Παρουσίαση του βιβλίου «Σημαδεμένες» της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου στο βιβλιοπωλείο Ευριπίδης

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016, 7:00 μμ 
Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης στη Στοά, Χαλάνδρι, Α. Παπανδρέου 11, 2106800644 

Παρουσίαση του βιβλίου «Σημαδεμένες» της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου από τους: Μαρία Καραμπά (καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας) και Κώστα Ρωμανό (ψυχοθεραπευτής, σεξολόγος).

"Ευχαριστώ για το βούτυρο"  Ο Τένισον, ο Τζορτζ Έλιοτ, ο Τζορτζ Μέρεντιθ, ο Χένρυ Τζέιμς, ο Τόμας Χάρντι, ο Θάκερεϊ, ο Γουότς, ο Μπερν Τζόουνς, ο Χόλμαν Χαντ, συγγραφείς, πολιτικοί, ζωγράφοι,  διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στο σαλόνι του Λέσλι, μαζί με τη Βιρτζίνια Γουλφ. Κι εκείνη έγραψε: "Αυτό που σε εξέπληττε σε όλους αυτούς, ήταν ότι όλοι αυτοί οι σημαίνοντες άνθρωποι, στην πραγματικότητα μιλούσαν πάντα όπως εγώ κι εσύ: Ο Τένισον, για παράδειγμα, μπορούσε να μου πει:"Δώσε μου το αλάτι" ή "Ευχαριστώ για το βούτυρο".

"Το πρόσωπό της έδειχνε ατελείωτα κλειδωμένο, κενό και αυστηρό. Όταν τη φίλησα, μου φάνηκε ότι φίλαγα κρύο σίδερο".
"Αλλά δεν υπάρχει Σαίξπηρ, δεν υπάρχει Μπετόβεν και σίγουρα δεν υπάρχει Θεός. Εμείς είμαστε η γλώσσα, εμείς είμαστε η μουσική, εμείς είμαστε το πράγμα, αυτό καθ' αυτό".


Στις 7 Φεβρουαρίου του 1931 γράφει:  
"Στα λίγα λεπτά, που απομένουν, πρέπει, -δόξα σοι ο Θεός-  να αναγγείλω το τέλος των Κυμάτων. Πριν από δεκαπέντε λεπτά έγραψα και τις τελευταίες λέξεις -αφού διέσχισα τρεκλίζοντας τις τελευταίες δέκα σελίδες μέσα σε κατάσταση τέτοιας μέθης, που μου φαινόταν ότι ακολουθούσα με αβέβαια βήματα την ίδια μου τη φωνή ή, ακόμα περισσότερο, (σαν να ήμουνα τρελή) τη φωνή ενός κατά κάποιο τρόπο ξένου ομιλητή. Πάντως τα κατάφερα και και σε αυτά τα δεκαπέντε λεπτά βρισκόμουν σε κατάσταση έκστασης και εσωτερικής ηρεμίας. Έκλαψα και λίγο (...) Πόσο σωματικά νιώθει κανείς το θρίαμβο και την ανακούφιση! Καλό ή κακό, ολοκληρώθηκε. και καθώς πλησίαζα στο τέλος, ένιωθα όχι μόνο έτοιμη, αλλά και ολοκληρωμένη, πλήρης, ένιωθα ότι είχα πει όσα έπρεπε να πω". 

Του Νοέμβρη διαβάσματα

Η μύγα

Σιχαντερή κι αηδιαστική
φριχτή και φρικαλέα
γρουτσάναγες  τ' αυτάκια μου
και γαληνιά δε βρήκα
κι όταν σταλικοφτέριασες
από τις φιοριτούρες
απόκαμες στο πιάτο μου
σγαρλίζοντας τα πόδια
σου πέμπω τελεσίγραφο
σου δίνω μουστουλούκι
ξεφέσωσε το πιάτο μου
γιατί αν θυμώσω αλί σου
κι έτσι αγαλά που λιάζεσαι
κι είσ' αποχαυνωμένη
μεμιάς σ' αιματοκύλησα
με τη μυγοσκοτώστρα.

Ο ΣΚΎΛΟΣ της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Κουλούκι σκυλοτσάκαλο
μούργο και κυνηγιάρη
και αγριμόλογο σκυλί
τούρθε στο νου να πάρει.

Μα αυτό, αντί για ούγαινα,
βγήκε κατσί, σεμπέκα
μαριόλα σαν γατόπουλο
μουρμούρα σα γυναίκα.

Και κάθουνται τώρα κι οι δυο
αφεντικό κι ορνίθι
και καρκαλιούνται ολημερίς
σ' ευτυχισμένα βρίθη.

Τον αγαπούσα, το παραδέχομαι... Κάθε φορά που τον άκουγα, νόμιζα ότι τραγουδούσε δίπλα μου: Μόνο για μένα... 
Τώρα έχει φτερά. Σχεδόν τα βλέπω...




