Το άλογο μέσα μου

 

Εεεεεμπρός λοιπόν καλά μου χεράκια!!!

Γράψτε, αφού το θέλετε τόσο πολύ!

Εγώ πάλι, δε θέλω να γράψω. Αυτό που επιθυμώ είναι να "εξαφανιστώ" για ένα διάστημα. Ζωώδες ένστικτο. Τα πληγωμένα ζώα αποσύρονται σε ένα απόμερο σημείο και γλύφουν την πληγή τους ώσπου να γιάνει. Αυτό θέλω. Να αποσυρθώ ώσπου να γιάνει η ψυχή μου. Όχι μηνύματα, όχι γκλιν γκλιν στο κινητό, όχι απαντήσεις, όχι υποχρεωτικά και από ευγένεια, όχι επαφή από καλωσύνη. Να γίνω καλά πρώτα. Προέχει. Για να στέκομαι δίπλα σας πρέπει να είμαι καλά. Για να μπορώ να ακούω τον πόνο σας πρέπει πρώτα εγώ να γιάνω τον δικό μου. 

Το άλογο μέσα μου. 

 Ό,τι μουσική βάζω σήμερα πονάει. Η μέρα πονάει. Πονάνε τα σύννεφα έξω. Τα κλειστά παράθυρα. Το καταραμένο βιολί του Umebayashi, πονάει. Οι φωτογραφίες της Μιμίας, της μάνας, οι δικές σου. Ακόμα και οι φωτογραφίες με τα τοπία. Κι αυτές δεν κάνουν τίποτα για να είναι χαρούμενες. 

.............................................................

Ο Σ. έρχεται σπίτι και νιώθει πως είναι δικό του. Σηκώνομαι να τον κεράσω μια κόκα κόλα από το ψυγείο. Έρχεται πίσω μου. Πιάνω το βλέμα του να κοιτάζει τον πισινό μου. Με πιάνει ότι τον έπιασα. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες", λέει δείχνοντάς με. 

Φοράω πράσινο παντελόνι φόρμας κοντό στον αστράγαλο, φαίνεται το πόδι και το μπεζ καλτσάκι. Φοράω παντούφλες, που με το κοντό καλτσάκι φτιάχνουν αξεπέραστο σύνολο. Μαλλιά αχτένιστα  και άλουστα με τη ρίζα να γκριζάρει, η μέρα της βαφής είναι σήμερα, χτες δεν ήταν, ο Σ. δεν πρόλαβε να τη δει βαμμένη. Δε μιλώ για την υπερλαμπρότητα των παραπανίσιων κιλών. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες". 

Το βράδυ κοιμήθηκα στις δέκα. 

Το φαγητό

 

Έτοιμη να φύγω. 

Γύρω χαρτιά. Κεφάλι γεμάτο. 

Δε θέλω να το φάω αυτό μαμά. Δε μαρέσει. 

Θέλω να φάω εκείνο που μαγείρευες μέχρι το δεκαπενταύγουστο, θυμάσαι ποιο; 

Αν δε μου φτιάξεις από εκείνο δεν ξανατρώω τίποτα μαμά.

Εκείνο μόνο ήτανε δροσερό και μυρωδάτο και αστείο. Τι είχες βάλει μέσα, μαμά; 

Έτοιμη να φύγω. Γυρίζω στα χαρτιά μου.

Κεφάλι άδειο. 

Δεν θέλω να το φάω αυτό μαμά. 

Λυπάμαι. 

Υ.Γ. πότε γελάς, πότε κλαις, πάντα κάνε κάτι 

Η βέρα

 

Δε θέλω μύξες, δε θέλω ρόδα, δε θέλω ρομαντικά

δε θέλω τίποτα

δε θέλω κουβέντες, δε θέλω ομιλίες, δε θέλω γάμους

δε θέλω τίποτα

Στον πάτο της τσάντας μου 

έχω τη βέρα της μάνας

τη φοράω πότε στο δεξί, πότε στο αριστερό

χτες που μπήκα στο μαγαζί 

έβγαλα τη βέρα από το δάχτυλο

και την ξαναπέταξα στον πάτο της τσάντας.

Ρίξε το μεγάλο σκοινί 

πιάνομαι για να βγω απ' το πηγάδι 

εδώ δεν υπάρχουν ρόδα, μύξες, ρομαντικά

το μεγάλο πηγάδι έχει μονάχα γλίτσα στους τοίχους

και δεν έχω τσάντα μαζί μου

και η βέρα της μάνας γλιστράει

απελπιστικά. 

Ο τρομερός μήνας Αύγουστος

Η μπόρα

 ... και η μπόρα περνάει

και μετά από το φόβο για τις αστραπές και τα μπουμπουνητά

βλέπεις ότι η μπόρα ήρθε για καλό

και ξέπλυνε

και πότισε

και καθάρισε τον ουρανό σου

και λες η μπόρα για καλό ήρθε

τι καλή μπόρα που ήταν κι αυτή!

και μετά πίνεις τον καφέ σου στη βεράντα

και λες τι καλός καφές!

και μετά ξεκινάς να γράφεις το καινούργιο βιβλίο σου 

που είχες πριν τη μπόρα παρατήσει

και λες τι ωραίο βιβλίο που θα γράψω!

και σταματάς να γκρινιάζεις

κι ας είσαι ακόμα βρεγμένος μέχρι το μεδούλι

ο καλός Θεός θα στείλει αεράκι να σε στεγνώσει 

και λες τι καλό είναι που υπάρχει Θεός! 

Είναι κάποιος που μπορείς να εμπιστεύεσαι

για τις αποδόσεις

κι ας μην τις πούμε τιμωρία

ας τις πούμε δικαιοσύνη.

Τα τρία σκυλιά της Εκάτης

 

Τρεις μέρες ταΐζω τα σκυλιά

τρεις νύχτες φυλούν το τρίστρατο

για να περάσω

έρχονται πίσω μου

δόντια ακονισμένα

μάτια αίμα

με κοιτάζουν με αφοσίωση

περιμένουν προσταγή  

έσο έτοιμος σου λέω 

θα σε φάνε 

η Εκάτη γελά

η Εκάτη εμπιστεύεται τα σκυλιά της 

εσύ έσο έτοιμος: τα σκυλιά μου έρχονται να 

κατασπαράξουν 

εσένα. 

Η αγελάδα που σε τρέφει

 

Να πιάνεις τον παραγωγικό καιρό και να τον αρμέγεις. Ο παραγωγικός καιρός είναι η αγελάδα που σε τρέφει. Πολλές φορές τα μαστάρια της έχουν τόσο γάλα που ξεχύνεται μόνο του, χωρίς να τα αγγίξεις καν. Την έχεις καλοταϊσμένη ωστόσο. Την ταΐζεις χρόνια. Τα καλοκαίρια με φρέσκο χορτάρι από τις χαρές σου, τους χειμώνες με τα αποθηκευμένα ξεροχόρταρα της λύπης σου. Όλο το χρόνο δουλεύεις για να ταΐζεις την αγελάδα σου. Και να που έρχεται η στιγμή που κατεβάζει γάλα και είναι τόσο πολύ που μπορείς ακόμα και να λουστείς με δαύτο. Εσύ από πριν έχεις  φροντίσει τις δεξαμενές. Τις έχεις καθαρές και σκεπασμένες. Παραμικρό σκουπίδι δεν πρέπει να λερώσει το λευκό. Και να που τις βλέπεις να γεμίζουν. 

Πίνε, καρδιά μου, γράφε. 

Μονάχα χορτασμένη μπορείς να παλέψεις σ' ετούτη τη ζωή.