Μετά την κοπή της πίτας αφήστε με ήσυχη

 

Τρίτη ημέρα της εβδομάδος. 

Χτες κόψαμε πίτα στην ομάδα φωτογραφίας. 

Προχτές κόψαμε πίτα στην ομάδα θεάτρου.

Σήμερα είναι η Τρίτη ημέρα της εβδομάδος και κόβουμε ρόδα μυρωμένα. Δηλαδή ξυπνάμε το πρωί και λιώνουμε από χαρά που δεν έχουμε υποχρεώσεις, αναλήψεις υποθέσεων, διεκπεραιώσεις κλπ. Δηλαδή φτιάχνουμε τον καφέ μας και κανένας δεν μας ζητάει τίποτα. Μετά από τόσα χρόνια συζυγικής ζωής (Πού πας; Δεν είσαι ερωτική πια! Για ποιον έγινες τόσο ερωτική;), τόσα χρόνια μαμαδίστικης ζωής, (μαμά πού είναι το  ποτήρι μου; Μαμά πότε θα μου αγοράσεις παντελόνι; Μαμά πού έβαλες το βιβλίο μου; Μαμά τι θα φάμε το βράδυ; Μαμά δεν μου αρέσει αυτό, θέλω άλλο), μετά από τόσα χρόνια υπαλληλικής ζωής, (κυρία Κοσμαδοπούλου θα πάτε εδώ, Ευτυχία φτιάξε αυτό το χαρτί έτσι, Ευτυχία μπορείς να φτιάξεις το πρόγραμμα του σχολείου;), τόσα χρόνια εργασιακής ζωής, (Αυτό το φαγητό αρέσει στους πελάτες! Πώς φτιάχνεις τον ντάκο; Έχεις να καθαρίσεις και τον επάνω όροφο; Να μαζέψουμε χώμα για το διόραμα στο Μουσείο!), άλλα τόσα χρόνια θυγατερικής ζωής, (Να σου τρίψω το χέρι σου μάνα! Να πάμε για εξετάσεις, θεία! Μάνα, γιατί ψωνίζεις από το τηλέφωνο ό, τι νάναι;) 

Μετά από όλα, όλα, όλα, πίνουμε τον καφέ μας και κανένας δεν ζητάει από εμάς τίποτα. 

ΤΟ Θείο δώρο!

Στο παρόν, γουλιά γουλιά ο ζεστός καφές κατεβαίνει στο υπέροχο μηχάνημα που είναι το σώμα μου. Ένα πολυμηχάνημα με παχάκια που πια τα αγαπώ. Πέταξα στην ανακύκλωση τις δίαιτες που κρεμούσα στο ψυγείο, σαν εφιάλτες, που μου θύμιζαν καθημερινά τι πρέπει και τι δεν πρέπει, που με γέμιζαν ενοχές γιατί δεν έχω πειθαρχία, γιατί το σώμα μου είναι έτσι και όχι αλλιώς, γιατί δεν προσπαθείς λίγο ακόμα, πολύ ακόμα. Ένα έχω να πω: Άι σιχτίρ! Η ζωή είναι μία και μοναδική! Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι να δουλεύει καλά κι αρμονικά το μηχάνημα. 

Γιαυτό σας λέω: Μετά την κοπή της πίτας, αφήστε με  να πιω ήσυχα τον καφέ μου... Να μου χαρίσω ωραίες στιγμές χαζέματος σήμερα που είναι η Τρίτη ημέρα της εβδομάδος. 

 

Κρεμμύδι

 

Προσφάι. Φαγί. 

