Όλα αλλάζουνε και τίποτα δε μένει

 

Οι πλανήτες αλλάζουν και οι σκέψεις αλλάζουν και οι πόνοι αλλάζουν και τα μίση αλλάζουν και οι απόψεις αλλάζουν και οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι αλλάζουν και οι κυβερνήσεις αλλάζουν και το Σύμπαν αλλάζει. Ωραία. Καλό είναι αυτό. (Μόνο ο Μιχάλης δεν ήθελε να αλλάξει!) (Γέλιο).

Και του είπε η ψυχολόγος ότι ο άνθρωπος είναι σαν το φυτό στη γλάστρα. Οι ρίζες του αλλάζουν, το μέγεθος αλλάζει, κι αυτό θέλει αλλαγή σε μεγαλύτερη γλάστρα αλλιώς θα πεθάνει. Το κακόμοιρο. 

Ο Μιχάλης τότε δεν το καταλάβαινε αλλά τώρα έχει αλλάξει. Έχει κάνει εγχείρηση στα μάτια για να πετάξει τα γυαλιά, έχει φτιάξει καινούργια δόντια και έχει αρχίσει να μοιάζει της μάνας του. Από αλλαγή σε αλλαγή. Βρήκε το νόημα.

https://youtu.be/LTbsj6QaPAQ

Το δώρο

 

Όπως τότε που της πρόσφερε το χρυσό δαχτυλίδι με ψεύτικη επισημότητα.

-Δώρο.

-Δεν με νοιάζουν τέτοια δώρα. Να μη με ξαναπείς πουτάνα, θέλω.

-Τι λες μωρή καριόλα;

Χτυπάει το χέρι του στην ξύλινη σκάλα, φεύγει το ρολόι του από το χέρι, πετάει έξαλλος το χρυσό δαχτυλίδι από το παράθυρο στο δρόμο. 

Θέλει να διορθώσει τις αναμνήσεις της όπως η ηρωίδα στο βιβλίο που γράφει.

Όπως τότε που της πρόσφερε το χρυσό δαχτυλίδι με ντροπαλή επισημότητα.

-Δώρο.

-Δεν με νοιάζουν τέτοια δώρα. Να μη με ξαναπείς πουτάνα, θέλω.

-Ποτέ πια! Στο υπόσχομαι, αγάπη μου. Πραγματικά, ήμουν τρελός. 

Σκύβει και τη φιλάει με αγάπη, ενώ τρυφερά και τρέμοντας, της φοράει το δαχτυλίδι. 

Δανεικό τσιγάρο

Όπως το τσιγάρο που παίρνει από το Γιώργο μετά το μάθημα και το καπνίζει μόνη μόλις γυρίζει σπίτι. 

Υ.Γ. Δαιμονισμένος αέρας έξω. Τρομάζω. Οι λέξεις, οι σκέψεις, χείμαρος ορμητικός. Με δύναμη ανεξέλεγκτη όπως ο αέρας. Καφές που κρυώνει. Η οθόνη απέναντι, χρωματιστή. 

Το παρελθόν μας σβήνεται ή κρύβεται; 

Φόνοι εξ αμελείας

Όπως τότε που άφησε τα πουλιά να ψοφήσουν από δίψα μέσα στα κλουβιά. 

Κι ύστερα 

κι ακόμα

κλαίει. 

Το κοκαλάκι της νυχτερίδας

 Όπως τότε που παγίδεψε και σκότωσε μια μικρή νυχτερίδα για να κρατήσει το κοκαλάκι της. 

Και όπως τότε που χάρισε ένα από τα κοκαλάκια στη Ρούλα και η Ρούλα το έχασε. 

Μολύβι

 

Όπως τότε που στο δημοτικό κάρφωσα το μολύβι 

στην παλάμη της διπλανής μου. 

Αγαπομίσος

 

Αγαπομίσος τρέφουν όλα τα έμβια όντα για αναρίθμητα πράγματα.

Οι χοντροί (με βάζω μέσα) αγαπούν το φαγητό και συγχρόνως το μισούν επειδή τους παχαίνει. Επειδή δεν μένει μονάχα η ευχαρίστηση της γεύσης αλλά και τα σκατοκιλά. 

Οι παντρεμένοι τρέφουν αγαπομίσος για τους-τις συντρόφους τους. Επειδή δεν είναι μόνο η ευχαρίστηση της συντροφικότητας αλλά και τα λερωμένα σώβρακα και οι εκνευριστικοί τρόποι του άλλου. 

Οι συγγραφείς λατρεύουν τη λευκή άδεια σελίδα αλλά την ίδια στιγμή τη μισούν γιατί πολλέςφορές δεν τους επιτρέπει να τη γεμίσουν.

Οι δάσκαλοι τρέφουν αγαπομίσος  για τους μαθητές τους.

Τα παιδιά για τους γονείς τους. Οι γονείς για τα παιδιά τους. Οι εραστές. 

Για ό, τι αγαπάμε υπάρχει μέσα μας και το αντίστροφο συναίσθημα.