Η απώλεια

 

Ό, τι φεύγει

αφήνει τη σκιά του για μέρες

κάτω από τα δέντρα,

στα πλακάκια,

ακόμα και στα μάτια που το κοίταζαν.

Ό, τι φεύγει

αφήνει τους ήχους του

έξω από τα παράθυρα, 

στην αυλή, στο δρόμο.

Το ακούω.

Γρυλλίζει. 

Pas de courage.

 

Οι βροχές του Ιούνη μάς βρήκαν απροετοίμαστους. Επεισόδεια της σειράς L'art de la crime. Η Ρούλα, ο Φώτης, η Αγγελική από το πρωί στη βεράντα μου χτες. Εγκαίνια. Αστεία. Σουβλάκια. Μπύρες. Μουσική στη διαπασών. Ψεύδομαι. Σχεδόν στη διαπασών. Το βράδυ πριν βγω, εξήγηση στο Μίδα. Εσύ σπίτι. Μην πηδήξεις έξω, το πόδι σου είναι χάλια. ΣΠΙΤΙ! Γυρίζω βράδυ 11:30, ο Μίδας πουθενά. 'Eχει πηδήξει πάλι από τη μάντρα. Λυπάμαι πολύ. Τον αφήνω έξω όλο το βράδυ. Βρέχει. Δεν μπορώ να το παλέψω άλλο. Ένα σωρό συρματοπλέγματα, ο πόδι του το έχει καταστρέψει από τα πηδήματα από δυο μέτρα ύψος κι αυτός το σκάει. Παραιτούμαι Μίδα. Pas de courage. Το πρωί που ανοίγω την πόρτα τον βλέπω  στο πλάι του αυτοκινήτου να φυλάγεται από τη βροχή. Βρέχει του σκοτωμού. Έκτακτο δελτίο να μην κυκλοφορούμε πολύ λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Ειδοποίηση alarm στο κινητό, προστασία του πολίτη. Φωνάζω στο Μίδα έλα σπίτι. Ο Μίδας με κοιτά ανέκφραστος. Δεν κάνει καμιά κίνηση να σηκωθεί. Λέω το πόδι του θα το έσπασε τελείως και πονάει. Βγαίνω στη βροχή. Πηγαίνω κοντά του. Σήκω, του λέω. Πάμε σπίτι. Ακίνητος απλώνει τα πόδια να του χαιδέψω την κοιλιά. Του δίνω ένα χαδι αλλά βρέχομαι. Ψηλαφίζω τα πόδια του. Το ένα έχει κύστη. Τον σηκώνω από την κοιλιά να μην πατάνε κάτω τα μπροστινά πόδια και πονέσει, και τον κουβαλάω στη βροχή. Τριάντα; Σαράντα κιλά; Κάνω δυο τρεις στάσεις μέχρι το σπίτι. Βρέχομαι, είμαι μούσκεμα. Τον οδηγώ στο σπιτάκι τους. Μπαίνει μέσα. Τους βάζω φαγητό. Τρώνε. Φεύγω. Πετάω τα μουσκεμένα ρούχα. Pas de courage. Pas plus. 

Ζόμπι κατηραμένα

 Φτάνεις σε μια ηλικία που βλέπεις ότι δεν χρειάζεσαι γύρω σου ανθρώπους ζόμπι που σου ρουφάνε την ενέργεια, σε κάνουν να νιώθεις κακός και να παίρνεις τα όπλα για να αμυνθείς (μήπως και μείνει μέσα σου τίποτα όρθιο), επειδή αποδείχτηκες αθώος και τοσο πολύ σε αδίκησαν. Τα ζόμπι τα μπλοκάρεις. Λες έξω από το τείχος μου χοροπηδάτε όσο θέλετε, μέσα δεν. Δεν θέλω πια ψέμματα, δεν θέλω πια δικαιολογίες, διπροσωπίες, ειρωνικά σχόλια, δε θέλω ζήλιες, κουτσομπολιά, πισώπλατα χτυπήματα, υπόγειες καταστάσεις. Σας μπλοκάρω γαμώτο. Να μη σας βλέπω, να ξεχάσω το αίμα μου που ήπιατε, να έρθει ο καιρός που θα νιώθω σαν να μην υπήρξατε ποτέ, να ξεχάσω το χώρο που σας παραχώρησα, το χρόνο που σας χάρισα, την αγάπη που σας έδωσα, να ησυχάσει το μέσα μου. Σας μπλοκάρω.

