Συμπυκνώνομαι

 Συρρικνώνομαι αλλά συμπυκνώνομαι. 

Το δώμα μου έγινε ρετιρέ με θέα τη θάλασσα. Πράγματα που κάποτε σνόμπαρα τώρα τα αγαπώ. Το ωραίο είναι ότι η αγάπη αυτή δεν ήρθε ως αποτέλεσμα του "δέχομαι τη μοίρα μου" (ή ακολουθώ τη μοίρα μου) αλλά  επειδή ξέρω ότι ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο κλαδάκι μπορεί να μεταλλαχτεί σε μικρό δέντρο που ξεκουράζεσαι στη σκιά του.

Σύμπαν ή Θεός ή Μοίρες μού έκαναν δώρα. Τα δώρα οφείλεις να τα αξιοποιείς στο έπακρο. Μονάχα που έχω καιρό να γράψω. Ούτε μια κουβέντα ποιητική δεν έρχεται. Αναρωτιέμαι μήπως με τη σιωπή μου εκδικούμαι. 

Αλλά ποιον;   

 

Το σιγανό ποτάμι μέσα μου

 

Ξυπνάς. Ξυπνάς κάποιο πρωί μετά από ένα γερό κρυολόγημα και δεν πονάνε τα πλευρά σου από το δυνατό βήχα, δεν φταρνίζεσαι διπλές φορές και απανωτά (λες και ζητούσε η ψυχή σου να πεταχτεί έξω), δεν πονάει ο τένοντας στον ώμο, (τουλάχιστον όχι σε κάθε κίνηση), ξυπνάς και έχεις τόσα χρήματα που σου φτάνουν να βγάλεις το μήνα, (από τις σπάνιες φορές), ξυπνάς και αποφασίζεις ότι πια το κόκκινο στα μαλλιά δεν σου κάνει (αλλάζεις χρώμα), ξυπνάς κάποιο πρωί και βλέπεις τις κοπέλες που φωτογράφισες να ανεβάζουν τις φωτογραφίες σου στο φβ, να τις δείχνουν περήφανες. Τους αρέσει αυτό που έχεις κάνει, νιώθουν ότι τις έχεις τιμήσει και σε τιμούν κι εκείνες... 

Είσαι έτοιμη να ξανασχεδιάσεις το δημιουργικό σου που το είχες θάψει μαζί με εκείνον τον αδυσώπητο έρωτα. Που (επιτέλους) έχει πεθάνει. Τα πλοκάμια του ξεράθηκαν και έπεσαν. Οι κοπέλες που φωτογράφισες ξεκόλλησαν από πάνω σου τα τελευταία. Ατρόμητη ξανά. Και έτοιμη. 

Υ.Γ. Ψιτ! Εσύ που τα διαβάζεις, μη δίνεις πολλή σημασία! Εγώ απλά εκτονώνομαι γράφοντας. Κυλάει μέσα μου ένα σιγανό ποτάμι που από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου με πάει μαζί του... Καταλαβαίνεις... 

Ένα ποτάμι, όσο σιγανό κι αν είναι, 

δύσκολα ελέγχεται.

Η πισίνα

 Μήνυμα από Φίλιππο. Μια πισίνα στρογγυλή, αγοραστή, γεμάτη νερό, με δυο τρεις χαρούμενους να πλατσουρίζουν μέσα της. 

-Να το φτιάξεις αυτό Ευτυχούλι! Τέλειο θα είναι πάνω στην ταράτσα σου! Θα είσαι μέσα στην πισίνα και θα βλέπεις τη θάλασσα! Τέλειο δεν θα είναι; Ε; 

-Τέλειο, τέλειο! απαντώ. 

Ο μικρός μου γιος έρχεται επίσκεψη με την κοπέλα του.

-Μάνα, να βάλεις και μια αιώρα εδώ πάνω! Να ξαπλώνεις και να κοιτάς τη θάλασσα! Θεϊκά θα είναι! Θα σου φέρω τη δική μου αιώρα! Θα είναι τέλεια! 

-Τέλεια, τέλεια! απαντώ. 

Και τώρα κάντε εικόνα:

Μια μουρλή εντελώς μόνη (σπάνια πηγαινοέρχεται κόσμος εδώ) να φορά μαγιό και να τσαλαβουτάει μέσα σε μια γαλάζια πλαστική πισίνα. Έπειτα να ξαπλώνει στην αιώρα και να απολαμβάνει. Από γύρω να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να χαζεύουν μία εντελώς μόνη που τα έχει παίξει εντελώς.

Τέλεια; Τέλεια;    

"Πιάνουν τα χέρια σου"!

 

Ακούω πολύ συχνά τη φράση "Ωραίο αυτό το έφτιαξες! Αλλά εσένα πιάνουν τα χέρια σου!" Το ακούω και νευριάζω. 

Σου έχω πληροφορία, φιλαράκι: Δεν υπάρχουν χέρια που να ΜΗΝ πιάνουν! 

Και τα δικά σου θα "έπιαναν"  εάν αποποιόσουν την τεμπελιά σου. Hello?? Νομίζεις ότι ο άνθρωπος του οποίου "πιάνουν" τα χέρια του γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να φτιάξει αυτό ή εκείνο ή το άλλο; Κωλοχτυπήθηκε για να το μάθει, φιλαράκι! Έκανε χίλιες δοκιμές και απέτυχε. Και θύμωσε που δεν τα καταφέρνει, και έβρισε, και χάλασε υλικά, και ορκίστηκε να τα παρατήσει και να μην ξαναδοκιμάσει ποτέ. Αλλά ξαναδοκίμασε. Και τη χιλιοστή μία τα κατάφερε. Κι ύστερα ήρθες εσύ και οι όμοιοί σου και του είπατε ότι "πιάνουν" τα χέρια του. 

