Χρήστος Γιαννακόπουλος



Πόσες φορές δεν άλλαξε ο κόσμος

για χάρη μιας ομοιοκαταληξίας;

Φιλοδοξίες

Ακούγεται ασήμαντο για φιλοδοξία
και ξεπερασμένο και ρομαντικό,
μα δεν είναι άσχημο για πεπρωμένο:

να μείνω στη μνήμη των ανθρώπων
ως εκείνος που κάθε χρόνο
έγραφε για τις αμυγδαλιές
λες και τις έβλεπε πρώτη φορά.

Γιασεμί

Του μύριζε γιασεμί
κι όταν γιασεμί
δεν υπήρχε. Έτσι έζησε.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

(1921-1998)

Ο Δούλος

Ο δούλος που δραπέτευσε

έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες

γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.

Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.

Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση –

δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.

Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει

φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο

ή θάταν κατάσκοπος που δεν φοβάται.

Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα

Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005): ποιητὴς ἀπὸ τὴν Ἀθήνα

ἀπὸ τὴ συλλογή 
Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Ὀρυχεῖο

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι




Οι Ψίθυροι
-Χρόνος,
Χρόνος
Χάνουμε Χρόνο
-Μιλάτε όλοι μαζί...
-Ο Χρόνος είναι πολύτιμος
καιρός να μιλήσεις
καιρός να αναβλύσεις
ξεχρέωσε το αίμα που σε έθρεψε
-Δεν καταλαβαίνω τι... Ένας ένας...
-Το μυστικό το γνωρίζουν όλοι:
ο θάνατος είναι πλαστός
πάνε αιώνες που έχει πεθάνει
εκμεταλλεύσου τον σπαραγμό του
-Πιο δυνατά, πιο δυνατά, έχει θόρυβο
-Ο Χρόνος πεινάει. Σπείρε.
- Στενάζετε στο αυτί μου...
-Ο Χρόνος διψάει. 
Ανάβλυσε.

Ε.Κ. 

Μάης πενταδείληνος και πάντα δείλι θέλει.
(Ελληνική παροιμία) 














-

Ε, εντάξει...
Ε, εντάξει...
Ήρθε η ώρα να κλείσουν κινητά, σταθερά, παράθυρα και πόρτες. Αν έπαιρνα έστω και ένα ευρώ από τον καθένα που στηρίζω ψυχολογικά, θα ήμουνα πλούσια. Εν τούτοις, παραμένω φτωχή. Πλην όμως υπερήφανη. Επίσης παραμένω φορτωμένη από βάρη που δεν είναι δικά μου. Επίσης δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα πραγματικά δικά μου βάρη. Μου κάνουν ένα κεφάλι κουδούνι, έχω μάθει να ψυχανεμίζομαι ακόμα και την παραμικρή κρυφή τους σκέψη, εντοπίζω ακόμα και την ελάχιστη αλλαγή στη φωνητικές δονήσεις τους,  ωστόσο, παραμένω ψύχραιμη στο κλάμα της καρδιάς τους για τον χρόνο που έχασαν, για τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν και δεν τόλμησαν να τις αδράξουν, για τα χρόνια που πέρασαν παραδομένοι στην ασφαλή τους ρουτίνα.  Είναι η ηλικία που προφανώς τους κάνει να πισωγυρίζουν μετανιωμένοι, απογοητευμένοι, φορτωμένοι ενοχές για τη νιότη που έχασαν δηλώνοντας αναρμοδιότητα για την ίδια τους τη ζωή, κοιτώντας την υπόστασή τους από απόσταση, μπλεγμένοι μέσα σε πυκνά δάση υποχρεώσεων, θυσιασμένων ωρών σε ανούσιες δραστηριότητες, κοιμισμένοι σε υποτονικές σχέσεις. Ε, εντάξει...
Ο χρόνος είναι σχετικός, είπε ο Αϊνστάιν, αλλά αυτοί το πήραν πολύ στα σοβαρά. Ο χρόνος είναι κάτι που γλιστράει, κάτι που μασκαρεύει το φθαρτό μας σώμα, κάτι που κουβαριάζει το μυαλό και αλλιώνει τις αισθήσεις. Αναπόφευκτα. Κάποιο πρωινό ξυπνάς και βλέπεις πως είναι αργά και δυστυχώς ο άτιμος ο χρόνος, -ό, τι κι αν διαδίδει ο μεγάλος Αϊνστάιν-, δεν γυρίζει πίσω.
Μάλλον κάτι άλλο θα εννούσε και το παρεξηγήσατε.
Ε, εντάξει...
Αφιερωμένο με αγάπη, αλλά...