Της Ευτυχίας το Μέλι

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2025

Μετά την κοπή της πίτας αφήστε με ήσυχη

 


Τρίτη ημέρα της εβδομάδος. 

Χτες κόψαμε πίτα στην ομάδα φωτογραφίας. 

Προχτές κόψαμε πίτα στην ομάδα θεάτρου.

Σήμερα είναι η Τρίτη ημέρα της εβδομάδος και κόβουμε ρόδα μυρωμένα. Δηλαδή ξυπνάμε το πρωί και λιώνουμε από χαρά που δεν έχουμε υποχρεώσεις, αναλήψεις υποθέσεων, διεκπεραιώσεις κλπ. Δηλαδή φτιάχνουμε τον καφέ μας και κανένας δεν μας ζητάει τίποτα. Μετά από τόσα χρόνια συζυγικής ζωής (Πού πας; Δεν είσαι ερωτική πια! Για ποιον έγινες τόσο ερωτική;), τόσα χρόνια μαμαδίστικης ζωής, (μαμά πού είναι το  ποτήρι μου; Μαμά πότε θα μου αγοράσεις παντελόνι; Μαμά πού έβαλες το βιβλίο μου; Μαμά τι θα φάμε το βράδυ; Μαμά δεν μου αρέσει αυτό, θέλω άλλο), μετά από τόσα χρόνια υπαλληλικής ζωής, (κυρία Κοσμαδοπούλου θα πάτε εδώ, Ευτυχία φτιάξε αυτό το χαρτί έτσι, Ευτυχία μπορείς να φτιάξεις το πρόγραμμα του σχολείου;), τόσα χρόνια εργασιακής ζωής, (Αυτό το φαγητό αρέσει στους πελάτες! Πώς φτιάχνεις τον ντάκο; Έχεις να καθαρίσεις και τον επάνω όροφο; Να μαζέψουμε χώμα για το διόραμα στο Μουσείο!), άλλα τόσα χρόνια θυγατερικής ζωής, (Να σου τρίψω το χέρι σου μάνα! Να πάμε για εξετάσεις, θεία! Μάνα, γιατί ψωνίζεις από το τηλέφωνο ό, τι νάναι;) 

Μετά από όλα, όλα, όλα, πίνουμε τον καφέ μας και κανένας δεν ζητάει από εμάς τίποτα. 

ΤΟ Θείο δώρο!


Στο παρόν, γουλιά γουλιά ο ζεστός καφές κατεβαίνει στο υπέροχο μηχάνημα που είναι το σώμα μου. Ένα πολυμηχάνημα με παχάκια που πια τα αγαπώ. Πέταξα στην ανακύκλωση τις δίαιτες που κρεμούσα στο ψυγείο, σαν εφιάλτες, που μου θύμιζαν καθημερινά τι πρέπει και τι δεν πρέπει, που με γέμιζαν ενοχές γιατί δεν έχω πειθαρχία, γιατί το σώμα μου είναι έτσι και όχι αλλιώς, γιατί δεν προσπαθείς λίγο ακόμα, πολύ ακόμα. Ένα έχω να πω: Άι σιχτίρ! Η ζωή είναι μία και μοναδική! Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι να δουλεύει καλά κι αρμονικά το μηχάνημα. 

Γιαυτό σας λέω: Μετά την κοπή της πίτας, αφήστε με  να πιω ήσυχα τον καφέ μου... Να μου χαρίσω ωραίες στιγμές χαζέματος σήμερα που είναι η Τρίτη ημέρα της εβδομάδος. 


 


Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025

Κρεμμύδι

 


Προσφάι. Φαγί. 

Βαθύ πιάτο. Οι φακές με το ξύδι. Η φέτα το ψωμί στο γυμνό τραπέζι. Ένα μικρό ποτήρι με κόκκινο κρασί  από πλαστικό μπουκάλι, μισογεμάτο. Στο ένα χέρι κουτάλι στο άλλο ένα κομμάτι σαλάμι. Σκύβει για να φάει. Όπως οι παλιοί. Κάπου στο μυαλό της υπάρχει μια εικόνα ανθρώπων που δεν κάθονται σε τραπέζι κανονικό και καθόσο τρώνε, σκύβουν. Τι λείπει; Το ανοιγμένο κρεμμύδι μέσα στην πετσέτα. Το βάζαμε ανάμεσα σε μια πετσέτα για να μην ξεχυθούν τα ζουμιά και το χτυπάγαμε με τη γροθιά να ανοίξει. Αυτό έσκαγε από το χτύπημα, κακοποιημένο. Το καημένο.  

