Ει! Νάμαι! Διάβασα λίγες από τις παλιές αναρτήσεις μου και τις βρήκα καλές! Και χάρηκα! Κι ας μην έχω αναγνώστες, είναι ωραίες! Έχουν και χιούμορ και νεύρο και συναίσθημα. Και ναι, δεν μας χρειάζεται η ταπεινοφροσύνη, αυτή είναι για τους ψευτοχριστιανούς. Πίνω λοιπόν τον πρωινό καφέ μου ώρα 7:57 το πρωί. Το πρωί είδα μια ακόμα ανατολή από εδώ πάνω. Εδώ πάνω που μοιάζει με κορυφή. 

Η ζωή ωστόσο προχωράει κάτω στην πεδιάδα. Αλλαγές γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποια φίλη που τηλεφώνησε προχτές μου έκανε ερωτήσεις (προσπαθούσε να ψαρέψει από ό, τι κατάλαβα) αν περνάω κάποια κατάθλιψη εδώ πάνω, μόνη μου, όταν μάλιστα ευθαρσώς δηλώνω πως δεν έχω σκοπό να κατέβω στην Αθήνα για την συναντήσω και να πιούμε καφέ.Μού έφερε για παράδειγμα μια δική της φίλη που αποσύρθηκε λέει σε ένα τροχόσπιτο και μετά δεν μαζευόταν από τα χάπια της κατάθλιψης. Τη διαβεβαίωσα πως εγώ το φχαριστιέμαι αυτό που κάνω, μην ανησυχείς Δόμνα μου... 

Το αστείο είναι ότι μετά από μιάμιση ώρα (!) τηλεφωνικής κουβέντας μου ζήτησε αν μπορεί να με παίρνει μια φορά την εβδομάδα τηλέφωνο για να την εμψυχώνω, σαν συνεδρία! Θα σε πληρώνω, μου είπε. 

Α, ρε φιλαράκια μου! Πολύ σας αγαπάω! Για μένα είστε το δίκροκο αυγό!