Γιορτάζει, λέει,  ο Πλανήτης Γη!!!


Θα γιόρταζε, αν...


Θα γιόρταζε, αν...



Θα γιόρταζε, αν...


Θα γιόρταζε, αν...


Αλλά...



Αλλά...


Αλλά...


Και...



Αλλά...


Αλλά...


Αλλά...



Αν...


Όμως...

Ralph Waldo Emerson (1803-1882)

Φύση

ΙΙ.
Είναι παιχνιδιάρα και καλή,
Αλλά με ευμετάβλητη διάθεση,
Χωρίς θλιβερή επανάληψη κάθε τόσο,
Θα είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους.
Αυτή που είναι τόσο γριά, αλλά σε καμιά περίπτωση αδύναμη,
Διοχετεύει τη δύναμη της στους ανθρώπους,
Χαρούμενα και πολλαπλά χωρίς κώλυμα,
Τους φτιάχνει και τους πλάθει όπως είναι,
Και αυτό που αυτοί ονομάζουν τρόπο της πόλης
Δεν είναι τρόπος τους, αλλά δικός της,
Και αυτό που λένε ότι φτιάξανε σήμερα,
Το μάθανε από τις βελανιδιές και τα έλατα.
Γεννά ανθρώπους σαν φρέσκες μολόχες,
Ήρωες και κόρες, σάρκα εκ της σαρκός της·
Εμπλουτίζει το νερό της και το σιτάρι της
Με γεύσεις τις οποίες βρίσκει κατάλληλες,
Και τους δίνει κάτι να πιουν και να φάνε·
Και έχοντας έτσι άρτο και ανάπτυξη,
Της κάνουν προσφορές, όχι ακούσιες.
Ότι είναι περισσότερο δικό τους, δεν το κατέχουν,
Αλλά είναι δανεισμένο από άτομα σιδήρου και πέτρας,
Και στα περίφημα έργα Τέχνης τους
Η κυρίαρχη πινελιά είναι πάλι δικιά της.

Nature

II.

She is gamesome and good,

But of mutable mood,--

No dreary repeater now and again,

She will be all things to all men.

She who is old, but nowise feeble,

Pours her power into the people,

Merry and manifold without bar,

Makes and moulds them what they are,

And what they call their city way

Is not their way, but hers,

And what they say they made to-day,

They learned of the oaks and firs.

She spawneth men as mallows fresh,

Hero and maiden, flesh of her flesh;

She drugs her water and her wheat

With the flavours she finds meet,

And gives them what to drink and eat;

And having thus their bread and growth,

They do her bidding, nothing loath.

What's most theirs is not their own,

But borrowed in atoms from iron and stone,

And in their vaunted works of Art

The master-stroke is still her part.

δεκαέξη χαϊκού και άλλες ιστορίες 

 ποίηση του Γ. Σεφέρη

      3. χαϊκού Β΄  

Στον κάμπο ούτ' ένα / τετράφυλλο τριφύλλι. / Ποιος φταίει απ' τους τρεις;

11. χαϊκού Ι΄  

Τώρα σηκώνω / μια νεκρή πεταλούδα / χωρίς φτιασίδι.

14.  χαϊκού ΙΓ΄ ΑΡΡΩΣΤΗ ΕΡΙΝΥΣ

Δεν έχει μάτια / τα φίδια που κρατούσε / της τρών τα χέρια.

16. χαϊκού ΙΕ΄

Βουλιάζει ο κόσμος / κρατήσου, θα σ' αφήσει / μόνο στον ήλιο.

18. ΝΕΚΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄

THIS IS THE PLACE, GENTLEMEN!

Είμαστε όλοι καθώς η Νεκρή θάλασσα

πολλές οργιές κάτω από την επιφάνεια του Αιγαίου.

Έλα μαζί μου να σου δείξω το τοπίο:

Στη Νεκρή θάλασσα

δεν είναι ψάρια

δεν είναι φύκια

μήτε αχινοί

δεν έχει ζωή.

Δεν είναι  ζωντανά

που έχουν στομάχι

για να πεινούν

που θρέφουν νεύρα

για να πονούν,

THIS IS THE PLACE, GENTLEMEN!

Στη Νεκρή θάλασσα

η καταφρόνια

είναι η πραμάτεια

του κανενού,

όξω απ' το νου.

Καρδιά και στόχαση

πήζουν στ' αλάτι

που είναι πικρό

σμίγουν τον κόσμο

τον ορυχτό,

THIS IS THE PLACE, GENTLEMEN!

Στη Νεκρή θάλασσα

οχτρούς και φίλους

παιδιά, γυναίκα

και συγγενείς,

αει να τους βρεις.

Είναι στα Γόμορρα

κάτω στον πάτο

πολύ ευτυχείς

που δεν προσμένουν

καμιά γραφή.

Φύση

Σφαδάζουν τα πουλιά
σφαδάζουν
η θάλασσα πεθαίνει
-και σκοτωμένη ακόμα κρατάει το πικρό της χαμόγελο-
το δέντρο συντρίβεται
γίνεται στάχτη
καταρρέει
με λυγμό θανάτου
η μέρα έρεβος από δηλητηριώδη αέρια
όπως και η νύχτα
διαρκής σήψη
σκάβει τον τάφο της Γης
ας γίνει, αγάπη μου
απόψε ένα θαύμα:
ας χύσουμε κι άλλα δάκρυα
ποιος ξέρει:
μπορεί να φυτρώσουν εκατομμύρια τριαντάφυλλα
ποιος ξέρει
μπορεί να πάψει να ντρέπεται ο ήλιος
μπορεί με τα δάκρυα
ποιος ξέρει
να καθαρίσουν οι παραδόπιστες
ψυχές των ανθρώπων.
Ε.Κ.

Της πίκρας το μέλι