Μια γυναίκα που δίκαια δεν σας νοιάζει

Θα γράψουν κάποτε στη βιογραφία μου οι άνθρωποι:

έφυγε πλήρης ωρών, ημερών, ετών, αιώνων

αγάπησε την τρέχουσα ζωή ως ερωμένη

εξαρτημένη 

μα 

ικανοποιημένη

φίλησε κορμιά και φίλησε δέντρα

(θα το διαπιστώνατε αν παρακολουθούσατε τη ζωή της

είχε συνήθεια να μιλά στα δέντρα 

κι ας ακούγεται κάπως παράξενο)

τους τραγουδούσε πολλές φορές

χάιδευε τα φύλλα τους

(έπαιρναν και φιλί πότε πότε)

της άρεσε ο καπνός που ανέβαινε προς τα πάνω τις στιγμές που κάπνιζε

αν και δεν της άρεσε να καπνίζει

μάζευε φτερά πουλιών

και έθαβε στον κήπο της πεθαμένα ζώα

έτρωγε γλυκά

έβλεπε προφητικά όνειρα

και δεν έχει περάσει ούτε ένα πρωινό χωρίς καφέ

έζησε σε ένα σπίτι γεμάτο από χαρτιά αναμνήσεων

(δικών της αλλά και πολλών άλλων)

γυρνούσε αχτένιστη με κάτι κόκκινα μαλλιά

(ήθελε κάτι στο σώμα της να δείχνει το παθιασμένο κατακκόκινο της ψυχής της) 

κι όταν αποζητούσε έμπνευση

άνοιγε εκείνο το βιβλίο με τους άραβες ποιητές

"Τα αγκάθια του έρωτα σπάραξαν το κορμί μου"

έγραφαν απροκάλυπτα εκείνοι

και τους ζήλευε που περιγραφανε λιτά όσα είχε στο μυαλό της

αλλά δεν έβρισκε λέξεις να τα εκφράσει

θέλω να πω

πως ίσως γραφεί από κάποιον μια αλλοπρόσαλλη βιογραφία

για κάποια γυναίκα που δεν γνωρίζετε

(Και άλλωστε γιατί να σας νοιάζει 

που δεν θα τη γνωρίσετε ποτέ)

 

 

Το ζώο

Ξέρω πώς είναι.

Ξέρω.

Σύντροφε μην ανησυχείς. Ξαναπερασμένα είναι όλα. 

Μόνο που θέλεις να κρυφτείς εκεί 

όπου κανένα μάτι δε σε βλέπει

ίδιος με ζώο 

πίσω από θάμνο

σε μια τρύπα όπου δεν υπάρχει για να σε προδώσει κανείς 

το ζώο μέσα σου γλύφει την πληγή

γλείφει τη σκιά του

χωρίς ήχο, χωρίς ίχνος παράπονου

και κάθε που ο τοίχος της νύχτας κατεβαίνει χαμηλά

και σχεδόν το αγγίζει 

αυτό τραγουδάει 

ή που θα γιάνει

ή που θα πεθάνει

ξέρω σου λέω.

Η δύναμη των αντικειμένων μέσα μας

 

Μαζεύεις λοιπόν γύρω σου αντικείμενα που αγαπάς. Μη φανταστείς! Ψιλοπράγματα! Ένα μαγνητάκι ψυγείου, ένα γλαστράκι με ψεύτικα λουλούδια, ένα αγαλματάκι που σου φέρανε σε επίσκεψη, ένα βραχιολάκι σπασμένο πια αλλά δώρο στα τριακοστά γενέθλιά σου, ένα αλογάκι με ροζ, ένα κοχύλι που σου χάρισε εκείνος ή εκείνη, μια Μπάρμπι που θαύμαζες το στήθος της όταν ήσουν μικρή, έναν Τζον-Τζον με στολή βατραχανθρώπου, τέτοια χαζά. Που δεν τα πετάς στα σκουπίδια γιατί κάθε ένα από αυτά είναι και μια ανάμνηση. Κάθε ένα από αυτά διηγείται μια ιστορία. Ναι.  

Και ύστερα εμείς πεθαίνουμε. Φεύγουμε από αυτή τη ζωή και αφήνουμε πίσω όλα τα αντικείμενα που αγαπάμε. Μάλιστα. Έτσι είναι οι νόμοι του Σύμπαντος. Οι Αιγύπτιοι συνήθιζαν να θάβονται μαζί με τα αγαπημένα τους αντικείμενα. Εμείς πάλι όχι. Στην ουσία αν γινόταν αυτό θα ήταν ένας καλός τρόπος να ξεφορτωθούν οι εναπομείναντες συγγενείς τα ψιλοπράγματα που εσύ εν ζωή μάζευες με αγάπη. 

Αλλά δεν. 

Έτσι έρχεται η ώρα που όλα αυτά τα μικροαντικείμενα αγάπης και γλυκών αναμνήσεων και νοσταλγικών ιστοριών απομένουν χωρίς την παρουσιά σου. Τα κληρονομούν κάποιοι στους οποίους τα αντικείμανα αυτά δεν έχουν να διηγηθούν καμία απολύτως ιστορία. Άχρηστα χωρίς εσένα, μαζεύονται σε χαρτόκουτα και νυν απολύεις τα αντικείμενά σου, δέσποτα. Σκουπίδια, παλαιοπωλεία στην καλύτερη. 

