Ρίζα

 

Μια μικρούλα κατακάθαρη ήρθε στη ζωή μου. Να είναι γερή και τυχερή. Να έχει ταλέντα και να τα αξιοποιεί. Να είναι δημιουργική και έξυπνη και τίμια και όμορφη. Να έχει όλα τα καλά από τις μοίρες και να είναι ευλογημένη από το Θεό. Οι γονείς της να την κάνουν να νιώθει ασφάλεια, να διώχνουν τους φόβους της και να τη βοηθήσουν να απλώσει σωστά τα κλαριά της. Να λουλουδίσει και να ανθίσει.

Γεννιέσαι κορυφή του δέντρου, μια κορφούλα δροσερή και φρέσκια. Γεμίζεις φύλλα, σιγά σιγά απλώνεις κλαριά. Κάτω από σένα κλαριά παλιότερα. Ο κορμός που σε στηρίζει. Κι έπειτα οι ρίζες που σε κρατάνε όρθια στο χώμα. 

Σαν έφυγε η μάνα μου είχα ρίζες ακόμα. Σαν πέθανε και η θεια μου, οι ρίζες μου,  ένιωσα πως κόπηκαν. Αναγκαστικά  τότε έγινα ρίζα εγώ. Επάνω μου στηρίζεται το δέντρο και η κορφούλα μου είσαι εσύ, καθαρή μου Δάφνη. 

Ça va venir découragez-vous pas

Επίτρεψέ μου.

Επίτρεψέ μου να ομολογήσω ότι σ'αγάπησα.

Σε τούτη τη μνησίκακη εποχή

στον καθημερινό κόσμο όπου όλα σαπίζουν

όπου οι κακοποιητές αναδύονται ωσάν δηλητηριώδη μανιτάρια 

εγώ σ' αγάπησα.

Ναι, τα παράθυρα το πρωί. Ναι. Διάπλατα. Ναι η μυρωδιά της φύσης. Το χώμα που ολόκληρο το βράδυ ανασαίνει κι εξαγνίζεται. Ο αέρας που καθαρίζει κι έρχεται στα ρουθούνια διυλισμένος από τους κρατήρες του φεγγαριού. Το φεγγάρι σίτα του άνεμου. 

Ένα κοκόρι φωνάζει καλημέρα. Πουλιά. Καρακάξες. Σπουργίτια. Σκυλίσιες φωνές  και βόμβοι αεροπλάνων. Έρχεται και φεύγει ο κόσμος. Μετακινείται ο κόσμος. Αλλάζει τόπους. Αλλάζει δρόμους. Αλλάζει ο κόσμος. 

Κλάψε, μου είπε προχτές ο Αλέκος. Να κλαις. Με το κλάμα βγαίνουν πολλά. Καθαρίζει ο άνθρωπος. 

Μα, είμαι καλά, γιατί να κλαίω; Είπα προσπαθώντας να καταλάβω τι θέλει να πει πίσω από τα λόγια του. Ξέρω πως εκείνος κλαίει. Και ξέρω γιατί κλαίει επίσης. Όταν πλησιάζει ο καιρός, αναμετράμε τη ζωή που ζήσαμε και τη ζωή που ΔΕΝ ζήσαμε. Κλαίμε και για τις δυο. 

Πολύς ο καιρός που δεν έχω γράψει. Βρίσκω για τους άλλους τη δικαιολογία της δουλειάς. Για μένα δεν μπορώ να βρω τίποτα, δεν έχω καν το κουράγιο να ψάξω δικαιολογία. 

Ça va venir, λένε οι Γάλλοι. Δώσε λίγο χρόνο. 

Υ.Γ. Δώσε λίγο χρόνο ακόμα από τον δικό σου. Από τον πολύτιμό σου χρόνο. Δώσε λίγο χρόνο από δω, δώσε λίγο χρόνο από κει, να γιατί ο κυρ-Αλέκος κλαίει. 

Υ.Γ.2 Σκόρπιες σκέψεις εγωιστικές, ωστόσο ελαφρύ ξεφόρτωμα για να ισιώνει της καρδιάς η πλάτη. 

Υ.Γ. 3 "Ο χρόνος δεν γιατρεύει, απλά βοηθά να συμβιβαζόμαστε με αυτό που συμβαίνει". (Αλέκου ρήση) 

Υ.Γ.4 Τείνω να συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα. Άντε, καλή ημέρα να έχουμε. 

 

Σεπτέμβρης κι αγάπη

 

να πεις "καλό μήνα" με σκίτσο του Αρκά, να το δω, να πω "είναι καλά", να χαμογελάσω, να μην αντιδράσω φανερά, να χαρώ που είσαι εντάξει, να φτιάξει η μέρα μου, να φτιάξει η βδομάδα, να φτιάξει ο μήνας. 

