Η ΓΙΟΡΤΗ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ



Μπαίνει στο σπίτι μετά από γιορτή.

Ανάβει φώτα.

Ανάβει φώτα. 

Ανάβει φώτα.

ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΓΙΚΗ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ

Αυγή, πρωί, βασίλεμα

κάθε νυχτιά και δείλι

γιόμα κι απομεσήμερο

κοντόβραδο και σούρπα

σπερνός και μωροσκότινα

κατάβραδα κι απόσκια

μαργώνει η μέρα, μούχρωσε

κι εγώ σκοπιά, νυχτέρι

ολημερίς κι ολοχρονίς

λέχω και περιμένω

διάβηκεν η καλοκαιριά,

ήρθε το ψιμοκαίρι,

καβάλησε χινόπωρο,

μπήκε καλοχειμώνας,

μ' ήβρεξεν η φουσκοδεντριά

πιασμός ζαμάνια, χρόνια,

αρχιχρονιές, κλειδοχρονιές και πρώτες του Σετέμβρη,

κοψοχρονιές, παραχρονιές 

που δεν καρπίζουν δέντρα

θρω κι ανημένω σα γιορτή

τη σκολιανή που θάρθεις

κι ας είναι αποσήμαδη

και Τσαγκαροδευτέρα

κι ας είναι Κουτσοφλέβαρος

κι ας είναι και Βροχάρης.

Ε.Κ.

Γράμμα από την Κωνσταντίνα:

"Με σημάδεψες, όχι ξώφαλτσα, ειλικρινά σου λέω. Σου στέλνω την αγάπη μου μέσα από το πρώτο, για φέτος, ακατέργαστο υφαντό μου".

Απάντηση στο γράμμα της Κωνσταντίνας:

Αγαπημένη Κωνσταντίνα, καλημέρα.

Ο Μπόρχες είπε:

«Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι».

Εγώ λέω: Σε ευχαριστώ για την κατάθεση. Οι καταθέσεις ψυχής είναι οι πολύτιμοι θησαυροί μας, οι πιο ακριβοί, οι πιο σπάνιοι. Λίγοι έχουν την τιμή να είναι πλούσιοι. Σε σκέφτομαι πάντα: Σε εκείνο το τραπέζι της Νάξου, σε εκείνες τις στιγμές που προσπαθούσαμε να μοιραστούμε το ψωμί που χορταίνει όχι το σώμα, μα την καρδιά.

Και ο Μπόρχες, ύστερα είπε:

"Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη".

Κι εγώ λέω:

Όποτε πεινάσεις, θα είμαι πάντα εδώ.

Ευτυχία

Ευφυΐα. Η ευφυΐα είναι ατίθαση. Ο άνθρωπος που είναι ευφυής είναι ατίθασος. Ο άνθρωπος που είναι ευφυής αποφασίζει από μόνος του αν θα πει ναι ή όχι. Ο άνθρωπος που είναι ευφυής δεν μπορεί να είναι παραδοσιακός, δεν μπορεί να εξακολουθεί να λατρεύει το παρελθόν. Δεν υπάρχει τίποτα να λατρέψει στο παρελθόν. Ο άνθρωπος που είναι ευφυής δεν προσκολλάται στο νεκρό παρελθόν, δεν κουβαλάει πτώματα. Όσο όμορφα κι αν υπήρξαν, όσο πολύτιμα, δεν κουβαλάει πτώματα. Έχει τελειώσει με το παρελθόν. Έχει φύγει κι έχει φύγει για πάντα.
Ο άνθρωπος που είναι ευφυής θέλει να δημιουργήσει το μέλλον, θέλει να ζήσει στο παρόν. Το να ζεις στο παρόν είναι ο τρόπος για να δημιουργηθεί το μέλλον.
Ο ευφυής άνθρωπος συμπεριφέρεται σύμφωνα με την περίσταση και ο ανόητος άνθρωπος συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις έτοιμες απαντήσεις — δεν έχει σημασία αν έρχονται από το Βούδα, το Χριστό ή τον Κρίσνα. Ο ανόητος άνθρωπος κουβαλάει πάντοτε ιερά κείμενα και έτοιμες λύσεις. Φοβάται να εμπιστευτεί τον εαυτό του. Ο ευφυής άνθρωπος εμπιστεύεται την ενόραση του, εμπιστεύεται το ίδιο του το είναι. Αγαπάει και σέβεται τον εαυτό του. Ο μη ευφυής άνθρωπος σέβεται τους άλλους.
Osho

http://www.andro.gr/empneusi/dog-poems/












Βασίλης Κουγέας

«Δάντης, ο σκύλος μου» 

