Ηλίας

 Την επόμενη μέρα που μπήκα στην τάξη του μου έδωσε ένα σημείωμα. Ένα μικρό χαρτάκι γραμμένο με στυλό και πολύ μικρά ορθογραφημένα γράμματα. 

"Από την πρώτη στιγμή που σε είδα σε έχω ερωτευτεί".

Ντράπηκα μόλις το διάβασα. Χαμογέλασα. Εκείνος περίμενε την αντίδρασή μου. Με κοιτούσε με αγωνία στα μάτια. 

"Ηλία μου, τι είναι αυτά; Δευτέρα Γυμνασίου πηγαίνεις ακόμα!" τον μάλωσα στοργικά. "Βγες σε παρακαλώ στο διάλλειμμα". 

Γύρισε την παχουλούτσικη πλάτη και τα ξανθά του μαλλιά και έφυγε χωρίς να μιλήσει. Δεν ξαναείπε τίποτα γι' αυτό. Μονάχα τον ένιωθα να με παρακολουθεί με τα μάτια σε ό, τι έκανα. Προσπαθούσε να είναι καλός μαθητής και συμμετείχε σε όλα τα προγράμματα που ξεκινούσα στο σχολείο. Πάντα όμως εκεί πίσω, μαζί, κοντά. 

Έφυγα από το σχολείο, τα χρόνια πέρασαν. 

Με βρήκε πέρυσι στο internet. 

Χάρηκα που τον άκουσα. 

"Πόσων ετών είσαι τώρα, Ηλία;" αστειεύτηκα μαζί του μια μέρα.

"Τριάντα εφτά!" απάντησε περήφανος. "Και είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί σου. Ποτέ δεν σε έχω ξεχάσει. Θέλω να βρεθούμε". 

Τον ξαναμάλωσα. Μου μίλησε για ένα καφέ που θα άνοιγε, πως πραγματικά ήθελε να πάω να τον βρω ή να έρθει εκείνος, μου έστειλε φωτογραφίες του καφέ, της αδελφής του, δικές του. Γινόταν όλο και πιο επίμονος, και πιο προκλητικός. Καθόλου μυαλό, ο άτιμος.

Μια μέρα που είχε ξεπεράσει τα όρια κι εγώ δεν του απαντούσα, έγραψε μόνος του: 

"Ωχ! Πηγαίνουμε για μπλοκ".    

Τον μπλοκάρισα την ίδια μέρα. 

Χτες βράδυ για κάποιο λόγο, ο ύπνος δεν ήθελε να έρθει. Άναβα φως, κοιτούσα κινητό για να νυστάξω, το έσβηνα, στριφογύριζα, προσπαθούσα, και ξανά το φως και ξανά το κινητό μπας και έρθει ο ρημάδης.

Και πέφτω σε μιαν ανάρτηση που είχε κάνει το Ολγάκι. Με την Όλγα υπηρετήσαμε στην Ιτιά μαζί. Ήταν η φιλενάδα μου, η συντροφιά μου. Ήξερε για τον Ηλία, τον έβλεπε που βρισκόταν τριγύρω από τα πόδια μου άλλωστε, ήξερε για το σημείωμα. 

Η ανάρτηση άρχιζε κάπως έτσι: "Έκλαψα για σένα Ηλία..." και την είχε προσθέσει στη σελίδα του "Ηλίας Λέκκος". Βγάζω το όνομα στη φόρα, τι σημασία έχει πια. 

Δεν πίστεψα στα μάτια μου. Μπήκα στη σελίδα του Ηλία. Κεριά, συλληπητήρια, σύντομα πένθιμα σημειώματα, πόνος. 

Ο Ηλίας έφυγε. Πριν προλάβω να τον δω στο καφέ του. Πριν δει ότι του έλεγα αλήθεια ότι παραμεγάλωσα. Πριν με κεράσει τον καφέ που μου υποσχέθηκε. 

Ο Ηλίας έφυγε κι εγώ δεν μπορω να βρω το γαμημένο σημείωμά του. 

