Ο ήλιος της καρδιάς μου

Είσαι ο ήλιος της καρδιάς μου.
Μέσα από σένα καταλαβαίνω τη μέρα και τη νύχτα
(πολλές μέρες και νύχτες έχουν περάσει από τη ζωή μου απαρατήρητες)
Εσύ τα ανθίζεις όλα,
(στ' ορκίζομαι, οι γλάστρες μου χαμογελούν)
εσύ τα γονιμοποιείς
(μέλι από μέλισσες και φρέσκα μανταρίνια)
Εσύ αγκαλιάζεις το δέρμα και ζωντανεύει
(απαλό απαλό σέρνεται το χάδι σου)
κάνεις το γέλιο να ξανάρχεται
(παιδί κι εσύ που παίζουμε,
όταν με μαλώνεις που δεν πλένω δόντια το πρωί
όταν φωτογραφίζεις τα φιλιά μας,
όταν απλώνεις το χέρι σου κι ακουμπάς το γόνατό μου σαν οδηγώ)
και ξέρω πως είναι κλισέ όλα αυτά
και πως χιλιάδες ποιητές τα έχουν γράψει και ξαναγράψει

κι ακόμα καλύτερα από μένα
απλοϊκή είμαι
κι απλοϊκά μιλώ
αλλά πώς στο καλό να μιλήσω για σένα
που είσαι ο ήλιος της καρδιάς μου;

Ε.Κ.

Μέλι

Ανοίγει την αγκαλιά του. Μπαίνω μέσα. Ακουμπάω στον ώμο του.
"Άντεξέ με, σήκωσε το βάρος μου. Επίτρεψέ μου να νιώσω πως ακουμπάω κάπου. Μεγαλώνουμε κι εκείνο το παιδάκι μέσα μας ακόμα έχει ανάγκη για στήριγμα και προφύλαξη. Φύλαξέ με απ’ τις κακές μου σκέψεις, απ’ τον διπλό μου εαυτό, φώναξέ με terron de azucar, ένωσέ με".
Φιλιόμαστε.
"Πάρε το μέλι. Η αγάπη σου είναι μέλι από χιλιάδες στόματα μελισσών, νέκταρ μαζεμένο από χιλιάδες λουλούδια. Δώσε μου μέρες γλυκές να παίρνω μαζί μου όπου πηγαίνω από δω και στο εξής. Μην αφήνεις το μέλι να χύνεται". 

Ε.Κ.

Πόσο μου αρέσει στο γράψιμο να ανακαλύπτω παραγράφους που έχω γράψει και τις ξαναδιαβάζω μετά από καιρό και ακόμα μου αρέσουν... ...και είναι σα να τις έγραψε άλλος... και ενώ τις έγραψα εγώ μου αρέσουν τόσο που θα ήθελα να τις έχω γράψει εγώ... Μαγικό...

Χάρτινο ψάρι

"Παραιτούμαι", μου είπε.
"Βαρέθηκα να αγωνίζομαι. Αφήνομαι. Κουράστηκα", είπε.
"'Οπως έρθουν", συμπλήρωσε και με κοίταξε κατάματα.
"Γενηθήτω το θέλημά σου", ψιθύρισε μετά από λίγο και, σχεδόν δεν το άκουσα.
Την φίλησα σταυρωτά: δυό στα μάγουλα, ένα στο μέτωπο κάτω από τα μαλλιά, εκεί που κρύβει σκεπασμένο το τρίτο της μάτι, κι ένα στο στόμα.
Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα,  τα δυο σκυλιά που την φυλούσαν, γρύλλισαν αντίο. Γρύλλισα κι εγώ. Δεν θα τα ξαναδώ τα αγαπημένα μου.

Την είδα μετά από δυό βδομάδες στη θάλασσα. Το κύμα πότε αγρίευε και πότε ημέρωνε σαν πουλί νυσταγμένο. Άφηνε αποτυπώματα στην άμμο. Περπατούσε με πόδια γυμνά. Μονάχα που, πριν διαβάσεις το αποτύπωμα, αυτό, αμέσως χανόταν. Θες το κύμα, θες ο αγέρας, θέλεις η άμμος η γυαλιστερή, ρουφούσαν τα χνάρια από τα δάχτυλά της.Δεν έμενε τίποτα πίσω της. Ντυμένη στα γαλάζια ήταν και με ένα σκοινί από καλοκαιρινά χορτάρια τραβούσε ενα χάρτινο ψάρι. Δεν μιλήσαμε. Ο ουρανός είχε χαμηλώσει τόσο, που κόντευε να καθίσει επάνω στα λέπια του.