Ναι. Αλλά. Τα ζόμπι χωράνε από την παραμικρή τρυπούλα που αφήνεις από απροσεξία στο σύστημα. Και νάτα σκάνε μπροστά σου σαν αιμοβόρα μυρμήγκια. Σε πιάνουν στην πιο χαλαρή σου στιγμή και σε ξαναμολύνουν. Παθαίνεις αϋπνία, μένουν στο μυαλό σου εικόνες που δεν είχες ανάγκη να δεις, πικραίνεις τη μέρα σου, τη νύχτα, ελπίζεις αύριο να μαλακώσει η μόλυνση κι εσύ να πάψεις να νιώθεις άρρωστος από κακία (δικαιολογημένη, ακόμα έχουν σημάδια  οι πληγές σου) και να επιστρέψεις στον καλωσυνάτο κόσμο που ζούσες πριν. 

Υ. Γ. 1 Και κάθε φορά, (ως θετικός άνθρωπος), παρηγοριέσαι με την ιδέα πως το Σύμπαν σου δίνει καταστάσεις που θα σου μάθουν κάτι και θα σε κάνουν καλύτερο. Και αφήνεσαι να δεις πού θα χρησιμεύσει αυτό το πάθημα-μάθημα. 

(Υ.Γ. 2 Μήπως να πάψεις πια να είσαι ηλίθιος;)

(Υ.Γ. 3 Μήπως να μην εμπιστεύεσαι κανένα;)

Σκλάβοι

 

Καταδικασμένοι. Με ψυχολογία σκλάβου. Ο φόβος, το booling, η κακομεταχείριση, η φτώχια, η πείνα, η ανέχεια, μας έχουν κάνει να τρέμουμε τους πάντες και τα πάντα κι ο φοβισμένος άνθρωπος εύκολα μπορεί να καθοδηγηθεί. Ψυχολογία σκλάβου. Πριν κάτι χρόνια ψήφισα έναν τύπο που η μαγκιά του με έκανε να πιστέψω πως έχει τη δύναμη να ξεσηκώσει τους σκλάβους. Σε πολύ λίγο χρόνο ο τύπος συμβιβάστηκε. Άφησε το σύστημα να τον καταπιεί, ακόμα και τα μάτια του χάσανε τη λάμψη, ο λόγος του έχασε τον αυθορμητισμό του, πάει η μαγκιά. Πώς να δώσεις δύναμη σε κάποιον που φοβάται πιο πολύ κι από σένα; Πλήρης απογοήτευση. Πάνε οι ελπίδες για καλύτερη Ελλάδα. 

Έτσι όπως την έχουν κάνει. Σκλάβα Ελλάδα. Χρεωμένη, άδεια, χωρίς βιομηχανίες, χωρίς περιουσίες κρατικές, με κατοίκους υποτακτικούς και υποταγμένους σε ποια μοίρα; Αυτοί που ορίζουν τις μοίρες τους ίσαμε τώρα είναι όντα χεσμένα πάνω τους. Κι αν δεν είναι, η Ευρώπη έχει τον τρόπο να το πετύχει εν μια νυκτί. Ξαναψάχνουμε για σωτήρα; Για το παλικάρι που θα έρθει καβάλα στο άλογο ως άλλος ελευθερωτής για να μας σώσει από τη σκλαβιά; Για να μας ξαναδώσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια; 

Δυστυχώς πάνε τα χρόνια που γεννιόντουσαν επαναστάτες. Έχει βρεθεί ο τρόπος να γεννάμε και να μεγαλώνουμε μαμόθρεφτα σκλαβάκια. Παχουλά παιδιά φυλακισμένα σε οθόνες κινητού. Γυναίκες του botox, άντρες γκομενιάρηδες, γιατί προς το παρόν η μόνη διέξοδος του σκλάβου είναι το γ@@@@σι με την ευκολία των facebook και instagram και των υπολοίπων άλλων. 

