Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017







Έρχεται η μέρα, λοιπόν... Τη βλέπεις που βηματίζει έξω από το παράθυρο, χτυπάει το παντζούρι, χώνεται στις γρίλιες, φτάνει στο προσκεφάλι σου. Σε ξαφνιάζει λες και δεν την περίμενες. Σε ξαφνιάζει για το πόσο γρήγορα ήρθε. Κάθε πρωί, ξαφνιασμένος ανοίγεις τα μάτια, γιατί το σκοτάδι -το ξέρουμε άλλωστε- δεν έχει ανάγκη τα μάτια.
Το σκοτάδι είναι μαλωμένο με τον ύπνο. Πάει καιρός που ο ύπνος αρνιέται το σμίξιμο. Λέω πως φταίει που το σκοτάδι κρύβει τόσο καλά από τον ύπνο πως έχει την ανάγκη του. Βλέπεις, σε αντίθεση με το φως, το σκοτάδι δείχνει αυτοδύναμο: περπατάει τυφλό στα προαιώνια ταξίδια κι είναι αστείο που ποτέ δεν σκοντάφτει. Είναι αστείο, αν και είναι ολοφάνερο πως τα φαινόμενα απατούν: το σκοτάδι αποζητάει τον ύπνο. Αλλά, ας είναι.
Ξέρω γι' αυτό: Ξέρω πως το σκοτάδι απλώνεται ακόμα και μέσα στο σώμα. Στο μυαλό, επίσης. Απλώνεται. Γνωρίζω κόσμο που μέσα του είναι ολοσκότεινος. Δεν βλέπεις να μπεις. Είναι τόσο δυνατό το σκοτάδι!
Ωστόσο, έχω σκεφτεί πολύ. Στο φινάλε νομίζω πως κατέχω το μυστικό του: αιώνες παλεύει να καταλάβει το χώρο της καρδιάς. Μονάχα εκεί δεν βρίσκει πέρασμα. Έστω μια μικρή, τοσοδούλικη τρυπούλα να εισχωρήσει. Πασχίζει αιώνια. Κούραση αιώνια.
Γι' αυτό το λόγο το σκοτάδι είναι γεμάτο θλίψη. Γι' αυτό το λόγο το σκάει τόσο βιαστικά το πρωί. Γι' αυτό το λόγο παλεύει κάθε μέρα με τη μέρα. Αιώνια κούραση.
(Μη σας ξεφύγει:)
το σκοτάδι, γι' αυτό το λόγο, τα βράδια, κλαίει.



Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Ελεύθερος κύκλος


Ελεύθερος κύκλος

Τότε ας ονειρευτεί όποιος θέλει να ονειρευτεί...Κι ας πάρει ό,τι θέλει να πάρει... Κι ας δώσει ό,τι θέλει να δώσει...
Κι ας κλείσει ό, τι είναι να κλείσει
Ας αγαπήσουμε καινούργια σώματα, ας δοκιμάσουμε καινούργια φιλιά
ή 
Ας δοκιμάσουμε καινούργια σώματα κι ας αγαπήσουμε καινούργια φιλιά
Έτσι κι αλλιώς 
Με τον ίδιο τρόπο
Γεννιέται και πεθαίνει ο άνθρωπος 
Με τον ίδιο πορεύεται:
Σκοτάδι, φως, σκοτάδι
Έτσι είναι.



Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

Τραπέζι στο κεφάλι

Διάκριση στο διαγωνισμό αστυνομικού διηγήματος από τις εκδόσεις Άπαρσις

9.Τραπέζι στο κεφάλι, Ευτυχία Κοσμαδοπούλου


http://taxidiidewn.blogspot.gr/2017/07/2_18.html

Τρίτη, 18 Ιουλίου 2017


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 2ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

"ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
1.Τα Ηλιοτρόπια, Μαίρη Μαργαρίτη
2. Η γάτα και το ποντίκι,Μαρία Νιτσοτόλη
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
3.Το έγκλημα της διπλανής πόρτας, Ξενοφών Φύτρος
4.Δισδιάστατες μαρτυρίες, Πολυτίμη Λινάρδου
5.Σόνια, Χριστίνα Σπηλιοπούλου
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
Τα υπόλοιπα διηγήματα που διακρίθηκαν για να συμπληρώσουν την έκδοση που έχει αποφασιστεί, είναι τα παρακάτω.
6.Χαμένο κορίτσι, Γεωργία Αγγελοπούλου
7.Παράπλευρες απώλειες, Ελένη Βούλγαρη
8.Κυκλωμένο 27, Παναγιώτα Δημοπούλου
9.Τραπέζι στο κεφάλι, Ευτυχία Κοσμαδοπούλου
10.Επίκληση στη μούσα, Γιώργος Μπαλαούρας
11.Σερμπερίν, Ελευθέριος Μπούρος
12.Αχέροντας, Κωνσταντίνα Χαρβάτη
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
13.'Εγκλημα στη Νάξο, Μανόλης Κατεινάς
14.Μέχρι ο θάνατος, Ισίδωρος Μαυρογεώργης
15.Το ζάρι του χρόνου, Ευαγγελία Παπανίκου
16.Μεγάλα κ΄ υψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη, Ηρώ Σκάρου
17.Ροζντά, Κώστας Στοφόρος
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
18.Επικίνδυνα παιχνίδια, Ανδρέας Αντωνάτος
19.Ο ξένος λαθρέμπορος, Χρύσα Βασιλείου
20. Backwards, Λένα Κικίδου
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
Λόγω των ισοψηφιών η απόφασή μας είναι να εκδοθούν και τα 20 διηγήματα στην ειδική έκδοση του διαγωνισμού.

=
Αγαπητοί φίλοι/-ες, οι εκδόσεις μας ανακοινώνουν τα αποτελέσματα της επιτροπής με βάση τους όρους και τις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί αρχικά στον διαγωνισμό.

Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε τους συμμετέχοντες/-ουσες στο 2ο διαγωνισμό αστυνομικού διηγήματος των εκδόσεων Άπαρσις!!

Το μυστήριο των τελευταίων μηνών λύνεται από τους συνδιοργανωτές του διαγωνισμού, την ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας) και τις εκδόσεις Άπαρσις με την σημερινή ανακοίνωση. Καταλύτες για την διαλεύκανση τα μέλη της ΕΛΣΑΛ, οι διακεκριμένοι συγγραφείς και μέλη της κριτικής επιτροπής: Νεοκλής Γαλανόπουλος, Αντώνης Γκόλτσος και Φίλιππος Φιλίππου, τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για την ανιδιοτελή και πολύτιμη βοήθειά τους.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

ημερολόγιο καταστρώματος



Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα: 1η Σεπτέμβρη, σελίδα 20.793 και μισή