ὥσπερ τὸ διαλελυμένον σχῆμα δεινότητα ποιεῖ

 

"ὥσπερ τὸ διαλελυμένον σχῆμα δεινότητα ποιεῖ"

                                                                                    Δημητρίου ρήτορος

Ξυπνώ. Ντύνομαι. Βγαίνω στην κουζίνα. (Βγαίνω ή μπαίνω; Ίσως το σωστό ρήμα να είναι "μπαίνω", ωστόσο μπορώ το ίδιο λογικά να χρησιμοποιήσω τον όρο  "βγαίνω" επειδή "βγαίνω" από την κρεβατοκάμαρα). (Συλλογισμός φιλοσοφικός, παρόμοιος με του Ρολάν Μπαρτ. Αγαπώ Ρολάν, pardonnez moi).

Ετοιμάζω καφέ. (Μπορώ να ξεφύγω αν θέλεις. Μπορώ να ξεφύγω και να με κοιτάς από κάτω. Όταν με πληγώνεις, σου φεύγω. Λίγο λίγο. Επειδή το να χρησιμοποιείς τα φτερά σου μετά από χρόνια ακινησίας είναι κοπιαστικό και η απόφαση ακόμα πιο κοπιαστικό να την πάρεις. Αλλά μπορώ).

Ο Δημήτρης χτες μελέτησε τους πλανήτες μου. Είδε λέει πως οι πλανήτες, μου έχουν χαρίσει πολλά δωράκια. Χάρηκα. (Αγαπώ δωράκια πλανητών. Εδώ μπαίνει ο καυγάς μου με το χρόνο. Δεν δουλεύω πια, ωστόσο, η μέρα ολόκληρη, νομίζω ότι δεν μου φτάνει).

Πέφτει η ματιά μου στο ρολόι του τοίχου. Πέντε. Τι κάνω εγώ ξύπνια, στις πέντε το πρωί; (Πραγματικά νομίζω ότι η μέρα δεν φτάνει). 

Έχω project. Σήμερα θέλω να επεξεργαστώ μια ιδέα για μια φωτογραφία και έπειτα έχω να παρακολουθήσω το σεμινάριο για τις σχέσεις (χτες επιτέλους πέρασα το δεύτερο τεστ αν και πήρα μόνο 80% (κι αυτό με μεγάλη δυσκολία, ενώ στο πρώτο τεστ είχα πάει σαφώς καλύτερα και το πήρα με την πρώτη), και μετά από το σεμινάριο να φτιάξω την καταραμένη τρύπα στον τοίχο και μετά να μαγειρέψω και μετά να διαβάσω και μετά να κάνω μια μικρή έρευνα για το επόμενο μεγαλεπήβολο σχέδιο που ετοιμάζω και thanks God που ο Δημήτρης με τους πλανήτες μου είπε ότι μπορεί και να πάει καλά). (Κοροϊδεύεις αλλά χτες απόκτησα προσωπικό αστρολόγο. Βήμα τώρα χωρίς αυτόν!)

Με τον καφέ μπαίνω στο γραφείο. Το σχέδιο για την επεξεργασία της φωτογραφίας πάει πίσω γιατί με το που με φωτίζει η οθόνη του υπολογιστή νιώθω την ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω. (Σχεδόν ανεξέλεγκτη η παρόρμηση, σχεδόν ανεξέλεγκτα τα γραφόμενα, ωστόσο νιώθω ευτυχής). 

Μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα έχει πάει 6:32. (Δεν μου φτάνει η μέρα, όχι). 

Είμαι ένα διαλελυμένο σχήμα, Δημήτρη με τους πλανήτες σου... Και ποιώ ό,τι μπορώ...

Συγχωράτε με.

Υ.Γ. 

"Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό 

τρέχει το νερό, το νερό στ' αυλάκι

σ' άλλον έδωσες φιλάκι."

 

 

 

Να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες

 

Να σε βασανίζει πρώτα μια ανάρτηση που εκ των υστέρων τη βρήκες άκρως επιθετική και λες να προλάβω να την κατεβάσω κι ύστερα να σε βασανίζει ενα όνειρο και μετά να ξυπνάς για δουλειά και για να διορθώσεις όλα αυτά που θεωρείς κακώς κείμενα και με το που κατεβαίνεις από το κρεβάτι να πατάς σε νερά;;;;;

Τι καλύτερο!  Όχι πες μου!

