Προς εθισμένους

 

Της ευτυχίας το μέλι είναι αρωματικό. Είναι σπάνιο. Επίσης είναι εθιστικό γι' αυτό και ύστερα από μια περίοδο ευτυχίας όλες οι δυνάμεις μας (και η λογική μας ακόμη) εξαφανίζονται. Είναι σα ντόπα από την οποία, όταν ξαφνικά τη χάσεις, θέλεις χρόνο για να απεξαρτηθείς. 

Χρόνο και πόνο. 

Τον χρόνο που χρειάζεται η απεξάρτησή σου, τον ρίχνεις στη δουλειά. Αυτή η δουλειά καλύτερα να είναι σωματική και όχι πνευματική. Δουλεύεις με τα χέρια και με το σώμα ίσαμε να έρθει η νύχτα και να πέσεις εξοντωμένος. 

Τον ψυχικό σου πόνο δε, τον έχουν αντικαταστήσει οι πόνοι στα κόκκαλα, στους μυς και όπου υπάρχει επάνω σου κρέας. Μελανιές και γρατζουνιές δεν υπολογίζονται γιατί δεν πονούν (οι πόνοι πρέπει να είναι βαθύτεροι και όχι επιδερμικοί). Την επόμενη μέρα συνεχίζεις πρωί-βράδυ. Για όσο σου πάρει η απεξάρτηση. 

Καμιά φορά τραβάει πολύ. Μπορεί και ένα χρόνο. 

Πάλι καλά. 

Υ.Γ Μη δίνετε σημασία

Μνημοσύνη

Η ζωή δουλεύει. Η ζωή τρέχει. Μαζί της τρέχεις κι εσύ. Κι ο χρόνος. Ένα ρυάκι που κυλάμε μαζί του. Χτυπάμε σε μικρά βράχια, κοπανάμε σε απότομες στροφές. Γεμίζουμε μελανιές, γρατζουνιές  από εγκλωβισμένα κλαδιά που έχουν κι αυτά παρασυρθεί από του νερού τη δύναμη, ματώνουμε, προχωράμε. Μας προχωράει. Το σώμα μας μοιάζει να μην είναι δικό μας εφόσον στην πραγματικότητα δεν το ελέγχουμε. Είδα χτες τις τελευταίες συνεντεύξεις της Βουγιουκλάκη. Θα το παλέψω είπε και θα βγω νικήτρια. Ναι καλά. Τίποτα δεν ελέγχουμε, να το ξέρεις φιλαράκι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κινούμε τα χεράκια μας μέσα στο ρυάκι μπας κι αποφύγουμε τα μεγάλα βράχια και τα ματώματα. Μπας και ζήσουμε λίγο παραπάνω. 

Το μόνο που ελέγχουμε είναι το μυαλό μας. Αυτή είναι η κρυφή χαρά και ο θρίαμβος του ανθρώπου. Το μυαλό μας. Αυτό που λες άλλα και σκέφτεσαι άλλα. Που παραδέχεσαι πράγματα και το μυαλό σου τα απορρίπτει αμέσως. Που κάνεις δηλώσεις και από μέσα σου σκέφτεσαι πόσο άκυρες δηλώσεις είναι αυτές και πόσο ψέμματα. Το μυαλό σου που δεν μπορεί κανείς να διαβάσει. Πες ό, τι θες και σκέψου το αντίθετο. Κανείς δεν θα καταλάβει τι σκέφτηκες. Να το προσέχεις. 

Των εξήντα κλπ.

 

Δεν έπαθα κάτι, όχι. Ο καλός Θεός δεν με βασανίζει με τέτοια αυτή την εποχή. Ωστόσο έχω περάσει κι εγώ τα χτυπηματάκια μου, πιασιματάκια μου, πονάκια μου και ως ανθρώπινο κορμί,  κατά καιρούς, τα περνάω και θα τα περνάω. Είναι που μεγαλώνεις και το σώμα αρχίζει να συμπεριφέρεται αλλιώς. Για παράδειγμα ένας πόνος από πιάσιμο (το πιο ελαφρύ σου λέω) στο σβέρκο που, στα είκοσί σου δεν του δίνεις καμία σημασία (σα να μην υπάρχει), στα τριάντα λες πονάω αλλά στην πραγματικότητα σκασίλα σου, στα σαράντα πέντε λες πονάω, πιάστηκα και βάζεις κάποιον να σε τρίψει (πάντα έχεις κάποιον να σου τρίβει το σβέρκο στα σαράντα πέντε). Είναι που στα εξήντα το ίδιο πιάσιμο (και ως εκ τούτου και ο πόνος) κρατάνε διπλάσιο διάστημα. Και ούτω καθεξής. Χτυπήματα, στραμπουλήγματα, μικροθλάσεις, γρίπες, απλά σινάχια, όλα, για να γιάνουν, χρειάζονται διπλό χρονικό διάστημα. 

