Οι εαυτοί που άφησα πίσω

photo E.Kosmadopoulou

Καμιά φορά σκέφτομαι τους εαυτούς που έχω αφήσει πίσω. 

Το κοριτσάκι των 10 χρονών που φιλοσοφούσε μοναχό του στην αυλή του σχολείου, το κορίτσι που έτρεμε στον πρώτο του έρωτα, τη γυναίκα που περίμενε να ακούσει το πρώτο μωρουδίστικο σκίρτημα στην κοιλιά της, τη γυναίκα που έχει θρηνήσει για έρωτες και θανάτους. 

Όλα αυτά τα πρόσωπα δεν είμαι εγώ πια, έχουν σκορπιστεί και ξεμακρύνει τόσο, που τα βλέπω και με βλέπουν σαν ξένη. 

Ωστόσο, μου περνά η σκέψη μερικές φορές, ότι αυτά μου τα πρόσωπα, βρίσκονται εν ζωή σε κάποια παράλληλα σύμπαντα, απλά εγώ δεν διαθέτω τις ικανότητες να τα επισκεφτώ. 

Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δυσκολεύομαι να με φτιάξω ολόκληρη.  

Αντώνης Μπουντούρης

Αντώνης Μπουντούρης  

  

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

Το φρεσκοβαμμένο κιγκλίδωμα

χωρίζει τον ιερέα από το ποίμνιο.

Το διαλυμένο οδόφραγμα 

θα ενώσει ξανά 

πιστούς και απίστους.

ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ

Να μεγαλώνουν οι στεριές 

και να γυαλίζει

τ' ολοκαίνουργιο υνί

στ'  αλέτρι.

να βουλιάζουν πιο βαθιά 

οι θάλασσες 

για να μυρίσει χώμα.

Το φρεσκοβαμμένο κηγκλίδωμα
χωρίζει τον ιερέα απο το ποίμνιο.

Το διαλυμένο οδόφραγμα
θα ενώσει ξανά
πιστούς κι απίστους.

για να μυρίσει χώμα.ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ

Να μεγαλώνουν οι στεριές
Και να γυαλίζει τ ΄ ολοκαίνουργιο υνί
στ΄αλέτρι.

Να βουλιάζουν πιο βαθιά
οι θάλασσες

καλύτερα που θ’απουσιάζουμΆοπλες φάλαγγες καταναλωτών 
να συλλαβίζουν παρακμή. 

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.
Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.
Συνωστισμός.

Άφωνες ψυχές στο δρόμο

νάχουν το ύφος λιπαρό και

τίποτα να μην εκθρονίζεται

τα χρόνια των γιορτών.

Στην ξηρασία των επόμενων γενεών

καλύτερα που θ'  απουσιάζουμε.

Αοπλες φάλαγγες καταναλωτών
να συλλαβίζουν παρακμή.

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.

Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.

Συνωστισμός

Αφωνες ψυχές στο δρόμο
νάχουν το ύφος λιπαρό και
τίποτα να μην εκθρονίζεται
τα χρόνια των γιορτών.
Στην ξηρασία των επόμενων γενεώνΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 

                                     άπαντες απόντες από τους παντοτινούς-για ποιόν κόβω το ψωμί;

 

 

 

                                      Και γύρω παιδικές λαλιές

 

                                      και χιόνια στα τριγύρω

 

 

                                       Μέσα στις χελιδονοφωλιές

 

                                       φυτεύτηκε κρανίο

 

                                  

                                       Του άδειου τοπίου ο καημός.

 

 

                                       Στη κορυφή μιά λήκυθος

 

                                       και μέσα της εγώ.

 

 

                                                      ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

 

                                                                    Ι

 

                                        Καλύτερα θύματα της φαντασίας μας

 

                                        παρά χαφιέδες που συνάζουν βιός.

 

                                                                    ΙΙ

 

                                          Κρίνα χωρίς άμμο.

 

                                           Μαρμαρόπλακες ανωνύμων.

 

                                           Παρ΄όλα αυτά

 

                                           Ενωμένοι κατάστηθα

 

                                           σε ένα χρέος.

 

 

                                            Όλοι δεσμοφύλακες ανέμων.

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

 

                                                                     

ΑΝΤΩΝΗΣΟ Αντώνης Μπουντούρης είναι ποιητής. Γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στην Αθήνα. 

