Έκθεση φωτογραφίας

 https://rpn.gr/rafina-ekthesi-fotografias-apo-toys-fotografoys-mathites-toy/

Ραφήνα: Έκθεση φωτογραφίας από τους φωτογράφους- μαθητές του Βασίλη Βρεττού για καλό σκοπό, στο Πνευματικό Κέντρο

Πενήντα εκπληκτικές φωτογραφίες από τα ”Φωτογραφικά Ταξίδια Ραφήνας”, θα εκτεθούν στο Πνευματικό Κέντρο Ραφήνας (Αραφηνίδων Αλών & Έλλης Αλεξίου 1 στη Ραφήνα- δίπλα στο Δημαρχείο). Η ομάδα των φωτογράφων – μαθητών του διάσημου φωτογράφου Βασίλη Βρεττού, που έχει δημιουργηθεί εδώ και πολλά χρόνια, τελεί υπό την αιγίδα του ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου και τα μαθήματα γίνονται κάθε Δευτέρα στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραφήνας. Τα έργα θα πωλούνται προς 20 ευρώ το ένα και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Ραφήνας-Πικερμίου που ενισχύει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η έκθεση θα κάνει εγκαίνια την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου στις 19.30 και σας περιμένουμε όλους εκεί. Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου θα κοσμεί την είσοδο της έκθεσης και ανήκει στη φωτογράφο Ευτυχία Κοσμαδοπούλου.  

Κατερίνα Τράση 

Όνειρο κύριε Σίγκμουντ

 

Μετά τον πρωινό σεισμό που με ξύπνησε, βλέπω στον ύπνο μου τη γιαγιά μου.

"Μάνα, τι θα φάμε σήμερα;  Το μόνο που έχουμε είναι τρία κρεμμύδια. Τα έβαλα στο φούρνο, αλλά δε φτάνουν." Γυρίζει από τον πάγκο της κουζίνας που κάτι έφτιαχνε. "Κάτι θα βρούμε", μου λέει. 

Θέλω να κατέβω στον κάτω όροφο να σβήσω το φούρνο μέχρι να σκεφτούμε τι θα φάμε. Θέλω να κατέβω αλλά είναι δύσκολο. "Μάνα," ξαναλέω."Εσύ από πού ανέβηκες; Θα μου καούν τα κρεμμύδια" Η γιαγιά που τη φωνάζω μάνα δεν απαντάει. Δεν μπορώ να βρω εύκολο δρόμο και δεν θα προλάβω. Φοβάμαι ότι ο φούρνος θα καεί. Εμφανίζεται η Μιμία. "Μιμία, από πού ανέβηκες; Θέλω να κατέβω αλλά δε βρίσκω σύντομο  δρόμο κι έχω φαγητό στο φούρνο. Θα πάρει ο φούρνος φωτιά".  Η Μιμία με οδηγεί σε μια τσιμεντένια σκάλα που κατεβαίνει τους ορόφους. Είναι φαρδιά αλλά δεν έχει προφύλαξη και επίσης η είσοδος σε αυτήν είναι κλειστή. Την  κλείνει  ένα ψηλό τσιμεντένιο τοιχάκι που δε φτάνω να το πηδήξω και επίσης το βρίσκω πολύ επικίνδυνο. "Μα πώς ήρθες; " ρωτάω τη Μιμία. "Αυτό είναι ψηλό". Η Μιμία κατεβαίνει και ξανανανεβαίνει για να μου δείξει. Μοιάζει να έρχεται από κάτω ένα τσουνάμι νερού και η Μιμία περπατάει πάνω στο νερό. "Έτσι ήρθα", μου λέει. 

Προσπαθώ να κουνήσω τον τσιμεντένιο τοίχο και διαπιστώνω ότι δεν είναι τσιμεντένιος αλλά χάρτινος. Δίπλα μου έχω την Εύη μικρή και αδύνατη σαν τη Βάλια. Την παίρνω αγκαλιά στο αριστερό χέρι και κατεβαίνω δυο τρία σκαλιά. "Ελα να κατέβουμε" της λέω. "Θα σε ακουμπήσω κάτω αλλά θα πηγαίνουμε τοίχο-τοίχο, μην πέσουμε". Κατεβαίνουμε. Βρισκόμαστε στον όροφο που νομίζω πως είναι ο δικός μας. Την κρατώ από το μικρό της χέρι. Έχω στην έγνοια μου το φούρνο που πρέπει να σβήσω. Καμμία από τις πόρτες δεν είναι δικιά μας. Κατεβαίνουμε άλλον έναν όροφο. Το ίδιο. Καμιά από τις πόρτες δεν είναι του δικού μας σπιτιού. Ξυπνάω. 

