Ε, ναι, μωρέ. Άμα δεν κάνεις τίποτα για σένα, ποιος άλλος θα κάνει μετά την ενηλικίωση; Όσο είμαστε στη φροντίδα των γονιών, όλα καλά. Μας ταΐζουν, μας συμβουλεύουν, μας ποτίζουν, μας προστατεύουν, μας χαρτζηλικώνουν, μας πλένουν. Εμείς, ήσυχοι, τον ύπνο του δικαίου. Ύστερα βγαίνουμε στη ζωή. Τέρμα τα καθαρά πουκάμισα, τέρμα το φαγητό στο τραπέζι, τέρμα το χαρτζηλίκι. Άντε βγάλτα πέρα μόνος σου. Και τα βγάζεις. Ε; Δεν τα βγάζεις;
Κάνεις και δυο τρία παιδιά, έχεις και γυναίκα ή έχεις άντρα, έχεις συγγενείς, έχεις τριτοξάδερφους, έχεις αφεντικά, έχεις υπαλλήλους. Από όλα έχεις. Αλλά τα βγάζεις πέρα. Τώρα καλείσαι να προστατέψεις εσύ. Το παιδί σου, τη γυναίκα ή τα παιδιά σου και τον άντρα σου. Είσαι μια τροχαλία που για να λειτουργήσει θέλει καλό λάδωμα. Αλλά τα βγάζεις πέρα. Ε, τι; Δεν τα βγάζεις;
Η τροχαλία σου τρίζει καμιά φορά. Άσ' την να τρίζει. Εσύ λάδωνε, λάδωνε. Και φρόντιζε την οικογένεια, το κράτος, την υγεία σου, τη δουλειά σου, το σπίτι σου, τη μάνα σου, τους φίλους καμιά φορά, γενικά φρόντιζε (θεωρητικά ή πρακτικά) τον κύκλο (έμψυχο ή όχι) που σε περιτριγυρίζει.
Κι έρχεται ένα πρωί που χρειάζεσαι χάπια χοληστερίνης ή πίεσης, ή γυαλιά, ή δίαιτα, ή ησυχία.
Μάλιστα.
Λέω να τα φτιάξω με τον Αμπού που έχω μαζί του διαφορά είκοσι (και πλέον) χρόνια.
Υ.Γ. Ζήτω ο Σπάιντερμαν!