Απογοήτευση. 

Τρίτη ομάδα

 

Το ζήτημα είναι, φιλαράκι ότι ναι μεν θεωρώ δημιουργικό κομμάτι τις κατασκευές για τη διακόσμηση του χώρου μου, ωστόσο τελευταία διαπιστώνω πως έχω αποσυρθεί από δραστηριότητες που πριν λίγο καιρό με ευχαριστούσαν. Αυτή τη στιγμή με καλούν σε τρεις εκθέσεις φωτογραφίας και δεν θέλω να πάω. Βαριέμαι να ψάξω ποιες φωτό θα στείλω; Δεν βρίσκω αρκετά καλές; Ωστόσο δεν έχω χάσει την αυτοπεποίθηση που είχα. Την αυτοπεποίθηση τη φέρνει η γνώση και έχω μπόλικη από αυτή. Δεν είναι αυτό. 

Βρίσκω απαρχαιωμένα τα μηχανήματά μου, τα πιο σύγχρονα μου πέφτουν ακριβά και προφανώς βάζω προτεραιότητα σε ένα κλιματιστικό που θα κάνει τη ζωή μου υποφερτή τον Αύγουστο, παρά σε ένα καινούργιο desktop. Λογικό.

Βαριέμαι να φωτογραφίσω. Βαριέμαι το μάθημα φωτογραφίας, βρίσκω χαζό το μάθημα photoshop όπως γίνεται, δεν νιώθω καμιά καούρα για φωτογραφικούς διαγωνισμούς και εκθέσεις όπως και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και εκδόσεις. Θα μου πουν μπράβο, ίσως πάρω και κανένα βραβείο, ίσως με εκτιμήσουν-υπολογίσουν περισσότεροι. Δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή, δυστυχώς. Βρίσκω δικαιολογίες για να μην το κάνω. Μια κούραση για όλα κι ένας χαμένος ενθουσιασμός. 

Έχει περάσει η ματαιοδοξία μου; Η φιλοδοξία μου να φτάσω κάπου, να κάνω κάτι; 

Ψυχαναλύομαι αλλά δεν το βρίσκω. 

Μεγαλώνω ή αποσύρομαι; Και τα δύο σκατά είναι. 

Ωστόσο αφού ψυχαναλύομαι, ερωτώμαι: 

Περνάω καλά; Είμαι καλά έτσι; 

Είμαι καλά σε λογικά πλαίσια. Είμαι χαρούμενη όταν ξυπνάω σχεδιάζοντας το πώς θα κολλήσω ένα ξύλο ή πώς θα οργανώσω την αποθήκη μου. 

Όλα τα άλλα μού προσθέτουν ενοχές στο γιατί με έχουν κουράσει. 

Υ.Γ. Ξέρω ότι γράφω βλακείες που δεν ενδιαφέρουν αλλά δεν θα νιώσω ενοχές και γι' αυτό. Άλλοι δεν σκέφτονται καθόλου, άλλοι σκέφτονται δυνατά, άλλοι σκέφτονται γραπτά. Ανήκω στην τρίτη ομάδα.

Τα φιλιά μου

Ξελαμπικάρω niet.

 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Ο Vincent van Gogh έλεγε "θα επισκεφτώ το σπίτι (εννοούσε το bordell) γιατί πρέπει να ξελαμπικάρω".  

Ξελαμπικάρω. 

Πηγαίνω μαθήματα Photoshop, μαθήματα φωτογραφίας, μαθαίνω Ολλανδικά. Ξελαμπικάρω όμως, καθόλου. Έτσι, τζάμπα ο κόπος, το χρήμα, τα δρομολόγια στην κίνηση, ο χαμένος χρόνος. Άμα δεν έχεις ξελαμπικάρισμα να καθαρίζει το μυαλό, να ανεβαίνουν οι σφυγμοί, να κλωτσάει η καρδιά, άμα ξελαμπικάρισμα niet, τζάμπα όλα. 