Άμα είσαι ό, τι νάναι

Ξυπνώ το πρωί. Σκάω μύτη στην κουρτίνα και κοιτάζω έξω. Ακόμα σκοτεινά. Συμβαίνει. Κοιτάζω ρολόι. Επτά και δέκα. Μια χαρά. Ντύνομαι. Σπίτι αρκετά κρύο. Φορώ όλο τον εξοπλισμό. Κάλτσες, μπλούζες, γκέτες στους αστραγάλους, παντούφλ γούνινη, ρόμπα φλις πάνω από τα ρούχα. Ζεσταίνεται το κόκαλό μου. Ετοιμάζομαι να φτιάξω καφέ αλλά τα μάτια μου τσούζουν ακόμα, κάτι που παθαίνω όταν δεν έχω κοιμηθεί αρκετά. Κάτι μέσα μου κοντράρει  με το ρολόι. Κάτι δεν μου πάει καλά. Ξανακοιτάζω. Ο ένας δείκτης είναι μεν στο επτά και ο άλλος στο δύο αλλά μικρός και μεγάλος δείκτης κάτι κάνουν. Ο εγκέφαλός μου μπερδεύεται. Ο μικρός στο δύο και ο μεγάλος στο επτά; Τι λέει αυτούνο; Τρεις παρά είκοσι πέντε; Έχει σταματήσει το άτιμο. Πρόσφατα του άλλαξα μπαταρία. Αρχίζω να ψιλοβρίζω το σούπερ μάρκετ που μου πούλησε ληγμένες μπαταρίες. Ο εαυτός μου συμπεραίνει ότι το ρολόι σταμάτησε, ωστόσο ας ρίξω μια ματιά και στο κινητό. Η επιβεβαίωση έρχεται ως χαστούκι. Τρείς παρά είκοσι πέντε. Γαμώτο. Γδύνομαι. Πετάω τον εξοπλισμό (ρόμπα φλις, γούνινες παντούφλ, γκέτες και ξαναπέφτω για ύπνο. Κανονικά.  

Αφόρητα

 

Άραγε, περπατώντας στο χρόνο, για πόσες και για ποιες πράξεις θα μετανιώσουμε; Θα μετανιώσω που σου έφυγα; Θα μετανιώσω που μέσα μου υποφέρω αλλά όταν με ρωτάς αν σου λείπω απαντώ με σιωπή, δαγκώνοντας τη γλώσσα, καταπίνοντας το μαρτύριο τριών λέξεων: Μου λείπεις. Αφόρητα. 

 Ετυμολογία [επεξεργασία]

μετάνοια < μετανο(έω) + -ια. Μορφολογικά, μετά- + -νοια

 Ουσιαστικό[επεξεργασία]

• μετάνοια θηλυκό

1. το συναίσθημα της ψυχικής συντριβής που αισθάνεται κάποιος όταν καταλάβει ότι έκανε κάποιο σφάλμα
2. αλλαγή γνώμης για κάποιο σφάλμα
• αλλαγή γνώμης ή απόφασης, μετανιωμός

Μετάνιωσα για το "φόνο". Περί φόνου πρόκειται. Ωστόσο αναγκάστηκα. Με ελαφρυντκό το "εν βρασμώ". Ζητώ αθώωση με ελαφρυντικά. Ερινύες, γεννημένες από το αίμα του Ουρανού και κόρες της Νύχτας, λευτερώστε με. 

Αληκτώ, εσύ ήρθες πρώτη να με επισκεφτείς και με πότισες με την οργή σου σαν κλειδώθηκε η απάτη. Να τον σκοτώσω ήθελα με μανία που ξεχείλιζε ανεξέλεγκτα από τα βάθη μου, τα ίδια βάθη όπου φόρους τιμής απέτυε για να με κάνει να τον λατρεύω.  Ύστερα καθρεφτίστηκα στον καθρέφτη σου  Μέγαιρα. Μίσος με πότισες για κείνον και φθόνο για την άλλη. Για μιαν άλλη που αθώα κοιμόταν τις νύχτες και που δεν έμαθε ποτέ για το σκοτεινό μου μίσος. Αλλά κι εσύ Τισιφόνη δεν είσαι αθώα γιατί μου ψιθύρισες να εκδικηθώ. Έτσι φόνευσα. Με θολωμένο μάτι από ζήλεια το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να εξαφανίσω αυτό που τόσο πόνο μου προκάλεσε. να μην υπάρχει αύριο στο δρόμο μου που ήθελα να είναι καθαρός κι εγώ ήσυχη. 

Μα δεν. 

Δεν. 

Τώρα, με το πέρασμα του χρόνου, μεταμελούμαι. Ωστόσο κρατούμενος ακόμα κείτομαι στις -αιώνιες φοβάμαι- σκοτεινές φυλακές σας. Κόρες της Νύχτας και του Ουρανού γονατίζω και σέρνομαι στα ζοφερά πόδια σας, μετανιωμένη. Ό,τι έγινε, έγινε. Ο χρόνος είναι ένα κουτσό ζώο που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Ανοίξτε μου τώρα τα σίδερα της φυλακής. Ορκίζομαι να μην το ξανακάνω. 

