Άμα είσαι ό, τι νάναι

Ξυπνώ το πρωί. Σκάω μύτη στην κουρτίνα και κοιτάζω έξω. Ακόμα σκοτεινά. Συμβαίνει. Κοιτάζω ρολόι. Επτά και δέκα. Μια χαρά. Ντύνομαι. Σπίτι αρκετά κρύο. Φορώ όλο τον εξοπλισμό. Κάλτσες, μπλούζες, γκέτες στους αστραγάλους, παντούφλ γούνινη, ρόμπα φλις πάνω από τα ρούχα. Ζεσταίνεται το κόκαλό μου. Ετοιμάζομαι να φτιάξω καφέ αλλά τα μάτια μου τσούζουν ακόμα, κάτι που παθαίνω όταν δεν έχω κοιμηθεί αρκετά. Κάτι μέσα μου κοντράρει  με το ρολόι. Κάτι δεν μου πάει καλά. Ξανακοιτάζω. Ο ένας δείκτης είναι μεν στο επτά και ο άλλος στο δύο αλλά μικρός και μεγάλος δείκτης κάτι κάνουν. Ο εγκέφαλός μου μπερδεύεται. Ο μικρός στο δύο και ο μεγάλος στο επτά; Τι λέει αυτούνο; Τρεις παρά είκοσι πέντε; Έχει σταματήσει το άτιμο. Πρόσφατα του άλλαξα μπαταρία. Αρχίζω να ψιλοβρίζω το σούπερ μάρκετ που μου πούλησε ληγμένες μπαταρίες. Ο εαυτός μου συμπεραίνει ότι το ρολόι σταμάτησε, ωστόσο ας ρίξω μια ματιά και στο κινητό. Η επιβεβαίωση έρχεται ως χαστούκι. Τρείς παρά είκοσι πέντε. Γαμώτο. Γδύνομαι. Πετάω τον εξοπλισμό (ρόμπα φλις, γούνινες παντούφλ, γκέτες και ξαναπέφτω για ύπνο. Κανονικά.  

Αφόρητα

 

Άραγε, περπατώντας στο χρόνο, για πόσες και για ποιες πράξεις θα μετανιώσουμε; Θα μετανιώσω που σου έφυγα; Θα μετανιώσω που μέσα μου υποφέρω αλλά όταν με ρωτάς αν σου λείπω απαντώ με σιωπή, δαγκώνοντας τη γλώσσα, καταπίνοντας το μαρτύριο τριών λέξεων: Μου λείπεις. Αφόρητα. 

 Ετυμολογία [επεξεργασία]

μετάνοια < μετανο(έω) + -ια. Μορφολογικά, μετά- + -νοια

 Ουσιαστικό[επεξεργασία]

• μετάνοια θηλυκό

1. το συναίσθημα της ψυχικής συντριβής που αισθάνεται κάποιος όταν καταλάβει ότι έκανε κάποιο σφάλμα
2. αλλαγή γνώμης για κάποιο σφάλμα
• αλλαγή γνώμης ή απόφασης, μετανιωμός

Μετάνιωσα για το "φόνο". Περί φόνου πρόκειται. Ωστόσο αναγκάστηκα. Με ελαφρυντκό το "εν βρασμώ". Ζητώ αθώωση με ελαφρυντικά. Ερινύες, γεννημένες από το αίμα του Ουρανού και κόρες της Νύχτας, λευτερώστε με. 

Αληκτώ, εσύ ήρθες πρώτη να με επισκεφτείς και με πότισες με την οργή σου σαν κλειδώθηκε η απάτη. Να τον σκοτώσω ήθελα με μανία που ξεχείλιζε ανεξέλεγκτα από τα βάθη μου, τα ίδια βάθη όπου φόρους τιμής απέτυε για να με κάνει να τον λατρεύω.  Ύστερα καθρεφτίστηκα στον καθρέφτη σου  Μέγαιρα. Μίσος με πότισες για κείνον και φθόνο για την άλλη. Για μιαν άλλη που αθώα κοιμόταν τις νύχτες και που δεν έμαθε ποτέ για το σκοτεινό μου μίσος. Αλλά κι εσύ Τισιφόνη δεν είσαι αθώα γιατί μου ψιθύρισες να εκδικηθώ. Έτσι φόνευσα. Με θολωμένο μάτι από ζήλεια το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να εξαφανίσω αυτό που τόσο πόνο μου προκάλεσε. να μην υπάρχει αύριο στο δρόμο μου που ήθελα να είναι καθαρός κι εγώ ήσυχη. 