Να, είναι που λες: αυτή η μέρα να πάει και να μην ξανάρθει...Δεν φτάνει που τούτο το καλοκαίρι μού ήπιε το αίμα, είχα και τη μέρα τη χτεσινή, την ύπουλη...Που δεν φάνηκε από την αρχή τι έσερνε πίσω...Το πρωί, ραντεβού για δουλειά. Συντήρηση έργου τέχνης. Μέχρι το μεσημέρι, ανάμεσα στα διαλύματα αμμωνίας που εισέπνεα ασκαρδαμυκτί, είχα και τη Βουλγάρα του σπιτιού να γονατίζει στις πλάκες Καρύστου κλαίγοντας και παίρνοντας όρκους ότι ποτέ δεν έχει κλέψει την ασημένια εικόνα του Άι-Δημήτρη από την αφεντικίνα της ούτε το κόκκινο μολύβι (το οποίο βρέθηκε μέσα στο βιβλίο) ούτε και το μαύρο παντελόνι, το οποίο κιόλας δεν της κάνει. Η υπομονή είναι μεγάααλο προσόν. Και το έχω. Την ξεφορτώθηκα, κραδαίνοντας το μπουκαλάκι αμμωνίας ως εξορκιστήρι... Γυρίζω σπίτι μεσημέρι και λιώμα. Η αγαπητότατη φίλη εκ Γαλλίας την οποία φιλοξενώ, επιθυμεί να αγοράσει τουριστικές κάρτες. Για να ζηλέψουν οι φίλοι της τις ελληνικές ομορφιές. Σέρνω τα ίδια πόδια τα οποία πριν λίγες ώρες -κατά τη διάρκεια εργασίας- είχαν ανεβοκατέβει καμιά πενηνταριά φορές μια μεταλλική σκάλα, και βουρ για κάρτες. Αναμένοντας να διαλέξει, μνημόνευα λίγο μεσημεριανό καναπέ. Η Αγαπητότατη είχε άλλα σχέδια: δηλώνει, ξαφνικά, πλην απεριφράστως, πως ο οργανισμός της σήμερα έχει ανάγκη από ιώδιο. Δηλαδή; Ερωτώ η πάνχαζη. Δηλαδή κάτι σε ψάρι, σε γαρίδες, καλαμαρ...(γαλλιστί). Τα θέλει όμως όχι σε ταβέρνα, αλλά σπίτι. Συγκατανεύω. Σούπερ μάρκετ. Όπου, προσπαθεί να διαβάσει όλες τις ετικέτες και με θέλει πίσω της, πρώτον διότι δεν ξέρει αγγλικά και δεύτερον διότι δεν βρίσκει προψημένες γαρίδες (που δεν θέλουν πολύ χρόνο για ψήσιμο). Σας κουράζω; Εμένα έπρεπε να βλέπατε! Δύο ώρες μας πήρε το σούπερ μάρκετ μαζί με τα σταφύλια -χωρίς κουκούτσι- που διάλεγε τσαμπί το τσαμπί... Και λέω, επιτέλους σπίτι! Ναι, αλλά αφού οι γαρίδες ΔΕΝ ΗΤΑΝ προψημένες έπρεπε να τις μαγειρέψει. Α...μαγείρεμα μεσημέρι-βράδυ! Όχι όπως μερικοί που πετάνε μισό κιλό μακαρόνια στο τσουκάλι και την τρώνε μια βδομάδα με κέτσαπ! Μεσημέρι-βράδυ, φρέσκια τροφή στον οργανισμό...Ναι, αλλά ποιος θα κόψει τη σαλάτα; 
Ο καναπές στέκεται εκεί κι εγώ του ρίχνω βλέμματα ερωτικά αλλά δεν μπορώ να τον πλησιάσω. Και τρώμε. Η ώρα αργά. Πιατοπλύσιμο εγώ, αφού μαγείρεψε εκείνη. Α... Είμαι τίμιο άτομο... Ο καναπές δείχνει να με γουστάρει αλλά εγώ τον σνομπάρω ακόμα...Σκουπίζω χέρια και κοιτάζω ρολόι: Πέντε.Πέντε; Πέντε! Πότε πήγε πέντε, ρε γαμώτο; αναφωνώ με αληθινή απορία. (Αν και βαθιά μου ήξερα: ο χρόνος είναι άτιμο και ύπουλο πράγμα. Το έχει αποδείξει...) Παίρνω τσάντα, κλειδιά αυτοκινήτου και αποχαιρετώ την αγαπητότατη, η οποία θα ξαπλώσει και θα κοιμηθεί και θα μου αρπάξει τον καναπέ μέσα από τα χέρια μου, ίσα που κοντέψαμε να ενωθούμε...Βάζω μπρος, και πάω μάνα. Δεν θέλει να ανοίξει τα μάτια της, με κόπο της σπρώχνω στο στόμα πέντε, έξι, εφτά κουταλιές. Ακούω τη φωνή μου όλες τις φορές: έλα, μαμά, φάε...και ξανά και ξανά. Στο τέλος, οι φορές που το έχω πει είναι αμέτρητες. Έχω θυμώσει κι είναι μάλλον από την κούραση. Τότε, έρχεται η κόρη μου με τη βαλίτσα, έτοιμη για Ολλανδία. Άλλη θλίψη αυτή. Φεύγουμε μαζί από τη μάνα στις εφτά. Οδηγώ προς αεροδρόμιο κι αναλογίζομαι όσα με έχουν βρει το καλοκαίρι που πέρασε και όσα πρόκειται να με βρουν ακόμα. Μεγάλη αγκαλιά, καλό σου ταξίδι, μωρό μου, να με πάρεις μόλις φτάσεις. Ξανά αγκαλιά. Φτάνω σπίτι και δεν έχω όρεξη να αφήσω ούτε ένα φωνήεν να βγει από το στόμα. Το μυαλό μου είναι τελείως κενό. Έχω ξεχάσει τον καναπέ. Θέλω κρεβάτι. Κρεβάτι, Κρεβάτι, απεγνωσμένα. Και αφωνία. Α-φω-νί-α! Αμ, δε! Η αγαπητότατη έχει ξεκουραστεί κι είναι φρέσκια.Τι έγινε μετά; Μεγάλη και μακριά συζήτηση για τη Μονσάντο, τους μεταλλαγμένους σπόρους, την επικίνδυνη διατροφική αλυσίδα, Τσέρνομπιλ κλπ. Πιάσαμε όλα τα θέματα. Και σε ποια γλώσσα, αν επιτρέπετε, εγώ που ήθελα αφωνία;Στα γαλλικά, φυσικά!!!! Να ψάχνω στον εγκέφαλο που αρνιόταν ακόμα και ελληνικά να σκεφτεί, γαλλικές λέξεις όπως μετάλλαξη, διατροφική αλυσίδα και ένα σωρό άλλα! Ε, ελάτε και μαζέψτε τα κουρέλια μου!!!!