• 1985 Αναλαμπές, ποίηση 
• 1988 Γράμμα σ’ έναν Κούρδο, ποίηση (μεταφρασμένο στα τουρκικά και αραβικά).
•  2017 Η αλλαξιά της θάλασσας, ποίηση εκδ. «Πανοπτικόν». 

Η ποιητική συλλογή του Αντώνη Μπουντούρη με τίτλο «Η Αλλαξιά της Θάλασσας»  εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2017 από τις εκδόσεις « Πανοπτικόν» ( www.panoptikon.gr)Η ποιητική συλλογή του Αντώνη Μπουντούρη με τίτλο «Η Αλλαξιά της Θάλασσας»  εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2017 από τις εκδόσεις « Πανοπτικόν» ( www.panoptikon.gr)

Η συλλογή αποτελείται από  78 σελίδες , τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα και διατίθεται σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας.

Ο Αντώνης Μπουντούρης γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1960 στην Ερμούπολη της Σύρου. Κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα.

Ο ίδιος έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή « Αναλαμπές» (1985) και τη συλλογή με τίτλο « Γράμμα σ  έναν Κούρδο» (1998) στην Τουρκική και Αραβική γλώσσα.

Η συλλογή αποτελείται από  78 σελίδες , τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα και διατίθεται σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας.

Ο Αντώνης Μπουντούρης γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1960 στην Ερμούπολη της Σύρου. Κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα.

Ο ίδιος έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή « Αναλαμπές» (1985) και τη συλλογή με τίτλο « Γράμμα σ  έναν Κούρδο» (1998) στην Τουρκική και Αραβική γλώσσα.

Αοπλες φάλαγγες καταναλωτών
να συλλαβίζουν παρακμή.

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.

Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.

Συνωστισμός

Αφωνες ψυχές στο δρόμο
νάχουν το ύφος λιπαρό και
τίποτα να μην εκθρονίζεται
τα χρόνια των γιορτών.
Στην ξηρασία των επόμενων γενεών
καλύτερα που θ’απουσιάζουμε.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

Το φρεσκοβαμμένο κηγκλίδωμα
χωρίζει τον ιερέα απο το ποίμνιο.

Το διαλυμένο οδόφραγμα
θα ενώσει ξανά
πιστούς κι απίστους.

Να μεγαλώνουν οι στεριές
Και να γυαλίζει τ ΄ ολοκαίνουργιο υνί
στ΄αλέτρι.

Να βουλιάζουν πιο βαθιά
οι θάλασσες
για να μυρίσει χώμα.

Αοπλες φάλαγγες καταναλωτών
να συλλαβίζουν παρακμή.

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.

Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.

Συνωστισμός

Αφωνες ψυχές στο δρόμο
νάχουν το ύφος λιπαρό και
τίποτα να μην εκθρονίζεται
τα χρόνια των γιορτών.
Στην ξηρασία των επόμενων γενεών
καλύτερα που θ’απουσιάζουμε.

                                   

Ανοίγεις, λουλούδι μου

Ανοίγεις λουλούδι μου

Ανοίγεις λουλούδι μου, 
κάκτε μου εσύ,
δάσος μου από πυρωμένα φύλλα
ανοίγεις σαν βρέχει
και σαν λιάζεσαι
ανοίγεις σε κάθε καιρό

κι εγώ 
ο τυφλός ερημίτης 
σε εμπιστεύομαι 

εγώ 
ο ανένταχτος οπαδός
σ'  ακολουθάω
γιατί ανθίζεις ακόμα και στο σταυρό
γιατί καμιά θρησκεία
δεν καταφέρνει να σ'  εμποδίσει 
κανένα σιωπηλό παράπονο ή ειρωνικό μειδίαμα
δεν σταματά τη διαδρομή σου, 

τρέχεις, 
τρέχεις κρουνέ μου χρωματιστέ
μοσχοβολάς αγαπητή συντροφιά μου.

Κανείς 
δεν ξέρει 
τι 
σε ποτίζει.

Ε.Κ.