Να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Λίμνη η κρεβατοκάμαρα.

Πριν πιω καφέ σφουγγαρίζω...

 

 

 

Μα ω πεπρωμένο ανήκεστο

Ορθογώνια και φωτισμένη εμπρός σου. Καρτερεί. Καρτέρι. Καρτέρι. Λέω πολλές φορές τη λέξη. Επαναλαμβάνω. Καρτέρι. Την επαναλαμβάνω τόσες φορές, που χάνει το νόημά της. Την κομματιάζω. Τη σπάζω στα δύο στα τρία, τη συλλαβίζω. Της ξανα-επιτρέπω να αποκτήσει το νόημά της: Καρτέρι. Αυτοί που μας στήνουν καρτέρι. Εμείς που στήνουμε καρτέρι σε άλλους. Ποιοι στήνουν καρτέρι; Αυτοί που δεν έχουν καλό σκοπό.  Διαφορετικά θα έβγαιναν μπροστά. Ούτε καρτέρι ούτε τίποτα. Καρτέρι στήνει αυτός που περιμένει να δει κάτι που ο άλλος δεν θέλει να μαρτυρήσει. Άλλη λέξη γι' αυτόν που στήνει καρτέρι: παρακολουθεί. Καρτέρι στήνει το ζώο που περιμένει το θήραμα να περάσει για να το φάει. Καρτέρι στήνει ο δολοφόνος στο θύμα του. Καρτέρι είναι στην ουσία λέξη κακή, δεν προμηνύει κάτι καλό, αντίθετα έχει χρησιμοποιηθεί ως κακή έννοια, πλειστάκις: του είχε στήσει καρτέρι ο θάνατος. 

Μα ω πεπρωμένο ανήκεστο!

Ήρθε καιρός να κάνω μάθημα πάλι. Μάθημα. Μα ένα μάθημα που αξέχαστο πρέπει να μείνει. Θα επιμείνω στη σελίδα "μην κομματιάζεις την καρδιά του άλλου". Ρώτησέ τον από την αρχή: "Θέλεις να κομματιάσω την καρδιά σου;" Μπορεί να πει: "Ναι. Ελεύθερα. Κάνε ό, τι τραβάει η ψυχή σου". Να, που σου δίνει την άδεια. Εκεί, αλώνισε καταπώς νομίζεις σωστό. Τώρα, το να εισχωρήσεις μέσα στον άλλο και να τον καλοπιάνεις ίσαμε να αρχίσεις να κομματιάζεις την καρδιά του, αυτό θεωρείται ανόσιο. Ανόσιο. Μπούλινγκ; Άτιμο; Ύπουλο; Κακούργημα; Δολοφονία; Ανήκεστος βλάβη μετά δόλου; 

Ανήκεστος; 

ανήκεστος -ος / -η -ο [aníkestos] Ε17 : (λόγ.) μόνο στην έκφραση ~ / ανήκεστη βλάβη, που δεν μπορεί να θεραπευτεί, ανεπανόρθωτη.

[Λεξικό Γεωργακά]

ανήκεστος, -η, -ο [anícestos] (L) 

• incurable, irreparable (synL ανίατος, αθεράπευτος, ant L θεραπεύσιμος): 
  • οι γιατροί γνωμάτευσαν ανήκεστη βλάβη | 
  • αποφυλακίστηκε λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του | 
  • μας παρηγορεί και μας στηρίζει για να αντέχουμε ευκολότερα στις ανήκεστες θλίψεις της υλικής καιρικότητας (Tsatsos) | 
  • poem μα ω πεπρωμένο ανήκεστο (Athanas) 

  • • • 
        

Κανένα εμπόδιο δεν εστάθη στον έρωτά μας ως εδώ! 

Τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθι, γλυκιά φωτιά χωρίς σποδό. 

Τόσο ατρικύμιστη ευτυχία! τόσο ασυννέφιαστη χαρά! 

Ξύπνα μια μέρα με αθυμία και πίκρανέ με μια φορά. 

Θέλω ένα νέφος να περάσει στον ουρανό μας το γλαυκό. 

