Κλειδωμένη

 

Κλειδωμένη στο γραφείο. Κλειδωμένη γενικά. Δεν μιλώ σε κανένα, ούτε στη Νίκη πια δε λέω τους καημούς μου. Και τι να πω; Τα ίδια και τα ίδια κουράζουνε κι εμένα, όχι μόνο τους άλλους. Περνώ το προσωπικό πένθος μου ερημικά εδώ στην ερημία του τόπου. Με ποιον μιλώ; Και ποιος οφείλει να με ακούσει; 

Τα χαρτιά μου μόνο, η οθόνη μου μόνο. Καμιά φορά κλαίω, καμιά φορά μένω ακίνητη, καμιά φορά σκέφτομαι πως οι ρίζες μου έχουν χαθεί και πως πλέον εγώ έχω γίνει μια ρίζα που θα χαθεί κάποτε. 

Βράχος που τον θρίβει η βροχή, ο αέρας, ο ήλιος. Για ποιον τα προσχήματα; 

Σβήνω φωτογραφίες από χτες. Θα σβήνω και αύριο και πολλές από τις επόμενες μέρες. 

Παρασκευή. Κρύο. Χιόνι τριγύρω στα βουνά. Ο ένας μου εαυτός θέλει να πάρει τη φωτογραφική μηχανή και να πάει σε άγνωστα μέρη να μαζέψει εικόνες. Ο άλλος θέλει να μείνει ακίνητος στον καναπέ και να κλαίει τη μοναξιά του.

Μάντεψε ποιος νικάει τις περισσότερες φορές. 

Υ.Γ. Έχω γίνει μια καταθλιπτική ηλικιωμένη. 

(ΚΑΙ καταθλιπτική ΚΑΙ ηλικιωμένη; ΩΧ!)

Υ.Γ.2 - Μην κλαις, άλογό μου, μην κλαις... Δεν είσαι για κούρσες πια, δεν είσαι για αναπαραγωγή, δεν είσαι για όργωμα. Μόνο για φόρτωμα είσαι... Κι αυτό αμφιβάλλω αν το αντέχεις. 

-Αφήστε με απλά να βόσκω ήσυχα εδώ στα χωράφια.

-Μην κλαις, άλογό, μου, μην κλαις...

Σύμβουλος υγείας

Το μίσος δεν κάνει καλό στην υγεία. Ο θυμός δεν κάνει καλό στην υγεία. 

Είμαι θυμωμένη και σε μισώ που δεν με διάλεξες. 

Τα κόλυβα

 

Παρασκευή βάζω το σιτάρι στο νερό κατά τις συνταγές για να μαλακώσει. Όλη νύχτα το αφήνω. Σάββατο το βράζω με μια φλούδα λεμονιού. Τα νερά τα ρίχνεις στον κήπο. Κατά τις συνταγές. Το στραγγίζω, το βάζω σε λευκή πετσέτα να στεγνώσει. Όλη νύχτα στεγνώνει το στάρι. Παράλληλα καβουρντίζω αλεύρι, τριμμένο στραγάλι, τρίβω φρυγανιά. Καβουρντίζω αμύγδαλα, σουσάμι, καρύδια. Κυριακή πρωί χαράματα ανακατεύω τα υλικά. Σταφίδα μαύρη, σταφίδα ξανθιά, γλυκάνισο, μαϊντανό ψιλοκομμένο, ζάχαρη και τα καβουρντισμένα. Σκεπάζω με ζάχαρη άχνη και φτιάχνω με μύγδαλα ένα σταυρό. Σκεπάζω. Προλαβαίνω μισή γουλιά καφέ. Ραντεβού στην εκκλησία. 

Μαθαίνεις να κάνεις απόλα. Μαθαίνεις να φτιάχνεις κόλυβα, όπως μαθαίνεις να αλλάζεις πρίζες, να βάζεις από τη σωστή μεριά την αλυσσίδα στο αλυσσοπρίονο, να κρεμάς κάδρα, να επιδιορθώνεις συρτάρια, να συνδέεις καλώδια, να αλλάζεις λάστιχα στο αυτοκίνητο. Μαθαίνεις φώτοσοπ, μαθαίνεις να ανεβοκατεβάζεις αρχεία, να χρησιμοποιείς σέγα, μπλακ-εντ-ντέκερ, να φτιάχνεις ελιές. Μαθαίνεις. 

Σήμερα έμαθα ότι στην εκκλησία υπάρχει τραπεζάκι για τα μνημόσυνα.  Βάζεις εκεί τα κόλυβα, βάζεις λέει μια φωτογραφία του αποθανόντα, λουλούδια, κεράκι. Σήμερα τα έμαθα. Αρνητής των κηδειών, μνημόσυνων, τρισάγιων και πασών των θανατικών εκδηλώσεων, δεν ήξερα τις παραδόσεις. Έμαθα. Μαθαίνεις. 

Στην εκκλησία. Παρακολουθούμε τη θεία λειτουργία με σταυρωμένα χέρια. Ο παππάς με το που βγήκε από το ιερό κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μας. Καινούργια πρόσωπα. Πόθεν πώς; Χαμογέλασα πίσω από τη μάσκα. 