Ολλανδία θλιμένη

Ολλανδία θλιμμένη

φωτογραφία: Ε. Κοσμαδοπούλου

1. Amsterdam, Oss, Lunetten, Leerdam, Leerbroek, Hoograven, Maastricht, Utrecht, Overvecht, ατέλειωτο ταξίδι κάτω από τη συννεφιά, μέσα στην ομίχλη, μέσα από φίλους και άλλους, εδώ φιλιούνται τρεις φορές άμα σμίγουν, εδώ όλα σχηματίζουν ένα τείχος που βασίζεται στην απόσταση, εδώ η ζυγαριά κατεβαίνει απ' το αραχνιασμένο ράφι. Μετράς τι έδωσα τι πήρα, ντροπή ο υπολογισμός, σκέφτεσαι, ωστόσο για ποιο λόγο την κατέβασες απ' το ράφι, μωρό μου, αφού ήξερες από πριν ότι θα σε πληγώσει το αποτέλεσμα... Ολλανδία θλιμμένη, Ολλανδία με τον Floris, τον Niel, τον Ιορδάνη, την Εύη, τη Λαμπρινή, την κυρία Γεωργία, τις Σοφίες, την Κούλα και τον Γρήγορη με τις ιστορίες του από τη Σαμοθράκη, τον Φώτη που κέρασε το πιο λουκούλλειο γεύμα στο Leerdam, τη βόλτα στο Οss που στο κινέζικο γεμίσαμε τα πιάτα μας τέσσερις φορές... Μακρύ το κείμενο, κι ας βαριέμαι τα κείμενα τα μακριά, πίνω τον καφέ μου στην υγειά του ψιλόβροχου που σήμερα, ταμάμ, μου ταιριάζει... Να είστε καλά...

2. Εδώ δεν έρχονται ποτέ μόνοι τους. Ίσως μονάχα τον πρώτο καιρό μέχρι να σιγουρέψουνε ότι τα πόδια τους πατάνε καλά. Ύστερα φέρνουνε μαζί τις μανάδες τους, τα μικρά παιδιά τους, τους σκύλους που αγαπάνε, δηλαδή όλα. Δηλαδή με τα ίδια τα χέρια τους ξεσηκώνουν τις ρίζες από το χώμα της γέννας και τις ανεβάζουν στο αεροπλάνο προσεκτικά για να μπορούν να ριζώσουν στην άλλη χώρα. Για τα κλαδιά - παιδιά δεν γίνεται λόγος. Αυτά είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν. Έτσι, στη θλιμμένη Ολλανδία, ο Γρηγόρης έφτασε από τη Σαμοθράκη του όταν ήταν 25 χρονών. Αυτόν τον έδιωξε από τη χώρα του η αγάπη. Η αγάπη μπορεί να σε διώξει από παντού. Αντίθετα την κυρα-Γεωργία την έδιωξε το μίσος κι ο φόβος. Και το μίσος από παντού σε διώχνει. Κι ο φόβος το ίδιο. Πενήντα χρόνια στην Ολλανδία ο Γρηγόρης. Κοντά τριάντα η Γεωργία. Οι ρίζες έπιασαν. Παιδιά κι εγγόνια-κλαδιά- φυλλώματα γεννήσανε, κι ίσως ν' ανθίσανε κιόλας. 
Να ξεχνάς... Μονάχα αυτό δεν κατάφεραν. Εκείνος ακόμα δακρύζει όταν μιλά για τη χαμένη αγάπη. Εκείνης το μάτι γυαλίζει από τις κακές θύμησες. Παιδιά κι εγγόνια με σπαστή προφορά, τρεις αναγκαστικά γλώσσες, ελληνικά, ολλανδικά και αγγλικά επειδή δεν είναι οι μόνοι που μετανάστευσαν, επειδή τις ρίζες τους πήρανε και Τούρκοι, και Άραβες, και Ρώσοι και Αλβανοί και Πολωνοί και όσοι δεν άντεξαν τα δύσκολα κάθε καρδιάς ή κάθε πατρίδας. 
Έτσι, η θλιμμένη Ολλανδία, Γερμανία, Καναδάς, Ελλάδα ή σε όποια χώρα αναμιγνύονται οι πληθυσμοί, γίνεται η χώρα που διαλέγεις κι όχι αυτή που σε διάλεξε. 
Κι όλες αυτές οι χώρες είναι θλιμμένες. Γιατί η νοσταλγία είναι κάτι που το κουβαλάει μέσα του ο άνθρωπος. Γιατί η νοσταλγία η άτιμη έχει ένα ελάττωμα που πονάει αλλά που δεν μπορείς να το διώξεις: δεν ξεκολλάει από τις ρίζες.  

φωτογραφία: Ε. Κοσμαδοπούλου