Τρεις μέρες ταΐζω τα σκυλιά
τρεις νύχτες φυλούν το τρίστρατο
για να περάσω
έρχονται πίσω μου
δόντια ακονισμένα
μάτια αίμα
με κοιτάζουν με αφοσίωση
περιμένουν προσταγή
έσο έτοιμος σου λέω
θα σε φάνε
η Εκάτη γελά
η Εκάτη εμπιστεύεται τα σκυλιά της
εσύ έσο έτοιμος: τα σκυλιά μου έρχονται να
κατασπαράξουν
εσένα.
Να πιάνεις τον παραγωγικό καιρό και να τον αρμέγεις. Ο παραγωγικός καιρός είναι η αγελάδα που σε τρέφει. Πολλές φορές τα μαστάρια της έχουν τόσο γάλα που ξεχύνεται μόνο του, χωρίς να τα αγγίξεις καν. Την έχεις καλοταϊσμένη ωστόσο. Την ταΐζεις χρόνια. Τα καλοκαίρια με φρέσκο χορτάρι από τις χαρές σου, τους χειμώνες με τα αποθηκευμένα ξεροχόρταρα της λύπης σου. Όλο το χρόνο δουλεύεις για να ταΐζεις την αγελάδα σου. Και να που έρχεται η στιγμή που κατεβάζει γάλα και είναι τόσο πολύ που μπορείς ακόμα και να λουστείς με δαύτο. Εσύ από πριν έχεις φροντίσει τις δεξαμενές. Τις έχεις καθαρές και σκεπασμένες. Παραμικρό σκουπίδι δεν πρέπει να λερώσει το λευκό. Και να που τις βλέπεις να γεμίζουν.
Πίνε, καρδιά μου, γράφε.
Μονάχα χορτασμένη μπορείς να παλέψεις σ' ετούτη τη ζωή.
Η ζωή γύρω ένα πέπλο χρώματος γκρι αρζάν. Ο Κυριάκος μου που ταξιδεύει για το χωριό του πατέρα του, ο Βασίλης μου που μόλις γύρισε από εκεί, οι φίλοι, η ζέστη, το σπίτι, η θάλασσα, τα μηνύματα για ξεματιάσματα της Εύης, η βεράντα, οι συζητήσεις στη βεράντα, το φέισμπουκ, το ίνσταγκραμ, οι καρδούλες, τα καλημέρα. Ο ύπνος.
Το πέπλο γκρι αρζάν κουνιέται, τυλίγεται, ανοίγει από τον αέρα. Η Θεά Σελήνη ίπταται. Την κοιτάμε με θαυμασμό. Πάνω από το σπίτι μου γίνεται μεγαλύτερη. Θαυμάζουμε το θαύμα. Εκπλησσόμαστε με το παράξενο. Την απαθανατίζουμε κι αυτή γελάει. Είναι η μάνα μου τώρα, η μόνη μάνα που έχω εν ζωή. Εν αιωνία ζωή. Το πέπλο γκρι αρζάν τυλίγεται γύρω μου. Και αυτό θα περάσει, νιώθω την προστασία του. Όλα τα γιατρεύει ο πατέρας Χρόνος.
Και να που το πέπλο γκρι αρζάν με σηκώνει στον αέρα. Πετάω γελώντας πετάω παρά την κούραση. Πετάω πάνω από δέντρα, κορυφές λόφων, πετάω με τον φόβο της πτώσης αλλά χαίρομαι που γίνομαι σχεδόν πουλί. Πετάω με την όπισθεν κοιτάζοντας πίσω μου, φοβάμαι μην τσουγκρίσω. Πετάω την άνοιξη πάνω από ανθισμένες μυγδαλιές, πάνω από χαρταετούς την Καθαρή Δευτέρα, πετάω κι ανεμίζουν τα φουστάνια μου κάτω από το γκρι αρζάν, ύστερα καταλαβαίνω ότι πετάω με χαμόγελο θλίψης στο στόμα. Αλλά πετάω. Πετάω κατά βούληση. Ανεβοκατεβαίνω με κάποιον ελεγχόμενο εσωτερικό μηχανισμό. Το κοκέτικο γκρι αρζάν πέπλο μου, μου χαρίζει γοητεία.
