Το αυτοκίνητο

 Το αυτοκίνητο...

Χτες πήγα να το περάσω ΚΤΕΟ. Στο δρόμο κάτι σύννεφα με μάγεψαν. Σταματάω. Βγαίνω με το κινητό. Αποτυπώνω τα σύννεφα. Αποτυπώνω τα χορτάρια, μακριά ένα βουνό. Γεμάτος ο ουρανός, φορτωμένο το συναίσθημα. Καλάμια, γαλάζιο, δέντρο στην άκρη. Άλλα αυτοκίνητα που περνούν. Φυλάγομαι από τον κίνδυνο. Κολλάω το κορμί μου στην κολώνα του δρόμου και φωτογραφίζω.

Σήμερα. Μια κοπέλα γυμνή. Χορεύει. Ποζάρει. Δυο ηχεία παίζουν Ραχμάνινωφ, μπορεί και όχι. Εμένα σα Ραχμάνινωφ μου ακούστηκε. Ή ίσως Ραχμάνινωφ θα ήθελα να είναι.  Χορεύει η γυμνή κοπέλα.  Κουνάει χέρια, μπλέκει πόδια, αγγίζει μαλλιά. Πότε πότε γελάει. Πότε πότε κοιτάζει την κάμερα. Τις κάμερες που την εστιάζουν. Φόκους. Με φακό 5.6. Με ταχύτητα 100 που κάνει το φακό μου ευαίσθητο στο παραμικρό κούνημα και βγάζει θολές φωτογραφίες. Με ISO 800. Οι σκοτεινές φωτογραφίες μου. Η κοπέλα γελάει. Ρωτάει τι να κάνει. Οι άλλοι τραβάνε. Εγώ προσπαθώ να πιάσω μια στιγμή που οι άλλοι δεν θα προλάβουν ή δεν θα τη δουν. Γονατίζω με το γόνατο που πονάει. Κάνω μια γκριμάτσα πόνου που δεν βλέπει κανείς. Τραβάω. Πρόσωπα, στήθη, μαλλιά, λαγόνες, πόδια. Δεν είναι καλές οι φωτογραφίες μου. Είναι πολύ προσωπικές και ίσως αποτυχημένες. Δεν έχω ούτε καλό εξοπλισμό. Δε με νοιάζει. Τραβάω. Έχω μια πλημμύρα μέσα μου, πρέπει να βγαίνει ειδάλλως θα πνιγώ μέσα στην ίδια τη θάλασσα μέσα μου. Δάκρυα. Στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι τη Μιμία μου.  Έφυγε μέσα από τα χέρια μου. Κλαίω. Της ζητάω θανατηφόρα αργοπορημένη συγγνώμη που δεν την πίστεψα, συγγνώμη που την άφησα να μου γλιστρήσει μέσα από τα χέρια.

Το αυτοκίνητο γινεται τόπος γοερός. Ουρλιάζω και κλαίω. Δάκρυα. Συγγνώμες. Ενοχές από αυτές που φεύγουν μόνο όταν φύγεις. Η κοπέλα πριν λίγο χόρευε Ραχμάνινωφ κι εγώ τραβούσα. Η ζωή έχει κομμάτια. Μπορείς να τα δεις ένα ένα. Μπορείς να τη φανταστείς κι ολόκληρη. Ουρλιάζω. Το αυτοκίνητό μου θρηνωδίας τόπος.

Ό, τι άλλο, πονάει.

Υ.Γ. Ένα φόρτωμα, ένας μαύρος πυκνός καπνός μέσα μου. Λόγια που δεν ειπώθηκαν, αγγίγματα και αγκαλιές που δεν έγιναν. Μια στιγμή πίσω, μια στιγμή περίμενέ με. Είναι μέσα μου, μέσα μου, είναι για σένα, φταις που δεν μου έδωσες χρόνο να τα αδειάσω, φταις που έφυγες τόσο γρήγορα, τόσο απρόοπτα, τόσο επώδυνα, τόσο εγωιστικά. Σαγαπάω και δεν ξέρω αν στο έδωσα να το καταλάβεις ολόκληρο. Ήθελα να σε ξενυχτήσω αγκαλιά σα μωρό. 

