Ωδή στους σκλαβωμένους

Βαδίζουμε
πάνω σε ελεύθερα σχοινιά
ποιούμεν ποίησην
σε ελεύθερο στίχο
ερωτευόμαστε ελεύθερα
ελεύθερους και δεσμευμένους
παλεύουμε για κάθε είδους ελευθερία
ενάντια σε ιδέες, αφεντικά, συντρόφους, πατρίδες
γενικώς
αντιστεκόμαστε σε κάθε δέσμευση
να μπορούμε λεύτερα να τα κάνουμε ολα
μεγάλο προσόν η λευτεριά

μονάχα όταν πεθαίνουμε

γατζωνόμαστε πάνω της κι εκλιπαρούμε να δεσμευτούμε με τη ζωή
που κι αυτή, τι κάνει; ελεύθερους ζητάει να μας αφήσει.

Παρακαλώ! Περάστε, οι φιλελεύθεροι,
αλλά να μην ακούσω διαμαρτυρίες!

Φωτογραφία

Ο Δημήτρης λέει ότι μερικοί από εμάς κολλήσανε μια ανωμαλία. Βάζει τον εαυτό του μέσα, όπως βάζει κι εμένα.
Παραθέτω τη φωτογραφία του Δημήτρη ο οποίος βούλιαζε στην πισίνα και καθότανε όσο πιο πολύ μπορούσε κάτω από το νερό για να τον φωτογραφίσω.

Επίσης ο Δημήτρης με τράβηξε πολλές φωτογραφίες για να αποδείξει του λόγου του το αληθές.

Η αλήθεια είναι ότι το βλέπω κι εγώ. Μερικοί από εμάς κάτι έχουμε πάθει. Δεν ξέρω αν είναι ανωμαλία κι ούτε ξέρω πώς λέγεται. Το σίγουρο είναι ότι κάτι μας έχει καταλάβει, που δρα ανεξέλεγκτο. Εμένα με κόλλησε ο Παύλος. Εγώ νομίζω ότι κόλλησα τον Φώτη.
Σκεφτόμαστε με εικόνες. Χρώματα, επίπεδα, κάθετες, χρυσές τομές, καμπύλες και τέτοια περίεργα.
Ο Δημήτρης μιλάει για εμένα και για εκείνον, αλλά εγώ βάζω κι άλλους στη λίστα. Τον δάσκαλο Βασίλη, τον Θανάση, τον Λάζαρο, τη Νικολέτα, την Κρυσταλλία, τον Παύλο κι αν καθίσω να θυμηθώ, ουκ έστιν αριθμός.

Στη φωτό αριστερά ζαλισμένη από το καράβι κι έτοιμη να αδειάσω το στομάχι, (παρά τη ντραμαμίνη που έχω πιει), και η μηχανή στο χέρι σαν έκτο δάχτυλο. Έκτο μου δάχτυλο που δείχνει τον κόσμο.
















Παράδειγμα1

Παράδειγμα2

Αυτά. Καλήν ημέραν να έχετε. (Και μακριά, να μην σας κολλήσω).

Όταν έχω εσένα

Να είσαι η καλημέρα μου
και η καληνύχτα μου...
Κι ας λένε...

Όταν έχω εσένα
Μπορώ να ονειρεύομαι ξανά
να ξαναγαπώ τον ήλιο
και το πιο αδύναμο χορταράκι
να κοιτώ με σιγουριά τους ανθρώπους

θέλω να λαχταράω να σε δω

θέλω να γελάς με το ένα μάτι σου μικρότερο από το άλλο
θέλω και τα δυο να κοιτούν εμένα

όταν έχω εσένα
αδυνατίζει η μνήμη στους παλιούς καημούς

όσο μου μιλάς
το γέλιο φυτρώνει σε όλες τις γλάστρες

όσο μ' αγαπάς
γλυκαίνει ο κόσμος.