Μα δεν. 

Δεν. 

Τώρα, με το πέρασμα του χρόνου, μεταμελούμαι. Ωστόσο κρατούμενος ακόμα κείτομαι στις -αιώνιες φοβάμαι- σκοτεινές φυλακές σας. Κόρες της Νύχτας και του Ουρανού γονατίζω και σέρνομαι στα ζοφερά πόδια σας, μετανιωμένη. Ό,τι έγινε, έγινε. Ο χρόνος είναι ένα κουτσό ζώο που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Ανοίξτε μου τώρα τα σίδερα της φυλακής. Ορκίζομαι να μην το ξανακάνω. 

Έφη

 

Θυμάμαι την Έφη την κόρη του περιπτερά στη γειτονιά μου. Ένα κορίτσι μανεκέν αλλά και

σκεπτόμενο. Διάβαζε, ήξερε να μιλήσει και αγαπούσε τη μόδα. Όλα τα ρούχα της ήταν μοντέλα παρμένα και ραμμένα από μεγάλους μόδιστρους. Νομίζω έραβε και μόνη της. Πάντως, κυκλοφορούσε πάντα υπέροχα ντυμένη, μοδάτη, βαμένη διακριτικά, χτενισμένη κάθε φορά με διαφορετικό χτένισμα. Εμείς οι μικρότερες τη ζηλεύαμε για τον αέρα της. Η κοπέλα διάβαινε τη γειτονιά και σταματούσανε όλοι να μιλάνε.

Κάποια στιγμή τη χάσαμε. Στη γειτονιά κυκλοφόρησαν φήμες πως η Έφη τρελάθηκε και την έκλεισαν στο τρελοκομείο. 

Πέρασαν χρόνια για να εμφανιστεί η Έφη και πάλι στη γειτονιά. Τούτη τη φορά όμως κανένας δεν γύριζε να κοιτάξει την παχιά  ψηλή γυναίκα στην οποία είχε μεταμορφωθεί η όμορφη της γειτονιάς μας. Τώρα οι φούστες που φορούσε ήταν φαρδιές, τη χόντραιναν περισσότερο και τα μαλλιά της τα είχε πάντα δεμένα πίσω. Το κορίτσι που θαυμάζαμε είχε γίνει μια απλησίαστη γυναίκα που περπατούσε μονοκόματα, δεν κοιτούσε γύρω της και που εμείς οι μικρές την κοιτούσαμε με φόβο, μήπως της μιλήσουμε ("της τρελής") και μας πάρει στο κυνήγι.

Ωστόσο με την επανεμφάνισή της τα κουτσομπολιά φούντωσαν. Ακούγαμε τους μεγάλους που έλεγαν πως η  αιτία της τρέλας της Έφης ήταν ο χαμός του έρωτά της. Η κοπέλα ήταν τρελά ερωτευμένη με έναν νεαρό και σχεδίαζαν να παντρευτούνε. Ο νεαρός δούλευε ως ασφάλεια κάποιου υψηλά ισταμένου προσώπου και για κακή τύχη σε  κάποια τρομοκρατική επίθεση, πυροβόλησαν και σκότωσαν  εκτός από το υψηλό πρόσωπο και τον αγαπημένο της Έφης. Για την Έφη το τέλος γράφτηκε εκεί.  

Κάποια στιγμή η Έφη έπαψε να κυκλοφορεί με τις φαρδιές άχαρα ριγμένες πάνω της φούστες. Κλείστηκε σπίτι και δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Μονάχα ο αδελφός της πήγαινε στον καινούργιο περιπτερά της γειτονιάς και αγόραζε περιοδικά διακόσμησης επειδή, όπως έλεγε, ήταν τα μόνα που την ηρεμούσαν. 