.

4η πρωινή

Καθόλου καλή ώρα η 4η πρωινή για να ξυπνήσεις...

Καφές, δουλειά στον υπολογιστή, ενοχές και αναμνήσεις, ποιον αδίκησα, ποιος με αδίκησε, τι πάει να γίνει, τι θα γίνει.

Ρολόι: 7:00.

Ρολόι: Σταματάει εκεί που δεν το περιμένεις. 

Εφτά το πρωί και τυπώνω φωτογραφίες. 

Εφτά το πρωί και σταυρώνω τα χέρια. 

Εφτά το πρωί παράθυρα κλειστά. 

Ώρες μαύρες, ώρες λευκές και ώρες χρωματιστές. 

Ξαφνικά άδεια σπίτια, 

άδεια κρεβάτια, 

άδεια ρούχα. 

Κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, 

χάδια που δεν αποδόθηκαν 

στον καιρό τους. 

Παράξενη βόλτα.

 

Ο χρόνος πίσω

 Νύχτα είναι

Νύχτα στάσου

Δεν είμαι ακόμα έτοιμη

Νύχτα 

Νύχτα αιώνια

Δεν είμαι

Δε θέλω

Δεν ήθελα

Virous protection βγάζει ο υπολογιστής

Το χειρότερο πράγμα 

είναι

να πρέπει 

να γυρίσεις το χρόνο 

λίγες ώρες 

πίσω 

και να 

μη 

μπορείς

Όλη τη νύχτα η βρύση έκλαιγε.

Παίζεις περίεργο παιχνίδι

https://youtu.be/vbv2mfY-lac

 Ξυπνάς με ένα τραγούδι και είναι αυτό. Παίζεις περίεργο παιχνίδι... 

Χμ...

Οι δημιουργοί λένε ότι όταν μια ιδέα που σου έρχεται επιμένει, έρχεται και ξανάρχεται, πρέπει πραγματικά να ασχοληθείς μαζί της. Όταν μια ιδέα σου τριβελίζει το μυαλό, ζουζουνίζει σα μέλισσα συνέχεια στα αυτιά σου, αυτό, κάτι σημαίνει, αυτό, κάτι θέλει να σου πει. 

Αν είναι καλή η ιδέα, την δέχεσαι πιο εύκολα. Αν είναι κακή, προσπαθείς να τη διώξεις. Μα αυτή ξανάρχεται. Εξάλλου αυτή είναι η δουλειά της. 

Ο Σταμάτης χτες εδώ, με την τσιριχτή φωνή του να μιλάει συνέχεια, για θέματα που δεν με ενδιαφέρουν, έβλεπα ένα σήριαλ χτες την ώρα που ήρθε. Δυνάμωσα λίγο τη φωνή της τηλεόρασης και εκείνος δυνάμωσε τη δική του, σκέπασε τον ήχο της τηλεόρασης, για μια στιγμή ένιωθα δύο ήχους δυνατούς παράλληλους και ενοχλητικούς στα αυτιά μου, ένα μαρτύριο. Κάποιον από τους δύο έπρεπε να χαμηλώσω. 

Ο Αντώνης τηλέφωνο. Αναγκάστηκα να αναβάλλω τη δουλειά που κάνουμε γιατί η ενόχλησή μου από τη φωνή του Σταμάτη (κατά τα άλλα ένας υπέροχος άνθρωπος) με είχε τσιτώσει τόσο, που δεν μπορούσα να είμαι καν ευγενική. Ύστερα ο Δημήτρης τηλέφωνο. Ευτυχισμένος με το καινούργιο τάμπλετ. Προβληματισμένος με την συγκατοίκηση που θέλει με τη Βίκυ και δεν του βγαίνει. Αποχαιρέτα τα σήριαλ που χάνεις...

