Γεροντοκορισμοί στο παραμυθόσπιτο

 Θέλω και πηγαίνω. Σπάζει η μονοτονία μου. Και περνάμε καλά. Τον τελευταίο καιρό ωστόσο πηγαίνω λίγο απρόθυμα. Όσο πάω ξεσυνηθίζω τις δυνατές τους φωνές, το ότι μιλάνε απλά για να μιλήσουν, το ότι μιλάνε χωρίς να σκεφτούν, το ότι λένε δυνατά τις σκέψεις τους, τα ερωτηματικά τους, κάθε σκέψη που κανονικά δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε λέξεις διότι πολλά από αυτά που σκεφτόμαστε είναι περιττό να τα ξεστομίζουμε. Λέει η μία: "Αυτό ποιος το έβαλε εδώ πάνω;" Η άλλη, πριν τελειώσει την κουβέντα της η πρώτη: "Ποιος το έβαλε; Ποιο πράγμα; Εγώ δεν ξέρω. Μήπως το έβαλες εσύ; Εσύ θα το έβαλες και το ξέχασες. Εγώ δεν πέρασα καθόλου από αυτό το σημείο". 

Όλο αυτό δεν είναι περιττό; Δεν θα ήταν αρκετό ένα "δεν ξέρω"; ή ένα "Όχι πάντως εγώ;" 

Ρε, τις αγαπάω. Είναι πλάσματα γλυκά και δοτικά. Συμπάσχουν και χαίρονται. Ωστόσο...

Εγώ φταίω. Μου φαίνεται πως γεροντοκοριάζω. Εδώ στα ψηλά (παραμυθόσπιτο το λέει η αδελφή μου. και μαρέσει. Εμένα όμως (από ματαιοδοξία) μαρέσει να το λέω αετοφωλιά.  (Ξέρω πως οι αετοφωλιές είναι φτιαγμένες άτσαλα, ενώ εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να την ομορφύνω). Ο Α. έλεγε το σπίτι του "ποντικότρυπα". Ο Α. δεν είναι καθόλου ματαιόδοξος και είναι ταπεινός. 

Υ.Γ. 1. Είναι ζωτική ανάγκη να καταλήξω σε κάποιο όνομα. Λέω να παραμείνω στο "παραμυθόσπιτο". 'Έτσι κι αλλιώς οι αετοί τρώνε σάρκες και αυτό δεν είναι το φόρτε μου. :) Lol, Lol  

Υ.Γ. 2 Σε λίγο οι φίλοι θα παίρνουν τηλέφωνο να δουν αν ακόμα στέκω στα καλά μου με αυτά που γράφω. Μοιάζουν παραληρηματικά. Αλλά μαρέσει να παίζω. 

Ξημέρωσε. Πάω να ανοίξω τις κουρτίνες του παραμυθόσπιτου, να το πλημμυρίσει ο ήλιος. 

Έρωτες

 

Στον ύπνο μου είχαμε διαρροή γκαζιού από τη μπουκάλα υγραερίου και έτσι όταν άναψα ένα σπίρτο άρπαξε μια μικρή φωτιά η οποία όμως έσβησε αμέσως. Ύστερα προσέχαμε να μην ξανα-ανάψει. Αν όπως λένε η φωτιά στα όνειρα συμβολίζει τον έρωτα...

Πόσους έχω ανάψει από απροσεξία και πόσοι έχουν σβήσει αφού κάηκε το γκάζι... 

Υ.Γ. Είδες η Τυτώ; Προφήτεψε πάλι τον χαμό τόσων ανθρώπων, τόσων χαρούμενων παιδιών... Πάλι ήταν σωστή... Σιγουρεύτηκα. Από εδώ και στο εξής θα φοβάμαι κάθε φορά που την ακούω. Είναι σαν κι εκείνο το διήγημα που έχω γράψει με τους γρύλους. Τι φοβερή σύμπτωση. 

Αξίζεις την ομορφιά, μάτια μου

 

Αγόρασα ένα σπίτι ερείπιο, σοβατισμένο μόνο απέξω. Χορτάρια στο χωράφι μέχρι το ύψος μου. Μέσα τούβλο σκέτο, παρατημένο χρόνια. Μπαίνανε οι τσιγγάνοι και έκαναν τα κακά τους. Μπαίνανε τα πουλιά και γεννούσανε. Κάγκελα σκουριασμένα, γκρεμισμένη μέσα στο χωράφι όλη η μία πλευρά. Εξώπορτα πεσμένη που δήθεν έκλεινε με λουκέτο και αλυσίδα. Για να ανέβεις στην τσιμεντένια βάση-πάτωμα  ισορροπούσες πάνω σε κάτι τσιμεντόλιθους που χρησίμευαν για σκάλα. Κουνιόντουσαν πέρα δώθε ενώ φιλοξενούσαν στις τρύπες τους καφέ γυαλιστερές σαύρες που σε κάθε πάτημα στον τσιμεντόλιθο σκόρπιζαν τρομαγμένες γύρω. Τρόμαζες κι εσύ το ίδιο με τα ερπετά. Χρόνια αγώνας. Χρόνια στερήσεις για τα παιδιά μου και για μένα. 

