Ζόμπι κατηραμένα

 Φτάνεις σε μια ηλικία που βλέπεις ότι δεν χρειάζεσαι γύρω σου ανθρώπους ζόμπι που σου ρουφάνε την ενέργεια, σε κάνουν να νιώθεις κακός και να παίρνεις τα όπλα για να αμυνθείς (μήπως και μείνει μέσα σου τίποτα όρθιο), επειδή αποδείχτηκες αθώος και τοσο πολύ σε αδίκησαν. Τα ζόμπι τα μπλοκάρεις. Λες έξω από το τείχος μου χοροπηδάτε όσο θέλετε, μέσα δεν. Δεν θέλω πια ψέμματα, δεν θέλω πια δικαιολογίες, διπροσωπίες, ειρωνικά σχόλια, δε θέλω ζήλιες, κουτσομπολιά, πισώπλατα χτυπήματα, υπόγειες καταστάσεις. Σας μπλοκάρω γαμώτο. Να μη σας βλέπω, να ξεχάσω το αίμα μου που ήπιατε, να έρθει ο καιρός που θα νιώθω σαν να μην υπήρξατε ποτέ, να ξεχάσω το χώρο που σας παραχώρησα, το χρόνο που σας χάρισα, την αγάπη που σας έδωσα, να ησυχάσει το μέσα μου. Σας μπλοκάρω.

Ναι. Αλλά. Τα ζόμπι χωράνε από την παραμικρή τρυπούλα που αφήνεις από απροσεξία στο σύστημα. Και νάτα σκάνε μπροστά σου σαν αιμοβόρα μυρμήγκια. Σε πιάνουν στην πιο χαλαρή σου στιγμή και σε ξαναμολύνουν. Παθαίνεις αϋπνία, μένουν στο μυαλό σου εικόνες που δεν είχες ανάγκη να δεις, πικραίνεις τη μέρα σου, τη νύχτα, ελπίζεις αύριο να μαλακώσει η μόλυνση κι εσύ να πάψεις να νιώθεις άρρωστος από κακία (δικαιολογημένη, ακόμα έχουν σημάδια  οι πληγές σου) και να επιστρέψεις στον καλωσυνάτο κόσμο που ζούσες πριν. 

Υ. Γ. 1 Και κάθε φορά, (ως θετικός άνθρωπος), παρηγοριέσαι με την ιδέα πως το Σύμπαν σου δίνει καταστάσεις που θα σου μάθουν κάτι και θα σε κάνουν καλύτερο. Και αφήνεσαι να δεις πού θα χρησιμεύσει αυτό το πάθημα-μάθημα. 

(Υ.Γ. 2 Μήπως να πάψεις πια να είσαι ηλίθιος;)

(Υ.Γ. 3 Μήπως να μην εμπιστεύεσαι κανένα;)

Σκλάβοι

 

Καταδικασμένοι. Με ψυχολογία σκλάβου. Ο φόβος, το booling, η κακομεταχείριση, η φτώχια, η πείνα, η ανέχεια, μας έχουν κάνει να τρέμουμε τους πάντες και τα πάντα κι ο φοβισμένος άνθρωπος εύκολα μπορεί να καθοδηγηθεί. Ψυχολογία σκλάβου. Πριν κάτι χρόνια ψήφισα έναν τύπο που η μαγκιά του με έκανε να πιστέψω πως έχει τη δύναμη να ξεσηκώσει τους σκλάβους. Σε πολύ λίγο χρόνο ο τύπος συμβιβάστηκε. Άφησε το σύστημα να τον καταπιεί, ακόμα και τα μάτια του χάσανε τη λάμψη, ο λόγος του έχασε τον αυθορμητισμό του, πάει η μαγκιά. Πώς να δώσεις δύναμη σε κάποιον που φοβάται πιο πολύ κι από σένα; Πλήρης απογοήτευση. Πάνε οι ελπίδες για καλύτερη Ελλάδα. 

Έτσι όπως την έχουν κάνει. Σκλάβα Ελλάδα. Χρεωμένη, άδεια, χωρίς βιομηχανίες, χωρίς περιουσίες κρατικές, με κατοίκους υποτακτικούς και υποταγμένους σε ποια μοίρα; Αυτοί που ορίζουν τις μοίρες τους ίσαμε τώρα είναι όντα χεσμένα πάνω τους. Κι αν δεν είναι, η Ευρώπη έχει τον τρόπο να το πετύχει εν μια νυκτί. Ξαναψάχνουμε για σωτήρα; Για το παλικάρι που θα έρθει καβάλα στο άλογο ως άλλος ελευθερωτής για να μας σώσει από τη σκλαβιά; Για να μας ξαναδώσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια; 

Δυστυχώς πάνε τα χρόνια που γεννιόντουσαν επαναστάτες. Έχει βρεθεί ο τρόπος να γεννάμε και να μεγαλώνουμε μαμόθρεφτα σκλαβάκια. Παχουλά παιδιά φυλακισμένα σε οθόνες κινητού. Γυναίκες του botox, άντρες γκομενιάρηδες, γιατί προς το παρόν η μόνη διέξοδος του σκλάβου είναι το γ@@@@σι με την ευκολία των facebook και instagram και των υπολοίπων άλλων. 