"Το κρεμμύδι γίνεται πιο γλυκό άμα το ανοίγεις έτσι", έλεγε ο παππούς. Και δός του να χτυπάμε με γροθιές τα κρεμμύδια. 

Τώρα ήρθε η καούρα στο στομάχι. Και στα δάχτυλα. Καίνε τα δάχτυλα όταν θέλουν να γράψουν, ανεβάζουν έναν πυρετό που δεν σε αφήνει ήσυχο όσο και να το θέλεις. Η σκέψη σου έρχεται και ξανάρχεται ίδια κι απαράλλαχτη μέχρι να της δώσεις δρόμο. Κι ο μόνος δρόμος, μοναδική έξοδος, τα δάχτυλα. 

Έκτο δάχτυλο το μολύβι. 


Υ.Γ1. Ξεκινά παρατηρητής. Συνεχίζει σε τρίτο πρόσωπο. Μεταπηδά σε πρώτο πρόσωπο. Ύστερα γράφει σε δεύτερο πρόσωπο. 

Υ.Γ.2 Γράφει αυτήν την παρατήρηση σε τρίτο.   

Υ.Γ.3 Πολλά πρόσωπα σαν τα φύλλα του κρεμμυδιού, το ένα μέσα στο άλλο. Χτυπημένη κατά καιρούς με γροθιές, κι αυτή μέσα σε μια πετσέτα για να κρύβονται τα ζουμιά. 

Γίνηκε ωστόσο πιο γλυκειά έτσι.  


Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2025

Περί συντροφικότητας και άλλων δαιμονίων

 


Κοίτα τώρα: 

Μου στέλνει μήνυμα που λέει κατά λέξη: "Μπορεί να σου φέρω τύχη και να βρεις σύντροφο". Γελάω. Και ποιος σου είπε, μανάρι μου, ότι ψάχνω σύντροφο; Τη ζωή μου, αγαπητέ, μια χαρά την έχω τακτοποιήσει. Ξέρω πότε ξυπνάω, πότε κοιμάμαι, πότε μαγειρεύω, (αν θέλω να μαγειρέψω), γενικά τα βρίσκω μια χαρά με τον εαυτό μου, συμφωνούμε και διαφωνούμε και στο τέλος το φχαριστιόμαστε. Όχι δεν ψάχνω σύντροφο, δεν έχω ανάγκη από σύντροφο πια. Έχω εδραιώσει έναν τρόπο ζωής που μου δίνει ευχαρίστηση. 

Και ναι, θα σου πω μόνη μου, εφόσον έθεσες το ζήτημα, και τον αντίλογο: 

Μερικοί από εμάς κάποτε πόθησαν να μεγαλώσουν και να γεράσουν παρέα με κάποιον σύντροφο. Να μαλώνουν μαζί του, να ξέρουν τις συνήθειές του, να μιλούν με τόση οικειότητα για τον σύντροφό τους  σα να είναι ο εαυτός τους, να τα βρίσκουν μετά από διαφωνίες και να είναι χαρούμενοι. Να έχουν με ποιον να βγαίνουν τα βράδια, να πηγαίνουν μαζί επισκέψεις σε σπίτια φίλων, να σχολιάζουν μετά πώς πέρασαν, να μη λένε όπως είπες εσύ χτες (εσύ που θα μου φέρεις τύχη να βρω σύντροφο) ότι έχεις χρόνια να πας διακοπές επειδή είσαι χρόνια μόνος σου και πώς να πας διακοπές άμα δεν έχεις παρέα. 

Μερικοί από εμάς δεν τύχαμε αυτής της κατάστασης. Εγώ θα την ήθελα, αυτή την οικειότητα με κάποιον, ομολογώ. Ξέρω πως θα γκρίνιαζα, πως φορές θα παραπονιόμουν, ίσως κάποιες στιγμές να ασφυκτιούσα, ωστόσο σκέφτομαι πως θα ήταν ωραίο να κοιμάσαι με κάποιον δίπλα σου το βράδυ. Πως αν σε πιάσει κάποιος σωματικός πόνος που μπορεί να σε τρομάξει θα υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου να σε νοιαστεί, να σε περιποιηθεί. Κι αν υπάρξει ένας συναισθηματικός πόνος, αν συμβεί μια μεγάλη χαρά, αν δεις κάτι όμορφο, θα υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου να μοιραστείς τη λύπη, τη χαρά, την ομορφιά που βλέπεις. 