Το πρόγραμμά μου μοιάζει να είναι γεμάτο; Σαχλαμάρες, θα πεις! Ζεις μόνη, δεν είσαι αναγκασμένη ούτε να καθαρίσεις, ούτε να μαγειρέψεις, ούτε έχεις καμιά σχέση που σου ζητάει όλη την ώρα να βγεις και να σου ροκανίζει το χρόνο.

Κι όμως! Αποζητώ ήσυχες μέρες, μέρες που να ξυπνώ το πρωί και να λέω: όλη η μέρα δική μου, σήμερα. 

Έχω χαρίσει τόσες πολλές από τις μέρες της ζωής μου σε άλλους! Θέλω δικές μου τώρα. Έχω πολλές ανοησίες ακόμα να κάνω με τον εαυτό μου και, με αυτό το πρόγραμμα που παίζει, δεν τις προλαβαίνω!

Την επιμέλεια στα διηγήματα ποιος θα μου την κάνει, αν όλα τα άλλα με αποσπούν; 

Το σενάριο για τις ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ ποιος θα το φτιάξει αν όχι εγώ; 

Και να!

Τι όμορφα αποσπάστηκε η σκέψη μου από την "ιδέα μέλισσα" που ζουζουνίζει στα αυτιά μου! Και που δεν είχναι καθόλου ευχάριστη, ομολογώ;

Ξέρεις τι κάνω; 'Οποτε φτάνω σε μονοπάτια δύσκολα, σε μονοπάτια δίμορφα, όποτε το συναίσθημα με τη λογική και την αξιοπρέπεια παλεύουν θανατηφόρα, όποτε νιώθω να μην έχω δυνάμεις πια να μαχηθώ ούτε καθαρή σκέψη να αποφασίσω, το αφήνω επάνω Του. 

Ακούγεται κλισέ; Ανόητο για έναν εκ γενετής αμφισβητία σαν έμενα;  Σκασίλα μου! Το αφήνω στα χέρια Του. Είναι πιο δυνατός από μένα. Είσαι πατέρας μου Του λέω. Πάρε πάνω Σου το βάρος μου που δεν αντέχω. Δες τι θα κάνεις εσύ. Αφήνομαι. Γονάτισα. Παραιτούμαι από αυτή τη μάχη. Κάνε ό, τι νομίζεις Εσύ πιο σωστό για μένα, Εσύ πιο καλό για μένα, το παιδί Σου.

Κι από όποιον παίζει "περίεργο παιχνίδι" εις βάρος μου, προστάτεψέ με. 

Άθρησκη με βαθιά πίστη. 

Υ.Γ. Θα είμαι πάντα το κοριτσάκι που ζητάει από τον πατέρα του να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις. 

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ

 

 ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ

 

Ποιος γράφει; 

Ποιος απαντά στα μηνύματα; 

Ποιος μορφάζει με δυσφορία καθώς απαντάει; 

Ποιος λέει ψέμματα το πρωί;

Ποιος δεν κοιμήθηκε χτες νύχτα; 

  

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ

 

... Καιρό έχεις νάρθεις, καιρό

Η λίμνη του Άη Γιώργη ήταν εκεί ακόμα

Τότε που ήρθες

Η γη δεν είχε διψάσει για να την καταπιεί

Τώρα καλάμια γέμισε ο τόπος

Κι οι αγριόπαπιες φύγανε

Οδηγούσα και κρατούσες το χέρι μου, θυμάσαι?

Λίγο πιο κει

Πελάτες στο χρωματοπωλείο

Παζαρεύανε χρώματα

Και το παιδί στο ταμείο μετρούσε

Δύο και τρεις

Κι ακόμα μια φορά

τα ρέστα.

Ε. Κ.