Σήμερα μυαλό, καρδιά, σώμα, (γενικώς) το κατάστημα θα παραμείνει κλειστόν.
Μπορείτε να κάνετε ό, τι νομίζετε.
Να αγαπήσεις λέει κάποιον καινούργιο σαν αντιβίωση. Στην περίπτωση που ένας έρωτας αρχίζει να σου φέρνει βήχα, να σου ανεβάζει πυρετό, να σου φέρνει πονοκέφαλο, ανακατωσούρα, θολούρα, δυσφορία, στην περίπτωση δηλαδή που αρχίζεις και δεν νιώθεις καλά, τότε η μόνη λύση, λέει, είναι η αντιβίωση. Χμ... Αντιβίωση στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας έρωτας καινoύργιος, εν πάσει περιπτώσει ένα καινούργιο πρόσωπο που θα αρχίσεις να το παίρνεις τακτικά ανά δωδεκάωρο και κάποια στιγμή η αντιβίωση θα εξαφανίσει τα συμπτώματα της αρρώστιας και η διάθεσή σου θα ξαναφτιάξει.
Διότι, φιλαράκι έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο που είναι Παράδεισος, για να είμαστε καλά. Και εμείς οι ασχέτου κάνουμε ό, τι μπορούμε για να χαλιόμαστε και να τον χαλάμε.
Κάποτε κάποτε γράφω καλά. Κάποτε κάποτε θυμώνω και τότε γράφω ακόμα καλύτερα ή δεν γράφω καθόλου. Κάποτε κάποτε με νοιάζει αν διαβάσουυν αυτά που γράφω. Κάποτε κάποτε έχω τόση ανάγκη να ξεφουντώσω που γράφω και δε με νοιάζει για κανέναν αν θα διαβάσει τα γραπτά μου και τι θα σκεφτεί.
Κάποτε κάποτε ανατέλλει όμορφα ο ήλιος. Κάποτε κάποτε ανατέλλει συννεφιασμένος. Κάποτε κάποτε καυτερός σαν κόκκινο πιπέρι. Ο κόκκινος πιπερένιος ήλιος με κουράζει πολύ.
Πέρασε ο καιρός.
Δες: ακόμα και τα δόντια του σάπισαν.
Ακόμα και το καλοκαίρι του φταίει
Αυτός ο καιρός!
Αλαφραίναμε τις καρδιές μας
Τότε
Κάποτε
Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες
Αίματα έρχονται στον ύπνο μου
Ματώνει το αιδοίο τις νύχτες
Ποτίζει ξερά χορτάρια
Άνυδρων χωραφιών
Ποιο μεσημέρι καυτό απαλαίναμε τον πόνο της σάρκας μας
Κι αφήναμε τον σιωπηλό καπνό να χτυπάει έξω από το λερωμένο τζάμι
Τώρα η φωτιά χώθηκε ακόμα και στο βαθύτερο πηγάδι της αυλής μας
Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες
Πες καληνύχτα καρδιά μου
Κοιμήσου μακριά από όσα αγάπησες
Κοιμήσου από τα στήθη μου μακριά
Ξένο παιδάκι στον αγριότερο κόσμο
Προσφυγάκι ανέστιο
Στην αγκαλιά μου που αδειάζει
Παραιτούμαι από το σώμα μου
Το πρόσωπό μου επιπλέει σε ποτάμι χωρίς εκβολή
Το δικό σου μένει
Τσαλακωμένη φωτογραφία
Ο χρόνος έγινε αχνός
Οδυνηρή χαρά μου
Το πρόσωπό μου
Τα πόδια
Τα στήθη μου
Διαλύονται
Καθώς κυλάνε
Μωρό μου που μεγάλωσες
Στου αμείληκτου καιρού
Τις γλιστερές όχθες.