Απογοήτευση. 

Τρίτη ομάδα

 

Το ζήτημα είναι, φιλαράκι ότι ναι μεν θεωρώ δημιουργικό κομμάτι τις κατασκευές για τη διακόσμηση του χώρου μου, ωστόσο τελευταία διαπιστώνω πως έχω αποσυρθεί από δραστηριότητες που πριν λίγο καιρό με ευχαριστούσαν. Αυτή τη στιγμή με καλούν σε τρεις εκθέσεις φωτογραφίας και δεν θέλω να πάω. Βαριέμαι να ψάξω ποιες φωτό θα στείλω; Δεν βρίσκω αρκετά καλές; Ωστόσο δεν έχω χάσει την αυτοπεποίθηση που είχα. Την αυτοπεποίθηση τη φέρνει η γνώση και έχω μπόλικη από αυτή. Δεν είναι αυτό. 

Βρίσκω απαρχαιωμένα τα μηχανήματά μου, τα πιο σύγχρονα μου πέφτουν ακριβά και προφανώς βάζω προτεραιότητα σε ένα κλιματιστικό που θα κάνει τη ζωή μου υποφερτή τον Αύγουστο, παρά σε ένα καινούργιο desktop. Λογικό.

Βαριέμαι να φωτογραφίσω. Βαριέμαι το μάθημα φωτογραφίας, βρίσκω χαζό το μάθημα photoshop όπως γίνεται, δεν νιώθω καμιά καούρα για φωτογραφικούς διαγωνισμούς και εκθέσεις όπως και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και εκδόσεις. Θα μου πουν μπράβο, ίσως πάρω και κανένα βραβείο, ίσως με εκτιμήσουν-υπολογίσουν περισσότεροι. Δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή, δυστυχώς. Βρίσκω δικαιολογίες για να μην το κάνω. Μια κούραση για όλα κι ένας χαμένος ενθουσιασμός. 

Έχει περάσει η ματαιοδοξία μου; Η φιλοδοξία μου να φτάσω κάπου, να κάνω κάτι; 

Ψυχαναλύομαι αλλά δεν το βρίσκω. 

Μεγαλώνω ή αποσύρομαι; Και τα δύο σκατά είναι. 

Ωστόσο αφού ψυχαναλύομαι, ερωτώμαι: 

Περνάω καλά; Είμαι καλά έτσι; 

Είμαι καλά σε λογικά πλαίσια. Είμαι χαρούμενη όταν ξυπνάω σχεδιάζοντας το πώς θα κολλήσω ένα ξύλο ή πώς θα οργανώσω την αποθήκη μου. 

Όλα τα άλλα μού προσθέτουν ενοχές στο γιατί με έχουν κουράσει. 

Υ.Γ. Ξέρω ότι γράφω βλακείες που δεν ενδιαφέρουν αλλά δεν θα νιώσω ενοχές και γι' αυτό. Άλλοι δεν σκέφτονται καθόλου, άλλοι σκέφτονται δυνατά, άλλοι σκέφτονται γραπτά. Ανήκω στην τρίτη ομάδα.

Τα φιλιά μου

Ξελαμπικάρω niet.

 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Ο Vincent van Gogh έλεγε "θα επισκεφτώ το σπίτι (εννοούσε το bordell) γιατί πρέπει να ξελαμπικάρω".  

Ξελαμπικάρω. 

Πηγαίνω μαθήματα Photoshop, μαθήματα φωτογραφίας, μαθαίνω Ολλανδικά. Ξελαμπικάρω όμως, καθόλου. Έτσι, τζάμπα ο κόπος, το χρήμα, τα δρομολόγια στην κίνηση, ο χαμένος χρόνος. Άμα δεν έχεις ξελαμπικάρισμα να καθαρίζει το μυαλό, να ανεβαίνουν οι σφυγμοί, να κλωτσάει η καρδιά, άμα ξελαμπικάρισμα niet, τζάμπα όλα. 

Βλέπω ωραίες ανατολές, ωραίες δύσεις, λουλουδιασμένα χωράφια, κολλάω πλακάκια, νοικοκυρεύω το χώρο μου, βλέπω φίλους, βλέπω ταινίες, κοιμάμαι καλά, τρώγω καλά, γράφω, φωτογραφίζω, φτιάχνω τους  οικονομικούς μου προγραμματισμούς, κλαδεύω τον κήπο, σκάβω λάκκους στα δέντρα, ξελαμπικάρισμα niet. 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Αυτό. 