Στο μπαρ των Πειρατών 
άφησε ο σκύλος μου την τελευταία του πνοή 
καθώς ο ήλιος ακρωτηριαζόταν πάνω απ’ την Ύδρα. Πεφωτισμένοι δήμαρχοι και ποιητές 
άφησαν το λουλούδι τους στο άψυχο. 
Εγώ, ήπια δυο Talisker στη μνήμη του, 
ύστερα νύχτωσε. 
Στο δρόμο του γυρισμού έτρεχε πίσω μου 
μυρίζοντας γωνιές 
και υποσχόταν κλαίγοντας 
πως δεν θα ξανακάνει το νεκρό.

(Από τη συλλογή «Το αεικίνητο βάθος πεδίου», 
εκδ. Ύψιλον, 2013).

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dog-poems/6/ ]



Γιώργος Βέης

 «Ιδιόμελο για ένα οικόσιτο» 

Δεν θα μάθω ποτέ 
τι βλέπει τώρα στον ύπνο του 
αυτήν ακριβώς τη στιγμή που γράφω 
και τρέμει ολόκληρος 
κλάμα σιγανό 
πνίγεται στα βαθιά του ύπνου 
πρώτη φορά δείχνει ανυπεράσπιστος 
μια περίληψη τρόμου 
χωρίς φυλακτό ή πατρίδα ο Μπρούνο, 
ο δεκάχρονος γκόλντεν ριτρίβερ μας. 

(Από τη συλλογή «Για ένα πιάτο χόρτα», 
εκδ. Ύψιλον, 2016).

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dog-poems/7/ ]

Γράμμα σε μαθητή δημιουργικής γραφής 

Αγαπημένη μου,

Το γράψιμο είναι έκφραση ψυχής. Η ψυχή, επίσης, είναι λίγο, (κάπως), ενστικτώδης και, κατά την προσωπική μου άποψη, απαίδευτη. Νομίζει ότι είναι αρκετό να  κατακλύζεται από συναισθήματα. Νομίζει επίσης ότι δεν χρειάζεται να κουραστεί, για να βρει τις λέξεις που θα εκφράσουν αυτά που νιώθει. Είναι ολιγαρκής. Η ολιγάρκειά της, όμως, την φτωχαίνει. Θα μου  πεις: οι λέξεις είναι κομμάτι της λογικής και τι δουλειά μπορεί να έχει η αισθαντική ψυχή,  με την ψυχρή λογική;

Αυτός που κατορθώνει να ισορροπήσει τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, αυτός που θα κάνει τον κόπο να εκπαιδεύσει την ψυχή του, να της μάθει λέξεις για να μιλάει και να δείχνει την ομορφιά και τον πλούτο της, αυτός ισορροπεί. Αυτός, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αυτός, είναι ο σκοπός μας.

Υ.Γ. 1. Το πρώτο link, έχει καλές οδηγίες. Το δεύτερο link, είναι χρήσιμο. Κοίταζέ το κάπου κάπου. Αν βρεις χρόνο, μπορείς να δοκιμάσεις, να λάβεις μέρος, αν όχι σε αυτόν, σε κάποιον επόμενο. Οι διαγωνισμοί διευκολύνουν, επειδή δίνουν θέμα.

Υ.Γ. 2 Βρες τις λέξεις σου!

Υ.Γ 3. Είμαι πάντα εδώ.

Σε φιλώ,

Ευτυχία

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι

μπατιρημένο κουρεῖο
Σάββατο βράδυ
χωρὶς δουλειὰ
μπατιρημένο κορμὶ
Σάββατο βράδυ
χωρὶς ἔρωτα

τὸ φιλὶ
ἑνώνει πιὸ πολὺ
ἀπ᾿ τὸ κορμὶ
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν
οἱ πιὸ πολλοὶ

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κνάκαλος

Το βιογραφικό μου 

Το βιογραφικό μου, δεν λέω, 

μια χαρά φαίνεται στους άλλους.

