Γιατί πρέπει να αφορίσεις ένα ένα εκείνα που σε πλήγωσαν
Ξυπνούσα το πρωί και τον έβρισκα μπροστά στην πόρτα μου. Καθισμένος στο πεζοδρόμιο με το μπλου τζιν, τα σγουρά μαλλιά, τα λίγο σκιστά μάτια. Με τα καθαρά χέρια των δεκαοχτώ. Περνούσα το κατώφλι μου ασυγκίνητη, σκληρή. Έκρυβε τότε τα μάτια -με εκείνα τα χέρια των δεκαοχτώ- κι έκλαιγε πίσω μου.
"Περίμενε", έκλαιγε."Μια στιγμή, να σου πω..."
Τα δάκρυά του απόμειναν ποτισμένα στο πεζοδρόμιο. Ιδού η ρίζα της κατάρας.
Οι παπάδες μας τέλειωσαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου