Αντιβίωση

 

Να αγαπήσεις λέει κάποιον καινούργιο σαν αντιβίωση. Στην περίπτωση που ένας έρωτας αρχίζει να σου φέρνει βήχα, να σου ανεβάζει πυρετό, να σου φέρνει πονοκέφαλο, ανακατωσούρα, θολούρα, δυσφορία, στην περίπτωση δηλαδή που αρχίζεις και δεν νιώθεις καλά, τότε η μόνη λύση, λέει, είναι η αντιβίωση. Χμ... Αντιβίωση στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας έρωτας καινoύργιος, εν πάσει περιπτώσει ένα καινούργιο πρόσωπο που θα αρχίσεις να το παίρνεις τακτικά ανά δωδεκάωρο και κάποια στιγμή η αντιβίωση θα εξαφανίσει τα συμπτώματα της αρρώστιας και η διάθεσή σου θα ξαναφτιάξει. 

Διότι, φιλαράκι έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο που είναι Παράδεισος, για να είμαστε καλά. Και εμείς οι ασχέτου κάνουμε ό, τι μπορούμε για να χαλιόμαστε και να τον χαλάμε.

Κάποτε κάποτε γράφω καλά

Κάποτε κάποτε γράφω καλά. Κάποτε κάποτε θυμώνω και τότε γράφω ακόμα καλύτερα ή δεν γράφω καθόλου. Κάποτε κάποτε με νοιάζει αν διαβάσουυν αυτά που γράφω. Κάποτε κάποτε έχω τόση ανάγκη να ξεφουντώσω που γράφω και δε με νοιάζει για κανέναν αν θα διαβάσει τα γραπτά μου και τι θα σκεφτεί. 

Κάποτε κάποτε ανατέλλει όμορφα ο ήλιος. Κάποτε κάποτε ανατέλλει συννεφιασμένος. Κάποτε κάποτε καυτερός σαν κόκκινο πιπέρι. Ο κόκκινος πιπερένιος ήλιος με κουράζει πολύ.

Πες καληνύχτα καρδιά μου

 

Όχι. Σώπα. 

Πέρασε ο καιρός. 

Δες: ακόμα και τα δόντια του σάπισαν. 

Ακόμα και το καλοκαίρι του φταίει

Αυτός ο καιρός!

Αλαφραίναμε τις καρδιές μας 

Τότε

Κάποτε

Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες

Αίματα έρχονται στον ύπνο μου

Ματώνει το αιδοίο τις νύχτες

Ποτίζει ξερά χορτάρια 

Άνυδρων χωραφιών

Ποιο μεσημέρι καυτό απαλαίναμε τον πόνο της σάρκας μας 

Κι αφήναμε τον σιωπηλό καπνό να χτυπάει έξω από το λερωμένο τζάμι 

Τώρα η φωτιά χώθηκε ακόμα και στο βαθύτερο πηγάδι της αυλής μας

Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες

Πες καληνύχτα καρδιά μου

Κοιμήσου μακριά από όσα αγάπησες

Κοιμήσου από τα στήθη μου μακριά

Ξένο παιδάκι στον αγριότερο κόσμο

Προσφυγάκι ανέστιο

Στην αγκαλιά μου που αδειάζει

Παραιτούμαι από το σώμα μου

Το πρόσωπό μου επιπλέει σε ποτάμι χωρίς εκβολή

Το δικό σου μένει 

Τσαλακωμένη φωτογραφία

Ο χρόνος έγινε αχνός

Οδυνηρή χαρά μου

Το πρόσωπό μου

Τα πόδια 

Τα στήθη μου

Διαλύονται  

Καθώς κυλάνε 

Μωρό μου που μεγάλωσες

Στου αμείληκτου καιρού 

Τις γλιστερές όχθες.

 

Τα βράδια της Τρίτης

 

Δεν έχει πει ούτε στην αδερφή του ότι είναι gay. Της λέει απλά ότι δεν θέλει να παντρευτεί. Ωστόσο τα βράδια της Τρίτης ψαρεύει μαύρους εραστές νέους, με τη σφιγηλότητα που εκείνος έχει πια χάσει. Ασπρίσαν τα μαλλιά του και κάνει botox στις ρυτίδες του. Πού και πού με βάζει να αγγίζω τους μυς που έχει στα πόδια, περήφανος που είναι τόσο (ακόμα) σφιχτοί. Πού και πού μου σχολιάζει το πρόσωπό του (περήφανος) που δεν έχει ρυτίδες. Φωνάζει την Α. Μπέμπα Μπλάνς και γελάμε. Όταν λέω ότι κάπου πονάω μου κάνει μασάζ. Πού και πού ακουμπάει πάνω μου το παγωμένο μπουκάλι νερό και περιμένει να τρομάξω. Φτιάχνει σπιτικό γιαούρτι και μας κερνάει. Μου στέλνει φωτογραφίες με φρέσκα κορμιά που λιγουρευόμαστε και οι δύο. 

Άμα τον δείτε τις Τρίτες στο Πεδίο του Άρεως να ψάχνει για μαύρο εραστή, να τον γνωρίσετε: 

είναι ο αγαπημένος μου. 

