7. Αποχαιρετισμοί

Όταν υπάρχει σχέση
δεν χρειάζονται αποχαιρετισμοί
θα ξαναειδωθείτε
και να μην ξαναειδωθείτε
θα κουβαλάει ο ένας τον άλλο στην καρδιά του
και πώς να αποχαιρετήσεις
αυτό που έχεις μέσα σου;
Όταν δεν υπάρχει σχέση
οι αποχαιρετισμοί είναι περιττοί
στείρες ασκήσεις μεταφυσικής
προηχογραφημένες ατάκες
ενός αδέξιου ηθοποιού
Και να ξαναειδωθείτε
δεν θα έχει καμία, μα καμία σημασία.
ΣΠΥΡΟΣ ΔΌΙΚΑΣ

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων…
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

17. Έτσι κι αλλιώς

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.

(Νίκος Δήμου)

Το "χίλια" είναι απλά ένας ζυγός αριθμός 

Χίλιοι χωρισμοί

δεν χωράνε 

είναι βαρύ φορτίο

για τη νιότη σου

Άνοιξε το παράθυρο

με το μαχαίρι του γέλιου σου

δίκοπο μαχαίρι, κοφτερό

με σκαλισμένους απάνω τον άντρα και τη γυναίκα

και πέτα πάνω από τη σήψη της παγωμένης πόλης 

ξεχνώντας εμάς τους πεθαμένους 

που κάποιος ξεχάστηκε κι έθαψε δίχως σάβανο...

Ε.Κ. 

Της ανταλλαγής το Μέλι

Έλα να ανταλλάξουμε

έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά

να σου δώσω απόγνωση να μην είσαι ζώο

να μου δώσεις δύναμη να μην είμαι ράκος

να σου δώσω συντριβή να μην είσαι μούτρο

να μου δώσεις χόβολη να μην ξεπαγιάσω

κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου

για να μάθεις πια να μην κλοτσάς

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τύποι ήλων

Η ποίηση πρέπει να ‘ναι
Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ: Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

http://www.politeianet.gr/selidodeiktis

Σε όλα να έχετε ένα κράτημα

Να αρθρώνετε καθαρά παρακαλώ, όπως είπα εγώ τα λόγια μου και σας έδειξα πως ν' ακουμπούν μόλις στην γλώσσα σας οι λέξεις. Όμως αν το στόμα σας έμαθε μόνο να μασάει και όχι να μιλά όπως στους περισσότερους ανθρώπους και σε πολλούς από τους ηθοποιούς μας, καλύτερα τα λόγια να τα πει ο διορισμένος κράχτης. Ούτε να πριονίζετε τον αέρα με τα χέρια σας. Σε όλα να έχετε ένα κράτημα. Να κρατιέστε γερά στον χείμαρρο ,την τρικυμία , τον χαλασμό - αν έτσι νιώθετε -του πάθους σας. Να δίνετε σε όλα αυτά μια απαλότητα. Το πάθος βγαίνει πιο δυνατό άμα το αδυνατίζεις. Μου πιάνεται η ψυχή να ακούω έναν τριχωτό ρωμαλέο τύπο περιχυμένο πούδρες να κατασπαράζει ένα πάθος. Να το δαγκώνει με λύσσα. Να ξεκουφαίνει τους εξώστες όπου ποτέ δεν φτάνει κανένα νόημα, μονάχα οι πόζες κι η βουή. Μου έρχεται να μαστιγώσω όλους αυτούς που μ' έναν γελοίο οίστρο υπερπαίζουν και κάνουν τον Ηρώδη πιο Ηρώδη. Παρακαλώ αυτά να λείψουν.
Ούτε να πάτε στο άλλο άκρο και να παίζετε τάχα λιτά. Αδιάκοπα ελέγχετε το παίξιμό σας. Να βρίσκετε πάντα το φυσικό δέσιμο της δράσης με τον λόγο. Κυρίως αυτό, μην απομακρύνεσθε από τους απλούς τρόπους της φύσης. Η Τέχνη δεν ανέχθηκε ποτέ ό,τι είναι έξω από το μέτρο της και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά έναν καθρέφτη για να κοιτάζει η Φύση. Αντανακλά την Αρετή και όχι τον ενάρετο, το πέσιμο, όχι τον πεσμένο. Εκεί αναγνωρίζει ο καιρός την πραγματική ηλικία του και εμπιστεύεται το είδωλο της μορφής του. Το πάρα πολύ ή το πολύ λίγο θα κάνει ίσως τους αδιάφορους να γελάσουν, οι δίκαιοι όμως θα λυπηθούν. Αυτήν την Δικαιοσύνη για την Τέχνη να επιζητάτε. Ας είναι κι από έναν. Τους άλλους, όλους αφήστε τους - κι ας είναι οι πιο πολλοί.

