Αντώνης Μπουντούρης

ΑΝΤΩΝΗΣ  ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

5 ποιήματα

ΣΥΝΩΜΟΤΩΝΤΑΣ

Ανάμεσά μας ένα σούρουπο ορφανό

σιγανό σαν προσευχή

ξέψυχο σαν πρόσφυγας

Σκεπασμένο με λευκό μαντήλι
καλοκαιρινό

να μη θυμίζει τον κουφό ανασασμό
να μη σαλεύει αισθήματα
και τα ανακατώνει.

Ουδέτεροι
(κι ολίγον δολεροί)

Χωρίς ίχνη.

ΑΡΔΕΥΣΗ ΕΜΜΟΝΩΝ

Εκείνος με την όψη του Χριστού

απιθώνει κυκλαδίτικα μάρμαρα

στα γύρω ξωκκλήσια

Και με το βλέμμα του τρελού

τα παίρνει κάθε βράδυ αγκαλιά

να μη του τα λαξέψουν.

ΕΥΡΥΘΜΙΑ

ασύλληπτος ο πόνος

έρχεται

επανέρχεται
την ίδια πάντα ώρα

μέσα στη ψυχή μου.

(I)

ΑΠΛΟΧΩΡΙΑ 
να ξεβοτανίζεις
                         να φυτεύεις
                                           να φιλεύεις

ν’ ακούς τον άλλον προσεκτικά

ίχνος ρυτίδας από το ύποπτο φως
να μη σέρνεται στα λόγια

τεντώνει η φωνή προς τα ψηλά
στον καθαρό αέρα
                               και σπάει

φωνή
         που σπάει
λέει αλήθειες
         κι είναι ανθεκτική στο φως

(II)

ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΕ ΦΤΕΡΟΚΟΠΗΜΑ
Σχέσεις ολιγόκλαδες φθισικές
οι σχέσεις των ημερών μας.
Τα αισθήματα δειλά χαμηλωμένα σύννεφα
που δεν μπορούν να στάξουν.

Αναθρεμμένα μες την ήττα.

Μυλόπετρα στο στήθος μας
τούτη η κάθε μέρα…

Απειλή

Παράξενο μισός αιώνας πίσω σου και το κλαράκι 
να μην έχει θρέψει. 
Ούτε ρίζες άπλωσε, ούτε τίποτα...
Τι σόι δέντρο ήταν αυτό;
Έμεινε τρυφερό 
κάθε αγέρας απειλεί 
να το σπάσει,
τι σόι δέντρο;

Απειλή...

Χρησμός

https://iwrite.gr/project/epos2019/

Φαντασία 2019 | Χρησμός

διαγωνισμός διηγήματος φανταστικής λογοτεχνίας 

Ανακοίνωση αποτελεσμάτων

Στην τελική ευθεία έχουν μπει οι διαδικασίες για την έκδοση του τόμου που προέκυψε μετά τη διενέργεια του Διαγωνισμού «Φαντασία 2019 | Χρησμός – διαγωνισμός διηγήματος φανταστικής λογοτεχνίας» Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στα πλαίσια του διήμερου φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria 2019 στο Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης (6-7 Απριλίου 2019).

Μέχρι τότε ανακοινώνουμε τους διακριθέντες συγγραφείς, τα διηγήματα των οποίων περιλαμβάνονται στην επικείμενη έκδοσή μας. Η λίστα με τα διακριθέντα διηγήματα – συγγραφείς που εμφανίζεται παρακάτω είναι με αλφαβητική σειρά (βάση ονόματος).

