Στην αρχική οθόνη του υπολογιστή με περιμένει με το άνοιγμα μια θολή ασπρόμαυρη εικόνα παρμένη από την ταινία Warriors. Καιρό τώρα δεν την αλλάζω. Είναι θολή γιατί στα πρόσωπα που δεν ξεχωρίζουν καθαρά θα μπορούσα να βάλω το δικό μου. Η ζωή είναι πόλεμος κι εμείς γεννηθήκαμε πολεμιστές. Δηλαδή όσοι επιβιώνουν και παραμένουν εν ζωή, και παραμένουν στα καλά τους και δε λαλάνε, είναι πολεμιστές στα αλήθεια. Και μπράβο!
Όταν κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις ζωές, θανάτους, διακανονισμούς, αυξήσεις σε προϊόντα, αγορές, πωλήσεις, στεναχώριες φίλων, παιδιών, προσωπικές σου, το οικογενειακό μπούλινγκ, τα φριχτά τρομολαγνικά νέα της τηλεόρασης, το ντεκαντάνς της κοινωνίας, πολέμους, τους κλέφτες, βιαστές, δολοφόνους, όλα τα παράλογα, ε, ναι, είμαστε πολεμιστές και αντέχουμε. Είμαστε κατσαρίδες, αδέρφια.
Εγώ δηλαδή προσωπικά, είμαι κατσαρίδα. Από πόσα έχω επιβιώσει!
Στο προκείμενο; Μπορεί να είσαι θυμωμένος με άνθρώπους που αγαπάς; Και να φοβάσαι να μιλήσεις ενάντια στη γνώμη τους επειδή δεν αντέχεις τους καυγάδες; Επειδή είναι οικογένεια και παιδιά σου και φίλοι σου και τους λατρεύεις; Αλλά βλέπεις καθαρά το μπούλινγκ που ασκούν επάνω σου;
Και ιδού:
Μένω σε ένα τεράστιο για μένα σπίτι στο οποίο επειδή βρίσκεται μακριά από Αθήνα σπάνια με επισκέπτεται κανείς. Οι φίλοι και μερικές φορές τα παιδιά μου έρχονται κυρίως το καλοκαίρι, κατεβαίνουν στη θάλασσα, κάνουν το μπάνιο τους ή έρχονται τρώμε και φεύγουν, αποδημητικά πουλιά. Οι φίλοι μαζεύονται, τρώμε, λέμε τα δικά μας, περνάμε καλά και φεύγουν σαν τα ααποδημητικά πουλια επίσης. (Μιλούμε για δυο φορές το χρόνο, έτσι;)
Φυσικά και δεν παραπονιέμαι, δεν κλαίγομαι, δεν με πειράζει. έχω συνηθίσει στη μοναχική μου ζωή και μου αρέσει κιόλας. Κανένας δεν με αναγκασε να το κάνω, την επέλεξα αν και είχα εναλλακτική να μείνω στην πόλη. Προτίμησα αυτόν τον αγαπημένο χώρο.
Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει "εγώ κι εσύ μαζί". Κάπως έτσι το νιώθω το σπίτι μου εδώ πέρα. Εγώ κι αυτό.
Η κυρά Ουρανία έλεγε όποτε την ρωτούσαμε "Τι κάνεις;" Απαντούσε: "Ό, τι κάνω, θα τόβρω".
Έτσι το βλέπω κι εγώ. Ό,τι κάνω θα τόβρω.
Ωστόσο πάνω από το σπίτι υπάρχει ένα δώμα σε κατάσταση οικοδομής. Τον τελευταίο καιρό βάλθηκα να το φτιάξω με τη σκέψη να νοικιάσω το μεγάλο μου σπίτι και να μαζευτώ εκεί πάνω όπου ανοίγεις τα μάτια και αντικρύζεις τη θάλασσα. Το ονειρεύτηκα με πράσινους τοίχους, τις βιβλιοθήκες μου ολόγυρα, λίγα υπάρχοντα, τα πιο απαραίτητα και τα πιο αγαπητά, άρχισα να δουλεύω πάνω του, να πετάω τα άχρηστα, να πουλάω τα αχρησιμοποίητα, να ονειρεύομαι "καινούργια τώρα ζωή" που λέει και το τραγούδι. Σκοπός μου με το ενοίκιο που θα παίρνω να ξεπληρώνω το δάνειο που έχω πάρει για να το αγοράσω. Ίσαμε εδώ καλά.
Στο μυαλό μου όλα φτιαγμένα. Θα ξεφύγω από τη μιζέρια και τη φτώχιες που περνάω 15 χρόνια τώρα προσπαθώντας να οικονομευτώ και το δίφραγκο, αφού μια σύνταξη έχω και από αυτήν πληρώνονται τα πάντα, κυρίως το δάνειο και, άλλη πηγή εισοδήματος καμιά.