Βγες από την confort zone σου φιλαράκι αν θες να αρχίσουν να "πιάνουν" και τα δικά σου χέρια. Βγες από τη βαρετή τεμπελιά σου γαμώτο και διάβασε, κοίτα, μάθε, δοκίμασε, απότυχε, επέμεινε, ξανακάντο μέχρι να το κατέχεις. Αλλιώς  μη μου λες βλακείες ρε φιλαράκι. Απλά κούνα τον κώλο σου. Κι όταν θα φτιάξεις κάτι και μου το δείξεις, δεν θα πω "πιάνουν" τα χέρια σου αλλά μπράβο που άρχισες να το φχαριστιέσαι. 

Αναγγελία θανάτου

 Αναγγελία θανάτου. 

Ανοίγεις παράθυρο. Ανοίγεις υπολογιστή. Ανάβεις το γκάζι και ακουμπάς επάνω το μπρίκι. Βάζεις δυο κουταλιές καφέ. Περιμένεις να φουσκώσει. Πίνεις μισό ποτήρι νερό. Ακουμπάς τον καφέ στο γραφείο. Φτιάχνεις λίγο τα μαξιλάρια στην καρέκλα. Κάθεσαι. Απέξω κοκόρια λαλάνε. (Η Τυτώ λάλησε προχτές πού ήμασταν στο σπίτι του Φώτη. Είπα είναι μακριά από το σπίτι μου η λαλιά της, δεν έδωσα σημασία.)

Αυτοκίνητα κάτω από τη λεωφόρο, τα πουλιά ακόμα κοιμούνται, ήχοι ζωής, μακρινοί. Εμείς ό, τι κάνουμε κάθε μέρα. Εσύ;

Αντίο Αλέκο. 

Τώρα 

μπορείς 

να 

ησυχάσεις. 

Ζητείται συναίσθημα

 

Γιατί οι συγγραφείς και οι ποιητές χρειάζονται συναισθηματικούς ερεθισμούς για να γράψουν; Επειδή ο συναισθηματικός ερεθισμός τούς κάνει να βλέπουν πιο ρομαντικό τον γύρω κόσμο, τους δίνει ελπίδα κι ας είναι άγονη, ελπίδα πως όλα μπορεί να καλυτερέψουν κάποια στιγμή κι ας είναι άσχημα τώρα. Γι' αυτό αποζητούν τους έρωτες. Γιατί μόνο τότε όλα μοιάζουν να είναι διαφορετικά. Η χαρά και ο πόνος είναι η τροφή των γραπτών τους. Η ψυχική ηρεμία γι' αυτούς είναι ένα τέλμα που τους βγάζει  έξω από τη φύση τους. Ξένος τόπος. 

Υ.Γ. Παρά θίν' αλός, φιλοσοφίες με μαγιό. 

Tuesday, Αυγούστου 8, Ρεμάλια!

7:26

Η Εύβοια είναι όμορφη, όπως και η Χαλκιδική, όπως όλη η Ελλάδα που, κρατάει. Παρά τις φωτιές που την κατακαίνε, είναι σα μια γυναίκα που κάθε τόσο τη στραπατσάρουν κι αυτή με όσες δυνάμεις της απομένουν, ανασυντάσσεται. Βάφεται λίγο, χτενίζεται λίγο και σηκώνεται όρθια κι ας ξέρει πως θα έρθει η ώρα που θα την ξαναρίξουν. Γιατί θα την ξαναρίξουν. Βέβαιο. Γιατί είμαστε ρεμάλια. 

Μιλάμε για τον αρχαίο πολιτισμό μας και περηφανευόμαστε που κρατάμε από τέτοιο σόι. Αλλά δεν αναρωτιέται κανείς, εκτός από τα χαρίσματα, αν πήραμε και ελαττώματα; Μιλάμε για τις ομορφιές της Ελλάδας και το μεγάλο σόι από το οποίο κατάγεται. Η πονηριά; Από ποιο σόι προέρχεται; Η αρπαγές από εδώ κι από εκεί για να γεμίσει η τσέπη μας  από ποιο σόι προέρχεται; Οι φωτιές, οι μίζες, η ζητιανιά προς όφελός μας, η δοσιλογία, οι υπόγειες ρουφιανιές, οι ψεύτες, από ποιο σόι;  Οι κωλοπολιτικοί μας από ποιο σόι προέρχονται; Από εκείνο το μεγάλο; 

Είμαστε ρεμάλια, ρε! Αφήστε τις υψηλές καταγωγές και στρώστε μια χώρα τουλάχιστον τίμια. ΤΩΡΑ. Αφήστε το πριν. Το πριν το έφτιαξαν άλλοι για σας. Δεν είναι έργο δικό σας.  Εσείς απλά το ξεφτιλίσατε. Σα να κοπιάζει ο γονιός σου να σου φτιάξει μια περιουσία κι εσύ να την παίζεις και να την χάνεις στα χαρτιά. Ρεμάλια! 

Υ.Γ. Κακοδιάθετη, όχι τον τελευταίο καιρό, αλλά τα τελευταία χρόνια. Γκρινιάρα και κακιά. Τι καλά να υπήρχε ένας Batman να καθαρίζει τον τόπο από τους κακούς!