Ανθρώπων έργα

Σήμερα επετειακή ανάρτηση. 

Νόστιμον ήμαρ

 

Όπως όταν έλεγες 

καλημέρα καρδιά μου

κι ερχόταν η άνοιξη. 

Το φιλί

 

Όπως όταν μου είπες να σταθώ μπροστά στο παράθυρο

και με φίλησες

ύστερα μου έδειξες τη φωτογραφία μας

σκοτεινές σκιές που φιλιούνται

μπροστά στο φως.

Τώρα έχουμε το δικό μας φιλί, είπες. 

Το απόλυτο χάσιμο

Χριστέ μου, πόσο κουραστικοί είναι! Πόσο ανόητοι! Πόσο δεν ξέρουν τι κάνουν και τι θέλουν! 

Ο ένας προσποιείται ότι ΕΙΝΑΙ η γυναίκα του. Εντωμεταξύ στο κινητό γράφει ανδρικό όνομα, πασιφανώς το όνομά του. Σε ερώτηση μου "πώς και γιατί;" ισχυρίζεται ότι είναι η Σύλβια αλλά πολλές φορές μπαίνει και  μιλάει από το κινητό του άντρα της. Με ρωτάει αν με πειράζει. Λέω όχι, απλά είναι σπάνιο να ξεκινάνε συνομιλία δύο γυναίκες από το πουθενά. Επίσης είναι -ας πούμε- αδιανόητο μια γυναίκα να μιλά από το κινητό του άντρα της το 2022, που το κινητό έχει γίνει το έκτο μας δάχτυλο. Μου στέλνει φωτογραφία της. "Αυτή είμαι", μου λέει. "Για να ξέρεις με ποια μιλάς". Δεν πιστεύω λέξη αλλά και δεν ξέρω τι να κάνω. Αμηχανία. Η ευγένειά μου αλλά και το ύφος της συζήτησης δεν μου επιτρέπει να βρίσω. Επίσης δεν έχω σκοπό να ξοδέψω ενεργεια για κάτι που μου φαίνεται τόσο ανόητο. Την επομένη η φωτογραφία της έχει εξαφανιστεί και αυτή τη φορά είναι ο ίδιος και με ρωτάει: "Γεια σου, Έφη, μίλησες με τη γυναίκα μου χτες;" Εγώ κάγκελο. 

Ο άλλος μόλις ξεκινάτε συζήτηση, ζητά cybersex απεγνωσμένα. Όχι να σε δει, όχι να βρεθείτε, μόνο cybersex. 

O άλλος στέλνει γυμνές φωτογραφίες της γυναίκας του. Η γυναίκα του στο μπάνιο, η γυναίκα του μπρούμητα, η γυναίκα του ανάσκελα, η γυναίκα του  σε βίντεο. What the fuck? 

Προς πάσαν υπόνοιαν ότι προκαλώ: 

1. Η αποστολές φωτογραφιών λαμβάνουν χώρα ενώ συζητάμε λογικά και για άσχετα θέματα. 

2. Ενώ συζητάμε λογικά και για άσχετα θέματα λαμβάνω μήνυμα που λέει "τούτη τη στιγμή σε σκέφτομα και έχω ερεθιστεί" (με άλλη λέξη το λέει). 

3. Το απόλυτο χάσιμο. 

Υ.Γ. Μπορώ να σου εξιστορώ παρόμοια περιστατικά για ώρες. Το κάψαμε. 

Υ.Γ. 2 Έχει ένα κοινωνιολογικό ενδιαφέρον όλο αυτό, δεν έχει; 

"Φύσει τ' ενυπάρχειν". Αριστοτέλης

 Καταλαβαίνειες ότι δεν γίνεται να μη γράψω; 

Κι ας γράφω ασυναρτησίες! Κι ας γράφω αυτιστικά πολλές φορές. 

1. Πολλοί άνθρωποι με το να γράφω, γλυτώνουν την πολυλογία, με την οποία θα μπορούσα να τους ζαλίζω. (Οι άνθρωποι που δεν έχουν πού να μιλήσουν, μόλις βρουν ακροατή, του αλλάζουν τα πετρέλαια!) (Ή τα φώτα. Και τα δύο έχουν γίνει πανάκριβα). 

