Παρουσίαση χτες του βιβλίου του Δημήτρη Φαρή, "Σώζοντας την Τζέιν Άλντεν". Πήγε καλά. Αν και έχασα το αρχικό κείμενο με κάποια βλακεία που έκανα στον υπολογιστή, και χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο μερικές φορές, αναγκάστηκα με υπομονή να το ξαναγράψω. Πήγε καλά. Το καταλαβαίνεις πως πάει καλά όταν ακόμα και τα γκαρσόνια τη στιγμή που διαβάζεις, μένουν ακίνητα. Όταν σιωπούν όλοι και κρέμονται από τη φωνή σου. Έπειτα, όταν τελειώνει η παρουσίαση, δεν είναι το χειροκρότημα αυτό με το οποίο αξιολογείς αλλά τα πρόσωπα που έρχονται και σε πλησιάζουν και σου λένε "θέλουμε να γίνεις φίλη μας", όπως μου είπε μια ψυχολόγος συγγραφέας τη στιγμή που με πλησίασε μαζί με την δεκατετράχρονη κορούλα της. Και σου λένε "τι ωραία που διαβάζετε". Και σου λένε "θα ήθελα να παρουσιάσετε και το δικό μου βιβλίο". Κι έπειτα εκεί που κάθεσαι σε κοιτάζουν. Πώς πίνεις το κρασί σου, πώς τρως, με τι γελάς. Κι έπειτα σου προτείνουν κεράσματα και ταβέρνες και σε καλούν στο σπίτι τους και ζητούν να σε βάλουν στη ζωή τους. Η δε προηγούμενη συγγραφέας που είχα παρουσιάζει το βιβλίο της, μου έφερε το καινούργιο βιβλίο της υπογεγραμμένο.
"Έχετε", μου είπε κάποια γυναίκα, "ραδιοφωνική φωνή. Ακούγεται ευχάριστα και ο άλλος καταλαβαίνει τις λέξεις που λέτε". Έτσι. Μου αρέσει αυτό. Με γυρίζει πίσω. Πόσο πίσω;
Το καλοκαίρι της χρονιάς που θα έδινα εξετάσεις για να μπω στο Γυμνάσιο. Καλοκαίρι ήταν; Αρχές φθινόπωρου; Δε θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο πως έκανε ζέστη, θυμάμαι φορούσα κοντομάνικο. Μας έβαλαν όλα τα κορίτσια -θηλέων γαρ- σε μια μεγάλη αίθουσα και μας κάθισαν σε θρανία. Για κάποιο λόγο -από τότε- κάθισα μπροστά. Επειδή μου άρεσε να αντιμετωπίζω καταμέτωπο τους φόβους μου, όπως κάνω ακόμα; Επειδή δεν ήθελα να βλέπω τον φόβο των υπόλοιπων κοριτσιών και τρομάξω περισσότερο; Για να ζω από πιο κοντά τα γεγονότα; Πάντως όχι για να με προσέξουν, αυτό δεν με ένοιαζε. Ούτε τότε ούτε τώρα. Επειδή όταν θέλω να με προσέξουν έχω απλούστερους τρόπους να το κάνω. (Γελώ)
Οι εισαγωγικές εξετάσεις λοιπόν εμπεριείχαν το διάβασμα ενός κειμένου, που σου όριζαν εκείνη τη στιγμή. Τρεις καθηγητές επάνω στην έδρα κι εμείς καμιά εξηνταριά δωδεκάχρονα μόλις είχαμε αφήσει το Δημοτικό. Ήρθε η σειρά μου να διαβάσω. Όταν τέλειωσα μια καθηγήτρια με ρωτάει: "Με τι βαθμό προβιβάστηκες από την Έκτη;" "Με 10", απαντώ. Γυρίζει στους άλλους καθηγητές και λέει αυτό που θυμάμαι ακόμα και χαίρομαι: "Είδες πώς φαίνονται τα 10ρια;"
Αυτή η κουβέντα, κάθε που διαβάζω σε κοινό, με συνοδεύει ακόμα.
Κατά τα άλλα, έχω μήνες να γράψω κάτι αξιόλογο. Αυτό το πάρε δώσε με τους εκδότες με έχει κουράσει και απογοητεύσει. Τα πρωινά δουλεύω οικοδομή. Κολλάω πλακάκια στο μελλοντικό μου σπίτι των 45 τετραγωνικών. Τα κολλάω γελοία και κάθε ένα που κολλάω σκέφτομαι τον πλακά που μου κόλλησε τα πλακάκια του μπάνιου. "Είναι χάλια", θα πει. "Σκοντάφτεις", θα πει. "Θα σπάσουν" θα πει. "Τα έχεις κόψει στραβα", θα πει όταν θα έρθει για τα ντουλάπια. Είναι Γερμανός και δεν κρύβει λόγια. Είναι σκληρό καρύδι και καλός στη δουλειά του και σε ό, τι πει θα έχει δίκιο, ο Λουτς. Και όταν θα τον κοιτάζω που θα τα κοιτάζει μετά βδελυγμίας ,θα έχει δίκιο. Ωστόσο εγώ τοποθετώντας τα φτηνά μου πλακάκια θα ξέρω πού σκοντάφτω. Και αν κάποιο σπάσει θα το ξεκολλήσω και θα το ξανακολλήσω από την αρχή. Όσο για τα στραβοκομμένα; Και σιγά μη με νοιάζει, δεν θα με ματιάζουνε κιόλας! Γλύτωσα όμως τουλάχιστον ένα χιλιάρικο - που δεν το είχα- κι εκεί όλα μου φαίνονται ίσια και όμορφα και δικά μου!
Σήμερα λέω να μη δουλέψω οικοδομή. Νιώθω το σώμα μου κουρασμένο. Θα χαζέψω στην πολυθρόνα όλη μέρα. Φαγητό έχω από χτες. Δεν θα χρειαστεί ούτε καν να μαγειρέψω.
Αυτές ήτο οι έγνοιες ενός οικοδόμου το πρωί και ενός πνευματικού ανθρώπου τις νύχτες.
Σύντροφοι, Αλληλούια!