Παρατείστε με. 

Μύθοι και θρύλοι της Αρχαίας Ελλάδας

Ενώ ο κόσμος καίγεται από κλοπές, δολοφονίες, λιμούς, βιασμούς, ναρκωτικά, μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, πολέμους, χώρια τους σεισμούς και καταποντισμούς, μας δίνουν στο πιάτο μερικά μπισκοτάκια για να τα μασάμε πού και πού και να ξεχνάμε με τη γλύκα τους τα γύρω ερείπια. 

Τα μπισκοτάκια Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, Πρωτοχρονιάτικα πάρτι, από τη λαχτάρα μας, τα καταπίνουμε αμάσητα. Πάσχα με την οικογένεια, (όπου σφάζονται χιλιάδες αρνάκια που μέχρι χτες βοσκούσαν πλάι στη μανούλα τους και όχι, δεν είμαι βίγκαν αλλά δεν θα το γιορτάσω κιόλας), Χριστούγεννα σε φωτισμένες πόλεις (όπου πληρώνει το κράτος τα μαλλιοκέφαλά του σε ηλεκτρικές εταιρείες ενώ θα μπορούσε τούτη τη χρονιά να τα στείλει σε τρόφιμα στην Υεμένη όπου πεθαίνουν (το 2023 παρακαλώ) από την πείνα μωρά παιδιά),  Πρωτοχρονιά σε πάρτι με φώτα όπου κάποιος στέκεται μπροστά στο διακόπτη για να τα σβήσει ένα λεπτό πριν μπει ο καινούργιος (κάθε χρονιά πιο δύσκολος) χρόνος. 

Μη με πείτε άπιστη γιατί στο Θεό πιστεύω. Επίσης ως άνθρωπος πέρασα κι εγώ το μονοπάτι της ματαιοδοξίας (να φανώ εύπορη με τακτοποιημένη ζωή, οικογένεια, περιουσία κλπ). Ωστόσο με τα χρόνια πολλά από αυτά άρχισα να τα θεωρώ άχρηστα. Δεν άλλαζαν τίποτα μέσα μου, δεν με έκαναν πιο χαρούμενη, δεν με έκαναν να ξυπνώ πιο όμορφα το πρωί. Με τα χρόνια διαπίστωσα ότι αυτό που με κάνει να ξυπνώ ευτυχισμένη είναι ας πούμε μια αγάπη. Που θα είναι η τελευταία μου σκέψη το βράδυ και η πρώτη μου σκέψη το πρωί. Δυστυχώς όμως μια αγάπη δεν καλύπτεται με υλικά αγαθά κι όποιος προσπαθεί να γεμίσει με υλικά αγαθά το κενό της αγάπης μέσα του, είναι ηλίθιος. Το πέρασα. Το ξέρω. Το εγγυώμαι. 

Μοναχα η αγάπη γεμίζει το μέσα μας. Και μόνο αυτή κάνει καλύτερο τον κόσμο. 

Μη μου πείτε ότι περνάτε όμορφα το Πάσχα γιατί θα σας βαρέσω, που λέει και ο Αντώνης.  Ετοιμασίες και κούραση, στιγμές αμηχανίας με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έκανες καν παρέα, αρνί, φέτα, κόκκινα αυγά, κι ύστερα το τίποτα. Γιορτές διεκπεραίωσης. Το μπισκοτάκι που πρέπει να φάμε. Μη μασάτε, βρε!, που θα έλεγε κι ο Περικλής, αν ζούσε. 

Καλό Πάσχα.

Καλή Ανάσταση  στη συνειδητότητά μας.    

Έκπτωτος

 Στη φωτό που έχω στο blog μου είμαι εγώ που πετάω. Και με την ακρη του δάχτυλου ακουμπώ το φόρεμα της Έμπνευσης. Στο σημείο που την αγγίζω, λάμπει. Όταν την αγγίζουμε, ανάβει και λάμπει και φωτίζει γύρω. 

Ζω μέρες χωρίς αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όχι πως κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, απλά βρίσκω πια ότι δεν έχουν νόημα τα μνημόσυνα σε ζωντανούς. (Ούτε για τους πεθαμένους, βέβαια έχουν). 

Έχω ζήσει (από όσο θυμάμαι) μια ζωή χωρίς ψεύδος. Ούτε στον εαυτό μου ψεύδομαι ούτε στους άλλους. Πολλές φορές έρχεται λίγο απότομη η αλήθεια (και σε μένα και στους άλλους) αλλά το να μην ψεύδεσαι σε βγάζει από πολλούς κόπους. 