Έτσι κι ο Λέοναρντ. 

Ο λόγος που γράφω

Ο λόγος που γράφω
είναι να κάνω κάτι
τόσο ωραίο όπως εσύ.

Όταν είμαι μαζί σου
θέλω να ’μαι ήρωας τέτοιος
όπως πάσχιζα να γίνω
όταν ήμουνα εφτά χρονώ:
ένας τέλειος άνδρας
που σκοτώνει.
Μετάφραση: Ανδρέας Αγγελάκης

Αλήθεια! πόσος κόσμος ζει σε τούτη εδώ την πόλη

Αλήθεια! Πόσος κόσμος ζει σε τούτη εδώ την πόλη
σε διαμερίσματα επιπλωμένα.
Αργά τη νύχτα όταν κοιτάζω αυτά τα κτίρια
θα ορκιζόμουνα ότι σε κάθε τους παράθυρο
βλέπω κι από ένα πρόσωπο που με κοιτάει και κείνο,
κι όταν τα μάτια μου αποστρέφω
αναρωτιέμαι άραγε πόσοι απ’ αυτούς
κάθονται στο γραφείο τους
να γράψουν κάτι τέτοιο.

Μετάφραση: Τάκης Μενδράκος

 

Ιεροτελεστία

Όταν μπροστά μου γονατίζεις
και με τα δύο χέρια σου κρατάς
σκήπτρο τον ανδρισμό μου,

σαν ακουμπάς τη γλώσσα σου
στο κόσμημα από κεχριμπάρι
καλώντας τη χαρά μου,

τότε καταλαβαίνω τις νεαρές Ρωμαίες
που χόρευαν γύρω από πέτρινη κολώνα
και με φιλιά κάναν την πέτρα να ζεστάνει.

Αγάπη, έλα και γονάτισε χιλιάδες μέτρα πιο βαθιά,
έτσι, όπου την τελετουργική ετούτη ώρα
μόλις τα χέρια και τα χείλη σου να βλέπω,

γονάτισε ώσπου στη ράχη σου να πέσω
μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό, όμοιο με κείνο των θεών
που ο Σαμψών σώριασε κάτω.

Μετάφραση: Τάκης Μενδράκος

Χάι-κάι του καλοκαιριού

Σιωπή
κι ακόμα πιο βαθιά σιωπή
όταν διστάζουν
τα τριζόνια

Μετάφραση: Τάκης Μενδράκος

 

Ήμουν χαμένος

Ήμουν χαμένος
σαν σε συνάντησα στο δρόμο
για τη Λάρισα
τον ίσιο δρόμο ανάμεσα στους κέδρους

Νόμισες
πως ήμουν άνθρωπος των δρόμων
μ’ αγάπησες γι’ αυτό
Δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος

Ήμουν χαμένος
σαν σε συνάντησα στο δρόμο
για τη Λάρισα

Μετάφραση: Ολυμπία Καράγιωργα

https://www.thepressproject.gr/article/102754/Anti-allou-apoxairetismou-Leonarnt

Παραθέτω αυτούσια από :
http://www.bibliotheque.gr/article/59741

[Άλμα Εις Τριπλούν] Του Σωτήρη Παστάκα

On 26 October, 2016 by BIBLIOTHEQUE

Στον Θανάση Δημούλη

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να μας βοηθήσεις Θεέ μου,
βοήθησέ μας τώρα. Τώρα που ψάχνουμε
το Ι.Χ. και δεν το βρίσκουμε: τώρα,
που η μεγάλη απώλεια της μνήμης,
έχει το ακριβές της αντίτιμο: το αγοραίο
κόμιστρο με διπλή ταρίφα. Μισή ώρα,
τριγυρίζουμε μέσα στους γνώριμους δρόμους,
έξω από το κεντρικό σκυλάδικο
και δεν το αναγνωρίζουμε. Οι εκκωφαντικές
μουσικές, τα γηγενή κι ελληνοπρεπή
κορίτσια πρόθυμα και χαμογελαστά,
να εκστασιάζονται με τα μεταφυσικά μας
αποφθέγματα: μην ευλογείς το Μπλάκ Λέιμπελ,
γιατί η νύχτα είναι μικρή και η ζωή
αφόρητα μεγάλη. Αρκεί το ποτήρι
να είναι γεμάτο, να ζευγαρώνει η φιάλη
στο τραπέζι μας, μην είναι οι πότες
αθλητές, μην είναι ταυρομάχοι; Αγαπάς τη Λάρισα
όταν βρέχει, όταν φεύγεις απ’ το μπαρ
και κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει
πως κατούρησες τα μπατζάκια σου,
άσχετα αν δεν θυμάσαι που έχεις παρκάρει.