WILLIAM SHAKESPEAR: ΑΜΛΕΤ (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά)

Σιωπή

Σιγά σιγά...
Αργά αργά...
Στις μύτες.
Όχι θόρυβο.
Σιωπηλά.



Οι άγριοι ταύροι της νύχτας
γαλήνεψαν.
Σιγά...
Βήμα βήμα.



Τα ψάρια γαλήνεψαν.
Η νύχτα του χρόνου σταμάτησε
ακριβώς εκεί που πεθύμησες.
Κοιμήσου τώρα.



Κοντά σε ό,τι αγάπησες
ξεκουράσου.
Σιγά...

Ε.Κ.


Η ΣΙΩΠΗ
Ὅσο καὶ ἄν μένουν ἀνεκτέλεστα τὰ ἔργα, ὅσο καὶ ἄν εἶναι πλήρης ἡ σιγὴ (ἡ σφύζουσα ἐντούτοις) καὶ τὸ μηδὲν ἄν διαγράφεται στρογγύλον, ὡς ἄφωνον στόμα ἀνοικτόν, πάντα, μὰ πάντα, ἡ σιγὴ καὶ τὰ ἀνεκτέλεστα ὅλα, θὰ περιέχουν ἕν μέγα μυστήριον γιομάτο, ἕνα μυστήριον ὑπερπλῆρες, χωρὶς κενὰ καὶ δίχως ἀπουσίαν, ἕν μέγα μυστήριον (ὡς τὸ μυστήριον τῆς ζωῆς έν τάφω) – τὸ φανερὸν, τὸ τηλαυγές, τὸ πλῆρες μυστήριον τῆς ὑπάρξεως τῆς ζωῆς, Ἄλφα-Ὠμέγα.
(Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα)

1. Η σιωπή μου
Στον Πέτρο Δήμα

Οι πρώτοι φθόγγοι που άκουσα στη ζωή μου, οι πρώτες λέξεις
δεν ήταν το νανούρισμα της μάνας μου και το κελάηδημα της σιταρήθρας.
Πάνω απ’ το λίκνο μου άρθρωνε ρήματα το γαλάζιο
κι έμπαζε μέσ’ απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο η σιωπή
ένα ποτάμι υπέροχα λόγια. Μιας θαυμαστής
γλώσσας το χρυσό αλφάβητο διακλαδιζόταν μέσα μου.
Περνώντας μέσ’ από κοιτάσματα χρυσαφιού
στα βάθη μου εξακολουθεί το θείο αυτό ποτάμι
να ρέει, σιγά, σαν τα νερά των βυθισμένων ποταμιών,
που τρέχαν μ’ ένα βούισμα μελισσιών κάτω απ’ τους βράχους
του Ταϋγέτου, όταν οι ωραίες νύχτες τον νανουρίζαν
σαν ένα βρέφος κι ο λαγός όρθιος άκουγε το άπειρο!
Ό,τι καλύτερο άκουσα στον κόσμο αυτό δεν ήταν
παρά τα δάκρυα των απλών ανθρώπων κι η σιωπή.
Ακούστε το παλλόμενο πρωινό χαμόγελό μου!
Είμαι μια τόσο φλύαρη ψυχή! Ω, μη μου λέτε
πως δε μιλώ. Ούτε στιγμή δε σταματά η φωνή μου.
Σύννεφο εντός μου υψώνονται του θέρου οι σιταρήθρες
όταν σιωπώντας σας κοιτώ στα μάτια. Ένα μελτέμι
που βγαίνει μέσ’ από χρυσά φλάουτα είναι η σιωπή μου.
Η κάθε λέξη της σιωπής μου ανθίζει άγραφα χρώματα
κι είναι στημένα μέσα μου άπειρα ουράνια τόξα
που βρέχουνε χρωματιστές λέξεις μες στη σιωπή μου.
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

2. Νύχτα σε άκρα σιωπή

Αν ακούγονταν ήχος , δε θα ‘ταν παρά
οι αχτίδες που κρέμονταν. Τι είναι φωνή;
Σε θυμάμαι που μίλαγες. Συλλογίζομαι τώρα
πως μες στη φωνή του πουλιού και τ’ ανθρώπου
καθρεφτίζεται ο ήλιος.
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ἡ χώρα τῆς σιωπῆς

