Ε, εντάξει...
Ε, εντάξει...
Ήρθε η ώρα να κλείσουν κινητά, σταθερά, παράθυρα και πόρτες. Αν έπαιρνα έστω και ένα ευρώ από τον καθένα που στηρίζω ψυχολογικά, θα ήμουνα πλούσια. Εν τούτοις, παραμένω φτωχή. Πλην όμως υπερήφανη. Επίσης παραμένω φορτωμένη από βάρη που δεν είναι δικά μου. Επίσης δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα πραγματικά δικά μου βάρη. Μου κάνουν ένα κεφάλι κουδούνι, έχω μάθει να ψυχανεμίζομαι ακόμα και την παραμικρή κρυφή τους σκέψη, εντοπίζω ακόμα και την ελάχιστη αλλαγή στη φωνητικές δονήσεις τους,  ωστόσο, παραμένω ψύχραιμη στο κλάμα της καρδιάς τους για τον χρόνο που έχασαν, για τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν και δεν τόλμησαν να τις αδράξουν, για τα χρόνια που πέρασαν παραδομένοι στην ασφαλή τους ρουτίνα.  Είναι η ηλικία που προφανώς τους κάνει να πισωγυρίζουν μετανιωμένοι, απογοητευμένοι, φορτωμένοι ενοχές για τη νιότη που έχασαν δηλώνοντας αναρμοδιότητα για την ίδια τους τη ζωή, κοιτώντας την υπόστασή τους από απόσταση, μπλεγμένοι μέσα σε πυκνά δάση υποχρεώσεων, θυσιασμένων ωρών σε ανούσιες δραστηριότητες, κοιμισμένοι σε υποτονικές σχέσεις. Ε, εντάξει...
Ο χρόνος είναι σχετικός, είπε ο Αϊνστάιν, αλλά αυτοί το πήραν πολύ στα σοβαρά. Ο χρόνος είναι κάτι που γλιστράει, κάτι που μασκαρεύει το φθαρτό μας σώμα, κάτι που κουβαριάζει το μυαλό και αλλιώνει τις αισθήσεις. Αναπόφευκτα. Κάποιο πρωινό ξυπνάς και βλέπεις πως είναι αργά και δυστυχώς ο άτιμος ο χρόνος, -ό, τι κι αν διαδίδει ο μεγάλος Αϊνστάιν-, δεν γυρίζει πίσω.
Μάλλον κάτι άλλο θα εννούσε και το παρεξηγήσατε.
Ε, εντάξει...
Αφιερωμένο με αγάπη, αλλά...