Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η γωνιά εδωνά για να αδειάζεις την καθημερινή σου φρίκη. Το ερώτημα των τελευταίων ημερών που παραμένει αναπάντητο είναι αν την καθημερινή σου φρίκη στη μεταδίδουν οι άλλοι με τα λόγια και τις πράξεις τους ή αν τη δημιουργείς εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
Συνηθισμένος στη δραματουργία μοιάζει να μην έχει νόημα η ζωή χωρίς αυτήν. Χωρίς δηλαδή να τρέχουνε δράματα γύρω σου, η ζωή σού φαίνεται βαρετή. Έχεις ανάγκη το δράμα, τις δυνατές καταστάσεις που από παιδί γνωρίζεις καλά, είναι το σενάριό σου, μόνο μέσα σε αυτό νιώθεις οικεία. Τι σημασία έχει αν αφού το συνειδητοποίησες έπρεπε συγχρόνως να αρχίσεις να το ελέγχεις; Τι σημασία έχει που το βρίσκεις υπερβολικό ακόμα κι εσύ ο ίδιος; Τι σημασία έχει αν αναγνωρίζεις την ταλαιπώρια που τραβάς κάθε φορά που επιδιώκεις το δράμα; Το δράμα δεν γίνεται να μην είναι εκεί.
Διότι ό, τι δεν περιέχει δράμα, δεν είναι ενδιαφέρον.
Δυσλειτουργικά παιδικά χρόνια, λένε οι ψυχολόγοι. Δεν αποβάλλονται, λένε. Ζούμε με αυτά. Ώσπου να πεθάνουμε, λένε, ζούμε με το παιδάκι μέσα μας. Τρομαγμένο είναι; Χαμένο είναι; Μόνο του είναι; Μοναχικό; Έχει κάποτε φοβηθεί να είναι ο εαυτός του; Μ' αυτό ζούμε. Βρείτε το παιδί που τρέμει μέσα σας. Το παιδάκι που ακόμα ζει με άγχος εγκατάλειψης, το παιδάκι που τρομάζει τις φωνές του πατέρα προς τη μάνα, το παιδάκι που νιώθει αβοήθητο, το παιδάκι που νιώθει υπέυθυνο για όλους και όλα και το παιδάκι που κάνει τα πάντα για να σκοτώσει αυτούς τους δράκους.
Εγώ είμαι. Εσύ είσαι. Όλοι είμαστε. Και ο καθένας πορεύεται μόνος του. Πολεμάει μόνος του.
Οι δράκοι μας; Ανίκητοι. Τεράστιοι για να τους θάψουμε βαθιά μέσα μας, δεν μπορούμε να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχουν, στο κάτω κάτω οι ίδιοι δεν μας αφήνουν να τους ξεχάσουμε.
Θα πεθάνουν μόνο μαζί μας.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι ξέρουμε πως είναι εκεί. Κι αυτό βοηθάει πού και πού να φυλαγόμαστε από την καυτερή τους ανάσα.