Αναγνώστου Γιώτα – Saramago & Disney LTD
Αναστασίου Χρύσα – Φωτιά και Σπαθί
Αναστασοπούλου Αθηνά – Γκρίζα λόγια, άλικος φόβος
Βασιλείου Πάκος – Συναδελφικά παραγγέλματα
Γιαννάκης Βασίλειος – Η δεύτερη επαλήθευση
Γιαννόπουλος Δημήτρης – Κάτι για σένα
Δανιήλ Μαρία – Αμάρις
Ησαϊάδης Βασίλειος – Ιασίων ο ψαράς
Καπερναράκος Ιωάννης Πέτρος – Ο θρύλος ενός ικέτη και η πτώση των Δρακόμορφων
Καρακατσάνη Λίζα – Κάτι Ζωντανο
Καραμανης Χαράλαμπος – Ο Οίκος Των Νεκρών
Καρούλης Χρήστος- Υπαρξιακή Κραυγή
Καριοφύλλη Αφροδίτη –Απρόβλεπτο
Κοκκινάκη Βάκη – Μαύρος ήλιος
Κομνηνός Παναγιώτης-Αναστάσιος – Ο χρησμός της Πνία
Κομνηνός Παύλος – Ο παγωμένος τόπος του ονείρου
Κοσμαδοπούλου Ευτυχία – Η Μελέτη Των Γρύλων
Κούτσιανος Χρήστος – Ο περιπλανώμενος του Βορρά
Κυριλλίδης Βασίλης – Σίλα
Μαντα Ματίνα – KWHN
Μαρμελούδης Στέλιος – Oracle A.E
Μαυρογεώργης Ισίδωρος – Η Επιστροφή
Μπάνος Αγαμέμνων – Η Φωτογραφία
Οιχαλιώτη Φανή – Μητρότητα
Παλαβούζη Χριστίνα – Σάβανο
Παππά Ζωή – Ζογκ
Πασσαλίδης Χρήστος – Η Σωτηρία Της Ψυχής
Πάτρας Κωνσταντίνος – Η Αναμέτρηση
Πολυβώτης Γιάννης – Το Λευκό Δωμάτιo
Πράνταλου Σταυρούλα – Τα χεράκια
Σαβεριάδου Μαρίνα – τα δίδυμα
Σιαφάκα Βασιλική – Ο Μάγος
Τερζάκης- Δημητράκης Μιχάλης – Ο Χρησμός του Χρυσομάτη
Τσαλιαγκός Πέτρος – Τα Χνάρια Της Αλεπούς
Φωτιάδης Γρηγόρης – Άρωμα οριάνθου

Ο Άρης

Γιατί πρέπει να αφορίσεις ένα ένα εκείνα που σε πλήγωσαν

Ξυπνούσα το πρωί και τον έβρισκα μπροστά στην πόρτα μου. Καθισμένος στο πεζοδρόμιο με το μπλου τζιν, τα σγουρά μαλλιά, τα λίγο σκιστά μάτια. Με τα καθαρά χέρια των δεκαοχτώ. Περνούσα το κατώφλι μου ασυγκίνητη, σκληρή. Έκρυβε τότε τα μάτια -με εκείνα τα χέρια των δεκαοχτώ- κι έκλαιγε πίσω μου. 
"Περίμενε", έκλαιγε."Μια στιγμή, να σου πω..."
Τα δάκρυά του απόμειναν ποτισμένα στο πεζοδρόμιο. Ιδού η ρίζα της κατάρας.

Οι παπάδες μας τέλειωσαν...

Ο Μιχάλης

Γιατί πρέπει να αφορίσεις ένα ένα εκείνα που σε πλήγωσαν

• Σε μισώ. Η κόλαση μαζί σου είναι χειρότερη από αυτήν που διαδίδεται πως υπάρχει. Στην αιώνια Κόλαση θα καίγεται μονάχα το δικό μου κορμί, θα λιώνει μονάχα η δική μου ψυχή. Από τη δικιά σου κόλαση αναγκάζομαι να προστατέψω τις ψυχές των παιδιών μου. Από τη φωτιά στο δέρμα, τη στάχτη στα πνευμόνια, την καπνιά που δηλητηριάζει το μυαλό, από σένα το δαίμονα. 

• Εκείνα τα πουλιά τα θυμάσαι; Εκείνα,ναι, που μέσα στα κλουβιά τους, τα καταδίκασα εις θάνατον. Εσένα καταδίκαζα. Τον έρωτα. Την αγάπη. Χωρίς νερό στο κλουβί. Εγώ. Πέθαινα. Σκότωσα. 

Οι παπάδες μας τέλειωσαν...

Το μπλου τζιν και ο έρωτας

Μονοφόρι 
το μπλου τζιν 
κι ο έρωτας.
Κατάρα να μη μεγαλώνεις...

Οι φακές

Οι φακές της αδελφής μου

Μπορώ να γράψω ολόκληρο μυθιστόρημα για τη μαγειρική της αδελφής μου. 
Θα μπορούσα να περιγράφω ώρες. 
Η γυναίκα, έχει απογειώσει τη μαγειρική. Φτιάχνει παστίτσιο και σου έρχεται στο νου γαλακτομπούρεκο. Φτιάχνει μακαρόνια με κιμά και θυμάσαι το κανταΐφι. Φτιάχνει φασολάδα και χάνεις τη μνήμη σου. Η μαγειρική της αδελφής μου, σου ταράζει τα δεδομένα. Χρειάζεσαι ανακατατάξεις στον εγκέφαλο. 

