Κουράστηκα ρε

Αν καταγράψει τη ζωή της θα έχει ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα με τον τρόπο που θα περιγράψει τα γεγονότα. Το σκέφτεται.

Η Μιμία στη βεράντα μιλάει μόνη της. Τρίτη μέρα μαζί και θέλω να γκρινιάξω, ξυπνάω με νεύρα, φτιάχνω καφέ με νεύρα, στέλνω απάντηση καλημέρας στον καλό μου κι έχω νεύρα. Το σπίτι μυρίζει αλλιώς, τα σκυλιά με εκνευρίζουν, το μικρό καινούργιο γατί κοιμάται πάνω στις διπλωμένες πατούσες μου και δεν μπορώ να κινηθώ κι ο καλός μου έχει δουλειές και δεν μπορούμε να συναντηθούμε. Όλοι περιμένουν από μένα και, όχι, το είχα συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια αλλά σήμερα ξύπνησα κουρασμένη από αυτό. Εφτάμιση το πρωί η Μιμία πηγαινοερχότανε και το μικρό γατί νιαούριζε, τουλάχιστον και οι δύο το έκαναν διακριτικά.
Αν καταγράψω τη ζωή μου θα είχε πλάκα. Να κυκλοφορήσει μετά θάνατον όμως. Που δεν θα είμαι εδώ να ντρέπομαι για αυτά που έχω κάνει. Ωστόσο ο χαρακτήρας μου με την έμφυτη περιέργεια που με διακρίνει και η ίδια η ζωή με οδήγησαν. Έκαψα πολύ κόσμο και βοήθησα πολύ κόσμο. Κι αυτό που με κάνει τώρα να πισωγυρίζω είναι τρία ερεθίσματα χτεσινά κι απανωτά. Το ένα ακούστηκε σε κάποια εκπομπή στην τηλεόραση. Κάποιος είπε: μην αφήσεις κανένα να σκοτώσει τα όνειρά σου. Αυτό. Σπουδαίο. Το δεύτερο ένας άντρας που μου τηλεφώνησε και είπε ότι τον έχω σημαδέψει κι ένας άλλος άντρας που είπε ότι θέλει να με ταξιδέψει... " Να σε πηγαίνω μέσα από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές... Φιλώ την ομορφιά σου..."
Έτσι μου έγραψε. Έρχονται λοιπόν στιγμές που συνειδητοποιείς την αξία σου, γιατί μέσα στην ταλαιπωρία της ζωής σου δεν την έχεις αντιληφθεί. Και ξαφνικά αναρωτιέσαι αν και ποιες συμπεριφορές σου αξίζουν. Δεν άφησα κανέναν να σκοτώσει τα όνειρά μου. Ούτε τον άντρα που μαζί του έκανα τρία παιδιά. Γενναίο, έτσι; Και ναί, σημάδεψα μερικές ζωές, ο άνθρωπος δεν το είπε για πλάκα, το ξέρω κι εγώ, μπορώ να αναφέρω γεγονότα. Και ναι, βρίσκονται ακόμα κάποιοι που επιθυμούν να με ταξιδέψουν...

Από τότε που έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία άκρως τρυφερή έπρεπε να κάνω μόνη μου τον πατέρα και τη μάνα γιατί κι εκείνη δούλευε και δήλωνε απούσα. Έγινα ο προστάτης του εαυτού μου, μιας κι έπρεπε όλα να τα αντιμετωπίσω μόνη μου. Σχολεία, καθηγητές, ελέγχους, μικροψευτιές, γκομενιλίκια, σκασιαρχεία, μαθήματα στα μικρότερα αδέρφια μου. Μετά δουλειά για χαρτζιλίκι, πολλές δουλειές, συνέχεια δουλειά. Γάμος, δουλειά, παιδιά, δουλειά. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από δουλειά και τρέξιμο. Και συνεχίζει ακόμα. 

Μεγάλωμα παιδιών, μόνη. Ισορρόπηση παιδιών στις καταστάσεις διαζυγίου, φρενοβλάβειας του πατέρα τους, ψυχολόγοι, οικογενειακοί σύμβουλοι για να μη χαλάσει η οικογένεια, ψυχοτέστ, δουλειά, δουλειά, αυστηρό οικονομικό κουμάντο, πείνα, πείνα, δουλειά. Χωρισμός. Εδώ όχι δουλειά, δουλειές.
Άντρες. Καλοί, άμυαλοι, ασύμφοροι, ακατάλληλοι, άλλους τους παράτησα άλλοι με παράτησαν, κι όλο να ελπίζω πως ο κατάλληλος κάπου βρίσκεται και θάρθει και θα μείνει και θα ξεκουράσει το σώμα και την ψυχή μου. Κάποιος να ποτίσει εκτός από μένα, κάποιος να βιδώσει μια πρίζα εκτός από μένα, κάποιος να σκουπίσει, σιδερώσει, πάει στο μάρκετ, εκτός από μένα, (χρόνια και χρόνια αυτή η δουλειά, αυτές οι δουλειές), να πάει στο λογιστή, βγάλει τα σκουπίδια, φτιάξει καφέ, σηκώσει μια χαρτοπετσέτα από το πάτωμα, να πληρώσει ένα πενηνταράκι εκτός από μένα για μένα. Οι φίλοι μου ζητάνε να τους συνοδέψω σε διακοπές, κανείς δε ρωταει αν έχω να
πληρώσω τις διακοπές που μου ζητάνε. Δεν καταλαβαίνουν ότι εγώ πρέπει τα πάντα να τα προγραμματίζω πενηνταράκι-πενηνταράκι. Ότι εγώ έχω έσοδα μονά κι όχι διπλά.

Κουράστηκα ρε.

Βλέπω τα παιδιά μου που δεν μπορώ να τα βοηθήσω, βλέπω τις δυνάμεις και τις αντοχές μου να ελαττώνωνται,  κουράστηκα. Από μικρή τα πήρα όλα πάνω μου. Φαίνομαι δυνατή; Μπορεί και να είμαι. Αναγκασμένη βεβαίως, μη φανταστείς πως τόθελα. Αλλά κουράστηκα. Θέλω να ξαναγυρίσω σε περίοδο προστασίας. Θέλω κάποιον να αρχίσει να με προστατεύει. Να μου φτιάχνει καφέ το πρωί και να κλαδεύει την κληματαριά μου.