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Φωτεινό δωμάτιο




Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πήρα τα βουνά. Και, ναι, κατά κάποιον τρόπο τα πήρα. Αποσύρθηκα από τις "πολλές συνάφειες του κόσμου κι ομιλίες", τις πολλές και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις, έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Η ειρωνεία είναι ότι, έτσι νόμιζα.
Αδυσώπητη πλάνη. Τα πάντα εξακολουθούν να με βρίσκουν εδώ που είμαι: οι έρωτες, οι αποτυχημένοι έρωτες, οι δυστυχισμένοι έρωτες, οι παλιοί έρωτες, οι στεναχώριες, οι μεγάλες στεναχώριες, τα οικογενειακά προβλήματα, οι οικογενειακές διενέξεις, οι ασθένειες αγαπημένων προσώπων κι ο φόβος του θανάτου τους, οι τράπεζες, τα ταμεία, οι απαιτήσεις, οι απαιτήσεις όλων, οι απαιτήσεις που προβάλλει η ζωή.
Ερώτημα: Πόσο πιο μακριά να πάω;
Επιθυμία: Θάθελα να κλειστώ σε ένα δωμάτιο. Να κλειδώσω την πόρτα. Χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ήχους. Να έχει μονάχα φως. Φως εξωτερικό και φως στο μυαλό μου για να μπορώ να γράφω. Όσο πιο μακριά γίνεται. Δεν θέλω ζώα. Δεν θέλω τίποτα που να μου ζητά κάτι. Δεν θέλω να περιποιηθώ, να στέρξω, να αγαπήσω, να μισήσω, να αμφιβάλλω, να ζητήσω, να ακούσω, να εξομολογηθώ, να κλάψω, να χαρώ, να μιλήσω, να ζηλέψω, να τρομάξω, να μετανοήσω, να επικοινωνήσω, να επιστρέψω, να δεχτώ επιστρέφοντες, δεν θέλω πια. Θέλω να χάνομαι στους κόσμους που εγώ φτιάχνω, θέλω να είμαι ο Θεός των ηρώων που δημιουργώ, θέλω να μην με ενοχλήσει τίποτα. Τίποτα δεν θέλω πια. Ούτε κι εσένα που για τόσο λίγο μ' αγάπησες. Ούτε κι εσένα που τόσο ξαφνικά απέσυρες την αγάπη σου από μένα. Τίποτα δεν θέλω πια.
Το φως του μυαλού μου θέλω.
Κι ένα φωτεινό δωμάτιο.