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ολομόναχη, καμιά βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε πρακτική, και με τρία παιδιά να μεγαλώνω και να σπουδάζω (όσο μπορούσα), το ερείπιο αυτό έγινε σπίτι, νοικιάστηκε και αποφέρει τους καρπούς των κόπων μου. Και όχι μόνο: δεύτερο σπίτι στον επάνω όροφο για να κατοικώ. Το άξιζα. Μου το χρωστούσα. 

Τώρα κοιτάζω τη θάλασα το πρωί. Ξέρω σε ποια μεριά θα ανατείλει ο ήλιος και τον περιμένω. Έχω βάλει το τραπέζι μου μπροστά στο παράθυρο. Τρώγω και κοιτάζω τη θάλασσα. Οι λεμονιά και οι μανταρινιές που φύτεψα ολόγυρα, μοσχοβολάνε. Τη νύχτα κλείνω αργά στο νοτινό παράθυρο τις κουρτίνες. Ταξιδεύει το μάτι μου στα φωτάκια του αεροδρομίου και παρακολουθώ τα φωτισμένα αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν. Μικρές αμυγδαλιές έχουν ανθίσει  στο απέναντι χωράφι. 

Την άξιζα αυτή την ομορφιά. Μου την χρωστούσα. 

Συννεφιές

 

Είναι αυτές οι μέρες οι συννεφιασμένες. Μέσα κι έξω σκόνη, χρειάζεσαι κάτι να την ξεπλύνει, κάτι υγρό σα βροχή δάκρυ. Κι είναι κι αυτές οι συννεφιασμένες μουσικές που σε κάνουν ό, τι κι αν βλέπεις να το κλαις. Πόση συννεφιά στην ψυχή μας... 

Μην κλαις, μάτια μου... Οι συννεφιές περνάνε.

Ποια μάγια σε κρατούν δεμένο

Με ρωτάει: Μάγια μου έκανες; 

Τον ρωτάω: Μάγια μου έκανες; 

Τι είναι τα μάγια της αγάπης; Πώς εξηγούνται; Πώς γίνονται; Υπάρχουν ή απλά νιώθεις πως κολλάς με κάποιον τόσο πολύ που αψηφάς όλα τα άλλα που συμβαίνουν γύρω σου; Ο τρόπος του είναι; Η μυρωδιά του; Διάβασα χτες το κείμενο ενός ψυχολόγου. Ο έρωτας, λέει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρώτη μας παιδική αναμνηση την οποία αναζητούμε σε όλη την υπόλοιπη ζωή. Μια μυρωδιά, μια τρυφερή κίνηση, μια κουβέντα. Ο άλλος συμπληρώνει αυτό που ψάχνουμε και τέλος. Κι αν αυτό αλλάξει διότι ο έρωτας με κάποιο συγκεκριμένο άτομο μπορεί να πεθάνει,  το ίδιο πράγμα ψάχνουμε και στον επόμενο έρωτα και στον επόμενο. Αυτό που ψάχνουμε να καλύψουμε μέσα μας δεν πεθαίνει ποτέ. 

Ονομάσαμε χημεία αυτό το ανεξήγητο. Ή μάγια. 

Ο πατέρας μου τα μάγια της αγάπης τα πλήρωσε με τη ζωή του. Πόσο δραματικό. 

Υ.Γ. Χτες άκουσα πάλι την Τυτώ στο διπλανό χωράφι. 

Άνω θρώσκω

 

Είμαι ανήσυχο πνεύμα και Drama Queen. Παίρνω πολύ βαριά τους έρωτες και τους θανάτους. Το μόνο που με σώζει κατά καιρούς είναι ο έρωτας κι αυτός όταν κυλάει ομαλά. Είμαι ένα κριάρι που μπορεί να τους πηδήξει όλους αλλά όταν ερωτεύομαι γίνομαι πρόβατο που τρώει μπόλικο πήδημα. Και κέρατο. Και ναι, δεν ντρέπομαι καθόλου που εκθέτω τις αδυναμίες μου. Σκασίλα μου πια, κι αυτό είμαι. Κάποτε το έπαιζα θέατρο. Περσόνα. Πολλές περσόνες γιατί είχα την ικανότητα. Άλλη εδώ, άλλη εκεί, δεκάδες ρόλοι για να κρύβω αυτά που νιώθω κι αυτά που βλέπω. Επειδή νόμιζα πως προστατεύω τον εύθραυστο εαυτό. Από φόβο. Όπως μας έμαθε ο παππούς μου: όταν επρόκειτο για πολιτικά, δεν μας άφηνε να μιλάμε. Σσσσσσσσσσ... Μη μιλάς. Μη φωνάζεις. Σσσσσσσ....  Φόβος και τρόμος να μιλήσεις.  Ύστερα η μάνα μου: Με κακοποιούσε ο τέως  Σσσσσσσσσσ... έλεγε η μάνα μου. Μη μιλάς. Κάνε υπομονή, έχεις τρία παιδιά. Σσσσσ.... 