Βέβαια έχω παραμυθιαστεί πολλάκις. Ωστόσο, άλλο το παραμύθι και άλλο το ψεύδος. Στο παραμύθι δεν αφήνεσαι στο ψεύδος, (την αλήθεια τη γνωρίζεις βαθειά μέσα σου), απλά αφήνεσαι να ονειρευτείς. Και ζεις μέσα στο όνειρο. Και είναι ωραία. Και την αλήθεια που τριγυρίζει βαθειά μέσα σου την σκεπάζεις με χρώματα και άνθη παραμυθιών κι αυτό σε κάνει να κοιμάσαι όμορφα τα βράδια. 

Υ.Γ. 1 Χτες βράδυ ονειρεύτηκα πως ένας μπαμπάς με ρώτησε γιατί κλαίει το μωρό του. Κοίταξα το κεφαλάκι του (ξανθό μωρουδίστικο μαλλάκι, λεπτές τριχούλες) και είδα πως το μωρό είχε ψείρες. Έδειξα στον μπαμπά πώς να τις βρίσκει στο κεφαλάκι του μωρού. Έπιασα μία και την έλιωσα με το νύχι μου. Πετάχτηκε μαύρο αίμα. Πολύ αίμα. Τα χέρια μου γέμισαν. Ο πατέρας κοιτούσε το αίμα με γουρλωμένα μάτια. 

Υ.Γ. 2 Η φωτό της ανάρτησης: Έκπτωτος 

Λίγα λουλούδια στον "τάφο" σου

 

Η φωνή του παπά από την κοντινή εκκλησία περνάει το τζάμι και φτάνει συγκεχυμένα στα αυτιά μου. Κυριακή πρωί. 

Κι εγώ αναρωτιέμαι. Ποια είναι άραγε τα κριτήρια για να θεωρήσουμε μια αγάπη μεγάλη αγάπη; 

(Εννοώ πάντα ανάμεσα στα δύο φύλα, και όχι την αγάπη για τους γονείς ή τα παιδιά μας).

Οι θυσίες που θα κάνουμε γι' αυτήν; Η αντοχή της στο χρόνο; Τα εμπόδια πρακτικά και κοινωνικά που έχει χρειαστεί να ξεπεράσουμε; Ζυγίζεται άραγε η αγάπη; Ποιος από τους δύο τη νιώθει πιο πολύ; Ποιος από τους δύο αντέχει περισσότερο; Σβήνει ποτέ μια μεγάλη αγάπη ή μένουν υπόλοιπα; Κι αν είνα μεγάλη γιατί και πώς θα σβήσει; Μα μεγάλη αγάπη μετατίθεται όπως συμβαίνει με τον μεγάλο έρωτα; Φεύγει δηλαδή από το πρόσωπο (που νιώθαμε πως είναι ό, τι χρειαζόμαστε και ό, τι μας αρέσει) και μετατίθεται σε άλλο πρόσωπο που πληροί τα ίδια και (νομίζουμε) "καλύτερα" χαρκτηριστικά; 

Και στο κάτω κάτω ποιες είναι οι ανθρώπινες ανάγκες; Διαβάζουμε ένα σωρό φιλοσοφίες και φούμαρα αλλά ποιες πραγματικά είναι οι ανθρώπινες ανάγκες σε σχέση με τον έρωτα ή την αγάπη; Τι είναι αυτό που κατορθώνει να μας καθηλώσει σε ένα άτομο; Έχει σχέση με τη μόρφωσή του; Με τη συμπεριφορά του; Με την εμφάνισή του; Με τη μυρωδιά του; Με τα παιδικά κατάλοιπα (ας είναι τετριμμένη η έκφραση); Με τις αισθήσεις μας; Με τη χημεία; Και επίσης γιατί αφού νιώθουμε μεγάλη αγάπη για κάποιον αποζητάμε (και) τον έρωτα σε άλλα πρόσωπα; Γιατί δεν είναι εφικτό να συντηρήσουμε τη λαχτάρα και τον έρωτα μαζί με τη μεγάλη αγάπη; Γιατί νιώθουμε ότι τίποτα δεν μας δεσμεύει απέναντι στον άλλο και αναζητούμε εξωτερικές δονήσεις; Τι ΔΕΝ παραδεχόμαστε μέσα μας; 

Υ.Γ. 1 Δε θυμάμαι τι όνειρα είδα το βράδυ που πέρασε... Νομίζω πως όλο κάτι ζητούσα... Πρωί πρωί έσβησα φωτογραφίες στο κινητό. Και βίντεο. Πλασματικά γίνομαι θεός που σβήνω μια ύπαρξη από κάποιον κόσμο που ορίζω. Τον δικό μου. Σβήνω κάποιον από τον κόσμο μου, τον εξαφανίζω, τον κάνω να μην υπάρχει πια, τον θανατώνω. 

Υ.Γ. 2 Ο παπάς ακόμα ψέλνει.