INNOCENT
Λες και φοβάμαι να ξαναμπώ στους κόσμους μου, λες και φοβάμαι μη με απορροφήσουν και νιώσω ευτυχία ξανά.
Όμως το νιώθω, ο καιρός κοντοζυγώνει. Όταν χτίζεις γερά τη γη που πατάς, έχει δύναμη να σε κρατήσει όταν κάνεις άλμα στα αστέρια. Φιλώ σας.
Συρρικνώνομαι αλλά συμπυκνώνομαι.
Το δώμα μου έγινε ρετιρέ με θέα τη θάλασσα. Πράγματα που κάποτε σνόμπαρα τώρα τα αγαπώ. Το ωραίο είναι ότι η αγάπη αυτή δεν ήρθε ως αποτέλεσμα του "δέχομαι τη μοίρα μου" (ή ακολουθώ τη μοίρα μου) αλλά επειδή ξέρω ότι ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο κλαδάκι μπορεί να μεταλλαχτεί σε μικρό δέντρο που ξεκουράζεσαι στη σκιά του.
Σύμπαν ή Θεός ή Μοίρες μού έκαναν δώρα. Τα δώρα οφείλεις να τα αξιοποιείς στο έπακρο. Μονάχα που έχω καιρό να γράψω. Ούτε μια κουβέντα ποιητική δεν έρχεται. Αναρωτιέμαι μήπως με τη σιωπή μου εκδικούμαι.
Αλλά ποιον;
Ξυπνάς. Ξυπνάς κάποιο πρωί μετά από ένα γερό κρυολόγημα και δεν πονάνε τα πλευρά σου από το δυνατό βήχα, δεν φταρνίζεσαι διπλές φορές και απανωτά (λες και ζητούσε η ψυχή σου να πεταχτεί έξω), δεν πονάει ο τένοντας στον ώμο, (τουλάχιστον όχι σε κάθε κίνηση), ξυπνάς και έχεις τόσα χρήματα που σου φτάνουν να βγάλεις το μήνα, (από τις σπάνιες φορές), ξυπνάς και αποφασίζεις ότι πια το κόκκινο στα μαλλιά δεν σου κάνει (αλλάζεις χρώμα), ξυπνάς κάποιο πρωί και βλέπεις τις κοπέλες που φωτογράφισες να ανεβάζουν τις φωτογραφίες σου στο φβ, να τις δείχνουν περήφανες. Τους αρέσει αυτό που έχεις κάνει, νιώθουν ότι τις έχεις τιμήσει και σε τιμούν κι εκείνες...
Είσαι έτοιμη να ξανασχεδιάσεις το δημιουργικό σου που το είχες θάψει μαζί με εκείνον τον αδυσώπητο έρωτα. Που (επιτέλους) έχει πεθάνει. Τα πλοκάμια του ξεράθηκαν και έπεσαν. Οι κοπέλες που φωτογράφισες ξεκόλλησαν από πάνω σου τα τελευταία. Ατρόμητη ξανά. Και έτοιμη.
Υ.Γ. Ψιτ! Εσύ που τα διαβάζεις, μη δίνεις πολλή σημασία! Εγώ απλά εκτονώνομαι γράφοντας. Κυλάει μέσα μου ένα σιγανό ποτάμι που από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου με πάει μαζί του... Καταλαβαίνεις...
Ένα ποτάμι, όσο σιγανό κι αν είναι,
δύσκολα ελέγχεται.
Μήνυμα από Φίλιππο. Μια πισίνα στρογγυλή, αγοραστή, γεμάτη νερό, με δυο τρεις χαρούμενους να πλατσουρίζουν μέσα της.
-Να το φτιάξεις αυτό Ευτυχούλι! Τέλειο θα είναι πάνω στην ταράτσα σου! Θα είσαι μέσα στην πισίνα και θα βλέπεις τη θάλασσα! Τέλειο δεν θα είναι; Ε;
-Τέλειο, τέλειο! απαντώ.
Ο μικρός μου γιος έρχεται επίσκεψη με την κοπέλα του.
-Μάνα, να βάλεις και μια αιώρα εδώ πάνω! Να ξαπλώνεις και να κοιτάς τη θάλασσα! Θεϊκά θα είναι! Θα σου φέρω τη δική μου αιώρα! Θα είναι τέλεια!
-Τέλεια, τέλεια! απαντώ.