Βλέπω ωραίες ανατολές, ωραίες δύσεις, λουλουδιασμένα χωράφια, κολλάω πλακάκια, νοικοκυρεύω το χώρο μου, βλέπω φίλους, βλέπω ταινίες, κοιμάμαι καλά, τρώγω καλά, γράφω, φωτογραφίζω, φτιάχνω τους  οικονομικούς μου προγραμματισμούς, κλαδεύω τον κήπο, σκάβω λάκκους στα δέντρα, ξελαμπικάρισμα niet. 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Αυτό. 

Παρατείστε με. 

Μύθοι και θρύλοι της Αρχαίας Ελλάδας

Ενώ ο κόσμος καίγεται από κλοπές, δολοφονίες, λιμούς, βιασμούς, ναρκωτικά, μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, πολέμους, χώρια τους σεισμούς και καταποντισμούς, μας δίνουν στο πιάτο μερικά μπισκοτάκια για να τα μασάμε πού και πού και να ξεχνάμε με τη γλύκα τους τα γύρω ερείπια. 

Τα μπισκοτάκια Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, Πρωτοχρονιάτικα πάρτι, από τη λαχτάρα μας, τα καταπίνουμε αμάσητα. Πάσχα με την οικογένεια, (όπου σφάζονται χιλιάδες αρνάκια που μέχρι χτες βοσκούσαν πλάι στη μανούλα τους και όχι, δεν είμαι βίγκαν αλλά δεν θα το γιορτάσω κιόλας), Χριστούγεννα σε φωτισμένες πόλεις (όπου πληρώνει το κράτος τα μαλλιοκέφαλά του σε ηλεκτρικές εταιρείες ενώ θα μπορούσε τούτη τη χρονιά να τα στείλει σε τρόφιμα στην Υεμένη όπου πεθαίνουν (το 2023 παρακαλώ) από την πείνα μωρά παιδιά),  Πρωτοχρονιά σε πάρτι με φώτα όπου κάποιος στέκεται μπροστά στο διακόπτη για να τα σβήσει ένα λεπτό πριν μπει ο καινούργιος (κάθε χρονιά πιο δύσκολος) χρόνος. 

Μη με πείτε άπιστη γιατί στο Θεό πιστεύω. Επίσης ως άνθρωπος πέρασα κι εγώ το μονοπάτι της ματαιοδοξίας (να φανώ εύπορη με τακτοποιημένη ζωή, οικογένεια, περιουσία κλπ). Ωστόσο με τα χρόνια πολλά από αυτά άρχισα να τα θεωρώ άχρηστα. Δεν άλλαζαν τίποτα μέσα μου, δεν με έκαναν πιο χαρούμενη, δεν με έκαναν να ξυπνώ πιο όμορφα το πρωί. Με τα χρόνια διαπίστωσα ότι αυτό που με κάνει να ξυπνώ ευτυχισμένη είναι ας πούμε μια αγάπη. Που θα είναι η τελευταία μου σκέψη το βράδυ και η πρώτη μου σκέψη το πρωί. Δυστυχώς όμως μια αγάπη δεν καλύπτεται με υλικά αγαθά κι όποιος προσπαθεί να γεμίσει με υλικά αγαθά το κενό της αγάπης μέσα του, είναι ηλίθιος. Το πέρασα. Το ξέρω. Το εγγυώμαι. 

Μοναχα η αγάπη γεμίζει το μέσα μας. Και μόνο αυτή κάνει καλύτερο τον κόσμο. 

Μη μου πείτε ότι περνάτε όμορφα το Πάσχα γιατί θα σας βαρέσω, που λέει και ο Αντώνης.  Ετοιμασίες και κούραση, στιγμές αμηχανίας με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έκανες καν παρέα, αρνί, φέτα, κόκκινα αυγά, κι ύστερα το τίποτα. Γιορτές διεκπεραίωσης. Το μπισκοτάκι που πρέπει να φάμε. Μη μασάτε, βρε!, που θα έλεγε κι ο Περικλής, αν ζούσε. 

Καλό Πάσχα.

Καλή Ανάσταση  στη συνειδητότητά μας.