Επίλογος και διευκρινήσεις. Δένομαι με τα αντικείμενα. Έχω έναν Ταύρο στον Άρη μου και δεν μπορώ να το αποφύγω. Είναι η εικοστή περίπου φορά που πηγαίνω στο σπίτι της μάνας μου για να πεταξω τα μικροαντικείμενά της και είναι η εικοστή φορά που φεύγω από εκεί χωρίς να το κάνω. Κλαίω κάθε φορά. Για μένα. Για το δικό μου θάνατο και για τα δικά μου ψιλοπράγματα που με αγάπη μαζεύω. 

Βλέπεις το χειμώνα να έρχεται

 

Να λοιπόν ο χειμώνας...

Οι συννεφιές που πυκνώνουν μέσα σου. Οι συχνές σου βροχές, οι μυρωδιές του χώματος, τα λασπωμένα χωράφια. Οι σταγόνες που κρέμονται στις βελόνες του πεύκου. Τα μικρά διηγήματα, οι φωτογραφίες, τα διαδικτυακά μαθήματα κάθε Σάββατο στις δώδεκα το μεσημέρι, το πάρτι, ο χορός σου (μέσα σου βαριόσουν απελπιστικά ωστόσο χόρευες). Η ανοιχτή πόρτα πίσω σου. Το κρύο που νιώθεις στους αστραγάλους και τα μπράτσα. Εκείνος και το κενό. Το φως του υπολογιστή. Τα τηλέφωνα. Τα μη τηλέφωνα. Οι καλημέρες στο κινητό. Οι μη καλημέρες. Κι ύστερα η νύχτα. Οι λευκές νύχτες που επαναλαμβάνονται. Οι καληνύχτες που λείπουν. Δεν ξέρεις καθόλου να φωτίζεις φωτογραφίες σου, μου είπαν. Δεν ξέρω να φωτίζω ούτε τη ζωή μου, ισχυρίστηκα. Γελάει. Γελάει; Ζει όπως ζούσε πριν; Τρώει με την ίδια όρεξη; Κοιτάζει με τα ίδια μάτια; Εκείνο το πρόβατο βόσκει ακόμα, το είδα να μασουλάει βρεγμένα χορτάρια απέναντι από το δρόμο. Και ξέβαψα τα νύχια μου χτες. Είχαν ένα χρώμα σάπιου μήλου. Αυτό το χρώμα νομίζω πως το φοβόμουν. 

Το άλογο μέσα μου

 

Εεεεεμπρός λοιπόν καλά μου χεράκια!!!

Γράψτε, αφού το θέλετε τόσο πολύ!

Εγώ πάλι, δε θέλω να γράψω. Αυτό που επιθυμώ είναι να "εξαφανιστώ" για ένα διάστημα. Ζωώδες ένστικτο. Τα πληγωμένα ζώα αποσύρονται σε ένα απόμερο σημείο και γλύφουν την πληγή τους ώσπου να γιάνει. Αυτό θέλω. Να αποσυρθώ ώσπου να γιάνει η ψυχή μου. Όχι μηνύματα, όχι γκλιν γκλιν στο κινητό, όχι απαντήσεις, όχι υποχρεωτικά και από ευγένεια, όχι επαφή από καλωσύνη. Να γίνω καλά πρώτα. Προέχει. Για να στέκομαι δίπλα σας πρέπει να είμαι καλά. Για να μπορώ να ακούω τον πόνο σας πρέπει πρώτα εγώ να γιάνω τον δικό μου. 

Το άλογο μέσα μου. 

 Ό,τι μουσική βάζω σήμερα πονάει. Η μέρα πονάει. Πονάνε τα σύννεφα έξω. Τα κλειστά παράθυρα. Το καταραμένο βιολί του Umebayashi, πονάει. Οι φωτογραφίες της Μιμίας, της μάνας, οι δικές σου. Ακόμα και οι φωτογραφίες με τα τοπία. Κι αυτές δεν κάνουν τίποτα για να είναι χαρούμενες. 

.............................................................

Ο Σ. έρχεται σπίτι και νιώθει πως είναι δικό του. Σηκώνομαι να τον κεράσω μια κόκα κόλα από το ψυγείο. Έρχεται πίσω μου. Πιάνω το βλέμα του να κοιτάζει τον πισινό μου. Με πιάνει ότι τον έπιασα. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες", λέει δείχνοντάς με. 

Φοράω πράσινο παντελόνι φόρμας κοντό στον αστράγαλο, φαίνεται το πόδι και το μπεζ καλτσάκι. Φοράω παντούφλες, που με το κοντό καλτσάκι φτιάχνουν αξεπέραστο σύνολο. Μαλλιά αχτένιστα  και άλουστα με τη ρίζα να γκριζάρει, η μέρα της βαφής είναι σήμερα, χτες δεν ήταν, ο Σ. δεν πρόλαβε να τη δει βαμμένη. Δε μιλώ για την υπερλαμπρότητα των παραπανίσιων κιλών. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες". 

Το βράδυ κοιμήθηκα στις δέκα. 

Το φαγητό

 

Έτοιμη να φύγω. 

Γύρω χαρτιά. Κεφάλι γεμάτο. 

Δε θέλω να το φάω αυτό μαμά. Δε μαρέσει. 

Θέλω να φάω εκείνο που μαγείρευες μέχρι το δεκαπενταύγουστο, θυμάσαι ποιο; 

Αν δε μου φτιάξεις από εκείνο δεν ξανατρώω τίποτα μαμά.

Εκείνο μόνο ήτανε δροσερό και μυρωδάτο και αστείο. Τι είχες βάλει μέσα, μαμά; 

Έτοιμη να φύγω. Γυρίζω στα χαρτιά μου.

Κεφάλι άδειο. 

Δεν θέλω να το φάω αυτό μαμά. 

Λυπάμαι. 

Υ.Γ. πότε γελάς, πότε κλαις, πάντα κάνε κάτι