Του αφαίρεσαν το στομάχι γιατί είχε καεί το μισό από το πιοτό. Ξυπνούσε το πρωί και πήγαινε στον καφενέ. Έριχνε μέσα του ένα κιλό ρετσίνα για πλάκα. Στάνιαρε, γυρνούσε σπίτι ή πήγαινε στη δουλειά του.
Τα χέρια του έτρεμαν, δουλειά δύσκολα μπορούσε να κρατήσει. Αριστερός ξέροντας γιατί. Μια χρονιά που η γιαγιά μου η Ευτυχία ήθελε να πάει να ψηφίσει Καραμανλή επειδή είχε ωραία φρύδια, ο θείος τής έκρυψε το εκλογικό βιβλιάριο. Η γιαγιά έψαχνε, έψαχνε, τελικά δεν πήγε να ψηφίσει. Ο θείος μάς το έλεγε μετά και γελούσαμε.
Ο θείος με το χιούμορ. Ο θείος ο πιο ευαίσθητος. Ο θείος ο πιο βαθύς.
Μετά το κόψιμο του στομαχιού ο γιατρός του είχε πει να αρχίσει να τρώει μία κουταλιά σούπα, σιγά σιγά δύο και ούτω καθεξής μέχρι να μεγαλώσει πάλι το στομάχι. Ο θείος, μόλις το στομάχι του μεγάλωσε συνέχισε το δρομολόγιο για τον καφενέ. Αντί για σούπα, ρετσίνα.
Αλκοολικός. παλιά φοβόμουν να πω τη λέξη. Επίσης δεν μιλούσα πολύ γι' αυτόν στα παιδιά μου γιατί φοβόμουν μήπως τα επηρεάσω. Καμιά φορά η ταμπέλα που σου βάζουν λειτουργεί ως στοιχείο καθοριστικό.
Με έπαιρνε πολύ συχνά τηλέφωνο και μιλούσαμε για τους καημούς μας. Όταν ήγαινα να τον δω, πολλές φορές τον έβρισκα στο καφενείο και τον έπαιρνα σπίτι. Και δεν ντρεπόμουνα καθόλου τον αλκοολισμό του και τι θα πουν οι άλλοι, γιατί τον αγαπούσα.
Θυμάμαι ακόμα τα γέλια μου που παίξαμε ένα μαξιλαροπόλεμο όταν ήμουν μικρή. Τόσο μικρή που χοροπηδούσα ανεβασμένη στο κρεβάτι. Έξι; Εφτά;
Όταν πέθανε, πήγα να αποχαιρετήσω το κρεβάτι του. Τι να σκέφτηκα; Ότι η ψυχή του ήταν ακόμα εκεί; Δίπλα στο κομοδίνο είχε δύο βιβλία.
Ο θείος μου που διάβαζε.
Το "Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις" και το "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο".
Αυτά που εφάρμοζε και εφάρμοσε στη ζωή του ο θείος.
Τα έκλεψα.