2. Είμαι τύπος χυμαρρώδης κι εκφραστικός. Φαίνομαι ήρεμη, φαίνομαι ζεν και ξεγελάω. Είμαι απλά κατασταλαγμένη. Ξέρω τι με πειράζει και τι όχι. Δεν χρειάζομαι πολλά, δεν με ενδιαφέρει το κουτσομπολιό πάσης φύσεως, έχω απομακρύνει από γύρω μου τους τοξικούς, κι έχω περιορίσει το χρόνο της κουταμάρας.  Ωστόσο ζεν δεν είμαι. Ρώτα τους κοντινούς μου. Άρα, η έκφρασή μου η γραπτή είναι απλά το οξυγόνο. 

3. Του έδωσα τις πρώτες 15 σελίδες από ένα διήγημα που είχα σκεφτεί. Τα παιδιά γύρω έπαιζαν, μικρούλια. Δεν ήθελε να το διαβάσει. Τον παρακάλεσα. Νόμιζα πως θα ένιωθε περήφανος που η γυναίκα του έγραφε (η κλεισμένη σπίτι-δουλειά-σπίτι δουλειά-μαγείρεμα- μεγάλωμα παιδιών- πλύσιμο- άπλωμα- δουλειά- ύπνος- πεθαμένη από την κούραση). Το διάβασε με απλωμένα τα πόδια στο τραπέζι του σαλονιού. Βλέπω ακόμα την εικόνα. Τον κοιτούσα με αγωνία ενώ περίμενα να τελειώσει το διάβασμα. Πέταξε τα Α4 στο τραπέζι. "Τι μαλακίες είναι αυτές που κάθεσαι και κάνεις;" είπε. "Δεν παρατάς τις ηλιθιότητες και να κοιτάξεις τα παιδιά σου;" ξαναείπε. Και το κορύφωσε. "Θα πάρεις Ό,ΤΙ έχεις γράψει μέχρι τώρα και θα τα κάψεις, εδώ, μέσα στο σαλόνι, μπροστά μου. Όλα. Και τότε θα είσαι εντάξει με το σπίτι και την οικογένειά σου. Δώσε μου το λόγο σου ότι θα το κάνεις και ότι δεν θα ξανασχοληθείς με αυτές τις μαλακίες".

4. Μην κλαις, μάτια μου... Δεν του πέρασε... Το γράψιμο αποδείχτηκε δυνατότερο από εκείνον. 

Η φύση είναι δυνατότερη από κάθε άνθρωπο. 

5. Δεν μπορούσα να ΜΗ γράφω. 

Από την αμφισβήτησή του και μετά, έκρυβα τα γραπτά μου. Μερικά πήγα και τα έκρυψα σε ένα μπαουλοντίβανο στο σπίτι της μάνας μου. Μια μέρα που έλειπα στη δουλειά και η μάνα μου πήγε στη λαϊκή, αυτός κατέβηκε και έψαξε το σπίτι που δεν ήταν δικό του. Βρήκε και εξαφάνισε τα γραπτά μου. 

Κάποια, τα πήγα αργότερα στον αδερφό του να μου τα κρύψει. Βλέπεις δεν είχα τότε υπολογιστή. Κάποια, σε ένα ζευγάρι φίλων. Χάθηκαν όλα. Ακόμα κι ένα βιβλίο για το μάθημα καλλιτεχνικών που έγραφα  και είχα τα χειρόγραφα στο ψιλικατζίδικο που δούλευα μετά το σχολείο, (για να τον αλλάξω βάρδια, να ξεκουράζεται), κι αυτό πάει, μου το εξαφάνισε κι αυτό.  

6. Μην κλαις, καρδιά μου... Πέρασαν όλα. 

7. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ΜΗ γράφω, καταλαβαίνεις; 

Γι' αυτό κι εδώ στο ασκηταριό, όλα ωραία μου φαίνονται. Γιατί ακόμα και κλεισμένη σε σιδερένιους τοίχους, εγώ φτιάχνω κόσμους 

και φεύγω. 

Respect

 

Βγήκαμε χτες για φωτογράφιση με την ομάδα της Ραφήνας. Από τις 5:30 μέχρι τις 8:00 φωτογραφίζαμε σκουριασμένα παρατημένα αυτοκίνητα,  ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, σε κάτι χωράφια σχεδόν απάτητα. 

