"Ευχαριστώ για το βούτυρο" Ο Τένισον, ο Τζορτζ Έλιοτ, ο Τζορτζ Μέρεντιθ, ο Χένρυ Τζέιμς, ο Τόμας Χάρντι, ο Θάκερεϊ, ο Γουότς, ο Μπερν Τζόουνς, ο Χόλμαν Χαντ, συγγραφείς, πολιτικοί, ζωγράφοι, διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στο σαλόνι του Λέσλι, μαζί με τη Βιρτζίνια Γουλφ. Κι εκείνη έγραψε: "Αυτό που σε εξέπληττε σε όλους αυτούς, ήταν ότι όλοι αυτοί οι σημαίνοντες άνθρωποι, στην πραγματικότητα μιλούσαν πάντα όπως εγώ κι εσύ: Ο Τένισον, για παράδειγμα, μπορούσε να μου πει:"Δώσε μου το αλάτι" ή "Ευχαριστώ για το βούτυρο".
"Το πρόσωπό της έδειχνε ατελείωτα κλειδωμένο, κενό και αυστηρό. Όταν τη φίλησα, μου φάνηκε ότι φίλαγα κρύο σίδερο".
"Αλλά δεν υπάρχει Σαίξπηρ, δεν υπάρχει Μπετόβεν και σίγουρα δεν υπάρχει Θεός. Εμείς είμαστε η γλώσσα, εμείς είμαστε η μουσική, εμείς είμαστε το πράγμα, αυτό καθ' αυτό".
Στις 7 Φεβρουαρίου του 1931 γράφει:
"Στα λίγα λεπτά, που απομένουν, πρέπει, -δόξα σοι ο Θεός- να αναγγείλω το τέλος των Κυμάτων. Πριν από δεκαπέντε λεπτά έγραψα και τις τελευταίες λέξεις -αφού διέσχισα τρεκλίζοντας τις τελευταίες δέκα σελίδες μέσα σε κατάσταση τέτοιας μέθης, που μου φαινόταν ότι ακολουθούσα με αβέβαια βήματα την ίδια μου τη φωνή ή, ακόμα περισσότερο, (σαν να ήμουνα τρελή) τη φωνή ενός κατά κάποιο τρόπο ξένου ομιλητή. Πάντως τα κατάφερα και και σε αυτά τα δεκαπέντε λεπτά βρισκόμουν σε κατάσταση έκστασης και εσωτερικής ηρεμίας. Έκλαψα και λίγο (...) Πόσο σωματικά νιώθει κανείς το θρίαμβο και την ανακούφιση! Καλό ή κακό, ολοκληρώθηκε. και καθώς πλησίαζα στο τέλος, ένιωθα όχι μόνο έτοιμη, αλλά και ολοκληρωμένη, πλήρης, ένιωθα ότι είχα πει όσα έπρεπε να πω".