Βαθύ πιάτο. Οι φακές με το ξύδι. Η φέτα το ψωμί στο γυμνό τραπέζι. Ένα μικρό ποτήρι με κόκκινο κρασί  από πλαστικό μπουκάλι, μισογεμάτο. Στο ένα χέρι κουτάλι στο άλλο ένα κομμάτι σαλάμι. Σκύβει για να φάει. Όπως οι παλιοί. Κάπου στο μυαλό της υπάρχει μια εικόνα ανθρώπων που δεν κάθονται σε τραπέζι κανονικό και καθόσο τρώνε, σκύβουν. Τι λείπει; Το ανοιγμένο κρεμμύδι μέσα στην πετσέτα. Το βάζαμε ανάμεσα σε μια πετσέτα για να μην ξεχυθούν τα ζουμιά και το χτυπάγαμε με τη γροθιά να ανοίξει. Αυτό έσκαγε από το χτύπημα, κακοποιημένο. Το καημένο.  

"Το κρεμμύδι γίνεται πιο γλυκό άμα το ανοίγεις έτσι", έλεγε ο παππούς. Και δός του να χτυπάμε με γροθιές τα κρεμμύδια. 

Τώρα ήρθε η καούρα στο στομάχι. Και στα δάχτυλα. Καίνε τα δάχτυλα όταν θέλουν να γράψουν, ανεβάζουν έναν πυρετό που δεν σε αφήνει ήσυχο όσο και να το θέλεις. Η σκέψη σου έρχεται και ξανάρχεται ίδια κι απαράλλαχτη μέχρι να της δώσεις δρόμο. Κι ο μόνος δρόμος, μοναδική έξοδος, τα δάχτυλα. 

Έκτο δάχτυλο το μολύβι. 

Υ.Γ1. Ξεκινά παρατηρητής. Συνεχίζει σε τρίτο πρόσωπο. Μεταπηδά σε πρώτο πρόσωπο. Ύστερα γράφει σε δεύτερο πρόσωπο. 

Υ.Γ.2 Γράφει αυτήν την παρατήρηση σε τρίτο.   

Υ.Γ.3 Πολλά πρόσωπα σαν τα φύλλα του κρεμμυδιού, το ένα μέσα στο άλλο. Χτυπημένη κατά καιρούς με γροθιές, κι αυτή μέσα σε μια πετσέτα για να κρύβονται τα ζουμιά. 

Γίνηκε ωστόσο πιο γλυκειά έτσι.  

Περί συντροφικότητας και άλλων δαιμονίων

 

Κοίτα τώρα: 

Μου στέλνει μήνυμα που λέει κατά λέξη: "Μπορεί να σου φέρω τύχη και να βρεις σύντροφο". Γελάω. Και ποιος σου είπε, μανάρι μου, ότι ψάχνω σύντροφο; Τη ζωή μου, αγαπητέ, μια χαρά την έχω τακτοποιήσει. Ξέρω πότε ξυπνάω, πότε κοιμάμαι, πότε μαγειρεύω, (αν θέλω να μαγειρέψω), γενικά τα βρίσκω μια χαρά με τον εαυτό μου, συμφωνούμε και διαφωνούμε και στο τέλος το φχαριστιόμαστε. Όχι δεν ψάχνω σύντροφο, δεν έχω ανάγκη από σύντροφο πια. Έχω εδραιώσει έναν τρόπο ζωής που μου δίνει ευχαρίστηση. 

Και ναι, θα σου πω μόνη μου, εφόσον έθεσες το ζήτημα, και τον αντίλογο: 

Μερικοί από εμάς κάποτε πόθησαν να μεγαλώσουν και να γεράσουν παρέα με κάποιον σύντροφο. Να μαλώνουν μαζί του, να ξέρουν τις συνήθειές του, να μιλούν με τόση οικειότητα για τον σύντροφό τους  σα να είναι ο εαυτός τους, να τα βρίσκουν μετά από διαφωνίες και να είναι χαρούμενοι. Να έχουν με ποιον να βγαίνουν τα βράδια, να πηγαίνουν μαζί επισκέψεις σε σπίτια φίλων, να σχολιάζουν μετά πώς πέρασαν, να μη λένε όπως είπες εσύ χτες (εσύ που θα μου φέρεις τύχη να βρω σύντροφο) ότι έχεις χρόνια να πας διακοπές επειδή είσαι χρόνια μόνος σου και πώς να πας διακοπές άμα δεν έχεις παρέα. 