Αν μπορείς να μας βοηθήσεις Θεέ μου,
μην το κάνεις. Ούτε κραυγές, ούτε θρήνοι,
ούτε δάκρυα, στερέψαμε πια,
μόνον ο άνεμος φυσάει τα δύο τελευταία
εικοσιτετράωρα, κι εμείς φυσάμε
την πρωινή μας κρεατόσουπα:
ο γάμος χρειάζεται τουλάχιστον
την επανάληψή του και μόνον τους άγαμους
να μη λυπάσαι. Άλτες του τριπλούν,
οι πότες κάθε βράδυ, φίλοι εξ’ αγχιστείας,
οι δύο – τρεις που ταίριαξαν τα χνώτα τους
και συνεχίζουν μόνοι τους αυτοί,
απ’ την υπόλοιπη παρέα γιατί επιμένουν
μόνον όσοι έχασαν τη μνήμη τους,
τις κατάλληλες ευκαιρίες, τη γυναίκα
της ζωής τους, τον μεγάλο έρωτα,
όλοι όσοι έχασαν κάποτε τα μυαλά τους
και ενίοτε την ψυχή τους, μακάριοι
άνθρωποι κι ευτυχισμένοι που έτυχε
να έχουν κάτι για να το χάσουν.
Όταν πεθαίνει ένας άντρας, γεννιέται
ένα γουρούνι, κι όλοι εμείς, τα υπέροχα θύματα
γρυλίζουμε απ’ το απέναντι τραπέζι σου,
Κίρκη των πολλαπλών εναγκαλισμών
των ευτελών εκμυστηρεύσεων
και των ευγενών προκλήσεων,
αβίαστα σε θυμόμαστε, και σε μνημονεύουμε
μέσ’ από τα ψέματά σου. Χάρισες
στον καθένα μας την ψευδαίσθηση
που ζητούσε, το χάδι που αποζητούσε,
τη λέξη που περίμενε σαν βότανο
για να γλυκάνει τις μεταφυσικές του αγωνίες,
το συγκεκριμένο του παραμύθι.







Μόνη σου απολαμβάνεις τον πατσά.
Αν δεν μπορείς να μας βοηθήσεις Θεέ μου,
δεν πειράζει: τα καταφέραμε
κι απόψε να δούμε την αυγή, όρθιοι,
πανέτοιμοι για το τελευταίο μας άλμα:
μέσ’ από την ομίχλη θα μπουκάρουμε
στο Κάπο Βέρντε, στο Ρεσίφε,
στην κοντινή μας Λισσαβόνα, να σμίξουμε
με τις θεσπέσιες μουσικές, της Τιτίνας,
της Καισαρείας Έβορα ή του Αγκοστίνο
ντε Πίνα, γιατί η ακριβής μετάφραση
της λέξης saudade, στα ελληνικά
είναι ο άνθρωπος που χάνεται
από τον Σηδηροδρομικό Σταθμό της Λάρισας,
μέσα στον Κάμπο,
μέσα στην πρωινή ομίχλη.


[Μέσα από την ποιητική σύνθεση
«ΕΠΤΑΓΡΑΦΟΝ», εκδόσεις ΔΗΜΗΤΡΑ]


artworks : Claudio Parmiggiani 

Category : 

ΧΑΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Tags : 

Claudio Parmiggiani, Σωτήρης Παστάκας

Τη νύχτα -στον ύπνο μου- γεννήθηκε στο μυαλό μου μια λέξη. Μου φάνηκε περίεργη, επειδή δεν ήταν ελληνική. Έμοιαζε σαν όνομα. Προσπάθησα να τη συγκρατήσω για να τη θυμηθώ το πρωί που θα ξυπνούσα. Καμιά φορά ξυπνώ και σημειώνω. Εδώ, δεν χρειάστηκε. Η ίδια λέξη με βασάνισε μέχρι το χάραμα: Οrlandek. Καθαρά γραμμένη στο υποσυνείδητό μου. Ανοίγω τον υπολογιστή. Γράφω Olandek στο google και βρίσκω:  https://www.youtube.com/watch?v=gRy38HbbK2k
Τοπικά τραγούδια από τη Χορωδία Αδελφότητος "Antonio Olandek". Η γλώσσα βασκική. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι για τον Antonio Olandek, πιθανώς είναι κάποιος τοπικός ήρωας. Θα συνεχίσω όμως την έρευνα.


Έπειτα βρίσκω ότι το Öland είναι ένα νησί της Σουηδίας, παραδοσιακός, επαρχιακός τόπος που ταυτοποιήθηκε περίπου το 8000 π.Χ., με ανασκαφές που χρονολογούνται από την Παλαιολιθική εποχή που δείχνει την παρουσία των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών.

Και έρχομαι να ερωτήσω: πώς και γιατί;