Έφη

 

Θυμάμαι την Έφη την κόρη του περιπτερά στη γειτονιά μου. Ένα κορίτσι μανεκέν αλλά και

σκεπτόμενο. Διάβαζε, ήξερε να μιλήσει και αγαπούσε τη μόδα. Όλα τα ρούχα της ήταν μοντέλα παρμένα και ραμμένα από μεγάλους μόδιστρους. Νομίζω έραβε και μόνη της. Πάντως, κυκλοφορούσε πάντα υπέροχα ντυμένη, μοδάτη, βαμένη διακριτικά, χτενισμένη κάθε φορά με διαφορετικό χτένισμα. Εμείς οι μικρότερες τη ζηλεύαμε για τον αέρα της. Η κοπέλα διάβαινε τη γειτονιά και σταματούσανε όλοι να μιλάνε.

Κάποια στιγμή τη χάσαμε. Στη γειτονιά κυκλοφόρησαν φήμες πως η Έφη τρελάθηκε και την έκλεισαν στο τρελοκομείο. 

Πέρασαν χρόνια για να εμφανιστεί η Έφη και πάλι στη γειτονιά. Τούτη τη φορά όμως κανένας δεν γύριζε να κοιτάξει την παχιά  ψηλή γυναίκα στην οποία είχε μεταμορφωθεί η όμορφη της γειτονιάς μας. Τώρα οι φούστες που φορούσε ήταν φαρδιές, τη χόντραιναν περισσότερο και τα μαλλιά της τα είχε πάντα δεμένα πίσω. Το κορίτσι που θαυμάζαμε είχε γίνει μια απλησίαστη γυναίκα που περπατούσε μονοκόματα, δεν κοιτούσε γύρω της και που εμείς οι μικρές την κοιτούσαμε με φόβο, μήπως της μιλήσουμε ("της τρελής") και μας πάρει στο κυνήγι.

Ωστόσο με την επανεμφάνισή της τα κουτσομπολιά φούντωσαν. Ακούγαμε τους μεγάλους που έλεγαν πως η  αιτία της τρέλας της Έφης ήταν ο χαμός του έρωτά της. Η κοπέλα ήταν τρελά ερωτευμένη με έναν νεαρό και σχεδίαζαν να παντρευτούνε. Ο νεαρός δούλευε ως ασφάλεια κάποιου υψηλά ισταμένου προσώπου και για κακή τύχη σε  κάποια τρομοκρατική επίθεση, πυροβόλησαν και σκότωσαν  εκτός από το υψηλό πρόσωπο και τον αγαπημένο της Έφης. Για την Έφη το τέλος γράφτηκε εκεί.  

Κάποια στιγμή η Έφη έπαψε να κυκλοφορεί με τις φαρδιές άχαρα ριγμένες πάνω της φούστες. Κλείστηκε σπίτι και δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Μονάχα ο αδελφός της πήγαινε στον καινούργιο περιπτερά της γειτονιάς και αγόραζε περιοδικά διακόσμησης επειδή, όπως έλεγε, ήταν τα μόνα που την ηρεμούσαν. 

Θυμήθηκα απόψε την Έφη επειδή οι εικόνες διακόσμησης (στον υπολογιστή πια) είναι τα μόνα που ηρεμούν κι εμένα. 

Τσατάλια

Η Σελήνη φταίει. Σίγουρα αυτή είναι ο αίτιος. Αυτές οι ανόητες εκλείψεις της μου σπάνε τα νεύρα. 'Ολα μου σπάνε τα νεύρα. Οι από κάτω, ο από πάνω, οι από δίπλα, οι κοντινοί, οι μακρινοί, οι χαμένοι, οι παρόντες, ακόμα και τα αντικείμενα. Το mouse που κολλάει. Τα μακαρόνια Μέλισσα. Τα ρηχά πιάτα. Τα σκουπιδάκια στο πάτωμα. Οι σκύλοι. Η σκόνη. Όταν ψάχνω κάτι και δεν το βρίσκω γιατί με τη μετακόμιση δεν θυμάμαι πού το έχω χώσει. Τα ανθρωπάκια που μου στέλνουν καλημέρα το πρωί κι εγώ απαντάω καλημέρα το απόγευμα. Το ότι δεν ξέρω τι θέλω. Το ότι είμαι πολύ καιρό μόνη. Το ότι πατάω shift στον υπολογιστή και δεν βγάζει κεφαλαίο γράμμα και αναγκάζομαι να επιστρέφω στης αρχή της πρότασης. Νεύρα τσατάλια. Χάλια.

Ερώτηση

Θεέ μου, ποια προσευχή δεν έκανα σωστά και δεν μου έδωσες μια αγάπη να με συντροφεύει; 

Δικό μου

 

Δικό μου, δικό σου, δικό του

Έι! Όλοι εσείς εκεί έξω που αραδιάζετε θεωρίες του στυλ "είσαι πολύ κτητικός" ή "αυτό που κάνεις είναι εγωιστικό" ή "κανένας δεν ορίζει κανένα". Εσείς οι μεγαλόφρονες, οι κιμπάρηδες, τα ελεύθερα πνεύματα, οι δοτικοί που κατσαδιάζετε εμάς τους κτητικούς, τους ζηλιάρηδες, τους πτωχούς τω πνεύματι, έχετε ποτέ μπει στη θέση τού "μοιράζομαι το αντικείμενο του έρωτά μου;" 

Και ναι, η αγάπη δεν είναι κτητική. Μοιραζόμαστε τα παιδιά μας με άλλους, τους γονείς μας με άλλους. Τον εραστή μας όμως, εσείς οι μεγαλοσχήμονες; 

Ναι, είμαι κτητική με τον εραστή μου. Δεν θέλω να αγγίζει κανένα άλλο δέρμα έξω από το δικό μου. Θέλω τα δάχτυλά του δικά μου, την αναπνοή του δικιά μου, τη γλώσσα του δικιά μου. Και του δίνω το δικαίωμα στην κτητικότητα του δικού μου κορμιού. Γιατί έτσι είναι αυτά. Συγχέετε τον έρωτα με την αγάπη επειδή σας συμφέρει. 

Κι όταν αρχίζετε να αγαπάτε το σύντροφό σας αδελφικά ή γονεϊκά, κλείνετε τα μάτια. Κοροϊδεύετε.  Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο έρωτάς σας για το άτομο, έχει πάει περίπατο. Ο έρωτας είναι αλισβερίσι μεταξύ μόνο δύο ανθρώπων. Ό, τι δίνεις πρέπει να παίρνεις. Όταν αρχίζει η επιθυμία παρείσφρυσης τρίτων αφήστε τις θεωρίες για τα σκουπίδια σας. 

Εγώ το "Αχ" του εραστή μου στην κορύφωση, θέλω να το ακούνε ΜΟΝΑΧΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ αυτιά. 

Άντε, καλημέρα από το πιο κτητικό άτομο του κόσμου.

Υ.Γ.1 Θα αναπτύξω τη θεωρία πιο εμπεριστατωμένα αλλά τούτη τη στιγμή έχω άλλα να κάνω. 

Άλλαξε σήμερα και η ώρα σε χειμερινή και ακούω από χτες την ηλίθια κουβέντα: "θα κερδίσουμε μία ώρα ύπνου". Βρε χαϊβάν, το μέτρο εφαρμόζεται πάντα ημέρα Κυριακή. Γιατί μία ώρα; Μπορείς να κερδίσεις και τρεις ώρες ύπνο άμα θέλεις! Χαϊβάν! 

Υ.Γ.2 Κουράστηκα να ακούω κλισέ βλακείες.