Και τώρα κάντε εικόνα:
Μια μουρλή εντελώς μόνη (σπάνια πηγαινοέρχεται κόσμος εδώ) να φορά μαγιό και να τσαλαβουτάει μέσα σε μια γαλάζια πλαστική πισίνα. Έπειτα να ξαπλώνει στην αιώρα και να απολαμβάνει. Από γύρω να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να χαζεύουν μία εντελώς μόνη που τα έχει παίξει εντελώς.
Τέλεια; Τέλεια;
Ακούω πολύ συχνά τη φράση "Ωραίο αυτό το έφτιαξες! Αλλά εσένα πιάνουν τα χέρια σου!" Το ακούω και νευριάζω.
Σου έχω πληροφορία, φιλαράκι: Δεν υπάρχουν χέρια που να ΜΗΝ πιάνουν!
Και τα δικά σου θα "έπιαναν" εάν αποποιόσουν την τεμπελιά σου. Hello?? Νομίζεις ότι ο άνθρωπος του οποίου "πιάνουν" τα χέρια του γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να φτιάξει αυτό ή εκείνο ή το άλλο; Κωλοχτυπήθηκε για να το μάθει, φιλαράκι! Έκανε χίλιες δοκιμές και απέτυχε. Και θύμωσε που δεν τα καταφέρνει, και έβρισε, και χάλασε υλικά, και ορκίστηκε να τα παρατήσει και να μην ξαναδοκιμάσει ποτέ. Αλλά ξαναδοκίμασε. Και τη χιλιοστή μία τα κατάφερε. Κι ύστερα ήρθες εσύ και οι όμοιοί σου και του είπατε ότι "πιάνουν" τα χέρια του.
Βγες από την confort zone σου φιλαράκι αν θες να αρχίσουν να "πιάνουν" και τα δικά σου χέρια. Βγες από τη βαρετή τεμπελιά σου γαμώτο και διάβασε, κοίτα, μάθε, δοκίμασε, απότυχε, επέμεινε, ξανακάντο μέχρι να το κατέχεις. Αλλιώς μη μου λες βλακείες ρε φιλαράκι. Απλά κούνα τον κώλο σου. Κι όταν θα φτιάξεις κάτι και μου το δείξεις, δεν θα πω "πιάνουν" τα χέρια σου αλλά μπράβο που άρχισες να το φχαριστιέσαι.
Αναγγελία θανάτου.
Ανοίγεις παράθυρο. Ανοίγεις υπολογιστή. Ανάβεις το γκάζι και ακουμπάς επάνω το μπρίκι. Βάζεις δυο κουταλιές καφέ. Περιμένεις να φουσκώσει. Πίνεις μισό ποτήρι νερό. Ακουμπάς τον καφέ στο γραφείο. Φτιάχνεις λίγο τα μαξιλάρια στην καρέκλα. Κάθεσαι. Απέξω κοκόρια λαλάνε. (Η Τυτώ λάλησε προχτές πού ήμασταν στο σπίτι του Φώτη. Είπα είναι μακριά από το σπίτι μου η λαλιά της, δεν έδωσα σημασία.)
Αυτοκίνητα κάτω από τη λεωφόρο, τα πουλιά ακόμα κοιμούνται, ήχοι ζωής, μακρινοί. Εμείς ό, τι κάνουμε κάθε μέρα. Εσύ;
Αντίο Αλέκο.
Τώρα
μπορείς
να
ησυχάσεις.
.jpg)
Γιατί οι συγγραφείς και οι ποιητές χρειάζονται συναισθηματικούς ερεθισμούς για να γράψουν; Επειδή ο συναισθηματικός ερεθισμός τούς κάνει να βλέπουν πιο ρομαντικό τον γύρω κόσμο, τους δίνει ελπίδα κι ας είναι άγονη, ελπίδα πως όλα μπορεί να καλυτερέψουν κάποια στιγμή κι ας είναι άσχημα τώρα. Γι' αυτό αποζητούν τους έρωτες. Γιατί μόνο τότε όλα μοιάζουν να είναι διαφορετικά. Η χαρά και ο πόνος είναι η τροφή των γραπτών τους. Η ψυχική ηρεμία γι' αυτούς είναι ένα τέλμα που τους βγάζει έξω από τη φύση τους. Ξένος τόπος.
Υ.Γ. Παρά θίν' αλός, φιλοσοφίες με μαγιό.