Ξέρεις πώς είναι η εξωτερική φωτογράφιση: Περπατάς σε δύσβατα, πέτρες, βράχια, χορτάρια,χωματόδρομους, κάθεσαι ανακούρκουδα, γονατίζεις, σηκώνεσαι, γονατίζεις και σηκώνεσαι αμέτρητες φορές γιατί εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι. Έχεις το θέμα στο σκόπευτρο και μονάχα το θέμα σε νοιάζει. Να έχεις καλό κάδρο. Εντωμεταξύ η μηχανή μου με το φακό μαζί,  ζυγίζει τουλάχιστον ενάμιση κιλό. Ενάμιση κιλό βαράκι στο ένα χέρι. Γύρισα λιώμα. Όσο φωτογραφίζεις δεν το ελέγχεις. Μετά σέρνεσαι. Ξύπνησα σήμερα με πόνο σε όλους τους μυς και πόνο στον δεξί ώμο. Ξύπνησα όμως σπίτι μου. Φυσικά και έχω να περάσω αντισκωριακό το υπόλοιπο ταβάνι σήμερα στο δώμα. Αλλά μπορώ και να το καθυστερήσω όσες μέρες θέλω, ίσαμε να περάσει ο ώμος. 

Και κοίτα. Σκέφτομαι τους εργάτες που έρχονται και δουλεύουν για μας. Ο συγκεκριμένος που έχω τώρα ανέβασε την πρώτη μέρα σακιά με κόλλες, σακιά με άμμο, σακιά με τσιμέντα, πολλά κιβώτια πλακάκια, τα εργαλεία του. Τα ανέβασε έναν όροφο στον ώμο. Αφού τα έβγαλε από το αυτοκίνητό του κι αφού πριν τα είχε φορτώσει από τη μάντρα στο αυτοκίνητο. Για να ανέβει τον όροφο, πέρασε φορτωμένος με τα σακιά από μια στενή στριφτή σιδερένια σκάλα στην οποία και ξεφόρτωτος νάσαι πρέεπι να κάνεις ελιγμό στο κορμί για να χωρέσεις στη στροφή της.  Ύστερα τον παρακολουθούσα να γονατίζει χίλιες φορές, να σηκώνεται, να ξαναγονατίζει για να κόψει τα πλακάκια, να φτιάξει κόλλες, να τα κολλήσει, να ξαναγονατίσει για να ξανακόψει.

Το σώμα του; Τον κοιτούσα χτες που πριόνιζε ένα κομμάτι αλφαμπλόκ. Τα χέρια του πριόνιζαν και τα πόδια του έτρεμαν. Έτρεμαν. Και επείδή έχω κάνει τέτοιες δουλειές, καταλάβαινα την κούρασή του. Την ανομολόγητη. Γιατί έχει δύο μικρά παιδιά. Γιατί η δουλειά του είναι αυτή η απίστευτη η ανομολόγητη καθημερινή υποχρεωτική  κούραση.  

Respect. 

Ταχυκαρδίες

 

Ένα έχω συμπεράνει: Κάθε μάστορας που έρχεται να δουλέψει εδώ, χάνει τη μισή μέρα κουβεντιάζοντας μαζί μου. Εγώ σε δύσκολη θέση. Πώς να του πω "άμε δούλεψε χριστιανέ μου να τελειώνουμε, επιτέλους;"

Μόνο αλλάζω προσανατολισμό, κάνω βηματάκια μικρά μικρά προς την έξοδο και προσπαθώ να μην ανοίγω κουβέντα. Ο συγκεκριμένος: Έχω δει τα παιδάκια του σε φωτογραφίες -από νεογέννητα ίσαμε τώρα-, τα έχω δει σε βίντεο να αλωνίζουν με ποδηλατάκια στο σαλόνι, έμαθα πως χτες έσπασαν την τηλεόραση και ότι το απόγευμα θα πάνε να αγοράσουν καινούργια. Επίσης αν έχει κάρτα πιστωτική, αν έχει χρέη στην εφορία και πόσα, αν δουλεύει μαύρα ή με ένσημα. 

Όσο για τον προηγούμενο μάστορα από αυτόν, ακόμα μου στέλνει μηνύματα για τις κρίσεις πανικού που παθαίνει, σε ποιους γιατρούς πηγαίνει για να βρουν τη ρίζα της ταχυκαρδίας του. 

Ξέρεις το πρόβλημά μου ποιο είναι; Ότι εγώ δεν ήθελα να τους γνωρίσω τόσο. Γιατί τους συμπαθώ, τους αγαπώ και υποφέρω μαζί τους. Κι ενώ η επιθυμία μου είναι να ζω  ήσυχη εδώ μονάχη μου στο ασκηταριό, βρίσκομαι να στεναχωριέμαι για τον ηλεκτρολόγο και τις ταχυπαλμίες που τον πιάνουν. 

Κατά τα άλλα μια χαρά.