Τρέμω η γαλήνη μην ξεσπάσει σε πιο χειρότερο κακό...

Γεώργιος Αθάνας

(Θυμάμαι ακόμα και ποίημά του από το Δημοτικό)

Σκόρπια όλα.

Σκόρπια όλα. 

Κι ούτε μια βροχή σήμερα. 

(Τι μου έστειλες, μάτια μου; Τώρα έχω ίντερνετ).

Ω ανήκεστο πεπρωμένο!

Οι δράκοι μέσα μας

 

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η γωνιά εδωνά για να αδειάζεις την καθημερινή σου φρίκη. Το ερώτημα των τελευταίων ημερών που παραμένει αναπάντητο είναι αν την  καθημερινή σου φρίκη στη μεταδίδουν οι άλλοι με τα λόγια και τις πράξεις τους ή αν τη δημιουργείς εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. 

Συνηθισμένος στη δραματουργία μοιάζει να μην έχει νόημα η ζωή χωρίς αυτήν. Χωρίς δηλαδή να τρέχουνε δράματα γύρω σου, η ζωή σού φαίνεται βαρετή. Έχεις ανάγκη το δράμα, τις δυνατές καταστάσεις που από παιδί γνωρίζεις καλά, είναι το σενάριό σου, μόνο μέσα σε αυτό νιώθεις οικεία. Τι σημασία έχει αν αφού το συνειδητοποίησες έπρεπε συγχρόνως να αρχίσεις να το ελέγχεις; Τι σημασία έχει που το βρίσκεις υπερβολικό ακόμα κι εσύ ο ίδιος; Τι σημασία έχει αν αναγνωρίζεις την ταλαιπώρια που τραβάς κάθε φορά που επιδιώκεις το δράμα; Το δράμα δεν γίνεται να μην είναι εκεί. 

Διότι ό, τι δεν περιέχει δράμα, δεν είναι ενδιαφέρον. 

Δυσλειτουργικά παιδικά χρόνια, λένε οι ψυχολόγοι. Δεν αποβάλλονται, λένε. Ζούμε με αυτά. Ώσπου να πεθάνουμε, λένε, ζούμε με το παιδάκι μέσα μας. Τρομαγμένο είναι; Χαμένο είναι; Μόνο του είναι; Μοναχικό; Έχει κάποτε φοβηθεί να είναι ο εαυτός του; Μ' αυτό ζούμε. Βρείτε το παιδί που τρέμει μέσα σας. Το παιδάκι που ακόμα ζει με άγχος εγκατάλειψης, το παιδάκι που τρομάζει τις φωνές του πατέρα προς τη μάνα, το παιδάκι που νιώθει αβοήθητο, το παιδάκι που νιώθει υπέυθυνο για όλους και όλα και το παιδάκι που κάνει τα πάντα για να σκοτώσει αυτούς τους δράκους. 

Εγώ είμαι. Εσύ είσαι. Όλοι είμαστε. Και ο καθένας πορεύεται μόνος του. Πολεμάει μόνος του. 

Οι δράκοι μας; Ανίκητοι. Τεράστιοι για να τους θάψουμε βαθιά μέσα μας, δεν μπορούμε να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχουν, στο κάτω κάτω οι ίδιοι δεν μας αφήνουν να τους ξεχάσουμε.

Θα πεθάνουν μόνο μαζί μας. 

Το μόνο παρήγορο είναι ότι ξέρουμε πως είναι εκεί. Κι αυτό βοηθάει πού και πού να φυλαγόμαστε από την καυτερή τους ανάσα. 

Το όνειρο

 

Έτυχε να 'χω την εξώπορτα ανοιχτή. Ένα ξανθό αγόρι σταμάτησε απέξω. Οδηγεί μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Κοντά του είχε δυο αγόρια ακόμα, φίλους του, πεζούς. Είχα κι εγώ μια φίλη που στεκόταν δίπλα μου. Η Νίκη; 

Κοιταχτήκαμε. Ρώτησα με το βλέμμα τι θέλει. Νόμιζα πως κάτι έφερνε με courier. Εκείνος οδήγησε με τη μηχανή του μέσα στην αυλή. 

-Τι θέλεις; ρώτησα. 