Καθαρή Δευτέρα κι έχω τραπέζι σπίτι μου σε μπόλικους φίλους. Ο καθένας μπαίνει φορτωμένος με κάτι φαγώσιμο.Η αδελφή μου κουβαλάει γαριδομακαρονάδα! Οι γαρίδες μέσα από το πυρέξ χοντρές, κόκκινες, προκλητικές! Όνειρο! Τρελαίνομαι για γαρίδες. Όλοι, νομίζω. 
Λέω από μέσα μου: "Δεν θα φάω τίποτα άλλο, παρά μόνον αυτό!" 

Είπα. Ίσαμε τη στιγμή που άνοιξε το καπάκι. Η κανέλα! Αχ! Η κανέλα! 
"Κανέλα στις γαρίδες;" αναρωτιέμαι προς στιγμήν.  "Θα την αντέξω την άτιμη την κανέλα! Γαρίδες, εδώ!" απαντώ στον εαυτό μου θαρραλέα. Να ήταν μόνο αυτό, ω, δυστυχία μου; Σερβίρω δειλά. Πρώτη μπουκιά. Τελευταία. Η ζάχαρη! Αχ! Στις γαριδούλες, ζάχαρη! 
Πώς μπορεί η ζάχαρη να σκοτώσει τόσες ανθρώπινες προσδοκίες! 

Οι φακές λοιπόν. Ας επανέλθω. 
Έχω φακόρυζο, με λέει ψες. Λιώμα από δουλειά, κι έχω στο σπίτι τεσσάρων ημερών μακαρόνια. "Δέχομαι". I do. Φακούλες φρέσκες. Με ρυζάκι που, όσπριο με ρύζι, απελευθερώνει βιταμίνες κλπ. κλπ. Λίγα ξέρω, λίγα λέω. 
Σερβίρει. Παρατηρώ ότι το ρύζι δεν είναι ρύζι αλλά μανέστρα βαφτισμένη ρύζι. 
"Κάποιο λόγο θα έχει για τα βαφτίσια", σκέφτομαι μέσα μου. 
Μου παραδίδει το πιάτο στο χέρι και μια υποψία γνωστής μυρωδιάς διαπερνά τα ρουθούνια: Κανέλα; Με την πρώτη μπουκιά η υποψία γίνεται πραγματικότητα. Δεν έχω επιλογή. Μακαρόνια μπαγιάτικα σπίτι, και κούραση άπειρη.  Αδιαπραγμάτευτες καταστάσεις. Αρχίζω να τρώω. ΚΑΙ ζάχαρη; Και οι κουρασμένοι, και οι καταπιεσμένοι έχουν όρια, αδελφέ! 
"Έχεις βάλει κανέλα;" τολμώ και την κοιτώ στα μάτια. 
Μου γυρίζει βλέμμα υποτιμητικό, ενώ σηκώνει το ΈΝΑ φρύδι. Αυτό που πετυχαίνει με το ένα φρύδι, πόσες πρόβες έχω κάνει για να το καταφέρω, αδύνατον!  
Καταπίνω αμίλητη υπό την απειλή. 
"Πάντα βάζω κανέλα", λέει και το φρύδι είναι έτοιμο να με χτυπήσει. "Όπου βάζω ντομάτα, βάζω και κανέλα". 
Καταπίνω εγώ με χαμηλωμένα μάτια. 
"Κρίμα που δεν τη χωνεύεις!" συνεχίζει. 
 Όπα!

"Την αγαπώ την κανέλα", τολμώ να αντισταθώ, έχοντας άλλο φόβο αυτή τη φορά: μήπως προσβληθεί η κανέλα. Ναι. Η κούραση παίζει άσχημα παιχνίδια. 
"Την αγαπώ πολύ. Πίνω τσάι με κανέλα, σοκολάτα με κανέλα, έχω πιει καφέ με κανέλα, καπουτσίνο με κανέλα, ρυζόγαλο, μοσχάρι κοκκινιστό, λαγό στιφάδο, μουσταλευριά, κουλουράκια κανέλας", αρχίζω να ψάχνω κι άλλα στο μυαλό μου, απελπισμένα. 
"Αλλά στις φακές...  Νομίζω δεν πάει σε όλα τα φαγητά..."  
"Εγώ βάζω παντού", κλείνει την κουβέντα το σηκωμένο φρύδι κι ανατριχιάζω. 

Εγώ τώρα, την έφαγα τη φακομανέστρα. Έφαγα και δυο παξιμάδια.  Κι ελίτσες πράσινες. Με αλάτι αυτές. Είπα ευχαριστώ. Το φρύδι με κοίταξε με συμπάθεια. Ωραία. Χόρτασαν οι πεινασμένοι. Ωστόσο...
Σαν έρθει η ώρα να φτιάξετε φασολάδα ή φακές, μη βάλετε κανέλα. Γνώμη μου. 

Κουτσοφλέβαρος... Τι περιμένεις;