Εγώ όμως, το βλέπω γκαστρωμένο

και με πολλές λακκούβες..

Για καλή μου τύχη,

υπάρχει η ποίηση,κι απλώνει μπουγάδα

με τις νοτισμένες μου αλήθειες.

Τα πάθη και τα άγχη,μαζί και οι εικονικοί μου θάνατοι,

ένα ελευθέρας είναι για προσωπική χρήση,

να περνάω τις δυσκολίες αλώβητος

και να μ΄αναγνωρίζω

όταν συναντώ τον εαυτό μου τα βράδια.

http://frear.gr/?p=13990

José Gutiérrez

Μετάφραση: Στέλιος Καραγιάννης 

ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ / FIN DE TRAYECTO

Η αργή πορεία ενός νυχτερινού τρένου
σαν πιθανή απεικόνιση της ζωής μου.
Μακριά έσβηναν οι σταθμοί
όπου δεν σταμάτησα:φοβόμουν το σκοτάδι
ή την ιδέα ότι δεν θα με περίμενε κανείς.
Και παρ’ όλα αυτά βρισκόμουν εκεί,
στο τέρμα της διαδρομής,
ανυπόμονη ομορφιά,
στα μελαγχολικά της μάτια
γραμμένη η απόφαση:
δεν θ’ αντέξω τη λησμονιά
και η επιστροφή μού απαγορεύεται.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΖΩΝΤΟΣ / MONÓLOGO DEL SOBREVIVIENTE

Κάποια μάτια έφυγαν
αφήνοντάς σε μόνο με το βράδυ σου.
Τι ψάχνεις στα βιβλία, σ’ αυτό το άδειο
δωμάτιο όπου η σιωπή εξυφαίνει την καταστροφή σου;
Οι λέξεις δεν υπάρχουν και βρίσκεσαι μόνος,
και στο άδειο σαν την ψυχή σου σπίτι
δεν θα βρεις παρηγοριά στη δυστυχία σου.
Κοίτα γύρω σου: όλα έρημος
η πλημμυρισμένη αυταπάτη.
Επίμονε κηπουρέ της καταστροφής
αναλογίσου ότι δεν είσαι πια εκείνος ο νέος
που σπατάλησε τα χρόνια της αθωότητας
δίχως να προβλέψει το τόσο αβέβαιο μέλλον
και για τα τραύματά σου
είναι καλύτερα να υποταχτείς στη στάχτη.
Κανείς δεν μπορεί να σ’ ακούσει και συ το ξέρεις.
Φύγε μακριά από ‘δω, είναι το φρόνιμο,
ακόμα κι αν κρίνεις μάταιο τον σκοπό σου.
Θα περιπλανιέσαι στους δρόμους της απόμακρης πόλης
κυνηγώντας έναν απρόσιτο ίσκιο.
Το να πεθαίνεις σε κάποια μάτια, αν η μοίρα
το ορίζει, μετριάζει την αποτυχία σου.
Αλλά μην παραπονεθείς
εάν αυτό το βλέμμα σου κοστίσει τη ζωή
στα μάτια της τα ονειροπόλα τελικά θα καταλήξεις
μόνος με τον θάνατό σου.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΡΙΑ /
LA SOLEDAD DEL MAR ES EL MEJOR EXILIO

…Και δεν είναι η θάλασσα σκοτεινός ορίζοντας, αλλά εξορία.
Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες.
Πέρα μακριά, κάποιος με φαντάζεται
ξένο σε ξένη χώρα.
Δεν γνωρίζει αυτή τη μουσική:
της θάλασσας, το κελάρυσμά της
το δυναμωμένο απ’ τη βροχή ή εκείνους τους γλάρους
που αφήνουν μιαν αχτίδα φωτός
πάνω στον πυκνό αέρα της χειμωνιάτικης χαραυγής.
Η μοναξιά της θάλασσας δεν είναι απειλή
αλλά νησί όπου κατοικώ ανέμελος.
Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες
και ο χρόνος δε συνωμοτεί ενάντια στον άνθρωπο.
Στην χειμωνιάτικο πρωινό κάποιος
με φαντάζεται ξένο,
και τι γλυκό που είναι να το ξέρω.Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες.Πέρα μακριά, κάποιος με φαντάζεταιξένο σε ξένη χώρα.Δεν γνωρίζει αυτή τη μουσική:της θάλασσας, το κελάρυσμά τηςτο δυναμωμένο απ’ τη βροχή ή εκείνους τους γλάρουςπου αφήνουν μιαν αχτίδα φωτόςπάνω στον πυκνό αέρα της χειμωνιάτικης χαραυγής.Η μοναξιά της θάλασσας δεν είναι απειλήαλλά νησί όπου κατοικώ ανέμελος.Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίεςκαι ο χρόνος δε συνωμοτεί ενάντια στον άνθρωπο.Στην χειμωνιάτικο πρωινό κάποιοςμε φαντάζεται ξένο,και τι γλυκό που είναι να το ξέρω.
Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες.
Πέρα μακριά, κάποιος με φαντάζεται
ξένο σε ξένη χώρα.
Δεν γνωρίζει αυτή τη μουσική:της θάλασσας, το κελάρυσμά της
το δυναμωμένο απ’ τη βροχή ή εκείνους τους γλάρους
που αφήνουν μιαν αχτίδα φωτός
πάνω στον πυκνό αέρα της χειμωνιάτικης χαραυγής.
Η μοναξιά της θάλασσας δεν είναι απειλή
αλλά νησί όπου κατοικώ ανέμελος.
Μέσα της πραγματοποιούνται όλες μου οι επιθυμίες
και ο χρόνος δε συνωμοτεί ενάντια στον άνθρωπο.
Στην χειμωνιάτικο πρωινό κάποιος
με φαντάζεται ξένο,και τι γλυκό που είναι να το ξέρω.

http://frear.gr/?p=3026&

Federico Díaz Granados

Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ / RETORNOS

Δεν πιστεύω στις επιστροφές

αλλά αυτή η πικρή καρδιά από παλιά σπίτια 

και δρόμους κατεστραμμένους

χτυπά σε κάθε επιστροφή

χωρίς χειρονομίες ή μορφασμούς

και ξέρει ότι ο κόσμος είναι ένα τόπος κακός για να φτάσεις

Και επιστρέφει για να γράψει ένα ποίημα που μιλάει για ένα κορίτσι σ’ ένα αεροδρόμιο

που περιμένει ένα αεροπλάνο ποιος ξέρει από πού

ή να γράψει για εκείνο το γράμμα που ποτέ δεν έλαβα εκείνο το Σάββατο

ακούγοντας την παλιά κασέτα με τις αγαπημένες μου νοσταλγίες

ή για τους κλεμμένους στίχους απ’ τον Σαλίνας, τον Μπόρχες, τον Γουόλκοτ

και για τα ηλιόλουστα απογεύματα στο γήπεδο.

Δεν πιστεύω σε επιστροφές

αλλά αυτή η αποστεγνωμένη από άλλες ημέρες καρδιά τραγουδά ετεροχρονισμένα

πάνω στον ουρανό όπου καίει τ’ όνομα μιας γυναίκας που αγάπησα

Δεν πιστεύω στις επιστροφές

αλλά η κλίση μου στο ταξίδι, κάθε φορά που αναχωρώ προς την κακοκαιρία του κόσμου,αφήνει, όπως τις μέρες που ήμουνα πρόσκοπος, βότσαλα και σβολαράκια ψωμιού

για να μη χαθεί το μονοπάτι της επιστροφής για το σώμα σου.

http://frear.gr/?p=8354

Ευτυχία Κοσμαδοπούλου

Φύλακας

Όχι, δεν ήθελα.

Δεν ήθελα να γίνω φύλακας του Θεού

Ορκίζομαι πως Αυτός το ζήτησε

Ήρθε κλαμένος μια μέρα

Βόηθα με, μου είπε.

Οι άνθρωποι όλο ζητάνε πράγματα

κάποιοι βρίζουν

μερικοί με μισούν

δεν έχω δύναμη πια να σφουγγαρίζω όλη την οικουμένη

είμαι ο μόνος που δεν αναπαύεται

αυτός ο κόσμος είναι ένας λύκος

θέλω να αλλάξω το όνομά μου

βοήθα με.

Είδα τα δάκρυά Του να αναβλύζουν

τόνοι βροχής ξεχείλισαν τα ποτάμια

τα σκούπισα με το πουκάμισό μου

Ορκίζομαι

Τον λυπήθηκα.