Οι φίλοι. Άλλοι χάνονται, άλλοι ζητούν, άλλοι ξαφνικά σε επισκέπτονται, ιδρώνουν μαζί σου στο σπίτι που δεν έχει αιρκοντίσιον και επιπλέον έχει παράθυρα κλειστά ένεκα τα αιμοσταγή κουνούπια, τρώνε ζεστή κοτόσουπα κι ας έχει 35 βαθμούς ζέστη κι ύστερα χαίρονται με το παγωμένο πεπόνι. Οι φίλοι που μεγαλώνουν και φοβούνται το θάνατο, που φοβούνται το σώμα τους μην τους προδώσει, οι φίλοι που γερνούν ζευγάρι χωρίς παιδιά, χωρίς πλέον σκυλιά, (γέρασαν κι αυτά και τους έφυγαν), οι φίλοι που μετά από τριάντα χρόνια γνωριμίας σού ανακοινώνουν πως είσαι μια σχέση καρμική, μια σχέση ζωής για κείνους και σε κοιτούν με προσδοκία και σχεδόν (μετά από τόσα χρόνια), αγάπη, γιατί έχεις σταθεί τίμιος και δίκαιος απέναντί τους, γιατί επιτέλους σε "γνώρισαν"  (ή σε ανα-γνώρισαν) και (αυτό δεν το ομολογούν) γιατί δεν σε φοβούνται πια. 

Καλό μήνα να έχουμε 

Πρωινός καφές

 

6:30 πρωινή

Καλά να πάθεις αφού κοιμήθηκες στις δεκάμιση. 

Ανοίγεις παράθυρα. Ο ήλιος ακόμα δεν έχει ανατείλει. Μπαίνει μέσα η δροσιά. Η μυρωδιά από τα χωράφια σε μαγεύει. Ρουφάς άπληστα. Είναι όπως όταν πηγαίνεις διακοπές με σκηνή που ξυπνάς και βρίσκεσαι κατευθείαν στη φύση ή όπως στο χωριό που ανοίγεις την πόρτα το πρωί και μοσχοβολάει το χώμα και η υγρασία του βουνού χαιδεύει το δέρμα σου κι ανατριχιάζεις. 

Κοιτάς πέρα από τον ημικυκλικό λόφο. Τι λέει το φενγκ σούι για τους λόφους; Αν είναι πίσω από το σπίτι προστατεύουν. Λόφοι πίσω από το σπίτι (όχι ψηλά, αιχμηρά, απειλητικά βουνά). Λόφοι απαλοί, βελούδινοι έτσι όπως φαίνονται από μακριά, ντυμένοι με χαληλή βλάστηση και μπροστά η θάλασσα, ανοιχτοί δρόμοι και ορίζοντες ανοιχτοί. 

Μοσχοβολάει ο αέρας, τα σπουργίτια ξεκινούν να τσιτσιρίζουν. 

Ένα αεροπλάνο ανεβαίνει σιγά. Σε λίγο ο βόμβος του πλησιάζει κι έπειτα σβήνει προς το βορρά. 

Παράξενο: Ανέβηκα ψηλότερα και όμως βρέθηκα πιο κοντά στις χαρές της Γης. 

Προς εθισμένους

 

Της ευτυχίας το μέλι είναι αρωματικό. Είναι σπάνιο. Επίσης είναι εθιστικό γι' αυτό και ύστερα από μια περίοδο ευτυχίας όλες οι δυνάμεις μας (και η λογική μας ακόμη) εξαφανίζονται. Είναι σα ντόπα από την οποία, όταν ξαφνικά τη χάσεις, θέλεις χρόνο για να απεξαρτηθείς. 

Χρόνο και πόνο. 

Τον χρόνο που χρειάζεται η απεξάρτησή σου, τον ρίχνεις στη δουλειά. Αυτή η δουλειά καλύτερα να είναι σωματική και όχι πνευματική. Δουλεύεις με τα χέρια και με το σώμα ίσαμε να έρθει η νύχτα και να πέσεις εξοντωμένος. 

Τον ψυχικό σου πόνο δε, τον έχουν αντικαταστήσει οι πόνοι στα κόκκαλα, στους μυς και όπου υπάρχει επάνω σου κρέας. Μελανιές και γρατζουνιές δεν υπολογίζονται γιατί δεν πονούν (οι πόνοι πρέπει να είναι βαθύτεροι και όχι επιδερμικοί). Την επόμενη μέρα συνεχίζεις πρωί-βράδυ. Για όσο σου πάρει η απεξάρτηση. 

Καμιά φορά τραβάει πολύ. Μπορεί και ένα χρόνο. 

Πάλι καλά. 