Δεν τύχαμε. 

Αφού δεν τύχαμε, λοιπόν, χτίσαμε τα τείχη μας. Ζούμε με σύντροφο τον εαυτό μας, τα μοιραζόμαστε όλα με αυτόν: τους πόνους στο σώμα, τις λύπες, τις χαρές, τις ομορφιές. 

Τώρα, αγαπητέ μου, τα δικά μου τείχη είναι στέρεα. Εσύ, χρησιμοποίησε την τύχη που θα έφερνες σε μένα για τον εαυτό σου. Βρες εσύ μια σύντροφο για να πηγαίνεις διακοπές. 

Για να χαρεί και η μανούλα σου. 

Γλυκέ μου. 


Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2025

 


Ει! Νάμαι! Διάβασα λίγες από τις παλιές αναρτήσεις μου και τις βρήκα καλές! Και χάρηκα! Κι ας μην έχω αναγνώστες, είναι ωραίες! Έχουν και χιούμορ και νεύρο και συναίσθημα. Και ναι, δεν μας χρειάζεται η ταπεινοφροσύνη, αυτή είναι για τους ψευτοχριστιανούς. Πίνω λοιπόν τον πρωινό καφέ μου ώρα 7:57 το πρωί. Το πρωί είδα μια ακόμα ανατολή από εδώ πάνω. Εδώ πάνω που μοιάζει με κορυφή. 

Η ζωή ωστόσο προχωράει κάτω στην πεδιάδα. Αλλαγές γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποια φίλη που τηλεφώνησε προχτές μου έκανε ερωτήσεις (προσπαθούσε να ψαρέψει από ό, τι κατάλαβα) αν περνάω κάποια κατάθλιψη εδώ πάνω, μόνη μου, όταν μάλιστα ευθαρσώς δηλώνω πως δεν έχω σκοπό να κατέβω στην Αθήνα για την συναντήσω και να πιούμε καφέ.Μού έφερε για παράδειγμα μια δική της φίλη που αποσύρθηκε λέει σε ένα τροχόσπιτο και μετά δεν μαζευόταν από τα χάπια της κατάθλιψης. Τη διαβεβαίωσα πως εγώ το φχαριστιέμαι αυτό που κάνω, μην ανησυχείς Δόμνα μου... 

Το αστείο είναι ότι μετά από μιάμιση ώρα (!) τηλεφωνικής κουβέντας μου ζήτησε αν μπορεί να με παίρνει μια φορά την εβδομάδα τηλέφωνο για να την εμψυχώνω, σαν συνεδρία! Θα σε πληρώνω, μου είπε. 

Α, ρε φιλαράκια μου! Πολύ σας αγαπάω! Για μένα είστε το δίκροκο αυγό!


Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2024

Δεν μπήκε καλά

 

Δεν μπήκε καλά το '24. 

Αφού με μια ματιά κοίταξες τα νέα, αφού έψαξες στο διαδίκτυο παλιούς εξαφανισμένους γνωστούς, αφού τα χρόνια πέρασαν έτσι που αντί για τη θερμοκρασία γονιμότητας πήρες την πίεσή σου (που ανεβοκατεβαίνει κατά βούλησιν ούτως ώστε να μην επιτρέπεται να σε κατατάξουν ούτε στους υπερτασικούς ουδέ στους υποτασικούς), αφού η μάνα σου όποτε σε έβλεπε να ετοιμάζεσαι για ερωτικό ραντεβού σχολίαζε "πότε θα βαρεθείς πια" και τώρα εσύ η ίδια αναρωτιέσαι πότε θα βαρεθείς να κατασκευάζεις πόρτες, πλακάκια, χτισίματα κι ένα σωρό άλλες σαχλαμάρες (εργασιοθεραπεία το λένε) (ούτε κουβέντα για έρωτες), αφού τουλάχιστον έχεις μια γάτα για να χαϊδεύεις  και να μιλάς (για να ακούς πού και πού τη φωνή σου), αφού κάτι μέσα σου αρνιέται να φωτογραφίσει, αρνιέται να ζωγραφίσει, αρνιέται να γράψει, αρνιέται να εκφραστεί, 

αρνιέται να εκφράσει χαρές και πόνους

λες κι ο έρωτας ήταν η κινητήρια δύναμη

αυτό που σε πλημμύριζε και έπρεπε να αδειάσεις

κι αφού ξέρεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά 

αλλά  σαν Υ.Γ είναι κάτι πληγές από τα παιδικάτα σου που δεν κλείνουν οι άτιμες 



όσα βάλσαμα κι αν στάζεις. 