(παρένθεση πάνω σε φλεγόμενο πεύκο)

 

Κοίτα πόσο αδέσποτη είναι η λύπη μου

σαρωτική

παίρνει κι εσένα μαζί αγάπη μου

(προσεχώς θα σε φωνάζω παλιά μου αγάπη)

(σκοπός μου είναι 

να αφήσω να παλιώσουν όλα)

(έχουν άλλη αξία τα παλιά)

οδυνηρέ μου σύντροφε

οδυνηρέ 

κάτω από αντίξοες συνθήκες 

μεγάλωσα την αγάπη σου

κι επιθυμώ να σε ανοίξω σε παρένθεση τώρα

και κάτω από την Πανσέληνο του λιονταριού

σκοπεύω την παρένθεση να κλείσω

κάνοντας μάγια που πιάνουνε

(τα τηλέφωνα του ΚΤΕΛ δεν απαντούν

ο καφές μου τελειώνει)

η πυρά καίει μια βδομάδα τώρα 

κι εγώ η μάγισσα δεμένη χειροπόδαρα

(παρένθεση πάνω σε φλεγόμενο πεύκο).

  

Τι δροσερή που είναι η αγάπη! (ρήση: Όμηρος Φωτεινάτος)

 

Photo: @Dimitrios Art

Λιβάδια της αγάπης

χορτασμένοι ίπποι διατρέχουν

μικρά ζιζάνια καραδοκούν

ρουφούν χυμούς ρουφούν χώμα 

ρουφούν ζωή

ρουφούν: τι παράξενη λέξη!

Τι λέξεις Θεέ μου! 

Τόσες πολλές! 

Πρέπει αδιάκοπα να διαλέγεις

Μαρτύριο να διαλέγεις αδιάκοπα λέξεις

Η μάνα μου τελευταία δε μιλούσε καθόλου σχεδόν

Αχ μάνα! 

Έχανες που δεν πρόφερες λέξεις όπως διοσμαρί και δεντρολίβανο

του λιβανιού δέντρο

λιβάνι και μύρο

φασκόμηλο και λεβάντα

λέξεις όπως ρίγανη ή γαϊδουράγκαθο

θαλασσινό νερό

κοχύλι

κίτρινο

πράσινο (των λιβαδιών), ξανθό (των χωραφιών καλοκαίρι), 

γαλάζιο (ουρανού και θάλασσας)

και μαύρο (της νύχτας) 

είναι τα χρώματα του Θεού

ξέχασα 

ξέχασα, ναι

το κόκκινο της παπαρούνας

ναι, ο Θεός αγαπά μαζί με τα άλλα και το κόκκινο

εγώ αγαπώ τον καφέ μου το πρωί

αλλά δεν αγαπώ καθόλου το καφέ χρώμα

και βάζω γύρω μου συρματοπλέγματα

μη με λησμόνει

μη με αγγίζει

μη με διαλέγει

μη με διαλέγει 

το πλήθος δεν είναι για μένα πια

καμμιά ανάγκη επίδειξης

καμμιά ανάγκη γυναικείας ματαιοδοξίας

μονάχα κείμενα μισοτελειωμένα 

και μισο-αρχινημένα 

λυπάμαι μάνα που

πολλές λέξεις 

άφηνες να σου διαφεύγουνε. 

........................................................

Μπορώ να γράφω αιώνια, ξέρεις. Αιώνια. Τι αιώνια λέξη. Είναι κάτι σαν σύνδρομο, ξέρεις. Βλέπω λευκό και θέλω να το γεμίσω. Να το λερώσω; Να το χαρακώσω. Να το σημαδέψω για πάντα. Αιώνια σημάδια μου στον κόσμο αυτό. Εξηγείται. Πολεμώ το θάνατο. Scripta manent και μετά από σένα. Εγώ δε θέλω να αφήσω νυχτικιές στα συρτάρια μου σαν πεθάνω. 

Το μόνο που θέλω να αφήσω είναι σημαδεμένα χαρτιά. 

Το φαγητό της φάλαινας

 

Όπως -λέει- ο Θεός φροντίζει να έχει κάθε μέρα φαγητό η φάλαινα και να επιβιώνει, έτσι φροντίζει και για εμάς. Εμείς μόνοι μας ανησυχούμε και αγχωνόμαστε τόσο πολύ για το αύριο. Η φάλαινα τρώει τόσο πολύ κι όμως ο βυθός δεν αδειάζει από ψάρια. Είναι αυτό που λέγανε οι παππούδες μας έχει ο Θεός. 

Με ησυχάζει κάπως αυτή η σκέψη. 

Φαντάσου να είσαι όπως παιδί και κάποιος άλλος να τα φροντίζει όλα για σένα. Κι εσύ απλά να απολαμβάνεις τη ζωή σου. Μια χαρά δεν το ακούς; 

.................................................

Στα καθημερινά; Ζέστη αφόρητη παρά το αεράκι που ψιλοφυσάει αυτές τις μέρες. έχω καιρό να γράψω κάτι δημιουργικό και αυτό το σκέφτομαι όλη μέρα. 

Ωστόσο τη γνωρίζω αυτή την αντίδραση του οργανισμού μου. Είναι περίοδος εγκυμοσύνης. Κάτι ετοιμάζεται στο μυαλό. Κάποιο μωρό-διήγημα έρχεται  και όπου νάναι θα εμφανιστεί. 

Δεν έχω θέμα, δεν έχω ιδέα τι θα είναι. Ωστόσο το νιώθω που έρχεται, νιώθω τα σκιρτήματά του και με χαρά το περιμένω να γεννηθεί. Μυαλό και αισθήσεις σε ετοιμότητα, πάντα ανοιχτά. 

Είμαι ένα ον όπως η  φάλαινα που θα αφήσω να με ταΐζει καθημερινά ο Θεός. 

Δηλώνω άθρησκη πιστή.