Μερικοί από εμάς δεν τύχαμε αυτής της κατάστασης. Εγώ θα την ήθελα, αυτή την οικειότητα με κάποιον, ομολογώ. Ξέρω πως θα γκρίνιαζα, πως φορές θα παραπονιόμουν, ίσως κάποιες στιγμές να ασφυκτιούσα, ωστόσο σκέφτομαι πως θα ήταν ωραίο να κοιμάσαι με κάποιον δίπλα σου το βράδυ. Πως αν σε πιάσει κάποιος σωματικός πόνος που μπορεί να σε τρομάξει θα υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου να σε νοιαστεί, να σε περιποιηθεί. Κι αν υπάρξει ένας συναισθηματικός πόνος, αν συμβεί μια μεγάλη χαρά, αν δεις κάτι όμορφο, θα υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου να μοιραστείς τη λύπη, τη χαρά, την ομορφιά που βλέπεις. 

Δεν τύχαμε. 

Αφού δεν τύχαμε, λοιπόν, χτίσαμε τα τείχη μας. Ζούμε με σύντροφο τον εαυτό μας, τα μοιραζόμαστε όλα με αυτόν: τους πόνους στο σώμα, τις λύπες, τις χαρές, τις ομορφιές. 

Τώρα, αγαπητέ μου, τα δικά μου τείχη είναι στέρεα. Εσύ, χρησιμοποίησε την τύχη που θα έφερνες σε μένα για τον εαυτό σου. Βρες εσύ μια σύντροφο για να πηγαίνεις διακοπές. 

Για να χαρεί και η μανούλα σου. 

Γλυκέ μου. 

 

Ει! Νάμαι! Διάβασα λίγες από τις παλιές αναρτήσεις μου και τις βρήκα καλές! Και χάρηκα! Κι ας μην έχω αναγνώστες, είναι ωραίες! Έχουν και χιούμορ και νεύρο και συναίσθημα. Και ναι, δεν μας χρειάζεται η ταπεινοφροσύνη, αυτή είναι για τους ψευτοχριστιανούς. Πίνω λοιπόν τον πρωινό καφέ μου ώρα 7:57 το πρωί. Το πρωί είδα μια ακόμα ανατολή από εδώ πάνω. Εδώ πάνω που μοιάζει με κορυφή. 

Η ζωή ωστόσο προχωράει κάτω στην πεδιάδα. Αλλαγές γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποια φίλη που τηλεφώνησε προχτές μου έκανε ερωτήσεις (προσπαθούσε να ψαρέψει από ό, τι κατάλαβα) αν περνάω κάποια κατάθλιψη εδώ πάνω, μόνη μου, όταν μάλιστα ευθαρσώς δηλώνω πως δεν έχω σκοπό να κατέβω στην Αθήνα για την συναντήσω και να πιούμε καφέ.Μού έφερε για παράδειγμα μια δική της φίλη που αποσύρθηκε λέει σε ένα τροχόσπιτο και μετά δεν μαζευόταν από τα χάπια της κατάθλιψης. Τη διαβεβαίωσα πως εγώ το φχαριστιέμαι αυτό που κάνω, μην ανησυχείς Δόμνα μου... 

Το αστείο είναι ότι μετά από μιάμιση ώρα (!) τηλεφωνικής κουβέντας μου ζήτησε αν μπορεί να με παίρνει μια φορά την εβδομάδα τηλέφωνο για να την εμψυχώνω, σαν συνεδρία! Θα σε πληρώνω, μου είπε. 

Α, ρε φιλαράκια μου! Πολύ σας αγαπάω! Για μένα είστε το δίκροκο αυγό!