Έφη

 

Θυμάμαι την Έφη την κόρη του περιπτερά στη γειτονιά μου. Ένα κορίτσι μανεκέν αλλά και

σκεπτόμενο. Διάβαζε, ήξερε να μιλήσει και αγαπούσε τη μόδα. Όλα τα ρούχα της ήταν μοντέλα παρμένα και ραμμένα από μεγάλους μόδιστρους. Νομίζω έραβε και μόνη της. Πάντως, κυκλοφορούσε πάντα υπέροχα ντυμένη, μοδάτη, βαμένη διακριτικά, χτενισμένη κάθε φορά με διαφορετικό χτένισμα. Εμείς οι μικρότερες τη ζηλεύαμε για τον αέρα της. Η κοπέλα διάβαινε τη γειτονιά και σταματούσανε όλοι να μιλάνε.

Κάποια στιγμή τη χάσαμε. Στη γειτονιά κυκλοφόρησαν φήμες πως η Έφη τρελάθηκε και την έκλεισαν στο τρελοκομείο. 

Πέρασαν χρόνια για να εμφανιστεί η Έφη και πάλι στη γειτονιά. Τούτη τη φορά όμως κανένας δεν γύριζε να κοιτάξει την παχιά  ψηλή γυναίκα στην οποία είχε μεταμορφωθεί η όμορφη της γειτονιάς μας. Τώρα οι φούστες που φορούσε ήταν φαρδιές, τη χόντραιναν περισσότερο και τα μαλλιά της τα είχε πάντα δεμένα πίσω. Το κορίτσι που θαυμάζαμε είχε γίνει μια απλησίαστη γυναίκα που περπατούσε μονοκόματα, δεν κοιτούσε γύρω της και που εμείς οι μικρές την κοιτούσαμε με φόβο, μήπως της μιλήσουμε ("της τρελής") και μας πάρει στο κυνήγι.

Ωστόσο με την επανεμφάνισή της τα κουτσομπολιά φούντωσαν. Ακούγαμε τους μεγάλους που έλεγαν πως η  αιτία της τρέλας της Έφης ήταν ο χαμός του έρωτά της. Η κοπέλα ήταν τρελά ερωτευμένη με έναν νεαρό και σχεδίαζαν να παντρευτούνε. Ο νεαρός δούλευε ως ασφάλεια κάποιου υψηλά ισταμένου προσώπου και για κακή τύχη σε  κάποια τρομοκρατική επίθεση, πυροβόλησαν και σκότωσαν  εκτός από το υψηλό πρόσωπο και τον αγαπημένο της Έφης. Για την Έφη το τέλος γράφτηκε εκεί.  

Κάποια στιγμή η Έφη έπαψε να κυκλοφορεί με τις φαρδιές άχαρα ριγμένες πάνω της φούστες. Κλείστηκε σπίτι και δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Μονάχα ο αδελφός της πήγαινε στον καινούργιο περιπτερά της γειτονιάς και αγόραζε περιοδικά διακόσμησης επειδή, όπως έλεγε, ήταν τα μόνα που την ηρεμούσαν. 

Θυμήθηκα απόψε την Έφη επειδή οι εικόνες διακόσμησης (στον υπολογιστή πια) είναι τα μόνα που ηρεμούν κι εμένα. 

Τσατάλια

Η Σελήνη φταίει. Σίγουρα αυτή είναι ο αίτιος. Αυτές οι ανόητες εκλείψεις της μου σπάνε τα νεύρα. 'Ολα μου σπάνε τα νεύρα. Οι από κάτω, ο από πάνω, οι από δίπλα, οι κοντινοί, οι μακρινοί, οι χαμένοι, οι παρόντες, ακόμα και τα αντικείμενα. Το mouse που κολλάει. Τα μακαρόνια Μέλισσα. Τα ρηχά πιάτα. Τα σκουπιδάκια στο πάτωμα. Οι σκύλοι. Η σκόνη. Όταν ψάχνω κάτι και δεν το βρίσκω γιατί με τη μετακόμιση δεν θυμάμαι πού το έχω χώσει. Τα ανθρωπάκια που μου στέλνουν καλημέρα το πρωί κι εγώ απαντάω καλημέρα το απόγευμα. Το ότι δεν ξέρω τι θέλω. Το ότι είμαι πολύ καιρό μόνη. Το ότι πατάω shift στον υπολογιστή και δεν βγάζει κεφαλαίο γράμμα και αναγκάζομαι να επιστρέφω στης αρχή της πρότασης. Νεύρα τσατάλια. Χάλια.

Ερώτηση

Θεέ μου, ποια προσευχή δεν έκανα σωστά και δεν μου έδωσες μια αγάπη να με συντροφεύει;