Συντροφιά

 

Το βράδυ βγαίνω. Φυσικά κυκλοφορώ και τη μέρα αλλά εκείνη είναι συνεχώς απασχολημένη και δε με παίρνει είδηση. Εξάλλου έχω κι εγώ τις δικές μου δουλειές, δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί της. Τα βράδια ωστόσο που ησυχάζουμε και οι δύο, έχω μια αγαπημένη γωνιά. Πίσω από κάτι ροζ παράξενα βάζα στήνω το παρατηρητήριό μου. Εκείνη έρχεται ίσαμε την κρεβατοκάμαρα. Ανάβει πρώτα το πορτατίφ στο κομοδίνο. Έπειτα γυρίζει στο υποτιθέμενο σαλόνι και κλείνει το διακόπτη στο φωτιστικό. Την κοιτάζω που επιστρέφει. Καμιά φορά μιλάει μόνη της. Δεν καταλαβαίνω τι λέει και ούτε με νοιαζει για να πω την αλήθεια. Γδύνεται. Ξαπλώνει. Ανάβει τη μικρή τηλεόραση. Εγώ στη γωνιά μου μήνες τώρα παρακολουθώ. Ωστόσο χτες βράδυ μου φάνηκε ότι με είδε. Κάποιες στιγμές κάρφωνε επίμονα το βλέμμα της προς την ωραία γωνία μου. Κάτι είπε. Σε μένα; Δεν κατάλαβα. Κάτι σαν: ααα, εκεί μου κρύβεσαι, άτιμο και με κοιτάζεις. Δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Φοβάμαι ότι αν δώσω στόχο θα ψάξει την κρυψώνα μου και θα με πετάξει έξω όπως έκανε με τους προηγούμενους που τους κυνηγούσε με ένα ποτήρι και μόλις τους έπιανε τους πετούσε στο διπλανό χωράφι, στο κρύο και στη φτώχια. Από τέτοια κατατρεγμένη οικογένεια κατάγομαι. Έχω μείνει μόνος εδώ και όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να ζεις μόνος. Γιαυτό βρήκα τη γωνίτσα εδώ. Τι χρειάζεται ένα πλάσμα του Θεού για να ζήσει; Φαγητό, νερό, καλές συνθήκες διαβίωσης  και παρέα. Εδώ τα έχω όλα. Φαγητό; Οι αράχνες γεννιούνται κατά δεκάδες. Ειδικότητά μου. Νερό; Ο νεροχύτης, ο νιπτήρας, μια χαρά. Σάμπως τι ποσότητα νερού χρειαζεται το σώμα μου; Δυο σταγόνες μου φτάνουν. Κάποτε ζούσα μαζί της διακριτικά και μυστικά. Εκείνη δεν με είχε πάρει χαμπάρι ίσαμε μια νύχτα που κατέβηκα στο νιπτήρα για νεράκι. Άφησα αποτυπώματα από τα πόδια μου επάνω στον τοίχο.  Μα κι αυτή η ευλογημένη, μαύρο βρήκε να βάψει τον τοίχο του μπάνιου; Έμειναν τα ίχνη από τα ποδαράκια μου εκεί. ε, με ανακάλυψε. Τέλος πάντων. Καλά περνάω, αν θες να ξέρεις. Νιώθω προστατευμένος εδώ. Το χειρότερό μου είναι το κρύο εκεί έξω. 

Υ.Γ. Σίγουρα με πήρε είδηση χτες. Μόλις την άκουσα ότι θέλει να μου βγάλει όνομα. Και τι νομίζει; Ότι είμαι το οικόσιτό της; Ίου!!!

Ρίζα

 

Μια μικρούλα κατακάθαρη ήρθε στη ζωή μου. Να είναι γερή και τυχερή. Να έχει ταλέντα και να τα αξιοποιεί. Να είναι δημιουργική και έξυπνη και τίμια και όμορφη. Να έχει όλα τα καλά από τις μοίρες και να είναι ευλογημένη από το Θεό. Οι γονείς της να την κάνουν να νιώθει ασφάλεια, να διώχνουν τους φόβους της και να τη βοηθήσουν να απλώσει σωστά τα κλαριά της. Να λουλουδίσει και να ανθίσει.

Γεννιέσαι κορυφή του δέντρου, μια κορφούλα δροσερή και φρέσκια. Γεμίζεις φύλλα, σιγά σιγά απλώνεις κλαριά. Κάτω από σένα κλαριά παλιότερα. Ο κορμός που σε στηρίζει. Κι έπειτα οι ρίζες που σε κρατάνε όρθια στο χώμα. 

Σαν έφυγε η μάνα μου είχα ρίζες ακόμα. Σαν πέθανε και η θεια μου, οι ρίζες μου,  ένιωσα πως κόπηκαν. Αναγκαστικά  τότε έγινα ρίζα εγώ. Επάνω μου στηρίζεται το δέντρο και η κορφούλα μου είσαι εσύ, καθαρή μου Δάφνη. 

Ça va venir découragez-vous pas

Επίτρεψέ μου.

Επίτρεψέ μου να ομολογήσω ότι σ'αγάπησα.

Σε τούτη τη μνησίκακη εποχή

στον καθημερινό κόσμο όπου όλα σαπίζουν

όπου οι κακοποιητές αναδύονται ωσάν δηλητηριώδη μανιτάρια 

εγώ σ' αγάπησα.

Ναι, τα παράθυρα το πρωί. Ναι. Διάπλατα. Ναι η μυρωδιά της φύσης. Το χώμα που ολόκληρο το βράδυ ανασαίνει κι εξαγνίζεται. Ο αέρας που καθαρίζει κι έρχεται στα ρουθούνια διυλισμένος από τους κρατήρες του φεγγαριού. Το φεγγάρι σίτα του άνεμου. 

Ένα κοκόρι φωνάζει καλημέρα. Πουλιά. Καρακάξες. Σπουργίτια. Σκυλίσιες φωνές  και βόμβοι αεροπλάνων. Έρχεται και φεύγει ο κόσμος. Μετακινείται ο κόσμος. Αλλάζει τόπους. Αλλάζει δρόμους. Αλλάζει ο κόσμος. 

Κλάψε, μου είπε προχτές ο Αλέκος. Να κλαις. Με το κλάμα βγαίνουν πολλά. Καθαρίζει ο άνθρωπος. 

Μα, είμαι καλά, γιατί να κλαίω; Είπα προσπαθώντας να καταλάβω τι θέλει να πει πίσω από τα λόγια του. Ξέρω πως εκείνος κλαίει. Και ξέρω γιατί κλαίει επίσης. Όταν πλησιάζει ο καιρός, αναμετράμε τη ζωή που ζήσαμε και τη ζωή που ΔΕΝ ζήσαμε. Κλαίμε και για τις δυο. 

Πολύς ο καιρός που δεν έχω γράψει. Βρίσκω για τους άλλους τη δικαιολογία της δουλειάς. Για μένα δεν μπορώ να βρω τίποτα, δεν έχω καν το κουράγιο να ψάξω δικαιολογία. 

Ça va venir, λένε οι Γάλλοι. Δώσε λίγο χρόνο. 

Υ.Γ. Δώσε λίγο χρόνο ακόμα από τον δικό σου. Από τον πολύτιμό σου χρόνο. Δώσε λίγο χρόνο από δω, δώσε λίγο χρόνο από κει, να γιατί ο κυρ-Αλέκος κλαίει. 

Υ.Γ.2 Σκόρπιες σκέψεις εγωιστικές, ωστόσο ελαφρύ ξεφόρτωμα για να ισιώνει της καρδιάς η πλάτη. 

Υ.Γ. 3 "Ο χρόνος δεν γιατρεύει, απλά βοηθά να συμβιβαζόμαστε με αυτό που συμβαίνει". (Αλέκου ρήση) 

Υ.Γ.4 Τείνω να συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα. Άντε, καλή ημέρα να έχουμε.