 



Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2023

Πιπέρι

 Νεύραααααα

Ναι, ρε, αλλά κάπου πρέπει να τα πω για να μη σκάσω! Την δεύτερη μέρα κιόλας άνοιξε το ντουλάπι ΜΟΥ με τα τρόφιμα και τα έβγαλε όλα έξω. Άνοιξε κάθε βάζο, μου έφερε το βάζο με τον τραχανά να της πω τι είναι, μου δήλωσε ότι "κάνω σαν στο σπίτι μου, ε;" συγκατάνευσα, γαμώ το ελληνικό αίσθημα φιλοξενίας! Τα έβγαλε λοιπόν όλα έξω. Ένα βάζο με μύγδαλα που ήταν στο πολύ βάθος ήρθε μπροστά, το μέλι πήγε πολύ πίσω γιατί δεν αγαπά τα γλυκά, άνοιξε το βάζο με το αλεύρι και το μύριζε, έβγαλε το πακέτο της ζαχαρης το οποίο είχα καλά καλά τυλιγμένο γιατί ήταν τρύπιο σε ένα σημείο και χυνόταν η ζάχαρη...

Το ίδιο μεσημέρι στο μαγείρεμα άνοιξα το ντουλάπι να πάρω το βαζάκι με το πιπέρι. Πουθενά. Ανακατεύω λίγο τα ανακατεμένα τρόφιμα, κοιτάζω δεξιά και αριστερά, το βάζο με το πιπέρι πουθενά. Πού είναι το πιπέρι, τη ρωτάω. Δεν ξέρω λέει και έρχεται να αναστατώσει πάλι το ντουλάπι για να το βρει. Δος του έξω από το ντουλάπι πάλι όλα τα τρόφιμα. Μα ήταν άδειο, μου λέει κάποια στιγμή. Μα το έβαλα ξαπλωμένο επειδή δεν χωρούσε όρθιο μου λέει την άλλη. 

Για να μην πολυλογώ, μέχρι σε καρέκλα ανέβηκα για να ψάξω όλα τα ράφια που είχε ανακατέψει. Το ωραίο μου βαζάκι με το ειδικό κουταλάκι του για το πιπέρι, εξαφανισμένο. Ακόμα. 

Την επόμενη είπε πως θα μαγειρέψει εκείνη. Εγώ δούλευα έξω. Έχω ένα ντουλάπι στην κουζίνα που κρύβω ένα σερβίτσιο με χρυσή ρίγα, προίκα από τη μανούλα μου, το οποίο ανοίγω σπανίως. Βρίσκω όλα τα περίεργα πιατάκια με τη χρυσή ρίγα έξω, στο νεροχύτη, να σέρνονται.

Σε κάποιο άλλο ντουλάπι κρύβω τις πιατέλες και τα τάπερ, πράγματα που σε ειδικές περιπτώσεις χρησιμοποιώ. Καθόταν ανακούρκουδα και το ανακάτευε. Εγώ δίπλα, σε δυο μέτρα απόσταση. Τι ψάχνεις; Προλαβαίνω να μην το αδειάσει κι αυτό. Νεύρα τσατάλια, έτοιμη είμαι για φόνο. Τρυπητό, μου λέει. Γιατί δεν με ρωτάς να σου πω πού είναι; Σκοτώνω παιδιά μου, είμαι έτοιμη. 

Ξυπνάει πριν από μένα, το πολύ στις εφτά. Εγώ έχω ανάγκη από λίγο χουζούρεμα πριν καλά καλά ξυπνήσω. Ανοίγει την πόρτα της κουζίνας και μπάζει μέσα τη γάτα. Νιαου, νιάου η γάτα, ξέρω ότι πεινάει, πάει το χουζούρεμα, πάει ο ύπνος, πάει περίπατο το ήρεμο ξύπνημα. Το πρώτο επόμενο που κάνει μετά το μπάσιμο της γάτας είναι ο φούρνος μικροκυμάτων, ο βραστήρας, η καφετιέρα, 7 και 5΄ παίρνει πρωινό. Πιάτα, μαχαίρια, πηρούνια, γκλιν-γκλαν, γεμίζει ο νεροχύτης. Και μη μου πεις φιλαράκι ότι με ενοχλούν οι θόρυβοι επειδή είναι το σπίτι μικρό! Τα ίδια και χειρότερα έκανε και στο μεγάλο. 