 (...Γιατί οι άνθρωποι συναντιούνται σε αυτή τη ζωή...

και θα συναντηθούν στην επόμενη
μέχρι να ολοκληρώσουν
αυτό που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν σε περασμένες.

Έτσι.

Στεγνός καιρός

Στεγνός καιρός,
μα την αλήθεια...

Καιρός του σώματος έξω
του πνεύματος έξω,
στεγνός ο άτιμος...

Εδώ υπάρχουν ποιητές

γράφουν νοήματα
επιμελούνται σοφιστίες
διαγωνίζονται στον κύκλο τους
ποιος ναι, ποιος όχι,
ποιος καλά,
ποιος πολύ

περισσότερο

τα μέγιστα

ζενίθ

...και τι;

ψυχές που αιμορραγούν
κουκουλωμένες τραυμοπλάστ
και γάζες αποστειρωμένες

ξέρω πως δεν σ' αρέσουν τα μεγάλα κείμενα
στα μακριά ποιήματα βαριέσαι
χάνεις αυτοσυγκέντρωση
κοιτάζεις από πού θα ξεφύγεις

χωράφια στεγνά, σου λέω

τράβα μέσα τους.

Ξερά και έρημα

Αγαπώ τα ξερά και αγαπώ τα έρημα. 

 Αγαπώ εμένα.

Τα στάχυα

Έλα εσύ...

Γιατί εσύ το καλοκαίρι
και τα σκοτεινά νερά
εσύ το πράσινο των ματιών μου
εσύ τα χρυσά τα στάχυα...

Εσύ η λιβελούλα στο λαμπερό καλάμι
και της αράχνης το σάλιο-ιστός
εσύ το φύλλο που ξεκόβει
εσύ το ορυκτό και η νύχτα.

Εσύ το βάσανο του μοναχού
και η μισοτελειωμένη κουβέντα
εσύ η αγρύπνια, το πλήρωμα του χρόνου
εσύ ο θυμός ο άγριος.

Ήρθε η ώρα.

Ο τόπος σου είναι αυτός

Τον βλέπεις; Αυτός είναι ο τόπος σου.

Σπουργίτια στα δέντρα αναμαλλιάζουν τα κλαδιά. Σκονισμένες χελώνες διασχίζουν το δρόμο. Μικρές αλεπούδες εμφανίζονται στα καφενεία της Πεντέλης. Στους εξοχικούς δρόμους σκοτωμένοι σκαντζόχοιροι, θύματα αυτοκινητιστών. Ο Μάης μοσχοβολάει, χρωματίζει, ανθεί και πρασινίζει, σε τρελαίνει. Ο Γιούνης ζηλιάρης, παίρνει πίσω την ομορφιά. Ζητά να επιβάλλει δική του άποψη. Κιτρινίζει τα χορτάρια, στεγνώνει τα χώματα. Κοίτα τον Γιούλη στη φωτογραφία. Αυτός είναι ο τόπος σου. Απέξω να τον μάθεις. Κρυμμένες πάπιες στα καλάμια, βουρκωμένα νερά, λιβελούλες χρυσόφτερες, δίψα. Κοίτα τον τόπο σου και πες μου τι βλέπεις. Κρυμμένα νερά έχει η γη. Από πάνω χρυσά καλάμια και βούρλα τα κρύβουν. Εσύ σε βάθος να κοιτάς. Να μάθεις να κοιτάς. Εσύ πρέπει να ξέρεις.
Τα φεγγάρια σε βγάζουν έξω, τα μικρά ανωφελή πτερωτά σε ξαναχώνουν στο καβούκι σου. Δυνατός ήλιος, φύκια στις θάλασσες, βότσαλα, άμμος και βράχια, αέρηδες, φωτεινός ούρανός.  Αγαπώ τρελά τους νεφελοσωρείτες. Ώρες μπορώ να λέω.
Αλλά εσύ τον βλέπεις. Αυτός είναι ο τόπος σου.