Έχω ονειρευτεί τον εαυτό μου να έχει χρήματα πια, για να διορθώσει τις ατέλειες στο σπίτι, και βέβαια για να τρώει ό, τι θέλει, (αυτά που χρόνια λιγουρεύεται), πχ. γαρίδες, σολωμό. Λιγουρεύομαι πλευρώτους, ταβέρνες, ταξίδια, σοκολάτες και δεν θα τσιγγουνεύομαι το δίφραγκο, και δεν θα φοβάμαι μην ξεμείνω από βενζίνη αν κάνω μεγάλο δρομολόγιο, και θα μπορώ να αλλαζω λάστιχα στο αυτοκίνητο χωρίς να κάνω οικονομία τέσσερεις μήνες γαμώτο.
Έχω ονειρευτεί και περιμένω να γίνει το όνειρο με το δώμα πραγματικότητα,δεδομένου ότι έχω δάνειο ακόμα οχτώ ολόκληρα χρόνια, άρα 8 ακόμα χρόνια αν δεν κανω κάτι, θα είμαι στην πείνα.
Το ανακοινώνω στα παιδιά μου. Τα αγόρια κατάλαβαν δεν κατάλαβαν, πίστεψαν ή δεν πίστεψαν ότι θα τα καταφέρω, σκασίλα τους, δεν εξέφεραν άποψη (μάλλον ο μεγάλος το άκουσε συγκαταβατικά και ο μικρός τσίνισε ελαφρώς για κάποιους λόγους). Ο μικρός δεν τόλμησε να τσινίσει μπροστά μου, το έμαθα όμως από παράπλευρες πηγές. Η κόρη μου από την αρχή έχει αντιρρήσεις. Μην το κάνεις, δεν μπορείς εσύ να ζήσεις εκεί πάνω, πώς θα ανεβαίνεις τη σκάλα, μια γκρίνια αγάπης, από την αρχή. Της μιλώ με επιχειρήματα. Αυτό το έχω σκεφτεί έτσι, αυτό λύνεται με τούτον τον τρόπο, αυτό με εκείνον. Η καλύτερη φιλενάδα μου, επίσης: Πώς θα ανεβαίνεις τη σκάλα. (Σκάλα ενός ορόφου, σιδερένια δηλαδή). (Όπου άμα έχεις λεφτά την ρίχνεις και την κάνεις μια χαρά τσιμέντο). Ας είναι. Καταρρίπτω και το επιχείρημα της φίλης μου. Εκείνη έχει επίσης ένα τεράστιο σπίτι με τις κρεβατοκάμαρες στον επάνω όροφο. Όπου και ένα βρακί να ζητήσει, πρέπει να ανεβεί σκάλες. Τι λες;
Στη μέση της χαράς του ευχάριστου Γολγοθά που ξεκίνησα να ανέβω, (αγορά ειδών υγιεινής για το μικρό μπάνιο, βρύσες, ηλεκτρολόγους υδραυλικούς, ντουλάπες, πλακάκια, επισκευές στο ταβάνι, δεν τα λες και λίγα, αναγκάζομαι για ακόμα περισσότερη οικονομία, ακόμα περισσότερη τσιγγουνιά, με τη προοπτική ότι επενδύω τώρα και η δουλειά αυτή θα τα βγάλει τα λεφτά της και επιτέλους μετά από πολλά χρόνια θα αναπνεύσω οικονομικά.
Αμ πως;
Και έρχεται η κόρούλα μου με το γαμπρό μου διακοπές. Χαίρομαι τρελά, τους αγκαλιάζω, τα χάνω από τη χαρά μου, είμαι ευτυχισμένη. Τώρα που θα νοικιάσω αυτό και θα μου μένει ολόκληρη η σύνταξή μου, τους λέω, θα μπορώ να ερχομαι όποτε θέλω, δεν θα σκέφτομαι τα εισιτήρια.
χαχχαχαχαχαχααααα
Η κορούλα μου και ο γαμπρός μου ανένδοτοι. "Μην το κάνεις. Άμα το κάνεις θα έρθω και θα το γκρεμίσω το δώμα", λέει η κόρη μου. "Άμα χρειάζεσαι λεφτά πούλησέ τα όλα, εμείς δεν θέλουμε τίποτα", λέει ο γαμπρός μου. "Πούλα τα όλα και φάτα. Αλλά μην το κάνεις αυτό, μη νοικιάσεις το ωραίο σπίτι σου, μην πας επάνω. Εγώ πάντως, παιδί δεν σου φέρνω άμα πας επάνω, μπορεί να πέσει από την ταράτσα. Εδώ θα μείνεις άμα θες να βλέπεις εγγόνι να σου φέρνω για διακοπές".
Δε λέω...Κοιμήθηκα ήσυχα. Απλά σκέφτομαι πόσο μπούλινγκ μπορεί να φας από αγάπη. Και πόσο αντέχεις να δεχτείς. Και πώς θα λύσω το πρόβλημα. Και πώς θα τους κάνω να καταλάβουν ότι προσπαθώντας να με κάνουν να νιώθω όμορφα στο μεγάλο μου σπίτι με καταδικάζουν να μη φάω ποτέ σολωμό.