Ξυπνάω λοιπόν, και πηγαίνω να φτιάξω έναν καφέ για να αντέξω τη μέρα. Για να πιω μια γουλιά και να αρχίσω να λειτουργώ σαν άνθρωπος. Το γατάκι εντωμεταξύ έρχεται κοντά μου, του βάζω να φάει. Εκείνη έχει έρθει ανάμεσα στα πόδια μας, με πρόθεση να πλύνει τα πιάτα που λέρωσε για το πρωινό της, έχει στριμωχτεί τόσο ανάμεσά μας που πατάει την ουρά της γάτας και η γάτα τινάζεται με κραυγή. Ωστόσο έχω ήδη νεύρα γιατί έχει αλλάξει τη θέση που βάζω το κουταλάκι του καφέ στον πάγκο της κουζίνας, έχει βάλει στη θέση του ένα πακέτο φυστίκια, έχει αλλάξει τη θέση του spoon rester  και έχει βάλει στη θέση του ένα μπουκάλι κρασί. Δεν αντέχω πια. Αρχίζω να φωνάζω στα εντελώς ελληνικά:  Άφησε τα πιάτα, πρωί πρωί!! Γιατί πρέπει να τα πλύνεις τώρα; Άσε να φτιάξω έναν ρημαδοκαφέ το πρωί να ξυπνήσω σαν άνθρωπος! Άστααα!!!

Χτες ανακάτεψε τα μπαχαρικά. Μου έφερνε βαζάκι βαζάκι να μου το δείξει: τι θα πει ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΣ; 

Έχω ένα ντουλάπι που βάζω τα τσάγια και τα αφεψήματα. Πέφτω να ξεκουραστώ μια σταλιά το μεσημέρι, έχει ανοίξει το ντουλάπι, φέρνει κάθε βάζο στο κρεβάτι μου, με ρωτάει τι είναι, το ανοίγει το μυρίζει. Το μαγάρισε κι αυτό.

Εντωμεταξύ ανακάλυψα επιτέλους γιατί οι Γάλλοι τρώνε κάτι πριν το φαγητό και κάτι μετά το φαγητό: επειδή μαγειρεύουν τόσο άνοστα που τρώνε κάτι πριν, μπας και χορτάσουν και μετά το κυρίως, τρώνε τυράκι και ψωμάκι για να φύγει η ανοστιά του φαγητού από το στόμα τους!  

Η Ν. εκνευρίζεται που ο άντρας της ανακατεύει τα συρτάρια και έχει δίκιο! Πες τι να κάνω κι εγώ όταν η άλλη έρχεται για δέκα μέρες και ανακατεύει τα πάντα. 

Θεωρώ αδιανόητο να ανοίξω τα ντουλάπια κάποιου, να τα αδειάσω και μετά να τα βάλω όπως όπως να μην μπορεί να βρει τα πράγματά του ο άνθρωπος... Σκέφτομαι τρόπους εκδίκησης. Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο όταν θα πάω να επισκεφτώ το σπίτι της, να το ευχαριστηθώ. Σκέφτομαι να ξυπνήσω πιο νωρίς από εκείνη και να βάλω τη γάτα μέσα, να την ξυπνήσει με το νιαούρισμα. Μετράω τις μέρες που θα φύγει μία προς μία. 

Πολλές φορές φιλοξενώ φίλους στο σπίτι μου. Επίσης άπειρες φορές έχω φιλοξενηθεί σε σπίτια φίλων. Όλοι σέβονται το σπίτι του άλλου και στον ύπνο και στον ξύπνιο. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. 

Ξέχασα να αναφέρω το ψυγείο. Ανακούρκουδα πάλι μπροστά του άνοιξε όλα τα βάζα, όλα τα τάπερ. Ρωτάω τι ψάχνεις στο ψυγείο; Τίποτα, να δω τι έχει. 

Τρελαίνομαι. 

Το ωραίο μου βάζο με το πιπέρι ακόμα δεν έχει βρεθεί. 






Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2023

INNOCENT

 INNOCENT



Λες και φοβάμαι να ξαναμπώ στους κόσμους μου, λες και φοβάμαι μη με απορροφήσουν και νιώσω ευτυχία ξανά. 

Όμως το νιώθω, ο καιρός κοντοζυγώνει. Όταν χτίζεις γερά τη γη που πατάς, έχει δύναμη να σε κρατήσει όταν κάνεις άλμα στα αστέρια. Φιλώ σας.