Αηδίασα με τον εαυτό μου μια μέρα. Είπα κάψτα όλα, κάντα μαντάρα. Θα μιλάω. Θα φωνάζω. Η ζωή είναι μικρή για να την περάσεις χωρίς φωνή. Αηδίασα. 

Σε κοροϊδεύει ο άλλος, εσύ Σσσσσσσ... Σε κλέβει ο αλλος, εσύ Σσσσσσ.... Σε κακοποιοεί ο άλλος, εσύ Σσσσσ... Βλέπεις να κοροϊδεύουν, να κακοποιούν, να κλέβουν τον διπλανό σου κι εσύ Σσσσσ... 

Και γιατί παρακαλώ;  Για να μη χωρίσεις, για να μην ξεβολευτείς, για να μην μπλέξεις. Αηδίασα. 

Έχω μια εκ γενετής τιμιότητα. Δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου αν την αμφισβητήσει κανείς. Ως εκ τούτου, δεν κοροϊδεύω επειδή δεν θέλω να με κοροϊδεύουν. Δεν απατώ γιατί δεν θέλω να με απατάνε. Δεν ψεύδομαι γιατί δεν θέλω να μου λένε ψέμματα. Δεν κλέβω επειδή δεν θέλω να με κλέβουν. 

Κρατείστε τα παιχνίδια σας για τον εαυτό σας. Εγώ αηδίασα. 

....Kαι πέστε με Drama Queen. Έχει αρχίσει να μαρέσει. 

Υ.Γ. 1 Φωτό: Μάνος Μπάρτης. Τον αγαπώ και τον ευχαριστώ  

Τούτα τα δάκρυα ταιριάζουν στην Τούλα

 

Στη ζωή μου είμαι πολύ τυχερή. Αν όλοι οι άνθρωποι έχουν μία μάνα και να παίρνουν αγάπη από μία, εγώ είχα τρεις. Αγάπη από τρεις μανάδες, τόση που χόρτασα. 

Η πρώτη η μάνα που με γέννησε. Η δεύτερη η παραμαμά μου όπως την έλεγα, η αδελφή της μάνας μου. Μας μεγάλωσε δίνοντας όση αγάπη είχε. Η τρίτη μου μάνα, η μάνα της καλύτερης φιλενάδας μου. Η Τούλα. Σε μια ζωή 60 χρονών η Τούλα μπήκε στη ζωή μου στα 13μου. Μάνα μου πάνω από 50 χρόνια. Η Τούλα έφυγε προχτές. 

Με πήρε τηλέφωνο πριν μήνες. Κουρασμένη από χημειοθεραπείες, πεσμένο αιματοκρίτη, λυπημένη. 

"Εσύ που είσαι καλός άνθρωπος", είπε, "εσένα σε ακούει ο Θεός. Πες του, προσευχήσου, παρακάλα τον  να με πάρει. Βαραίνω τα παιδιά μου. Δεν αντέχω άλλο". 

Περήφανη. Να γεράσουμε αλλά να μη βαρύνουμε τα παιδιά μας. Έβγαλε τον εαυτό της απέξω που τόσα είχαν βαρύνει εκείνη και δε βαρυγκόμησε ποτέ. 

Ήθελα να της κάνω το χατίρι να προσευχηθώ στο Θεό να την πάρει, αφού εκείνη το ζήτησε. 

Να που βρήκε δικαιολογία για να φύγει. 

Τον περασμένο μήνα ο Περικλής, τούτον η τρίτη μου μάνα. Πολύ. Πολλά για μένα. 

Υ.Γ. 1 Είναι ένα πουλί. Νομίζω πως είναι κουκουβάγια. Εδώ στα χωράφια που ζούμε, με το πευκοδάσος δίπλα μας, είναι λογικό να ζούνε πουλιά, να κρύβονται ζώα. Έχω βρεθεί να κοιτάζομαι με  αλεπούδες πολλές φορές. 

Συνήθως αυτό το πουλί (η κουκουβάγια όπως νομίζω εγώ) δεν ακούγεται, δεν εμφανίζεται. Η θεία μου η Βαρβάρα το λέει νεκροπούλι. Μου είπε να το προσέχω και να το φοβάμαι. Μου είπε για το κράξιμό του το δυσοίωνο. Είπα δεν δίνω σημασία στις κουταμάρες μιας ηλικιωμένης θείας. 

Το άκουσα μια φορά μέσα στον κήπο  μου. Φεύγει η μάνα μου. Δεύτερη φορά κάπου έξω.  Ο αγαπημένος μου θείος. Τρίτη φορά στον κήπο μου. Η Μιμία μου. 

Πριν μέρες την άκουσα να κράζει. Είπα να μην μεγεθύνω το πράγμα, να κάνω πως δε δίνω σημασία στο κράξιμό της. Κάπου έξω ήταν κι αυτή τη φορά. 

Αλλά να που το νεκροπούλι βγήκε πάλι αληθινό. Πάλι. Τυτώ λέγεται. 

Υ.Γ. 2 Ή μιλάνε τα πουλιά ή έχω αρχίσει και τα χάνω, ή έχω αρχίσει και γίνομαι παρανόρμαλ σαν τον Τειρεσία ένα πράμα.