Ἡ χώρα τῆς σιωπῆς εἶναι ἀπὸ κρύσταλλο –
γαλάζιο κρύσταλλο, σὰν ἀπὸ πάγο.
Ἐκεῖ χορεύουνε τὰ πάντα ἀθόρυβα
κι ὅλες οἱ εἰκόνες διαθλῶνται στὸ ἄπειρο.
Τὰ δάκρυα τῶν παιδιῶν καὶ τὰ παράπονα
ἀφήνουν τὸ λεπτό ἦχο τῆς κιθάρας
Τῶν σιωπηλῶν πλασμάτων τὰ χαμόγελα
ρόδινη ἀνταύγεια ὑψώνουν στὰ μεσούρανα
καὶ τὰ βαθιά βλέμματα τῆς ἀγάπης
ἀνάβουν φλόγες πυρκαγιᾶς γαλάζιες.
Στὴ χώρα τῆς σιωπῆς ὅ,τι εἶναι γνήσιο
σὰν μιὰ καμπάνα ἀκούγεται γιορτάσιμη
ποὺ ἀνοίγει βουερούς θόλους στὰ οὐράνια.
Στὴ χώρα τῆς σιωπῆς συχνά ἀκροάστηκα
τὶς σημένιες κωδωνοκρουσίες
ποὺ ὑψώνει κάποιο σμῆνος γερανῶν.
Σὲ γάμους μυστικούς, σὲ λιτανεῖες,
σὲ τελετὲς οὐράνιες παρευρέθηκα
στὴ χώρα τῆς σιωπῆς πού εἰναι ἀπὸ κρύσταλλο,
γαλάζιο κρύσταλλο σὰν ἀπὸ πάγο…
ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

Όσο πιο πολύ γράφω, τόσο η σιωπή μοιάζει να με καταβροχθίζει
C.K. Williams

-Γιώργης Παυλόπουλος, «Η σιωπή»
Στην Αυγή – Άννα Μάγγελ

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς νʼ ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.
(Λίγος άμμος)

Παίρνουν τα λόγια μου και τα κάνουν πουλιά
Τα σκορπίζουν στους τέσσερις ανέμους
Κι αγνώριστα ξαναγυρίζουν σε μένα
Με τσακισμένα φτερά

Πρέπει να σωπάσω
ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΑΚΗΣ: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Πηγή: https://itzikas.wordpress.com

Πηγή: www.lifo.gr

Θυμάσαι που είχαμε αλλάξει πουκάμισα;  
    
Άνοιξα τη ντουλάπα κι έβγαλα το δικό σου.
 
Μοσχομύριζε σαν να ήταν πλυμένο και σιδερωμένο χτες. 




Αυτή η λιακάδα είναι το μόνο πράγμα που δε μπορεί κανείς να μας το πάρει. 




Αυτό το φως είναι δικό μας . Το χέρι μου χάιδευε τη θάλασσα. τα δικά σου το πηδάλιο. Η νύχτα τη βάρκα. 



Οι μικρές φωτιές τους ορμίσκους. Τα γόνατά μου τα υγρά σανίδια. Το χαμόγελό σου, τόσο ψηλά, τ' αστέρια. 
Τα μάτια σου στο ξέφωτο σκοτεινιάζουνε τη μέρα, λαμπρύνουνε τη νύχτα, νοσταλγούνε τ' αύριο. 

 

Ήρθες και κάθισες στο πλάι του κρεβατιού μου. Οι μόδες είχαν φύγει από πάνω σου, τα μαλλιά σου είχαν μακρύνει μέχρι τη μέση, τα ρούχα σου δεν είχαν φύλο. Το πρόσωπό σου είχε αλλάξει. 



Ήταν το παντοτινό σου πρόσωπο. 


Η συκιά θα πέσει. Και θα μας καταβροχθίσει. Κάθε της σύκο μια τσούχτρα. Κάθε πόνος της μαρτύριο. Για να είμαστε όλοι ίσοι. Ίσοι - ίσοι - ίσοι. 




Ήξερες μόνο να φιλάς, Σ' όλα τ' άλλα ήσουν κωλόπαιδο. 



Σου το είπα, με πλησίασες επικίνδυνα, μ' έσφιξες και με φίλησες. Πάλι μες στο δρόμο. Για μια μοναξιά ματώσαμε τα χείλια μας, χυδαιολογήσαμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά, μ' ένα μαχαίρι κάτω από το στρώμα.  




Για μια μοναξιά μέσα στη πόλη. 
Και μέσα μας. 




Θα σε πάρει ο αέρας και θα πέσεις στη θάλασσα, και όλα τα παλικάρια θα συναγωνιστούν ποιο θα σε σώσει. 


Ο πιο δυνατός θα σε αρπάξει και θα σε φέρει στη προκυμαία.

θα σε κρατάει σφιχτά, περήφανα. Σαν να είσαι ο Τίμιος Σταυρός. 

Θα μας πάρουνε μαζί τους. Και θα μας χαϊδεύουν τα μαλλιά. 



