Στα αστυνομικά που βλέπω οι μπάτσοι στην ανάκριση παίζουν ένα παιχνίδι. Ο ένας το παίζει καλός και ο άλλος είναι ο κακός. Ο ένας δέρνει, ο άλλος φέρεται φιλικά στον ανακρινόμενο αρκεί να αποσπάσουν ομολογία.
Χτες κατάλαβα ότι οι νοικάρηδες που έχω παίζουν το παιχνίδι της ανάκρισης. Η γυναίκα μια μέρα μου έφερε φαγητό της να δοκιμάσω και τις προάλλες έφερε ένα χριστιανικό ημερολόγιο ενώ ο άντρας είναι επιφορτισμένος να μου δείχνει την υγρασία στο ταβάνι (πρώτη φορά συνέβη αυτό, μάλλον στεγνώνουν ρούχα στο καλοριφέρ), τεσπά, να ελέγχει με πλάγιους τρόπους ("θέλει να νοικιάσει το δωμάτιο ένας φίλος μου και θα ήθελα να δω το χώρο") ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δει αν είναι κλειστά τα καλοριφέρ στο χώρο που δεν χρησιμοποιείται αλλά συνδέεται με το δικό του καλοριφέρ (μήπως του καίω πετρέλαιο) και ούτω καθεξής.
Παράδειγμα: Χτες βράδυ με κάλεσε ο άντρας να δω υγρασία στο ταβάνι. Η γυναίκα κρύφτηκε σε κάποιο δωμάτιο και όση ώρα ήμουν στο σπίτι τους δεν εμφανίστηκε καθόλου. Κάποια στιγμή τη φώναξε ο άντρας της αλλά αυτή τσιμουδιά. Πρέπει στο παιχνίδι (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να πω) να κρατήσει το ρόλο του καλού μπάτσου.
Εγώ πάλι από τη μεριά μου παίζω το παιχνίδι η αλεπού 100 το αλεπόπουλο 101. Ευτυχώς στενοχωριέμαι για συμπεριφορές των άλλων μόνο μια μέρα. Από την επόμενη αναλαμβάνω δράση. Υγιές θα μπορούσα να πω. Χτες στανοχωρήθηκα που δεν εμφανίστηκε η καλή μπάτσος. Σήμερα πρέπει να δω πώς θα σώσω το ταβάνι από την υγρασία.
Καλημέρα σας.
