Χάνεται σήμερα το μικρό παιδί. Όλο ζητάει πράγματα να το ταΐσουν κι όλο δεν βρίσκει. Ζητάει φωνές. "Η φωνή ασκεί ίαση. Όταν το κάλεσμα δεν έρχεται, η ίαση καθυστερεί, τα πάντα γίνονται έρημος", ισχυρίζεται. "Πού βρίσκεσαι;" ρωτάω. "Ίπταμαι," απαντά. "Ανάμεσα σε όνειρα, κουβέντες παρηγοριάς, βουλιαγμένους τάφους, ερειπωμένα σπίτια, μάταιες προσδοκίες, πραγματικότητες αδιάφορες. Χάνομαι. Βγάλε με έξω από τον τάφο. Τα δάχτυλα παγώνουν. Είμαι αρνί προς σφαγήν. Είμαι η σφαγή η ίδια. Αίμα που χύθηκε. Κλαίω για μένα. Γιατί με θυσίασες, πατέρα; Εφάρμοσες πάνω μου την πίστη στο Θεό σου. Γιατί εμένα; Ο λαιμός που έπρεπε να δεχτεί φιλιά, μαχαίρι έλαβε. Πιο καλά να τα παρατήσω, πατέρα. Να μείνω στη σπηλιά, να χαθώ. Άσε με να κρυφτώ. Άσε με να παραμιλάω εδώ στη θάλασσα, άσε με να ζήσω κρυμμένος πατέρα, αλλά μην ψεύδεσαι. Δεν υπάρχει καλύτερη θεωρία από τη ζωή και το ξέρεις. Να. Πιάσε την καρδιά μου που ακόμα χτυπάει. Μην την κάνεις να σταματήσει, πατέρα. Εσύ που διδάσκεις αγάπη, προσευχήσου για το παιδί. Όμορφος ήχος η καρδιά. Εγώ σου συγχωρώ τα πάντα ως τώρα. Μα κι εσύ άφησέ με να ζήσω και κάνε τις καμπάνες να χτυπήσουν πριν τις δώδεκα". "Κοίταξέ το το καημένο", λέω κι εγώ στον πατέρα. "Τρέμει το φτωχό. Γονατισμένο περιμένει το λεπίδι. Αφέθηκε. Δεν το λυπάσαι; Είναι όμορφο. Κάνει το νερό να λάμπει γύρω του. Έχει τη δύναμη να σώσει ακόμα και τον Μπελντεγκέζ που κινδυνεύει να σβήσει. Πού ξανακούστηκε να σβήνει ένα μεγάλο άστρο;"
Μακριά τρέχει η ζωή του αγαπημένου σου. Πυροβολισμοί. Ποιος σκοτώνει τα περιστέρια; Ποια απόσταση χωρίζει τις φωνές μας; Ποιων άλλων φωνές μας κοιμίζουν τα βράδια; Υπεύθυνοι καθ' όλα. Ποιος φταίει για τη σκέψη; Ανεύθυνοι καθ' όλα.