Απαλά, απαλά   (έτσι όπως μας έλειψε όλα αυτά τα σκληρά χρόνια)


Λέξεις από τον Ευαγγελισμό του Αλέξη Μπίστικα Το μουσικό μοτίβο που παίζει ο σαξοφωνίστας είναι από τα (ανέκδοτα τότε) Τραγούδια της αμαρτίας του Μάνου Χατζιδάκι. Πηγή: www.lifo.gr

 Ο Michael Derek Elworthy Jarman (31 Ιανουαρίου 1942 – 19 Φεβρουαρίου 1994) ήταν Άγγλος σκηνοθέτης, σκηνογράφος,χρονικογράφος, καλλιτέχνης, κηπουρός και συγγραφέας. 

Στις 22 Δεκεμβρίου 1986, ο Jarman διαγνώστηκε ως θετικός στον ιό HIV και μίλησε ανοιχτά στο κοινό για την ασθένειά του. Το 1994, πέθανε από AIDS στο Λονδίνο. 
O Aλέξης Μπίστικας (γεν. στην Αθήνα, 1964, θαν. 1995) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος.Σκηνοθέτησε εννέα ταινίες μικρού μήκους και μία μεγάλου μήκους, Πέθανε από AIDS στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995.

https://www.youtube.com/watch?v=2ohTjCIgs4w  

Όταν θα έρθεις



Όταν θα έρθεις
φέρε μαζί σου
κι εκείνο το πράγμα που έμοιαζε λίγο με έρωτα
και μην ξεχάσεις σπίτι σου
τη φαρδιά αγκαλιά
που χωράει
τα καλά και τα στραβά μου
α! και τα μικρά φιλιά
που συνηθίζεις να μου ακουμπάς στις παρειές
όποτε τυχαίνει να καθίσεις πλάι μου
-βάλε τα μέσα-

... θα χρειαστείς και τον αρχαϊκό φόβο σου βέβαια.
Φέρτον κι αυτόν: τίποτα δεν πρέπει να σου λείψει!
εξάλλου, πόσο χώρο μπορεί να πιάσει ένας χιλιοδιπλωμένος φόβος
ανάμεσα σε τόση επιθυμία
αν θες τη γνώμη μου,
πρέπει να κοιτάξεις για μεγαλύτερη βαλίτσα
οι βιτρίνες είναι γεμάτες βαλίτσες απούλητες
κι αυτή που κρατάς
έχει παλιώσει
είναι μικρή
-αν θες τη γνώμη μου-
νομίζω πως σε λίγο
δεν θα χωράει
τις αποσκευές μας.
Ε.Κ.

Κοίταξε όμως τι μπορείς να βρεις! Τυχαία και συμπτωματικά. Αλλά υπάρχει και η κουβέντα  "τίποτα δεν είναι τυχαίο" όπως και η θεωρία των συμπτώσεων, συναντήσεις, τρένα που χάνουμε, βιβλία που ανοίγουν σε κάποια σελίδα με σημασία, πόρτες που βρίσκουμε μισάνοιχτες, συζητήσεις που ακούμε τυχαία, βλέμματα που διασταυρώνονται μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο.
Διαμάντια στο χώμα... Κυριολεκτικά στο χώμα: Ο κύριος αυτός, ένα διαμάντι που γράφει ωραία, που σκέφτεται ωραία, που πράττει ωραία, που καλλιεργεί το χώμα ωραία και είναι ευτυχής... 
Έκπληξη για την ανακάλυψη!
Μιλά για τον εαυτό του: 



(Τον τιμώ με μία δική του φωτογραφία)

Κάποτε από περιέργεια μεγάλη ο Κράνιος
άρχισε να χτυπάει τους φίλους του δυνατά στο κεφάλι και την πλάτη.
Τόσο δυνατά που μερικοί διαμαρτηρήθηκαν εντόνως.
Ήθελε να διαπιστώσει μήπως ήταν κούφιοι. 

Όλοι τους στα χτυπήματα ήχησαν διαφορετικά.
Κι ανάλογα με το σημείο ακριβώς και τον τρόπο της κρούσης
κι ανάλογα με την υγρασία της ατμόσφαιρας και την ώρα της ημέρας.

Σα ντενεκέδες άδειοι,
σαν τρύπια πλαστικά δοχεία, σα βαγένια στεγνά,
σαν άδεια σπίτια ...
Σαν ξύλα ή τούβλα ή ντουβάρια ή χαλκώματα...
Σα ραγισμένοι, ξεκούρδιστοι , πληγωμένοι...

Και μερικοί πυκνοί κι αρμονικοί και υπέροχοι σαν ωραίες καμπάνες,
λυπημένοι όμως και νοσταλγικοί κι απόμακροι και μόνοι...

Σαν εσπερινοί.




http://www.kalliergo.gr/koinotita-separator/koinotita-kalliergites/1521/profile.html

Δεν νιώθω την ανάγκη να συμπληρώσω τίποτα...