 

Μετά λύπης μου

Μετά λύπης μου σε πληροφορώ φιλαράκι 

ότι το να δηλώνεις ευτυχής

προϋποθέτει ύπαρξην

αφελείας τε

αθωότητος

τα οποία προτερήματα

εις ωριμοτέρας ηλικίας

αποδυκνείονται γραφικά.  

Υ.Γ.

Έχω όρεξη για μεγάλο υστερόγραφο. Ένα θυμωμένο υστερόγραφο. Γκρινιάρικο, απηυδισμένο. Με προθέσεις λιποταξίας από καταστάσεις και ανθρώπους. Των Φώτων σήμερα. Η φώτιση άμα τη αφυπνήσει. Οι σωστές κουβέντες όταν έρχεται η ώρα τους να γίνουν. Κι υστερα οι δρόμοι. Πρώτος ο πραγματικός κι ύστερα ο συναισθηματικός. 

Τι μέλει γενέσθαι; 

Κάτι έχει αρχίσει να τσινάει. Κι αυτό ποτέ δεν προμηνύει καλό. 

Ο θείος 3

 

Του αφαίρεσαν το στομάχι γιατί είχε καεί το μισό από το πιοτό. Ξυπνούσε το πρωί και πήγαινε στον καφενέ. Έριχνε μέσα του ένα κιλό ρετσίνα για πλάκα. Στάνιαρε, γυρνούσε σπίτι ή πήγαινε στη δουλειά του. 

Τα χέρια του έτρεμαν, δουλειά δύσκολα μπορούσε να κρατήσει. Αριστερός ξέροντας γιατί. Μια χρονιά που η γιαγιά μου η Ευτυχία ήθελε να πάει να ψηφίσει Καραμανλή επειδή είχε ωραία φρύδια, ο θείος τής έκρυψε το εκλογικό βιβλιάριο. Η γιαγιά έψαχνε, έψαχνε, τελικά δεν πήγε να ψηφίσει. Ο θείος μάς το έλεγε μετά και γελούσαμε. 

Ο θείος με το χιούμορ. Ο θείος ο πιο ευαίσθητος. Ο θείος ο πιο βαθύς. 

Μετά το κόψιμο του στομαχιού ο γιατρός του είχε πει να αρχίσει να τρώει μία κουταλιά σούπα, σιγά σιγά δύο και ούτω καθεξής μέχρι να μεγαλώσει πάλι το στομάχι. Ο θείος, μόλις το στομάχι του μεγάλωσε συνέχισε το δρομολόγιο για τον καφενέ. Αντί για σούπα, ρετσίνα.

Αλκοολικός. παλιά φοβόμουν να πω τη λέξη. Επίσης δεν μιλούσα πολύ γι' αυτόν στα παιδιά μου γιατί φοβόμουν μήπως τα επηρεάσω. Καμιά φορά η ταμπέλα που σου βάζουν λειτουργεί ως στοιχείο καθοριστικό. 

Με έπαιρνε πολύ συχνά τηλέφωνο και μιλούσαμε για τους καημούς μας. Όταν ήγαινα να τον δω, πολλές φορές τον έβρισκα στο καφενείο και τον έπαιρνα σπίτι. Και δεν ντρεπόμουνα καθόλου τον αλκοολισμό του και τι θα πουν οι άλλοι, γιατί τον αγαπούσα. 

Θυμάμαι ακόμα τα γέλια μου που παίξαμε ένα μαξιλαροπόλεμο όταν ήμουν μικρή. Τόσο μικρή που χοροπηδούσα ανεβασμένη στο κρεβάτι. Έξι; Εφτά; 

Όταν πέθανε, πήγα να αποχαιρετήσω το κρεβάτι του. Τι να σκέφτηκα; Ότι η ψυχή του ήταν ακόμα εκεί; Δίπλα στο κομοδίνο είχε δύο βιβλία. 

Ο θείος μου που διάβαζε. 

Το "Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις" και το "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο". 

Αυτά που εφάρμοζε και εφάρμοσε στη ζωή του ο θείος. 

Τα έκλεψα.