Ωστόσο ο μεγάλος πόνος δεν είναι αυτός. Ο μεγάλος πόνος είναι ένας και, από μια ηλικία και μετά, τον έχουμε μόνιμα. 

Είναι ότι στα εξήντα όλοι σε βλέπουν εξήντα. Ό,τι και να κάνεις, όλοι σε βλέπουν εξήντα. Και τότε βγαίνεις για βόλτα με την Ελίζα που είναι είκοσι επτά (και ενώ εσύ νιώθεις είκοσι επτά κι εσύ), αυτοί που σε βλέπουν, λένε βγήκε με τη μάνα της.  Και κάθεσαι στην Πλατεία Χαλανδρίου και κοιτάς τα ζευγαράκια που περνούν μπροστά σου, που γελάνε και παίζουν, και αγκαλιάζονται και συνειδητοποιείς  (ο πόνος που λέγαμε, αυτός ο των εξήντα) ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορέσει το σώμα σου (όσο ευλογημένο από υγεία και να είναι) να ξαναφορέσει αυτά τα χαριτωμένα φουστανάκια των είκοσι πέντε, των τριάντα χρονών. Ποτέ δεν θα μπορέσει (στα εξήντα) να χαριεντιστεί στο δρόμο, να χοροπηδήξει, να φιληθεί δημόσια. Ακόμα κι αν είσαι ζευγάρι, ακόμα κι αν είσαι ερωτευμένος, όλοι μα όλοι σε βλέπουν εξήντα και κάποια πράγματα απαγορεύονται. Διαφορετικά, αποσυντονίζεις τη φύση. Τη δική σου και των άλλων. Και δεν μιλώ για τα χειρότερα: να θέλεις να κάνεις έρωτα και να μην μπορείς, (αχ αυτό το καταραμένο που συμβαίνει στους άνδρες χωρίς να φταίνε οι καημένοι).  Αυτός ο πόνος νομίζω πως βασανίζει χειρότερα από τους σωματικούς. 

Ιδού λοιπόν ο πόνος, ιδού και το γαμώτο. (των εξήντα κλπ).

Μαθήματα κλοπής χωρίς τύψεις

 Στεγαστικό με επιτόκιο σταθερό, ανέβηκε 6,5 μονάδες. Πού να είχαμε υπογράψει και κυμαινόμενο! 

Η κυβέρνηση κάνει υποκλοπές στον Ανδρουλάκη. 

Η εφορία σε σπίτι που έχεις χτίσει και χρυσοπληρώσει για να μην έχεις μελλοντικά να πληρώνεις ενοίκιο, σου βάζει ένφια. Στα καμμένα μετά από επταετία αγοράζουν φιλέτα υπουργοί και καλλιτέχνες και χτίζουν τα εξοχικα τους.

Η κυβέρνηση κλέβει. Οι τράπεζες κλέβουν. Το κράτος κλέβει. Κλέψτε κι εσείς όπου μπορείτε! Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Χρόνια μας το μαθαίνουν αυτό! Η τιμιότητα είναι ηλιθιότητα στην Ελλάδα. Να το λέμε κι αυτό. 

Καθαρίζω δεν σημαίνει ξεσκονίζω

 

Πάει ο καιρός. Και να, λοιπόν που βρεθήκαμε εδώ. Πιο σοφοί και πιο κουρασμένοι, ωστόσο πιο ουσιαστικοί. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να πετάξεις πράγματα, τότε καταλαβαίνεις  ότι αυτά που αγαπάς πραγματικά, είναι λίγα. Τι είναι όλα τα άλλα που γεμίζουν το σπίτι, την καρδιά και κρατούν απασχολημένη τη ζωή σου; Τι αξία δίνεις σε αντικείμενα και ανθρώπους που μασουλάνε το χρόνο σου; Στον άνθρωπο όσο χώρο δίνεις, τόσο χώρο θα καταλάβει. Επειδή ο άνθρωπος αντί να πετάξει τις παλιές αποδείξεις αγοράζει συρτάρι για να τις βάλει. Επειδή αντί να πετάξει άχρηστους ανθρώπους από τη ζωή του, τους κρατά αφήνοντας τη μνήμη του και υποφέρει. Πετάω τα άχρηστα σημαίνει ελαφραίνω. Σημαίνει αδειάζω την πλάτη μου από βάρη, σημαίνει ξεσκονίζω λιγότερο, σημαίνει μού χαρίζω πολύτιμο χρόνο. Αυτός ειναι ο πολύτιμος. Γιατί περνάει απροειδοποίητα, γιατί κυλάει και φεύγει και ξυπνάς ένα πρωινό με τη διαπίστωση ότι τα άχρηστα πια αντικείμενα και οι άχρηστοι πια άνθρωποι σε σπατάλησαν και τίποτα δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. 

