Γιοι της εικόνας

Η εικόνα. 

Η γη της εικόνας. 

Οι γιοί της εικόνας.

Κάποτε η γη είχε μονάχα ήχο

ήμασταν παιδιά του ήχου 

Τώρα

Είμαστε οι γιοί της εικόνας που ζούμε στη γη της εικόνας. 

Άντε και μοσχοβόλησε ο τόπος έξω από τις λεμονιές... (και όσφρηση;)

Ζήλεια

Η οικειότητα των σεντονιών

της αγκαλιάς 

της μονής κουβέρτας

των ποδιών ανάμεσα

των χεριών σκεπασμένων με πλάτες 

πού και πού κάποιο αυτοκίνητο περνά κάτω στο δρόμο

στέλνει φως στο ταβάνι

το φως διασχίζει ήσυχα το ταβάνι σα να μη βιάζεται

διασχίζει τα πλαστικά φωσφορίζοντα αστεράκια

διασχίζει το μυαλό μου

τα ράφια του δωμάτιου

τις άπνοιές σου

κοψοχολιάζω

ανάπνευσε, λέω μέσα μου, ανάπνευσε γιατί σου θυμώνω

ανάπνευσε για μένα μόνο

φώναζε το όνομά μου σε κάθε αναπνοή 

έχω το χέρι μου εκεί

σε ζεσταίνω ακίνητη

να θυμάσαι ποια είσαι, γράφω σε χαρτί πάνω από το γραφείο μου

μαζί σου ξεχνάω ποια είμαι

γίνομαι παιδί και γίνομαι πόρνη

αφημένη στην αμήχανη επιδεξιότητα των χεριών σου

παλεύεις 

σε παλεύω 

παλεύουμε

έρχεται και φεύγει εκείνο το άχρηστο συναίσθημα που λέγεται ζήλεια

δε θέλω να ζηλεύω, σου λέω

έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να χάνω το χρόνο μου με αυτό

άχρηστο,

άχρηστο.

Έπειτα φαντασιώνομαι

σε ρουφάει ο κόλπος μου μέσα 

και δεν υπάρχεις για καμιά άλλη. 

Υ.Γ. Αχ, και πού ναρθεί η άνοιξη, Ραγιάδες, Ραγιάδες...

Θα συνηθίσουμε, πού θα πάει;

 Αποπροσανατολισμένοι είμαστε. 

Πανδημία, φτώχια, απεργίες πείνας και δίψας, βιαστές, διαμαρτυρίες, γεμίζουν οι ψυχιατρικές κλινικές ή στήνονται οδοφράγματα. Τα καλοκαίρια φωτιές, τους χειμώνες πλημμύρες. Μνημόνια, χρέη, σχολεία κλειστά, μαγαζιά κλειστά, σπίτια κλειστά, μάτια γουρλωμένα στο φόβο. Ποιον από όλους τους φόβους, θα πεις. Ποιον από όλους. 

Διαβάζουμε τα νέα, ακούμε ειδήσεις, αλλάζουμε μηνύματα απελπισίας, φοράμε μάσκες πειθήνια. 

Σε καταστολή.  

Γι΄αυτό σου λέω πάμε, πάμε να φύγουμε από δω και μη ρωτάς πού πάμε... Πάμε...

Εξαρτήσεις

 Το γράψιμο: ελαφρύ ναρκωτικό. 

                                                      Ι

                                                      Ι

                                                      Ι

                                                     V

Μόνοι-Μαζί

 

Κάτι θέλει να γεννηθεί. Κάτι πιέζει να γεννηθεί σήμερα. Τι νάναι; Καλώστο μου, θα πω μόλις έρθει. Καλώστο μου! Καιρό είχαμε, νάτο μου που ήρθε! Νάτο μου που δε με ξεχνά ποτέ! Το αγαπημένο μου, το δοξασμένο μου, το ολόδικό μου, το πανάκριβό μου!

Ο άνεμος σκοντάφτει στο παράθυρό μου

με το ένα χέρι το ανοίγω

μπαίνει φως από την επικείμενη άνοιξη

μπαίνουν ήχοι πτηνών

και ανεπαίσθητες οσμές οπωροφόρων

η άνοιξη έχει μπουμπούκια ίδια με δέντρο λεμονιάς

αυτή την άνοιξη δεν πρέπει να την προδώσεις

η λιτανεία της ομορφιάς θα περάσει ακέραιη

μπροστά στο δρόμο με τις πικροδάφνες

κι εγώ η βαφτισμένη βασίλισσα του πύργου της ερημιάς

μέσα στα άνθη

κροτώ 

ενώ αναμένω τους προσεχείς ορίζοντες. 