Θυμήθηκα απόψε την Έφη επειδή οι εικόνες διακόσμησης (στον υπολογιστή πια) είναι τα μόνα που ηρεμούν κι εμένα. 

Τσατάλια

Η Σελήνη φταίει. Σίγουρα αυτή είναι ο αίτιος. Αυτές οι ανόητες εκλείψεις της μου σπάνε τα νεύρα. 'Ολα μου σπάνε τα νεύρα. Οι από κάτω, ο από πάνω, οι από δίπλα, οι κοντινοί, οι μακρινοί, οι χαμένοι, οι παρόντες, ακόμα και τα αντικείμενα. Το mouse που κολλάει. Τα μακαρόνια Μέλισσα. Τα ρηχά πιάτα. Τα σκουπιδάκια στο πάτωμα. Οι σκύλοι. Η σκόνη. Όταν ψάχνω κάτι και δεν το βρίσκω γιατί με τη μετακόμιση δεν θυμάμαι πού το έχω χώσει. Τα ανθρωπάκια που μου στέλνουν καλημέρα το πρωί κι εγώ απαντάω καλημέρα το απόγευμα. Το ότι δεν ξέρω τι θέλω. Το ότι είμαι πολύ καιρό μόνη. Το ότι πατάω shift στον υπολογιστή και δεν βγάζει κεφαλαίο γράμμα και αναγκάζομαι να επιστρέφω στης αρχή της πρότασης. Νεύρα τσατάλια. Χάλια.

Ερώτηση

Θεέ μου, ποια προσευχή δεν έκανα σωστά και δεν μου έδωσες μια αγάπη να με συντροφεύει; 

Δικό μου

 

Δικό μου, δικό σου, δικό του

Έι! Όλοι εσείς εκεί έξω που αραδιάζετε θεωρίες του στυλ "είσαι πολύ κτητικός" ή "αυτό που κάνεις είναι εγωιστικό" ή "κανένας δεν ορίζει κανένα". Εσείς οι μεγαλόφρονες, οι κιμπάρηδες, τα ελεύθερα πνεύματα, οι δοτικοί που κατσαδιάζετε εμάς τους κτητικούς, τους ζηλιάρηδες, τους πτωχούς τω πνεύματι, έχετε ποτέ μπει στη θέση τού "μοιράζομαι το αντικείμενο του έρωτά μου;" 

Και ναι, η αγάπη δεν είναι κτητική. Μοιραζόμαστε τα παιδιά μας με άλλους, τους γονείς μας με άλλους. Τον εραστή μας όμως, εσείς οι μεγαλοσχήμονες; 

Ναι, είμαι κτητική με τον εραστή μου. Δεν θέλω να αγγίζει κανένα άλλο δέρμα έξω από το δικό μου. Θέλω τα δάχτυλά του δικά μου, την αναπνοή του δικιά μου, τη γλώσσα του δικιά μου. Και του δίνω το δικαίωμα στην κτητικότητα του δικού μου κορμιού. Γιατί έτσι είναι αυτά. Συγχέετε τον έρωτα με την αγάπη επειδή σας συμφέρει. 

Κι όταν αρχίζετε να αγαπάτε το σύντροφό σας αδελφικά ή γονεϊκά, κλείνετε τα μάτια. Κοροϊδεύετε.  Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο έρωτάς σας για το άτομο, έχει πάει περίπατο. Ο έρωτας είναι αλισβερίσι μεταξύ μόνο δύο ανθρώπων. Ό, τι δίνεις πρέπει να παίρνεις. Όταν αρχίζει η επιθυμία παρείσφρυσης τρίτων αφήστε τις θεωρίες για τα σκουπίδια σας. 

Εγώ το "Αχ" του εραστή μου στην κορύφωση, θέλω να το ακούνε ΜΟΝΑΧΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ αυτιά. 

Άντε, καλημέρα από το πιο κτητικό άτομο του κόσμου.

Υ.Γ.1 Θα αναπτύξω τη θεωρία πιο εμπεριστατωμένα αλλά τούτη τη στιγμή έχω άλλα να κάνω. 

