Ο φίλος.

Εγκώμιον

• Όποιος έχει φίλους δεν έχει ανάγκη από ψυχαναλυτές.
•  Οι φίλοι είναι ο τρόπος του Θεού να ζητήσει συγγνώμη για τους συγγενείς που μας έδωσε.
• «Ούκ έστιν ουδέν κτήμα κάλλιον φίλου.
• Κανένας άνθρωπος δεν είναι αποτυχημένος όταν έχει φίλους.

Βικιπαίδεια: Φιλία ονομάζεται η σχέση μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων του ίδιου ή και διαφορετικού φύλου, με κύριο χαρακτηριστικό την αμοιβαία πλατωνική αγάπη, αφοσίωση και κατανόηση, χωρίς κατ' ανάγκη να υπάρχει συμφέρον, κίνητρο ή ανώτερος στόχος.

Η πραγματική φιλία έχει αυτά τα 11 χαρακτηριστικά

{http://www.huffingtonpost.gr/2014/12/07/--alithini-filia-xaraktiristika_n_6274454.html}

Οι φίλοι: 

1. Πιέζουν να αποδεχτούμε τον εαυτό μας

2. Λένε πότε κάνουμε λάθος

3. Είναι παρόντες

4. Ακούνε πραγματικά

5. Μας στηρίζουν σε κάθε δυσκολία

6. Μειώνουν τα επίπεδα του στρες

7. Μας κρατούν προσγειωμένους

8. Μας προστατεύουν, ακόμα κι αν έρχονται σε δύσκολη θέση

9. Κάνουν τη φιλία προτεραιότητα

10. Συγχωρούν

11. Μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι.

Οι φίλοι. Που μπαίνεις στο σπίτι τους και σου βάζουν πιάτο να φας κι ας το έχουν υπολογίσει για την άλλη μέρα, σαν τη Ρούλα. Που ξυπνάς στο σπίτι τους και σου φτιάχνουν καφέ και σου μαγειρεύουν πρωινό ενώ αυτοί το πρωί δεν συνηθίζουν να τρώνε, σαν τη Νίκη και το Βάσο. Που ξεκινάνε από Γλυφάδα σαν τη Λίτσα και το Δημήτρη, από τη Νέα Μάκρη, σαν τον Κώστα και τη Λίνα, από Χαλκίδα σαν τον Αντώνη, από Βόλο σαν την Αθηνά κι έρχονται στο Χαλάνδρι για παρουσίαση μιας ώρας ενώ η απόσταση που έχουν διανύσει έχει κρατήσει χρόνο διπλό και τριπλό. 

Μιλώ για την Αμαλία που ενώ πονάει, καταφτάνει με ένα τριαντάφυλλο στα μπαταρισμένα της χέρια κι ένα μπουκαλάκι με ευτυχία, τυλιγμένο δώρο. Μιλώ για τα υποστηρικτικά μηνύματά της σε κάθε περίοδο άγχους μου. Μιλώ για τη Νίκη που ήρθε με γάζες και στα δύο της πόδια, για τη Βαρβάρα που προσπαθούσε να πληρώσει με κάρτα τον καφέ, για τη Μαριέλα που μας φιλοξένησε όλο το καλοκαίρι με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό σπίτι, για τη Μαρία που κρυφά και σιωπηλά μου πρόσφερε εκείνο το ταξίδι στην Ισπανία και όχι μόνο, μιλάω για την Κατίνα που ήρθε στην πρώτη παρουσίαση της ζωής της κουβαλώντας την χρόνια υποστήριξή της, την κόρη της και την εγγονή, μιλάω για τον Κώστα που όταν τηλεφώνησα τον βρήκα ανεβασμένο στην ελιά και που επέστρεψε, πήρε τη φωτογραφική του και ήρθε. Μιλάω για την Ειρήνη τη γυναίκα του που δεν του γρίνιαξε ποτέ: "βαριέμαι που πάμε στην ίδια παρουσίαση πάλι" και καταφτάνει με το παλτό στα χέρια. Για τη Στέλλα και το Νίκο από το Πόρτο Ράφτη. Για τη Νικούλα της Αμαλίας που μου στέλνει γραπτά. Για τη Λίνα που προβλέπαμε μεταξύ τσικουδιάς και νύχτας τα μελλούμενα, τη Μαριανίκη που μελέτησε τα μυστικά του βιβλίου, τη Σοφία που μου δάνεισε χρήματα όταν δεν είχα, τη Γλυκερία που πάντα νοιάζεται να μάθει αν είμαι καλά, ξεχνώντας να διηγηθεί τα πονεμένα δικά της. Για τον Γιώργο που καταφτάνει από Ερέτρια για να μου φτιάξει το καλοριφέρ με τα καλά του ρούχα σε σακούλα, μήπως και βγούμε το βράδυ, που ποτέ δεν γίνεται.Για την Κωνσταντίνα που ζητά πληρωμή μόνο μια αγκαλιά και καθώς αγκαλιάζει ψιθυρίζει "είμαστε φίλες, δεν είμαστε;"  Για τον Στέφανο και την Αργυρώ, τους αγγέλους που κατοικούν στις Λεύκες, σ' εκείνο το σπίτι των ανέμων που αγκαλιάζει το πέλαγο. Για τον Φίλιππο που έρχεται από τις Σέρρες και κλαίει στην αγκαλιά μου, (άραγε για το μέλλον ή για το παρελθόν;) τον Φώτη  που μου ετοίμασε όλη την Θεσσαλονίκη και που τα πρωινά άπλωνε μπροστά μου ζεστές τηγανίτες με μέλι και κέικ και πορτοκαλάδες και ό, τι μπορείς να φανταστείς, γιατί ήτανε λέει, "οι δικές μου μέρες στη Θεσσαλονίκη κι έπρεπε να τις φχαριστηθώ", που μου κανόνιζε εμφάνιση στην τηλεόραση κι ύστερα με περίμενε να τελειώσω το κομμωτήριό μου, άσχετα με το πόσο βαριόταν ή πόσες δουλειές τον περίμεναν. Για τον Χάρη που μάζεψε ολόκληρο team από το Κιλκίς και ήρθε. Για τον Γιάννη και τον Χρήστο που μου στέλνουν φωτογραφίες με το βιβλίο. Γιατί κάθε μικρή επαφή ξυπνάει στη μνήμη μας χίλιες ωραίες ώρες. Για την Όλγα που ήθελε να μου κάνει έκπληξη. Για τη Σοφία κι ας μην προλάβαμε να μιλήσουμε ως συνήθως για τα αισθηματικά μας, ούτε για τρέχοντα καλλιτεχνικά. Για το Νίκο που κόντευε να τελειώσει το βιβλίο πριν ακόμα αρχίσουμε.Για τον Αντώνη που ήρθε χαρούμενος γιατί εκδίδει την ποιητική του συλλογή στο Μελάνι.  Για το Νώντα που γράφει. Για την Κική μου που γράφει επίσης και που έτρεξε με μια γλάστρα κυκλάμινα στο χέρι. Που είναι τρυφεροί, δοτικοί, πονεμένοι, σημαδεμένοι αλλά είναι πάντα μπροστά στα μάτια μου. 
Για εσάς. Που κρατώ σαν πολύτιμα. 
Επιτρέψτε μου να συγκινηθώ όσο θέλω.
Γιατί μιλώ για τους ανθρώπους της καρδιάς μου.

Γιατί μιλώ για τους φίλους μου.