Υ.Γ Μη δίνετε σημασία

Μνημοσύνη

Η ζωή δουλεύει. Η ζωή τρέχει. Μαζί της τρέχεις κι εσύ. Κι ο χρόνος. Ένα ρυάκι που κυλάμε μαζί του. Χτυπάμε σε μικρά βράχια, κοπανάμε σε απότομες στροφές. Γεμίζουμε μελανιές, γρατζουνιές  από εγκλωβισμένα κλαδιά που έχουν κι αυτά παρασυρθεί από του νερού τη δύναμη, ματώνουμε, προχωράμε. Μας προχωράει. Το σώμα μας μοιάζει να μην είναι δικό μας εφόσον στην πραγματικότητα δεν το ελέγχουμε. Είδα χτες τις τελευταίες συνεντεύξεις της Βουγιουκλάκη. Θα το παλέψω είπε και θα βγω νικήτρια. Ναι καλά. Τίποτα δεν ελέγχουμε, να το ξέρεις φιλαράκι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κινούμε τα χεράκια μας μέσα στο ρυάκι μπας κι αποφύγουμε τα μεγάλα βράχια και τα ματώματα. Μπας και ζήσουμε λίγο παραπάνω. 

Το μόνο που ελέγχουμε είναι το μυαλό μας. Αυτή είναι η κρυφή χαρά και ο θρίαμβος του ανθρώπου. Το μυαλό μας. Αυτό που λες άλλα και σκέφτεσαι άλλα. Που παραδέχεσαι πράγματα και το μυαλό σου τα απορρίπτει αμέσως. Που κάνεις δηλώσεις και από μέσα σου σκέφτεσαι πόσο άκυρες δηλώσεις είναι αυτές και πόσο ψέμματα. Το μυαλό σου που δεν μπορεί κανείς να διαβάσει. Πες ό, τι θες και σκέψου το αντίθετο. Κανείς δεν θα καταλάβει τι σκέφτηκες. Να το προσέχεις. 

Των εξήντα κλπ.

 

Δεν έπαθα κάτι, όχι. Ο καλός Θεός δεν με βασανίζει με τέτοια αυτή την εποχή. Ωστόσο έχω περάσει κι εγώ τα χτυπηματάκια μου, πιασιματάκια μου, πονάκια μου και ως ανθρώπινο κορμί,  κατά καιρούς, τα περνάω και θα τα περνάω. Είναι που μεγαλώνεις και το σώμα αρχίζει να συμπεριφέρεται αλλιώς. Για παράδειγμα ένας πόνος από πιάσιμο (το πιο ελαφρύ σου λέω) στο σβέρκο που, στα είκοσί σου δεν του δίνεις καμία σημασία (σα να μην υπάρχει), στα τριάντα λες πονάω αλλά στην πραγματικότητα σκασίλα σου, στα σαράντα πέντε λες πονάω, πιάστηκα και βάζεις κάποιον να σε τρίψει (πάντα έχεις κάποιον να σου τρίβει το σβέρκο στα σαράντα πέντε). Είναι που στα εξήντα το ίδιο πιάσιμο (και ως εκ τούτου και ο πόνος) κρατάνε διπλάσιο διάστημα. Και ούτω καθεξής. Χτυπήματα, στραμπουλήγματα, μικροθλάσεις, γρίπες, απλά σινάχια, όλα, για να γιάνουν, χρειάζονται διπλό χρονικό διάστημα. 

Ωστόσο ο μεγάλος πόνος δεν είναι αυτός. Ο μεγάλος πόνος είναι ένας και, από μια ηλικία και μετά, τον έχουμε μόνιμα. 

Είναι ότι στα εξήντα όλοι σε βλέπουν εξήντα. Ό,τι και να κάνεις, όλοι σε βλέπουν εξήντα. Και τότε βγαίνεις για βόλτα με την Ελίζα που είναι είκοσι επτά (και ενώ εσύ νιώθεις είκοσι επτά κι εσύ), αυτοί που σε βλέπουν, λένε βγήκε με τη μάνα της.  Και κάθεσαι στην Πλατεία Χαλανδρίου και κοιτάς τα ζευγαράκια που περνούν μπροστά σου, που γελάνε και παίζουν, και αγκαλιάζονται και συνειδητοποιείς  (ο πόνος που λέγαμε, αυτός ο των εξήντα) ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορέσει το σώμα σου (όσο ευλογημένο από υγεία και να είναι) να ξαναφορέσει αυτά τα χαριτωμένα φουστανάκια των είκοσι πέντε, των τριάντα χρονών. Ποτέ δεν θα μπορέσει (στα εξήντα) να χαριεντιστεί στο δρόμο, να χοροπηδήξει, να φιληθεί δημόσια. Ακόμα κι αν είσαι ζευγάρι, ακόμα κι αν είσαι ερωτευμένος, όλοι μα όλοι σε βλέπουν εξήντα και κάποια πράγματα απαγορεύονται. Διαφορετικά, αποσυντονίζεις τη φύση. Τη δική σου και των άλλων. Και δεν μιλώ για τα χειρότερα: να θέλεις να κάνεις έρωτα και να μην μπορείς, (αχ αυτό το καταραμένο που συμβαίνει στους άνδρες χωρίς να φταίνε οι καημένοι).  Αυτός ο πόνος νομίζω πως βασανίζει χειρότερα από τους σωματικούς. 

Ιδού λοιπόν ο πόνος, ιδού και το γαμώτο. (των εξήντα κλπ).