Μία οσμή ήρθε στη μύτη μου. Παρά τη μάσκα. Κάποιος πέρδεται μέσα στην εκλησία. Δεν ξέρω ποιος, υποψιάζομαι τον καντηλανάφτη που στέκεται μπροστά μου, αλλά δε μπορώ να κατηγορήσω κανένα, είμαι και μέσα στον οίκο του Θεού. Όμως αμαρτάνω. Μιας και τον υποψιάστηκα, τον παρατηρώ. Πρώτη αντίδραση, κοιτάζει με πλάγιο βλέμμα σε εμάς που βρισκόμαστε πίσω του. Δεύτερη αντίδραση κάνει μισό βήμα και πλησιάζει την πόρτα, τη σπρώχνει με τον ώμο και τη μισανοίγει. Την αφήνει μισάνοιχτη. Δίκαια τον υποψιάστηκα. Η αδελφή μου δίπλα στο αυτί μου ψέλνει τα ίδια με τον ψάλτη, αλλά ο καθένας με δικό του ρυθμό.  

Ο καντηλανάφτης πέρδεται ακόμα μία φορά. Ωστόσο ο παππάς έχει λιβανίσει και η οσμή τούτη τη φορά χάνεται ανάμεσα στα λιβάνια.

Βγαίνουμε έξω. Η αδελφή μου μοιράζει κόλυβα σε ποτηράκια πλαστικά χωρίς κουταλάκια επειδή το σούπερ μάρκετ δεν  διέθετε. Μια τσιγγάνα δίπλα αδειάζει τα κόλυβα στο στόμα της σαν ποτό.  Ένα οχτάχρονο τσιγγανάκι με κοιτάει κατάματα. Μου έρχεται να το αγκαλιάσω.   

Όλα αλλάζουνε και τίποτα δε μένει

 

Οι πλανήτες αλλάζουν και οι σκέψεις αλλάζουν και οι πόνοι αλλάζουν και τα μίση αλλάζουν και οι απόψεις αλλάζουν και οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι αλλάζουν και οι κυβερνήσεις αλλάζουν και το Σύμπαν αλλάζει. Ωραία. Καλό είναι αυτό. (Μόνο ο Μιχάλης δεν ήθελε να αλλάξει!) (Γέλιο).

Και του είπε η ψυχολόγος ότι ο άνθρωπος είναι σαν το φυτό στη γλάστρα. Οι ρίζες του αλλάζουν, το μέγεθος αλλάζει, κι αυτό θέλει αλλαγή σε μεγαλύτερη γλάστρα αλλιώς θα πεθάνει. Το κακόμοιρο. 

Ο Μιχάλης τότε δεν το καταλάβαινε αλλά τώρα έχει αλλάξει. Έχει κάνει εγχείρηση στα μάτια για να πετάξει τα γυαλιά, έχει φτιάξει καινούργια δόντια και έχει αρχίσει να μοιάζει της μάνας του. Από αλλαγή σε αλλαγή. Βρήκε το νόημα.

https://youtu.be/LTbsj6QaPAQ

Το δώρο

 

Όπως τότε που της πρόσφερε το χρυσό δαχτυλίδι με ψεύτικη επισημότητα.

-Δώρο.

-Δεν με νοιάζουν τέτοια δώρα. Να μη με ξαναπείς πουτάνα, θέλω.

-Τι λες μωρή καριόλα;

Χτυπάει το χέρι του στην ξύλινη σκάλα, φεύγει το ρολόι του από το χέρι, πετάει έξαλλος το χρυσό δαχτυλίδι από το παράθυρο στο δρόμο. 

Θέλει να διορθώσει τις αναμνήσεις της όπως η ηρωίδα στο βιβλίο που γράφει.

Όπως τότε που της πρόσφερε το χρυσό δαχτυλίδι με ντροπαλή επισημότητα.

-Δώρο.

-Δεν με νοιάζουν τέτοια δώρα. Να μη με ξαναπείς πουτάνα, θέλω.

-Ποτέ πια! Στο υπόσχομαι, αγάπη μου. Πραγματικά, ήμουν τρελός. 

Σκύβει και τη φιλάει με αγάπη, ενώ τρυφερά και τρέμοντας, της φοράει το δαχτυλίδι. 

Δανεικό τσιγάρο

Όπως το τσιγάρο που παίρνει από το Γιώργο μετά το μάθημα και το καπνίζει μόνη μόλις γυρίζει σπίτι. 

Υ.Γ. Δαιμονισμένος αέρας έξω. Τρομάζω. Οι λέξεις, οι σκέψεις, χείμαρος ορμητικός. Με δύναμη ανεξέλεγκτη όπως ο αέρας. Καφές που κρυώνει. Η οθόνη απέναντι, χρωματιστή. 

Το παρελθόν μας σβήνεται ή κρύβεται; 

Φόνοι εξ αμελείας

Όπως τότε που άφησε τα πουλιά να ψοφήσουν από δίψα μέσα στα κλουβιά. 

Κι ύστερα 

κι ακόμα

κλαίει.