Άλλαξε σήμερα και η ώρα σε χειμερινή και ακούω από χτες την ηλίθια κουβέντα: "θα κερδίσουμε μία ώρα ύπνου". Βρε χαϊβάν, το μέτρο εφαρμόζεται πάντα ημέρα Κυριακή. Γιατί μία ώρα; Μπορείς να κερδίσεις και τρεις ώρες ύπνο άμα θέλεις! Χαϊβάν! 

Υ.Γ.2 Κουράστηκα να ακούω κλισέ βλακείες.

Συντροφιά

 

Το βράδυ βγαίνω. Φυσικά κυκλοφορώ και τη μέρα αλλά εκείνη είναι συνεχώς απασχολημένη και δε με παίρνει είδηση. Εξάλλου έχω κι εγώ τις δικές μου δουλειές, δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί της. Τα βράδια ωστόσο που ησυχάζουμε και οι δύο, έχω μια αγαπημένη γωνιά. Πίσω από κάτι ροζ παράξενα βάζα στήνω το παρατηρητήριό μου. Εκείνη έρχεται ίσαμε την κρεβατοκάμαρα. Ανάβει πρώτα το πορτατίφ στο κομοδίνο. Έπειτα γυρίζει στο υποτιθέμενο σαλόνι και κλείνει το διακόπτη στο φωτιστικό. Την κοιτάζω που επιστρέφει. Καμιά φορά μιλάει μόνη της. Δεν καταλαβαίνω τι λέει και ούτε με νοιαζει για να πω την αλήθεια. Γδύνεται. Ξαπλώνει. Ανάβει τη μικρή τηλεόραση. Εγώ στη γωνιά μου μήνες τώρα παρακολουθώ. Ωστόσο χτες βράδυ μου φάνηκε ότι με είδε. Κάποιες στιγμές κάρφωνε επίμονα το βλέμμα της προς την ωραία γωνία μου. Κάτι είπε. Σε μένα; Δεν κατάλαβα. Κάτι σαν: ααα, εκεί μου κρύβεσαι, άτιμο και με κοιτάζεις. Δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Φοβάμαι ότι αν δώσω στόχο θα ψάξει την κρυψώνα μου και θα με πετάξει έξω όπως έκανε με τους προηγούμενους που τους κυνηγούσε με ένα ποτήρι και μόλις τους έπιανε τους πετούσε στο διπλανό χωράφι, στο κρύο και στη φτώχια. Από τέτοια κατατρεγμένη οικογένεια κατάγομαι. Έχω μείνει μόνος εδώ και όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να ζεις μόνος. Γιαυτό βρήκα τη γωνίτσα εδώ. Τι χρειάζεται ένα πλάσμα του Θεού για να ζήσει; Φαγητό, νερό, καλές συνθήκες διαβίωσης  και παρέα. Εδώ τα έχω όλα. Φαγητό; Οι αράχνες γεννιούνται κατά δεκάδες. Ειδικότητά μου. Νερό; Ο νεροχύτης, ο νιπτήρας, μια χαρά. Σάμπως τι ποσότητα νερού χρειαζεται το σώμα μου; Δυο σταγόνες μου φτάνουν. Κάποτε ζούσα μαζί της διακριτικά και μυστικά. Εκείνη δεν με είχε πάρει χαμπάρι ίσαμε μια νύχτα που κατέβηκα στο νιπτήρα για νεράκι. Άφησα αποτυπώματα από τα πόδια μου επάνω στον τοίχο.  Μα κι αυτή η ευλογημένη, μαύρο βρήκε να βάψει τον τοίχο του μπάνιου; Έμειναν τα ίχνη από τα ποδαράκια μου εκεί. ε, με ανακάλυψε. Τέλος πάντων. Καλά περνάω, αν θες να ξέρεις. Νιώθω προστατευμένος εδώ. Το χειρότερό μου είναι το κρύο εκεί έξω. 

Υ.Γ. Σίγουρα με πήρε είδηση χτες. Μόλις την άκουσα ότι θέλει να μου βγάλει όνομα. Και τι νομίζει; Ότι είμαι το οικόσιτό της; Ίου!!!