(Καθαρίζω δεν σημαίνει ξεσκονίζω). :)

Λάο Τσε

 Στον ύπνο μου ο Λάο Τσε καθάριζε το σπίτι. Η μάνα μου είχε καλεσμένους για κάποια γιορτή. Πριν τη γιορτή περπατούσα με μια φίλη που δεν θυμάμαι το πρόσωπό της και μου μιλούσε για μια μαγειρική συνταγή στην οποία -για να τη φτιάξουμε- έπρεπε να βάλουμε τρία είδη λουλουδιών. Εγώ κρατούσα τα δείγματα των λουλουδιών στα χέρια μου ενώ τα ψάχναμε στον αγρό. Τα βρήκα ένα-ένα και της είπα με σιγουριά -ενώ αυτή αμφισβητούσε- ότι αυτά ακριβώς είναι τα λουλούδια που ψάχνουμε για τη συνταγή μας. 

 Όταν οι καλεσμένοι μετά τη γιορτή έφυγαν, το σπίτι ήταν μπάχαλο και οι αυλές γεμάτες απομεινάρια από το πάρτι. Ο Λάο Τσε ήρθε κοντά μου με χαμόγελο. Μου ζήτησε αν θέλω να βγούμε να φάμε, να πάμε ίσως μερικές μέρες διακοπές. 

-Ναι αλλά πόσα χρήματα θα χρειαστούμε για διακοπές; του είπα. 

-Μη στεναχωριέσαι, όλα θα τα βάλω εγώ. Έχω. 

Τον κοίταξα, τον αναμέτρησα. Στην ηίκία μου περίπου, ίσως ελάχιστα μεγαλύτερος, εξάλλου στο πάρτι είχε έρθει εξαιτίας του γιού του που ήταν καλεσμένος. Τα σχιστά του μάτια με κοίταζαν με γλύκα και αναμονή για την απάντηση. 

"Γλυκός φαίνεται. Επιτέλους θα ξεκουραστώ από ευθύνες", σκέφτηκα. "Θα είναι κοντά μου ο Λάο Τσε και θα νιώθω ασφαλής". 

"Εντάξει" του είπα κι εκείνος χάρηκε. Χωρίς να πει κάτι άλλο, άρπαξε μια σκούπα και άρχισε να σκουπίζει όλη την αυλή. Τον μιμήθηκα κι εγώ. Πήρα ένα κοντό σκουπάκι κι άρχισα να καθαρίζω. Παρατήρησα ότι η αυλή ήταν βρώμικη και άσχημα σκουπισμένη από πάντα. Στο τέλος είδα πως μέσα σε ένα δοχείο είχε περισσέψει γιαούρτι. Άρχισα να το μεταγγίζω στο μεγαλύτερο δοχείο εκεί όπου η μάνα το φυλούσε.Είπα θα το φάω αργότερα το γιαούρτι, γιατί να πάει χαμένο. Ωστόσο το δοχείο είδα πως είχε μέσα υπολείμματα από παλιο τουρσί, φύλλα σέλινου μαυρισμένα και ίσως μούχλα. Πέταξα όλο το περιεχόμενο μαζί και το γιαούρτι. Έπλυνα καλά το βάζο. Η μάνα ήρθε και ρώτησε γιατί καθαρίζουμε. Ούτε ευχαριστημενη ούτε δυσαρεστημένη. 

Ο Λάο Τσε ακόμα σκούπιζε. 

Farewell

 

Εντάξει. Διχάζομαι. Δεν είναι εύκολο να χτίσεις από την αρχή ένα σπίτι, να βάψεις τους τοίχους με τα χρώματα που σου αρέσουν, να το γεμίσεις με αντικείμενα που αγαπάς να βλέπεις καθημερινά και να νιώθεις ευτυχισμένη κάθε φορά που πατάς στο κατώφλι. Ωστόσο αυτό, στη ζωή, κατά κόρον συμβαίνει Και αυτή η σκέψη με συνεφέρνει όποτε με πιάνουν οι συναισθηματισμοί. Πάρε παράδειγμα τα παιδιά σου. Τι κόπο κάνεις να τα μεγαλώσεις, να τους δώσεις καλούς τρόπους, να τα κρατάς υγιή. Πόσο τα αγαπάς; Πιο πολύ κι από τον εαυτό σου κι άλλο δεν θέλεις από το να είναι καλά. Κι όμως έρχεται η στιγμή που τα αφήνεις να φύγουν από σένα. Τα αποχωρίζεσαι και μάλιστα με χαρά πολλές φορές. Κρατάς το δεσμό, κρατάς την αγάπη, ωστόσο εκείνα πηγαίνουν μακρύτερα για να φτιάξουν δικό τους σπίτι και δικά τους παιδιά. Οπότε, η σκέψη ότι το αγαπημένο σπίτι θα πάει σε άλλα χέρια ακούγεται νόρμαλ, όπως έλεγε και μια ψυχή. Διχασμός, τέλος.