Μου μιλάει στον πληθυντικό.

-Θέλω να σας αφήσω τη μηχανή μου, να μου τη φυλάξετε για λίγο καιρό. Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να την κρύψω; 

Κοιτάζει γύρω ψάχνοντας. Οι δύο φίλοι του κάνουν γύρο στον κήπο για να βρουν το σωστό μέρος. 

Του δείχνω ένα σημείο μπροστά, κάτω από τους θάμνους. 

-Εδώ είναι το καλύτερο. Εδώ έβαζα κι εγώ τη δική μου. Οι θάμνοι θα την κρύβουν από το δρόμο.  

Κοιτάζει εκεί που του δείχνω. Μοιάζει να με πιστεύει. Βάζει τη μηχανή εκεί. Οι φίλοι του κι η φίλη μου μας κοιτάζουν. Απλώνει το χέρι και μου δίνει μια αρμαθιά κλειδιά. 

-Αυτά είναι τα κλειδιά του σπιτιού μου και της μηχανής μου. Πάρτα. Σε εμπιστεύομαι. 

Μου μιλάει στον ενικό τώρα. Εγώ ακόμα δεν τον έχω εμπιστευτεί. Γιατί το κάνει; Γιατί εμένα; Κάτι κρύβεται από πίσω; Ωστόσο παίρνω τα κλειδιά. 

-Εγώ δεν θα σου δώσω κλειδιά, να ξέρεις, του λέω. Ούτε καν της εξώπορτας. Αν θελήσεις να την πάρεις, θα με πάρεις τηλέφωνο. Δείχνει να συμφωνεί. 

-Οι σοβάδες είναι γεροί, εδώ ε; ρωτάει. 

Απαντάω καχύποπτα. 

-Γιατί; Θα μου τρυπήσεις τον τοίχο; 

Φοβάμαι μη με κλέψει. Γελάει. Παρατηρώ ότι λάμπει. Ξανθά μαλλιά, ανοιχτόχρωμα μάτια. Μαρέσει. 

-Όχι, βέβαια! απαντάει. Έτσι ρώτησα. 

Από μέσα μου χαίρομαι που με εμπιστεύεται. Και χαίρομαι που θα φυλάξω τη μηχανή του. Και ήδη μέσα μου, με κάποιον τρόπο, ξέρω ότι με τον καιρό θα τον εμπιστευτώ κι εγώ. Και αυτό μαρέσει.

Κατηραμένη

Η ποίηση πολύν καιρό έχει να μου χτυπήσει την πόρτα.

Δεν της κακιώνω όπως δεν μου κακιώνει κι αυτή. 

Η σχέση μας είναι ελεύθερη και ρομαντική. 

Όμως ό,τι πιστεύω για ρομαντικό, γκρεμίζεται.  

Ουτοπίστρια και αιθεροβάμων κατηραμένη

εκχύουσα ενίοτε σκέψεις υδατικάς, συγχρόνως  υδροφόρας τε υφαλμύρους

εν τόπω χλοερώ κινουμένη

θεωρητικώς Παραδείσιον 

μολοντούτο Κολασιακόν

ενεχομένη εντός σαρκίου θηλυκού τε αδυνάμου

ενέχουσα πνεύμα ένσπερμον τε διαυγές 

ηθολογικώς περιπεπλεγμένη

ηθικώς τε διαλελυμένη.  

Βραδινά ξενύχτια

άσχημος ύπνος

βασανιστικές ώρες μέσα στη μέρα

βασανιστικές σκέψεις

ερωτήματα και ερωτηματικά

γιατί ποιος εκτός από σένα νιώθει όπως νιώθεις 

και ποιος εκτός από σένα ξέρει πόσο αντέχεις το θέαμα

όταν ξαφνικά το πέπλο σηκώνεται

εξοβελίζοντας την πραγματικότητά σου 

ποιο σενάριο επαναλαμβάνεις

ποια κατάρα δεν μπορείς να ξορκίσεις 

ποια σημεία χρήζουν απόφασης 

πόσο αντέχεις τις  αποφάσεις αυτές 

Θέλεις; 

Ή έχεις πρόθεση να κοροϊδέψεις.