Της Ευτυχίας το Μέλι: ψυχή

Το σπίτι

Το σπίτι μου είναι γεμάτο μικροπράγματα. Κουβαλάω μαζί μου όλο το συναίσθημα και τις αναμνήσεις που αγόραζα όλα αυτά τα χρόνια. Το κατάλαβα τώρα με τη μετακόμιση. Μέσα στο καινούργιο, με κόπο έσπρωξα μέσα και το παλιό. Κουβάλησα ακόμα και κάτι χάρτινα σακουλάκια που είχα για να βάζω μέσα δώρα. Τα δώρα που δεν κάνω πια. Λόγω ανέχειας. Διότι πώς να χαρίσεις όταν δεν έχεις;

Στρίμωξα, που λες, τα παλιά μου έπιπλα στο καινούργιο σπίτι. Αυτά που λυπόμουν να πετάξω γιατί τα είχα πληρώσει ακριβά, αυτά που μου θύμιζαν τη λαχτάρα με την οποία τα είχα πρωτοδεί, λατρέψει και ακριβοπληρώσει ακόμα και αυτά που έβρισκα στο δρόμο και ήμουνα σίγουρη πως μου ταιριάζανε στη διακόσμηση του σπιτιού μου.

Βιβλία; Αμέτρητα. Με τριγυρίζουν από παντού. Ντύνουν τους τοίχους. Καλό είναι αυτό. Κρατούν ένα είδος μόνωσης από το κρύο. Αν πεις για σημειώσεις και χαρτιά, η ανασφάλειά μου πάντα ήταν μην έρθει κάποια ιδέα και δεν έχω κοντά μου χαρτί για να τη γράψω. Πόσα δέντρα έχουν γίνει χαρτί κι έχουν μπει μέσα στο σπίτι μου! Αν ζωντάνευαν, τα δωμάτια θα γινόντουσαν δάση.

Μάζευα. Σαν το μυρμήγκι. Αγόραζα καινούργια μα κρατούσα και τα παλιά. Κι όλο στρίμωχνα. Όλο στρίμωχνα κι έσπρωχνα κι έχωνα.

Κι ήρθε τούτη η στριμωσιά και μ' επνιξε. Τώρα είναι πρέπον να αρχίσω να πετάω. Μα δεν μου πάει η καρδιά από πού να αρχίσω. Από αυτά που φορούσα και καμάρωνα; Από ρούχα που μόλις τα είδα είπα πως ταιριάζουν επάνω μου σαν γάντι και που όταν τα φορούσα ένιωθα περήφανη; Από τα κρεβάτια που κοιμήθηκα και ξύπνησα ευτυχισμένη; Από τα τραπέζια που έφαγα και σηκώθηκα χορτασμένη; Από τα βιβλία που με έμαθαν όσα ξέρω; Από τα συρτάρια που έκρυβα τα πολύτιμα για μένα πράγματα;

Και τώρα ξημεροβραδιάζομαι κοιτώντας.

Η ψυχή

Η ψυχή μου είναι γεμάτη μικρολογήματα. Κουβαλάω μαζί μου όλο το συναίσθημα και τις αναμνήσεις που φορτώθηκα όλα αυτά τα χρόνια. Το κατάλαβα τώρα με την μετακόμιση. Μέσα στις καινούργιες εμπειρίες, με κόπο έσπρωξα μέσα και τις παλιές. Κουβάλησα ακόμα και κάτι στιγμές με τρυφερές αναμνήσεις που ξέμειναν από τότε που είχα ψυχή και την χάριζα σαν δώρα. Δώρα που δεν κάνω πια. Λόγω ανέχειας. Διότι πώς να χαρίσεις όταν δεν έχεις;

Στρίμωξα, που λες, τις παλιές αναμνήσεις στην καινούργια ζωή. Αυτές που λυπόμουν να ξεχάσω γιατί τις είχα πληρώσει ακριβά, αυτές που μου θύμιζαν λαχτάρα που είχα νιώσει, αυτές που είχα λατρέψει και νόμιζα πως θα κρατούσα για πάντα, ακόμα και αυτές που τύχαιναν στο δρόμο και ήμουνα σίγουρη πως ταιριάζανε στην ψυχή μου.

Λόγια; Αμέτρητα. Με τριγυρίζουν από παντού. Ντύνουν τους τοίχους. Καλό είναι αυτό. Κρατούν ένα είδος μόνωσης όταν πιάνει το κρύο της μοναξιάς. Πόσες φωνές έγιναν ένα με τους τοίχους κι έχουν ντύσει το σπίτι μου! Αν ζωντάνευαν, τα δωμάτια θα γινόντουσαν δάση. Δάση από ανθρώπινες φωνές κι αγάπη.

Μάζευα. Σαν το μυρμήγκι. Αγόραζα καινούργια ζωή μα κρατούσα και την παλιά. Κι όλο στρίμωχνα. Όλο στρίμωχνα κι έσπρωχνα κι έχωνα.

Κι ήρθε τούτη η στριμωσιά και μ' επνιξε. Τώρα είναι πρέπον να αρχίσω να πετάω. Μα δεν μου πάει η καρδιά από πού να αρχίσω. Από αυτά που με έκαναν να χαρώ; Να καμαρώνω; Να κλάψω; Από αυτά που ταίριαζαν σαν γάντι πάνω μου κι ένιωθα περήφανη; Από τα κρεβάτια που κοιμήθηκα και ξύπνησα ευτυχισμένη; Από τα τραπέζια που έφαγα και σηκώθηκα χορτασμένη; Από τα βιβλία που με έμαθαν όσα ξέρω; Από τις στιγμές που έκρυβα σαν πολύτιμα πράγματα;

Πάλι κοιτώντας ξημεροβραδιάζομαι.

Ξυπνάς και πιάνεις χαρτί