους, σε ένα γρανιτένιο σπίτι που έχτισε ο ίδιος. Στις βασικές επιρροές της ποιητικής παραγωγής του, συγκαταλέγονται η αρχαιοελληνική ποίηση, ο ρομαντισμός, η δαρβίνεια θεωρία και η νιτσεϊκή φιλοσοφία.


Ρόμπινσον Τζέφερς



 Natural music

The old voice of the ocean, the bird-chatter of little rivers,
(Winter has given them gold for silver
To stain their water and bladed green for brown to line their
banks)
From different throats intone one language.
So I believe if we were strong enough to listen without
Divisions of desire and terror
To the storm of the sick nations, the rage of the hunger-smitten cities,
Those voices also would be found
Clean as a chid’s; or like some girl’s breathing who dances alone
By the ocean-shore, dreaming of lovers.

Φυσική μουσική
Η γέρικη  φωνή  του ωκεανού, το τιτίβισμα των μικρών ποταμών,
(Ο χειμώνας τούς χάρισε χρυσό αντί γι' ασήμι, να βάψουν το νερό τους
και κοφτερό πράσινο αντί για καφέ
για να χαράξουν τις όχθες τους).
Από διαφορετικούς λαιμούς βγαίνει τραγουδιστά μία γλώσσα.
Έτσι, πιστεύω, πως αν ήμασταν αρκετά δυνατοί
για να ακούμε
-χωρίς να μας αποσπούν οι επιθυμίες και ο τρόμος,
η θύελλα των άρρωστων εθνών, η οργή των πεινόπληκτων πόλεων,
Αυτές τις φωνές θα τις βρίσκαμε
Καθαρές σαν παιδικές
-ή σαν ανασεμιά κοριτσιού που χορεύει μόνο του
Στην ακτή του ωκεανού,
κι εραστές ονειρεύεται.

(Μετάφραση Ευτυχία Κοσμαδοπούλου)

Ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ...