Κεφάλαιον ηʹ

      [8.1] Μὴ ζήτει τὰ γινόμενα γίνεσθαι ὡς θέλεις, ἀλλὰ θέλε τὰ γινόμενα ὡς γίνεται καὶ εὐροήσεις.

Επίκτητος
Ἐ γ χ ε ι ρ ί δ ι ο ν

Μετάφραση: Αρ. Καμπάνης

		ΛΓ
33.1	Τάξον τινὰ ἤδη χαρακτῆρα σαυτῷ καὶ τύπον, ὃν φυλάξεις ἐπί τε σεαυτοῦ ὢν καὶ ἀνθρώποις ἐντυγχάνων.	1. Διάγραψε απ' εδώ κ' εμπρός ένα χαρακτήρα εις τον εαυτόν σου, τον οποίον θα φύλαξης, και όταν είσαι μόνος και όταν είσαι με άλλους.
33.2	καὶ σιωπὴ τὸ πολὺ ἔστω ἢ λαλείσθω τὰ ἀναγκαῖα καὶ δι' ὀλίγων. σπανίως δέ ποτε καιροῦ παρακαλοῦντος ἐπὶ τὸ λέγειν λέξον μέν, ἀλλὰ περὶ οὐδενὸς τῶν τυχόντων· μὴ περὶ μονομαχιῶν, μὴ περὶ ἱπποδρομιῶν, μὴ περὶ ἀθλητῶν, μὴ περὶ βρωμάτων ἢ πομάτων, τῶν ἑκασταχοῦ, μάλιστα δὲ μὴ περὶ ἀνθρώπων ψέγων ἢ ἐπαινῶν ἢ συγκρίνων.	2. Και ως επί το πολύ σιωπήν να τηρής, ή να λέγης όσα είνε ανάγκη και κοντολογής. Σπανίως δε κάποτε, αν η περίστασις το καλέση να ομιλήσης, ομίλησε· αλλά διά κανέν από τα τυχόντα. Όχι περί μονομαχιών, όχι περί ιπποδρομιών, όχι περί αθλητών, όχι περί φαγητών ή ποτών, περί των οποίων ομιλούν εις κάθε συναναστροφήν, προ πάντων όχι περί ανθρώπων, με το να ψέγης, να επαινής ή να συγκρίνης.
33.3	ἂν μὲν οὖν οἷός τε ᾖς, μετάγαγε τοῖς σοῖς λόγοις καὶ τοὺς τῶν συνόντων ἐπὶ τὸ προσῆκον. εἰ δὲ ἐν ἀλλοφύλοις ἀποληφθεὶς τύχοις, σιώπα.	3. Αν λοιπόν δύνασαι, οδήγει με τους λόγους τους ιδικούς σου και τους λόγους των συντρόφων σου προς αρμόδια υποκείμενα ομιλίας. Αν όμως μέσα εις αλλοφύλους μόνος ευρίσκεσαι, σιώπα.
33.4	γέλως μὴ πολὺς ἔστω μηδὲ ἐπὶ πολλοῖς μηδὲ ἀνειμένος.	4. Να μη γελάς πολύ, ούτε εξ αφορμής πολλών πραγμάτων, ούτε υπερβολικά.
33.5	ὅρκον παραίτησαι, εἰ μὲν οἷόν τε, εἰς ἅπαν, εἰ δὲ μή, ἐκ τῶν ἐνόντων. http://www.mikrosapoplous.gr/epictetus/e3.html	5. Να παραιτήσαι από όρκους, αν μεν είνε δυνατόν, ολότελα, ει δε μη, όσον ημπορείς περισσότερον. Ο Επίκτητος (50 - 138) ήταν Έλληνας στωικός φιλόσοφος. Αναφέρεται ως παιδί δούλων και φέρεται ότι γεννήθηκε στην Ιεράπολη της Φρυγίας

Όνησιν απεκδύομαι

Απεκδύομαι.
Όπως κανείς θα έλεγε αποτάσσομαι.
Δεν ζήτησα
ούτε τον ήλιο που ανατέλλει
ούτε τα μυστικά των αστεριών
ένα κρεβάτι και μια καρέκλα βολική
να ξεφορτώσω την κούραση
έγινε  ζήτημα ανατολικό.
Δεν διαλύω το πρόσωπό μου
και δεν θα υποταχτώ:
Υπευθύνως την όνησιν απεκδύομαι
κι ας ομφαλορραγήσω...
Ε.Κ.

Επιπλέει σε νησιά Μαγιάτικα
και ξαφνικά ίπταται
πάνω από.
Ε.Κ.

Οφείλω να επανέλθω. Η λέξις 'ονή' δεν ευρέθη σε κανένα λεξικό εκτός από το " Ασέραοτσορινόνλέει όμηρος,τον κυία ονη κοινή λαλια δια τόσα είπμικήαπολέίει." 

Magnvm Ac Pervtile Dictionarivm, Qvodqvidem Varinvs Phavorinvs Camers ... κλπ.,  παραθέτω το link για να νιώθω εντάξει. Παρ' όλα αυτά μέσα μου κάπου ξέρω ότι η λέξη είναι υπαρκτή.  Εκτός και αν λέω κουταμάρες. Συγχωρείστε με. Αλλάζω λοιπόν την λέξη μου: από ονήν σε όνησιν.

https://books.google.gr/books?id=LINfAAAAcAAJ&pg=PT922&lpg=PT922&dq=%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%BA%CF%85%CE%AF%CE%B1+%CE%BF%CE%BD%CE%B7+%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AE+%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1&source=bl&ots=7khWRbsqst&sig=pARskveWQBSTWFRDnCsWWSBijkY&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjYy53wqdbMAhXJKcAKHaglBf8Q6AEIHDAA#v=onepage&q=%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%BA%CF%85%CE%AF%CE%B1%20%CE%BF%CE%BD%CE%B7%20%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AE%20%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1&f=false

Χρήστος Γιαννακόπουλος



Πόσες φορές δεν άλλαξε ο κόσμος

για χάρη μιας ομοιοκαταληξίας;

Φιλοδοξίες

Ακούγεται ασήμαντο για φιλοδοξία
και ξεπερασμένο και ρομαντικό,
μα δεν είναι άσχημο για πεπρωμένο:

να μείνω στη μνήμη των ανθρώπων
ως εκείνος που κάθε χρόνο
έγραφε για τις αμυγδαλιές
λες και τις έβλεπε πρώτη φορά.

Γιασεμί

Του μύριζε γιασεμί
κι όταν γιασεμί
δεν υπήρχε. Έτσι έζησε.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

(1921-1998)

Ο Δούλος

Ο δούλος που δραπέτευσε

έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες

γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.

Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.

Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση –

δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.

Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει

φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο

ή θάταν κατάσκοπος που δεν φοβάται.

Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα

Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005): ποιητὴς ἀπὸ τὴν Ἀθήνα

ἀπὸ τὴ συλλογή 
Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Ὀρυχεῖο

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι




Οι Ψίθυροι
-Χρόνος,
Χρόνος
Χάνουμε Χρόνο
-Μιλάτε όλοι μαζί...
-Ο Χρόνος είναι πολύτιμος
καιρός να μιλήσεις
καιρός να αναβλύσεις
ξεχρέωσε το αίμα που σε έθρεψε
-Δεν καταλαβαίνω τι... Ένας ένας...
-Το μυστικό το γνωρίζουν όλοι:
ο θάνατος είναι πλαστός
πάνε αιώνες που έχει πεθάνει
εκμεταλλεύσου τον σπαραγμό του
-Πιο δυνατά, πιο δυνατά, έχει θόρυβο
-Ο Χρόνος πεινάει. Σπείρε.
- Στενάζετε στο αυτί μου...
-Ο Χρόνος διψάει. 
Ανάβλυσε.

Ε.Κ. 

Μάης πενταδείληνος και πάντα δείλι θέλει.
(Ελληνική παροιμία) 














-

TA XAI-KOY TOY MAH

I
Τα στοιχειά που με καλεί η Φύση να παλέψω:
τον αέρα, τη βροχή κι εσένα.

II
Ανικανοποίητη μέλισσα
στέκεται ακόμα και στο μπουμπούκι.

III
Τόσα λουλούδια στον κήπο μου
τόσες μέλισσες να τρυγάνε.

IV
Να φυτέψεις έναν σπόρο δεν φτάνει:
Πρέπει να τον ποτίζεις ώσπου να σκάσει στον ήλιο.

V
Ο Θεός κατοικεί λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου:
Ακούω τη φωνή του τις Κυριακές.

VI
Με είδε το πουλί κι έφυγε τρομαγμένο.
Κι εγώ παρακαλούσα να μείνει λίγο ακόμα στο δέντρο μου.

VII
Χρωματιστά παραγινωμένα φρούτα στο καλάθι.
Σαν τη ζωή μου.

Ε.Κ.

ΕΥΤΥΧΊΑ ΕΊΝΑΙ

Ευτυχία είναι η ακτίνα φωτός που σε λούζει ακόμα κι όταν γύρω είναι σκοτάδι. 

Δεν μπορώ παρά να είμαι ευτυχισμένη. 

Τιμώ το δώρο κι ευχαριστώ.

 

ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

- όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.



Του Μάη οχτώ
Αφιερωμένο στον Βασίλη, στην Εύη και στον Κυριάκο

ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΟΛΛΗΜΈΝΑ ΚΟΡΜΙΆ ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΧΩΡΈΣΕΙ

«Κόλλα πάνω μου…»
Άλλαξε πλευρό και κόλλησε το γυμνό κορμί της στην πλάτη του. Πέρασε το χέρι της κάτω από το μπράτσο του και το άφησε να κρέμεται νυσταγμένο πάνω στο φαρδύ του στήθος. Άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια, απέσυρε για λίγο το χέρι της μαλακά, τράβηξε το σεντόνι που είχε φύγει, ξαναέχωσε το χέρι της στην προηγούμενη θέση.
Το σώμα της ήταν κολλημένο πάνω στο δικό του. Εκείνος, καθώς ήταν ξαπλωμένος στο πλάι είχε λυγισμένα τα πόδια του. Εκείνη είχε χώσει το κορμί της στις εσοχές που έφτιαχνε το δικό του κορμί. Κολλημένοι. Η ζέστη που έβγαινε από το σώμα του τάιζε τις αισθήσεις της βάλσαμο. Έκλεισε τα μάτια. Κράτησε για μια στιγμή την αναπνοή της. Ο ύπνος είχε βαρύνει τη δική του. Κοιμόταν με ένα ελαφρύ ροχαλητό, σαν άνθρωπος που βρίσκεται μέσα σε νερό και κάθε λίγο πετάγεται πάνω να πάρει ανάσα.
Στον ύπνο του της έσφιξε το χέρι. Σαν να τσεκάρει αν είναι ακόμα εκεί. Της άρεσε αυτή η κίνηση που επαναλαμβανόταν κάθε λίγο. Εδώ είμαι. Χαμογέλασε με κλειστά μάτια. Είχε την αίσθηση πως το δέρμα της φόρτιζε ενέργεια από το δικό του. Το δέρμα του ένα ποτάμι που κυλούσε γλυκά και εισχωρούσε από τους ανοιχτούς του πόρους στους δικούς της. Αόρατο βάλσαμο που την έκανε να αγαπάει τον εαυτό της και τους ανθρώπους. Η ζεστασιά του κορμιού του την έκανε συμπονετική, τη γέμιζε θεϊκή αγάπη, την εναρμόνιζε με το Σύμπαν. Ό, τι είχε διπλά φυλακισμένο ξεχυνόταν και σκόρπιζε, διαλυόταν κι εξατμιζόταν, ατμός που ξεψυχούσε και χανόταν πάνω από τα άσπρα σεντόνια: Οσμές και γεύσεις του παρελθόντος, ιστορίες ζωής, αποτυχημένα συμβάντα, αιώνιοι θυμοί, ραγισμένα κομμάτια ατυχών αποφάσεων, λανθασμένες επιλογές, ζωή χωρίς ανάπαυση, πέθαιναν μέσα στον ιερό ποταμό της ζεστασιάς και της επαφής των γυμνών κορμιών τους. Ξαναβαφτίζονταν και οι δύο σε καινούργια θρησκεία.
Εδώ είμαι.
Μην ανησυχείς, δεν ανησυχώ.
Ανάμεσα στα κολλημένα κορμιά τίποτα δεν μπορεί να χωρέσει.

Μάης
 

Θανάσης Κωσταβάρας 

«Μόνο με και για την Αγάπη σου» 

Μόνο με την Αγάπη σου μπορώ να επιζήσω. 
Να μη χαθώ μέσα στο μαύρο δάσος. 
Ν’ αψηφήσω τον άγριο σκύλο που μ’ ακολουθεί σα να ’ναι ο ίσκιος μου. 
Μόνο με την Αγάπη σου. 
Να χτίσω ένα άλλο πρόσωπο. 
Να γίνω πάλι ένα μικρό αγόρι. 
Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό. 
Και να γνωρίζω τον κόσμο μ’ ένα καινούργιο θάμπωμα. 
Μόνο με την Αγάπη σου μπορώ να λέω τραγούδια από άλλους, άγνωστους τόπους. 
Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος∙ και να κεντώ τ’ όνομα σου, με στίχους αέρινους. 
Να μιλώ μόνο για σένα. 
Να σε καλημερίζω μ’ έναν φοβισμένο κορυδαλλό κρυμμένον στο στήθος μου∙ 
και να μου αποκρίνεσαι μ’ ένα ξεχασμένο μου ποίημα. 
Μόνο για την Αγάπη σου. 
Μπορώ να περνάω την κάθε μου μέρα 
απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς 
και αγιογραφώντας τους αίνους 
απ’ το μέγα θαύμα του Έρωτα. 
Να σου λέω τέλος καληνύχτα 
και να με παίρνεις μαζί σου, στον ύπνο σου. 
Για να με σεργιανίσεις μεθυσμένον 
στα μαγεμένα σου όνειρα. 
Μόνο με και για την Αγάπη σου 

μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος. 
Να φαίνομαι όλο και λιγότερο λυπημένος.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-love-poets/ ]