Η Αμαλία λέει χάνομαι. Ο Αντώνης λέει ότι έχω αρχίσει και του μοιάζω γιατί δεν επικοινωνώ. Εγώ θέλω απλά να ξέρω ότι είναι καλά οι αγαπημένοι μου και ξέρω ότι είναι καλά, αυτό το νιώθω μέσα μου, κι ας χάνομαι. Οπότε είναι σαν να μιλάω μαζί τους. Το κάνω ακόμα και με τα παιδιά μου.
Κατά τα άλλα δεν έχω εξήγηση γιατί το κάνω.
Υ.Γ. Σήμερα δεν έχει υστερόγραφο.
Κάνω δουλειά στην ταράτσα. Τον ακούω που στριφογυρνάει έξω στο χωράφι. Για κάποιο λόγο ούτε φεύγει, ούτε μπαίνει σπίτι του. Έχω φτιάξει κόλλα για τα πλακάκια και δεν ασχολούμαι μαζί του. Ακούω φωνή:
-Κυρία Έφη..
Παρατάω το μυστρί και σηκώνομαι.
-Καλημέρα...
-Καλημέρα... Θέλετε βοήθεια;
-Όχι, ευχαριστώ.
-Το αυτοκίνητό μου δεν παίρνει μπροστά.
-Θέλεις να κατέβω να βάλουμε τα καλώδια;
-Ναι, σε παρακαλώ.
-Θα κατέβω σε λίγο. Να πλύνω τα χέρια μου κι έρχομαι.
Κολλάω δυο μικρά πλακάκια για να μη μου στεγνώσει η κόλλα, πλένω χέρια και κατεβαίνω. Βάζουμε καλώδια. Το αυτοκίνητό του δεν παίρνει μπροστά με τίποτα.
-Κάτι ηλεκτρικό θα είναι, του λέω. Έχεις οδική βοήθεια;
-Έχω, αλλά να πάρεις εσύ να συνεννοηθείς καλύτερα;
Παίρνω τηλέφωνο την οδική. Όλα εντάξει.
Ανεβαίνω. Σε λίγο τον ακούω να μιλάει. καθώς περιμένει την οδική έχει σταματήσει το γείτονα και τον ρωτάει αν έχει τηλέφωνο κάποιου συνεργείου. Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Και αναρωτιέμαι για την πρώτη πρώτη ανασφάλεια αυτού του ανθρώπου την πρώτη πρώτη στιγμή που έφτασε σε μια ξένη χώρα. Πώς να ένιωσε; Και άραγε αυτήν την ανασφάλεια την έχει καλύψει ή ακόμα τη νιώθει; Είναι κοινωνικός από χαρακτήρα ή ψάχνει στηρίγματα; Διακρίνω και μια καχυποψία καθώς και ένα ξεγλύστριμα με μικροψεμματάκια... Η ανασφάλεια που ένιωσε αρχικά (σαν μετανάστης) τον έκανε καχύποπτο; Το ένστικτο επιβίωσης τον ανάγκασε να ξεγλιστράει με αυτόν τον τρόπο; Ή είναι στο χαρακτήρα του;
Κατανοώ ότι κάθε άνθρωπος που αφήνει πατρίδα και συγγενείς και μεταναστεύει σε άγνωστη χώρα, με άγνωστο λεξιλόγιο, με άγνωστα ήθη και έθιμα, πόσο ανασφαλής θα νιώθει. Δεν έχει μόνο το άγχος της επιβίωσης αλλά και της ενσωμάτωσης σε μια καινούργια κουλτούρα (πώς κάνουν οι άλλοι; να μάθω να το κάνω κι εγώ, να με "εγκρίνουν" με κάποιο τρόπο, να μην αναγκαστώ να αλλάξω και πάλι πατρίδα).
Σαφώς ανασφάλεια. Ο προβληματισμός μου είναι αν αυτό σε ακολουθεί υποσυνείδητα σε όλη τη ζωή σου ή αν κάποια στιγμή καταφέρνεις να το καλύψεις.
Σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου ελέγχοντας τον οικονομικό προγραμματισμό μου. Πώς αλλιώς; Excell και Άγιος ο Θεός. Αυστηρή παρακολούθηση, ακριβής ακολουθία, καθόλου παρεκτροπές και πρόγραμμα ίσαμε τον επόμενο Σεπτέμβρη. Και πάλι βλέπουμε, ευχόμενη τη ρουτίνα και να μην χρειαστεί οτιδήποτε έκτακτο. Γιατί το κάνω και γιατί το γράφω εδώ. Το κάνω επειδή αν δεν έκανα προγραμματισμό δεν θα τα είχα καταφέρει ίσαμε εδώ. Και το γράφω εδώ επειδή τον χώρο του blog μού τον χαρίζει ο παγκόσμιος ιστός και αφού είναι δώρο το δέχομαι ευχαρίστως και επίσης επειδή μου επιτρέπεται ελεύθερα να βγάζω τα εσώψυχά μου (ως ημερολόγιο) και επειδή θέλω να ξαναθυμάμαι βήματα που ίσως κάποτε θα έχω ξεχάσει. Και δε με νοιάζει που διαβάζουν κι άλλοι εκτός από μένα τα εσώψυχά μου. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, έτσι κι αλλιώς όλοι είμαστε πια (θέλουμε δε θέλουμε) εκτεθειμένοι. Ε, και;
Υ.Γ.2 Τελικά μου αρέσουν τα υστερόγραφα.
Θέλω και πηγαίνω. Σπάζει η μονοτονία μου. Και περνάμε καλά. Τον τελευταίο καιρό ωστόσο πηγαίνω λίγο απρόθυμα. Όσο πάω ξεσυνηθίζω τις δυνατές τους φωνές, το ότι μιλάνε απλά για να μιλήσουν, το ότι μιλάνε χωρίς να σκεφτούν, το ότι λένε δυνατά τις σκέψεις τους, τα ερωτηματικά τους, κάθε σκέψη που κανονικά δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε λέξεις διότι πολλά από αυτά που σκεφτόμαστε είναι περιττό να τα ξεστομίζουμε. Λέει η μία: "Αυτό ποιος το έβαλε εδώ πάνω;" Η άλλη, πριν τελειώσει την κουβέντα της η πρώτη: "Ποιος το έβαλε; Ποιο πράγμα; Εγώ δεν ξέρω. Μήπως το έβαλες εσύ; Εσύ θα το έβαλες και το ξέχασες. Εγώ δεν πέρασα καθόλου από αυτό το σημείο".
Όλο αυτό δεν είναι περιττό; Δεν θα ήταν αρκετό ένα "δεν ξέρω"; ή ένα "Όχι πάντως εγώ;"
Ρε, τις αγαπάω. Είναι πλάσματα γλυκά και δοτικά. Συμπάσχουν και χαίρονται. Ωστόσο...
Εγώ φταίω. Μου φαίνεται πως γεροντοκοριάζω. Εδώ στα ψηλά (παραμυθόσπιτο το λέει η αδελφή μου. και μαρέσει. Εμένα όμως (από ματαιοδοξία) μαρέσει να το λέω αετοφωλιά. (Ξέρω πως οι αετοφωλιές είναι φτιαγμένες άτσαλα, ενώ εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να την ομορφύνω). Ο Α. έλεγε το σπίτι του "ποντικότρυπα". Ο Α. δεν είναι καθόλου ματαιόδοξος και είναι ταπεινός.
Υ.Γ. 1. Είναι ζωτική ανάγκη να καταλήξω σε κάποιο όνομα. Λέω να παραμείνω στο "παραμυθόσπιτο". 'Έτσι κι αλλιώς οι αετοί τρώνε σάρκες και αυτό δεν είναι το φόρτε μου. :) Lol, Lol
Υ.Γ. 2 Σε λίγο οι φίλοι θα παίρνουν τηλέφωνο να δουν αν ακόμα στέκω στα καλά μου με αυτά που γράφω. Μοιάζουν παραληρηματικά. Αλλά μαρέσει να παίζω.
Ξημέρωσε. Πάω να ανοίξω τις κουρτίνες του παραμυθόσπιτου, να το πλημμυρίσει ο ήλιος.