Υ.Γ. Εμείς οι δυο είμαστε παντρεμένοι. Κι εγώ πρέπει απλά να το πάρω απόφαση πως μόνοι-μαζί θα ζήσουμε για πάντα. Ας λατρεύει τουλάχιστον ο ένας τον άλλο. Κι ας δινόμαστε ολόγιομοι. 

Καληνύχτα μάτια μου

 

Να πέφτεις για ύπνο με πρόθεση (τεχνητής) αδιαφορίας και με πρόθεση τιμωρίας: Θα σου δείξω εγώ!

Και να ακούς στον ύπνο σου τον ήχο του μηνύματός του και να μην κάνεις τον κόπο να το κοιτάξεις. Να δει αδιάβαστο το "καληνύχτα μάτια μου" που στέλνει. Θα σου δείξω εγώ! Και κοιμάσαι. Στον πιο βαθύ ύπνο σου ακούς γι'  άλλη μια φορά τον ήχο "γκλιν"! Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου και γελάς. Είδες; Δεν του απάντησα καληνύχτα στο πρώτο μήνυμα, και έστειλε δεύτερο. Τι σου είναι αυτοί οι άντρες! Κρατάς σθεναρά. Δεν κάνεις τον κόπο να κοιτάξεις το τηλέφωνο. Αδιάβαστο κι αυτό. Τον τιμώρησες! Μια μέρα δική σου αδιαφορία, αδιάβαστο το κινητό. Να που μπορω να αδιαφορώ κι εγώ στα μηνύματά σου, στα καλέσματά σου. Είμαι δυνατή κι εγώ, δεν με κάνεις ό, τι θέλεις, μπορώ να ζήσω και χωρίς το "καληνύχτα μάτια μου".  Κοιμάσαι ήσυχη πια. Ξημερώνει. Γελάς μέχρι τα αυτιά που κατάφερες να του δείξεις ότι άμα θες του ανταποδίδεις τα ίσα. 

Τεντώνεσαι στο κρεβάτι, ανοίγεις τα μάτια. Πρώτη κίνηση, κινητό. να δεις τι σου έστειλε. "Καληνύχτα μάτια μου;" "Καληνύχτα καρδιά μου;" Ή "καληνύχτα μωρό μου;" 

Στα σκοτεινά ψάχνεις τα γυαλιά. Το φως του κινητού τρυπάει το σκοτάδι. Ανοίγεις. Μηνύματα. Γρήγορα, γρήγορα.  Μessenger. Μessenger. 

Κανένα μήνυμα. 

Υ.Γ. Γίνομαι ρόμπα; Σκασίλα μου! Πάει καιρός που δεν κρύβομαι πχια πίσω από το δάχτυλό μου! Πολύ ξεκούραστο το να μην προσποιείσαι και να μη φοράς συμπεριφορές. Στο προτείνω. 

Κούραση

Καμιά φορά με πιάνει μια κούραση...

Σε μια ζωή-πόλεμο έρχεται η ώρα που λέω δεν την παλεύω άλλο τη συγκεκριμένη κατάσταση. Αρχίζω να γίνομαι σαν το καράβι της φωτογραφίας. Να σβήνω από την εικόνα.  

Τότε σταματώ για να ανασυντάξω δυνάμεις, σταματώ να παλεύω γιατί στέγνωσα, γιατί θέλω να φανερωθούν οι προθέσεις του άλλου. Σε μια ζωή-πόλεμο λες:  κλείνομαι στο καβούκι μου για λίγο. Μου επιτρέπω να βαριέμαι. Μου επιτρέπω να μην κάνω τίποτα. Μου επιτρέπω να οπισθοχωρήσω. 

Κουράζομαι όταν εσύ γίνεσαι αντίπαλος από σύμμαχος. Δεν θέλω να σε χάσω, όχι από αδυναμία αλλά από αγάπη.

Ωστόσο οι νόμοι είναι αυστηροί: αφού δεν θέλεις να πολεμάς μαζί μου, αυτόματα τίθεσαι σε αντιπαλότητα. 

Το θέμα είναι να μη με αφήσεις να αντιπαλέψω μαζί σου. Έχω παλέψει με χειρότερους, μεγαλύτερους, δυνατότερους δράκους από σένα. 

Θα σε νικήσω και το ξέρεις. 

Υ.Γ. Χιόνισε χτες πολύ. Βγήκαν όλοι και φωτογράφιζαν το χιόνι. Χάρηκαν.  Καμιά χαρά δεν πήρα. Το χιόνι φέρνει κρύο, νερά, λερωμένα πατώματα, κόπο, δυσκολίες. Η κυβέρνηση είχε διακόψει τα τρένα, τα λεωφορεία, τις νταλίκες στην Εθνική οδό, η μισή Ελλάδα δεν είχε ρεύμα. Γ@@@@κε το σύμπαν.  Χαρά;