Καθισμένη στον καναπέ. Ντοκυμαντέρ για τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στενοχωριέμαι που πήγε όλος αυτός ο θησαυρός χαμένος. Σηκώνομαι. Πηγαίνω στο μπάνιο και φοράω κολώνια. Ύστερα μυρίζω. Μυρίζω γύρω, μυρίζω τα χέρια, τα μπράτσα μου, μυρίζω παντού. Μυρίζω νοσταλγώντας. Νοσταλγώ μυρίζοντας. Γίνεται μόνο του, γίνεται αυτόματα.
Ύστερα στενοχωριέμαι που πάει όλος αυτός ο θησαυρός μου χαμένος.
Η ωραία μυρωδιά σκορπίζει στον άνεμο.
Δώσε μου πάλι χαρά...
Θέλω εκείνο το σώμα που ξέρω
Μη φεύγεις
Θέλω εκείνη τη φωνή που ξέρω
Εκείνο το αχ που βγαίνει από τα χείλη σου τη στιγμή που λιώνεις και με λιώνεις
Αχ λέξεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ
Ώρες αγάπης που μας έχουν ξεφύγει για πάντα
Δε μιλώ πια
Δεν αντιστέκομαι
Αφήνομαι ολόκληρη στη θέλησή σου
Χρόνε
Άδικος που είσαι
Άδικοι οι ορίζοντες
Άδικα πάνε οι θάλασσες αγάπης που μας πνίγουν
Άδικα πρασινίζουν και μαραίνονται τα χωράφια
Άδικοι οι τόποι που μας κατοικούν
Εκείνα τα στάχια
Εκείνα τα κύματα
Εκείνα τα βότσαλα
Ο κοινός διαιρεμένος ήλιος
Τι απόσταση μεγάλη
Που έχει το κεφάλι από την καρδιά μας
Χανόμαστε
Ένα τηλέφωνο, η σκέψη, τα λόγια
Δε φτάνουν
Δε φτάνουν χωρίς πατρίδα
Υπάρχει μια πατρίδα για τον καθένα μας
Λέγεται αγκαλιά
Χανόμαστε.
Στεγνός καιρός.
Φωτογραφίες και καλημέρες.
Κάποιο τηλεφώνημα πού και πού
θυμίζει πως ζούμε
Λαλούσε ένα πουλί χτες έξω από την πόρτα μου
Στάθηκα κάτω από το δέντρο. Δε με φοβήθηκε. Συνέχισε να τραγουδάει.
Αναρωτήθηκα αν έχω γίνει αόρατη.
Ή Αγία.
Ώσπου έφυγα.
Στεγνός καιρός.
Τα σιδερόχορτα φέτος δε μεγάλωσαν.
Μάης μήνας, μαράθηκαν κιόλας.
Κανένα σημείο αναφοράς
Χάθηκε η άνοιξη και κανείς δεν το αναφέρει
Χάθηκε ο χρόνος
Στέγνωσε ο καιρός.
Στεγνός.
Καιρός.
Τι καλά! Τι καλά που σε έχω! Τι καλά που σε έχω στη διάθεσή μου όποτε σε χρειαστώ!
Άκου. Άκου το τικ τακ του ρολογιού και τους χτύπους στα πλήκτρα. Άκου την ησυχία, άκου.
Πιες μια γουλιά καφέ. Παράτα αυτή τη δουλειά και πιάσε άλλη. Ξύπνα όποτε θες. Κοιμήσου αργά ή νωρίς. Γράψε. Μίλα. Τηλεφώνα. Σκέψου. Πότισε τα λουλούδια. Φάε. Πιες. Διάβασε. Αυνανίσου. Μαγείρεψε. Βγες. Μπες. Βολτάρισε. Μάζεψε. Σκόρπισε. Θυμήσου. Ξέχνα. Γκρίνιαξε. Μύρισε. Μάλωσε. Μόνιασε. Κοίτα ή κλείσε τα μάτια.
Άκου. Οι μόνοι ήχοι τα τικ τακ του ρολογιού και οι χτύποι στα πλήκτρα.
Πιστεύω εις ένα Θεό
ποιητήν ουρανού και γης,
ορατών τε πάντων, και αοράτων.
Εγώ φεύγω. Η μάγισσά σου σε αφήνει. Τώρα μπορείς να καθαρίσεις τη ζωή σου γιατί ΕΓΩ σου έμαθα πώς. Σου έμαθα επίσης ότι κάνουν τον χαζό ΜΟΝΟ οι έξυπνοι και ΜΟΝΟ εκεί που πρέπει.
Το έργο μου τέλειωσε. Άντε, καλά κουράγια. Καθάρισε τη ζωή σου μόνος.
Η μάγισσα παίρνει το σκουπόξυλό της και φεύγει.
Ανάλαφρα.
...Και τις πέτρες τις αλλάζει ο καιρός...
και τι φταίμε για τις αγάπες που μας στέλνει
Ανάμεσα σε σένα και σε μένα
Πάντα ο χρόνος θα είναι ο μεγάλος κακός.
Κοιμάσαι για να ξεκουραστείς. (κοιμάται το πνεύμα τον ύπνο του δικαίου και απολαμβάνει λάθρα)
Ξυπνάς και βρίσκεσαι σε χειρότερη πραγματικότητα. (η συνειδητοποίηση ότι τόσον καιρό κοιμόσουν)
Υ.Γ. 1. 'Εχω καημό:
Μια φορά από όσες γράφω να μην έκανα λάθος στα Και που τα γράφω κια
στα Όποιες που τα γράφω όποιοες
στα Παιδιά που τα γράφω απιδιά
στα Έρθει που τα γράφω έρεθι
Υ.Γ. 2. Φοβάμαι το αύριο που θα έρεθι
Ας είναι ο κορονοϊός, ας είναι η καραντίνα, ας είναι τα φανάρια που καθυστερούν, ας είναι οι κακοί οδηγοί στο δρόμο, ας είναι το κρύο κι η ζέστη, ας είναι η κλεισούρα, ας συσωρρεύονται οι μάσκες στο κάθισμα του συνοδηγού, ας είναι η απόσταση... ας είναι όλα. Το "μάτια μου", το "καρδιά μου" που ακούω από σένα, σβήνει κάθε κακό. Τα μικρά βίντεο που παίζουμε, οι σοκολάτες ΙΟΝ αμυγδάλου που τσακίσαμε, η άνοιξη, διώχνουν κάθε κακό. Ας είναι που μιλάμε για μηχανισμούς συρταριών και μοιάζει η κουβέντα με εξομολόγηση αγάπης, ας είναι η άνοιξη... Ας είναι η άνοιξη... Τώρα καταλαβαίνω γιατί πεθαίνει κόσμος την άνοιξη: γιατί φουσκώνει η καρδιά σαν κόμπος δέντρου που ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι και φύλλο. Αυτό το φούσκωμα, αυτή η πλημμύρα μέσα μας είναι που δεν αντέχεται.
Νιώθω την καρδιά μου φουσκωμένη. Τη νιώθω τόσο γεμάτη που νομίζω θα σκάσει. Ανοίγω τη βαλβίδα της γραφής για να μην πεθάνω. Να μαλακώσει το φούσκωμα να ξεχυθεί το περίσσιο. Να αφήσω τα λουλούδια μου να ανθίσουν και τα φύλλα μου να βγουν.