.jpg)
Στον ύπνο μου είχαμε διαρροή γκαζιού από τη μπουκάλα υγραερίου και έτσι όταν άναψα ένα σπίρτο άρπαξε μια μικρή φωτιά η οποία όμως έσβησε αμέσως. Ύστερα προσέχαμε να μην ξανα-ανάψει. Αν όπως λένε η φωτιά στα όνειρα συμβολίζει τον έρωτα...
Πόσους έχω ανάψει από απροσεξία και πόσοι έχουν σβήσει αφού κάηκε το γκάζι...
Υ.Γ. Είδες η Τυτώ; Προφήτεψε πάλι τον χαμό τόσων ανθρώπων, τόσων χαρούμενων παιδιών... Πάλι ήταν σωστή... Σιγουρεύτηκα. Από εδώ και στο εξής θα φοβάμαι κάθε φορά που την ακούω. Είναι σαν κι εκείνο το διήγημα που έχω γράψει με τους γρύλους. Τι φοβερή σύμπτωση.
.jpg)
Αγόρασα ένα σπίτι ερείπιο, σοβατισμένο μόνο απέξω. Χορτάρια στο χωράφι μέχρι το ύψος μου. Μέσα τούβλο σκέτο, παρατημένο χρόνια. Μπαίνανε οι τσιγγάνοι και έκαναν τα κακά τους. Μπαίνανε τα πουλιά και γεννούσανε. Κάγκελα σκουριασμένα, γκρεμισμένη μέσα στο χωράφι όλη η μία πλευρά. Εξώπορτα πεσμένη που δήθεν έκλεινε με λουκέτο και αλυσίδα. Για να ανέβεις στην τσιμεντένια βάση-πάτωμα ισορροπούσες πάνω σε κάτι τσιμεντόλιθους που χρησίμευαν για σκάλα. Κουνιόντουσαν πέρα δώθε ενώ φιλοξενούσαν στις τρύπες τους καφέ γυαλιστερές σαύρες που σε κάθε πάτημα στον τσιμεντόλιθο σκόρπιζαν τρομαγμένες γύρω. Τρόμαζες κι εσύ το ίδιο με τα ερπετά. Χρόνια αγώνας. Χρόνια στερήσεις για τα παιδιά μου και για μένα.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ολομόναχη, καμιά βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε πρακτική, και με τρία παιδιά να μεγαλώνω και να σπουδάζω (όσο μπορούσα), το ερείπιο αυτό έγινε σπίτι, νοικιάστηκε και αποφέρει τους καρπούς των κόπων μου. Και όχι μόνο: δεύτερο σπίτι στον επάνω όροφο για να κατοικώ. Το άξιζα. Μου το χρωστούσα.
Τώρα κοιτάζω τη θάλασα το πρωί. Ξέρω σε ποια μεριά θα ανατείλει ο ήλιος και τον περιμένω. Έχω βάλει το τραπέζι μου μπροστά στο παράθυρο. Τρώγω και κοιτάζω τη θάλασσα. Οι λεμονιά και οι μανταρινιές που φύτεψα ολόγυρα, μοσχοβολάνε. Τη νύχτα κλείνω αργά στο νοτινό παράθυρο τις κουρτίνες. Ταξιδεύει το μάτι μου στα φωτάκια του αεροδρομίου και παρακολουθώ τα φωτισμένα αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν. Μικρές αμυγδαλιές έχουν ανθίσει στο απέναντι χωράφι.
Την άξιζα αυτή την ομορφιά. Μου την χρωστούσα.
Είναι αυτές οι μέρες οι συννεφιασμένες. Μέσα κι έξω σκόνη, χρειάζεσαι κάτι να την ξεπλύνει, κάτι υγρό σα βροχή δάκρυ. Κι είναι κι αυτές οι συννεφιασμένες μουσικές που σε κάνουν ό, τι κι αν βλέπεις να το κλαις. Πόση συννεφιά στην ψυχή μας...
Μην κλαις, μάτια μου... Οι συννεφιές περνάνε.