Ωδή στους σκλαβωμένους

Βαδίζουμε
πάνω σε ελεύθερα σχοινιά
ποιούμεν ποίησην
σε ελεύθερο στίχο
ερωτευόμαστε ελεύθερα
ελεύθερους και δεσμευμένους
παλεύουμε για κάθε είδους ελευθερία
ενάντια σε ιδέες, αφεντικά, συντρόφους, πατρίδες
γενικώς
αντιστεκόμαστε σε κάθε δέσμευση
να μπορούμε λεύτερα να τα κάνουμε ολα
μεγάλο προσόν η λευτεριά

μονάχα όταν πεθαίνουμε

γατζωνόμαστε πάνω της κι εκλιπαρούμε να δεσμευτούμε με τη ζωή
που κι αυτή, τι κάνει; ελεύθερους ζητάει να μας αφήσει.

Παρακαλώ! Περάστε, οι φιλελεύθεροι,
αλλά να μην ακούσω διαμαρτυρίες!

Φωτογραφία

Ο Δημήτρης λέει ότι μερικοί από εμάς κολλήσανε μια ανωμαλία. Βάζει τον εαυτό του μέσα, όπως βάζει κι εμένα.
Παραθέτω τη φωτογραφία του Δημήτρη ο οποίος βούλιαζε στην πισίνα και καθότανε όσο πιο πολύ μπορούσε κάτω από το νερό για να τον φωτογραφίσω.

Επίσης ο Δημήτρης με τράβηξε πολλές φωτογραφίες για να αποδείξει του λόγου του το αληθές.

Η αλήθεια είναι ότι το βλέπω κι εγώ. Μερικοί από εμάς κάτι έχουμε πάθει. Δεν ξέρω αν είναι ανωμαλία κι ούτε ξέρω πώς λέγεται. Το σίγουρο είναι ότι κάτι μας έχει καταλάβει, που δρα ανεξέλεγκτο. Εμένα με κόλλησε ο Παύλος. Εγώ νομίζω ότι κόλλησα τον Φώτη.
Σκεφτόμαστε με εικόνες. Χρώματα, επίπεδα, κάθετες, χρυσές τομές, καμπύλες και τέτοια περίεργα.
Ο Δημήτρης μιλάει για εμένα και για εκείνον, αλλά εγώ βάζω κι άλλους στη λίστα. Τον δάσκαλο Βασίλη, τον Θανάση, τον Λάζαρο, τη Νικολέτα, την Κρυσταλλία, τον Παύλο κι αν καθίσω να θυμηθώ, ουκ έστιν αριθμός.

Στη φωτό αριστερά ζαλισμένη από το καράβι κι έτοιμη να αδειάσω το στομάχι, (παρά τη ντραμαμίνη που έχω πιει), και η μηχανή στο χέρι σαν έκτο δάχτυλο. Έκτο μου δάχτυλο που δείχνει τον κόσμο.
















Παράδειγμα1

Παράδειγμα2

Αυτά. Καλήν ημέραν να έχετε. (Και μακριά, να μην σας κολλήσω).

Όταν έχω εσένα

Να είσαι η καλημέρα μου
και η καληνύχτα μου...
Κι ας λένε...

Όταν έχω εσένα
Μπορώ να ονειρεύομαι ξανά
να ξαναγαπώ τον ήλιο
και το πιο αδύναμο χορταράκι
να κοιτώ με σιγουριά τους ανθρώπους

θέλω να λαχταράω να σε δω

θέλω να γελάς με το ένα μάτι σου μικρότερο από το άλλο
θέλω και τα δυο να κοιτούν εμένα

όταν έχω εσένα
αδυνατίζει η μνήμη στους παλιούς καημούς

όσο μου μιλάς
το γέλιο φυτρώνει σε όλες τις γλάστρες

όσο μ' αγαπάς
γλυκαίνει ο κόσμος.

 (...Γιατί οι άνθρωποι συναντιούνται σε αυτή τη ζωή...

και θα συναντηθούν στην επόμενη
μέχρι να ολοκληρώσουν
αυτό που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν σε περασμένες.

Έτσι.

Στεγνός καιρός

Στεγνός καιρός,
μα την αλήθεια...

Καιρός του σώματος έξω
του πνεύματος έξω,
στεγνός ο άτιμος...

Εδώ υπάρχουν ποιητές

γράφουν νοήματα
επιμελούνται σοφιστίες
διαγωνίζονται στον κύκλο τους
ποιος ναι, ποιος όχι,
ποιος καλά,
ποιος πολύ

περισσότερο

τα μέγιστα

ζενίθ

...και τι;

ψυχές που αιμορραγούν
κουκουλωμένες τραυμοπλάστ
και γάζες αποστειρωμένες

ξέρω πως δεν σ' αρέσουν τα μεγάλα κείμενα
στα μακριά ποιήματα βαριέσαι
χάνεις αυτοσυγκέντρωση
κοιτάζεις από πού θα ξεφύγεις

χωράφια στεγνά, σου λέω

τράβα μέσα τους.