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Αυτό το σώμα, φίλε.




Αυτό το σώμα.
Αυτό το σώμα, φίλε.
Δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ κοιτάζοντας αυτό το σώμα.
Θα σου πω τι φανερώνεται σε μένα σαν το κοιτάζω.
Αυτό το σώμα, φίλε, έδωσε ζωή σε ανθρώπους. Ωραίους ανθρώπους. Χαρισματικούς ανθρώπους. Καλούς για τη φριχτή κοινωνία μας.
Αυτό το σώμα, επίσης, έδωσε χαρά. Και πήρε χαρά. Πολλή χαρά όμως. Και πολλή έδωσε, και πολλή πήρε.
Αυτό το σώμα, χρησίμεψε στη φριχτή κοινωνία μας. Αποδείχτηκε καλό γρανάζι. Αδιαμαρτύρητο. Απαραίτητο, θα μπορούσε να πει κάποιος. Δούλεψε αρμονικά με τα άλλα. Τι κέρδισε; Αξιοπρέπεια. Καλά τα κατάφερε. Δημιούργησε. Για τις επόμενες γενιές. Ανιδιοτελώς. Με λίγα λόγια, αυτό το σώμα που κάποτε θα χαθεί από τον παρόντα κόσμο, βασισμένο σε μια ενστικτώδη σοφία, φρόντισε να αφήσει ίχνη, με όλους τους τρόπους, πίσω του.
Αυτό το σώμα.
Για να τελειώνω: Αυτό το σώμα δεν αποτελείται μονάχα από το δέρμα, φίλε. Το δέρμα είναι το περίβλημα. Είναι σαν το χαρτί που περικλείνει το δώρο. Τι σημασία έχει ένα χαρτί, όσο γιορταστικό και νάναι, φίλε; Καμία. Το ξέρεις. Στο θυμίζω: Νοιαζόμαστε όχι για το χαρτί αλλά γι’ αυτό που κρύβεται μέσα. Θεωρία ζωής. Σου ξεφεύγει, φίλε.
Γι’ αυτό σου λέω.
Οι ρυτίδες στο σώμα, φίλε, είναι του άχρηστου χαρτιού, του περιβλήματος.  Κοίτα πιο μέσα, φίλε. Πολλές φορές ένα γιορταστικό περίβλημα, ξεγελάει: δεν κρύβει ενδιαφέρον, ούτε αξιόλογο δώρο, ούτε κι αυτό που περίμενες. Πολλάκις κρύβει απογοήτευση. Αλλά εσύ, φίλε, -ακόμα- είσαι αφελής.
Ψιλά γράμματα, θα πεις, φίλε.
Ψιλά γράμματα. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Γι’ αυτό δε μαραζώνω για το τι βλέπεις ΕΣΎ στο δικό ΜΟΥ σώμα, φίλε.  
Αυτό σκέφτομαι.
Αυτό να σκέφτεσαι.

Φίλε. 

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017





Θα ζητιανεύω πάντα
τα μικρά και τα μεγάλα 'κάπα' του λόγου σου
όπως αυτό που ψιθυρίζεις όταν λες τη λέξη 'Καρδιά μου' ή όπως εκείνα που ακούγονται σαν τραγούδι
στις 'καλημέρες' και τις 'καληνύχτες' σου...